Meer dan een week hoor ik niets van haar... ze was bezig met hetgeen ze graag doet. Zich amuseren, weg van alle ellende. En ik kom toevallig online op een minder vaak gebruikte messenger tool, en ze was daar, en we konden vrijuit chatten. Over de dag die voorbij was heb ik het niet gehad. Want de dag die voorbij is toonde me de mensen weer van hun lelijkste kant. De mensen die je forceren met grote tassen te sleuren, hoewel ze weten dat je met de tram gaat morgen, de mensen die de deur voor je neus sluiten, zodat je in de regen kan staan zoeken naar je fucking security batch die trouwens enkel dient om de eigen werknemers te kloten.
En ik kijk naar haar woorden en ik vraag me af of ik wel de jusite vragen heb gesteld, ... en ze is stil, want ze weet dat chatten op niks gelijkt om serieuze dingen over te zeggen, een jarenlange IRC verslaving hebben me geleerd chatten als een inferieure vorm van communicatie te beschouwen, maar wel een die je toelaat soms wat duidelijkere antwoorden te krijgen. Maar ik zweef alweer weg, voorlopig is alles goed... en ik ben blij.
Op het werk mailde A. me meermaals over haar niet zo geslaagde weekend, en ik vertelde haar wat ik zoal deed op't werk op dat moment, en het beurde me op dat iemand die ik zo goed ken toch de tijd neemt om te luisteren, en gewoon daar te zijn,... hoewel het makkelijker is om dat gewoon niet te doen. Ik denk dat ik hetzelfde voor haar kan doen... gewoon daar zijn, en luisteren als het moet. Verder zijn onze levens niet echt met elkaar meer vergroeid... en dat heeft zo z'n redenen. Maar ik ben haar dankbaar, dat ze me vandaag heeft gered van de komplete ineenstuiking (of hoe noemt dat). Ik ben eigenlijk zo iemand die op een dag het kantoor komt binnengewandeld met een granaat in de ene hand, en in de andere een afgezaagde tweeloop. Maar zo ver laat ik het nooit komen, want deze mensen rondom mij weten niet beter... en zijn een soort string van geprogrammeerd DNA waar je alleen maar kan van dromen in deze maatschappij. Ze hebben niets met me gemeen, maar tollereren me in hun midden omwille van m'n korte termijnsnut. Meer niet.
En ik luister naar de oude songs van Velvet acid Christ, en ik voel me blij,... het soort blijdschap die mensen hebben wanneer ze eigenlijk niet beter weten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten