vrijdag, april 29, 2005

geen zin

De regen en de mix van weekends en weekdagen volgen mekaar in sneltempo op en ik kan niet goed meer volgen. Alweer ben ik vervloekt zo te zien, want voor de zoveelste keer is iets dat ik online heb besteld niet aangekomen, deze keer omdat de leverancier gewoon het artikel dan toch niet in huis blijkt te hebben (daar hadden ze bij proxis 3 weken voor nodig om daar achter te komen). Ondertussen ligt het spul al tegen een verminderde prijs bij de Carrefour in de rekken... al troost ik me niet de moeite meer om er naartoe te gaan. Het is het me echt niet meer waard om voor elk product dat je wil hebben en niet 'mainstream' is of door 90% van de mensen als gebruiksvoorwerp wordt aanschouwd, een ware strijd te leveren.
Je moet naar een winkel gaan tijdens de kantoor-uren, liefst met baar geld, want hun bankautomaat (als die er al is) zal het wel weer niet doen, of ze zijn net op de dag dat je vakantie had genomen om de kantoor-uren te ontwijken, gesloten. Of ze hebben stocktelling, hun beerput wordt geruimd, hun moeder is gestorven, hun hond heeft een heel gezin doodgebeten, hun magazijn is opgebrand in een freak accident of er is een meteoor op hun kop gevallen,... het is altijd wel iets met kleine winkels. Grote winkels daar kan je dan tegenkomen dat 'alles al weg is' of 'nog moet binnenkomen' of een scheel kijkende, blonde, niet aan ander werk geraakte, ex-pol-en-soc'ster vertelt je dat 'ze't wel voor u kan bestellen'... Of he is te duur, of het is al stuk wanneer je het uitpakt, of onvolledig, of gewoonweg niet wat je dacht dat het was...

Whatever... ik koop niet zo veel, maar ik snap niet hoe mensne uberhaupt nog aan dingen geraken hier. Zelfs in een zogenaamd 'achter' gesteld land als Tjechië kan je met gemak een mp3 player, DVD of trui gaan kopen... hier moet je daarvoor al een hele planning opstellen eigenlijk,... en eerlijk gezegd ik zit gewoon liever in kapotte kleren dan dat ik nog 1 keer tussen de meute losers op een zaterdag in kledingwinkels zit rond te lopen om dan OOK met lege handen terug thuis te komen.

Thuis zat ik gisteren te lezen in Pandora's star. Er kwam echt een hoofdstuk in waar ik toch even stil van werd, die gast kan echt wel wendingen aan z'n verhaal geven waar je staat van te kijken.
Ik heb ook m'n Juni trip beginnen plannen... het zal eerst naar Frankfurt gaan, daarna Berlijn of Praag en van daaruit zie ik wel weer. Al vond ik Praag maar niks (te veel Amerikaanse toeristen en ander gespuis) . Ik zal wel zien... alles is goed als ik weg ben eigenlijk... vooral als ik even geen mensen meer moet zien, lachen en tof doen en doen alsof het me allemaal interesseerd. Want dat doet het niet. Waarom schrijf ik hier nog eigenlijk? Ik weet het niet, het is bijna 8uur en ik zit op m'n werk als een idioot naar m'n scherm te kijken. En ik schrijf meer en meer op het werk (dingen die ik niet online zet) en ik laat me in feite gaan. Deze middag naar de Quick met 2 collega's die onder de noemer 'gamergeeks' vallen... ze gaan me uitleggen in welke level ze zitten in World of Warcraft. M'n Giant menu zal smaken na een week hard dieten.

zondag, april 24, 2005

geen titel

Een weekend is pas goed als het ten eerste een weekend is, en niet gewoon een zaterdag en zondag die elkaar opvolgen en zich verder niet onderschieden van de rest van de soep die de week voorstelt. Je bent bijgevolg iemand met een doel, een doel dat je niet graag verwezenlijkt ziet, tenzij bij toeval. En dat weekend is een aaneenschakeling van lachende gezichten, rare belichting, one-liners, rake opmerkingen, gemorste drank, geld, vruchtbare gesprekken over tequila, het verlichten van een ziel en de dikte van de schuif onderaan een vogelkooi. Ik kotste ergens en ik weet niet waar, we hebben een overdreven negativistische gothic-cd op de Bredabaan tegen een winkelruit gesmeten om 4 uur 's ochtends, en ik lachte luid terwijl ik andermans auto rondreed tegen overdreven snelheid. "Ge weet toch dat hier camera's staan?" "Nee, ik ben nuchter"
Later werd er een konijn doodgereden. En we hebben waarschijnlijk een ander konijn gelukkig gemaakt, want dat mag ook wel eens gezegd worden: konijnen haten elkaar soms ook als ze te veel gangen hebben moeten graven samen. Het is zoals in een kotje zitten heel de dag met mensen die geen mensen zijn maar taak-uitvoerende objecten waarbij het enkel gaat om de uren, en de momenten. Alles is een vage droom waarin mensen rondlopen die niet tegen gewelddaige filmbeelden kunnen, geen hoektanden kunnen verdragen omdat ze dan flashbacks krijgen naar hun eigen slecht afgelopen role playing games, of mensen waarbij een fruit- en groentenboterham het einde is van hun smakgeluiden.
Ik hoor en voel m'n hart kloppen op momenten dat dat niet hoeft, luid en pijnlijk. En ik denk dat ik ga doodvallen dan... wat jammer zou zijn,... op m'n grafsteen moet staan 'hij leerde z'n volk... kennen'. Maar m'n familie heeft hier geen geld voor.
Ik heb hoegaarden, witte wijn, rode wijn, smirnoff ice, Caipirovska's en JB-cola dooreen zitten zuipen, en ik bedenk me opeens dat het meisje met de blauwe broek uit Brasschaat komt, en dat ik die nog ken ook, maar ik kan er niet bij, want haar vriend is een rare. En buiten verkopen ze hamburgers au bain marrie. Ik ben altijd al een fan geweest van dit soort leven,... maar ik wil het niet meer doen op deze manier, want ik wil weg. En niemand kan me helpen, want ze zijn te rationneel. Ik moet vluchten naar een streek waar de vdab de mensen met rust laat... en waar ik een buur heb die drinkt. Ik hou niet van huisdieren, dus dat scheelt in de kosten.
M'n wagen is binnen en ik heb honger. Er knaagt iets aan me en dat is niet tof. De wereld is een toverbal moest ik vroeger zingen in de klas. En ik geloofde het toen niet. Maar die mensen hadden gelijk,... die mensen wisten niets van het leven, en toch konden ze vermoeden dat het allemaal een toverbal was. Waarschijnlijk doen ze in het geniept wat ze niet mogen. (zoals naar de mp3 zoeken van bovenvermeld liedje op deze site :)

vrijdag, april 22, 2005

Op de bus zit je knus.

Door ouderdom, metaalmoeheid en verschillende conflicterende rijstijlen geveld, staat m'n wagen nu bij een louche garagist te wachten op een reparatie. Het voelt aan als die keer dat onze vorige paus naar het ziekenhuis werd gebracht, en dat je wist dat die er toch niet meer echt bovenop ging komen. M'n auto heb ik eigenlijk enkel maar nodig om eens naar een occassioneel feestje, fuif of concert te gaan (maar meestal rijd ik met mensen samen die het geluk hebben een bedrijfswagen te hebben, of gaan we met de trein), of om van thuis naar het werk te rijden en omgekeerd. De hoofdreden dat ik voor die verplaatsingen een auto ben beginnen gebruiken is de enorme tijd die het kostte voor het openbaar vervoer om een afstand af te leggen van ± 15 km. Ze deden dit op 2 uur à anderhalf uur, dat was een 2 jaar geleden.

Ik heb in totaal ongeveer 8 jaar met de tram gereden, naar school, of naar 't stad, en alhoewel dit nog net tollereerbaar was in die tijd, kon ik later toen ik ook met de tram en bus ging werken, het echt niet opbrengen om elke dag met ook maar een greintje levenslust op de tram te stappen. Negers die veesten in je gezicht, Polen die je gsm proberen te stelen, zure kuisvrouwen, bekakte bontjas-dragende rotwijven, bescheten upper-class elitaire schoolbitches, natte honden, debielen zonder begeleiding, debielen met begeleiding, halve scholen met luidruchtige kleutertjes op weg naar de Zoo, bejaarden die te luid in iemand z'n nek reutelen op de tram in plaats van naar de dokter te gaan, stinkende 'jongeren' en uiteraard de chauffeurs zelf, waren daar de hoofdreden van. Deze laatste hadden als het ware als kwaliteitslabel "Ik ben gegarandeerd lid van een extreem rechtse partij." als button opgespeld. Het is inderdaad niet echt een pretje. Of toch, zo dacht ik.

Vandaag ben ik dus na 2 jaar nog eens met de tram naar het werk gegaan. De lijn heeft op haar website een soort van routeplanner, waarbij de potentiële tram en busgebruiker kan uitrekenen hoelang ik hij erover zou doen om van A naar B te geraken en welke de beste routes en verbingen waren en nog zo van dat efficiënt gedoe. Aangezien zulke websites meestal ineengestoken zijn door totale nitwits, xml-nerds en mensen die zelf de diensten niet gebruiken, waren men verwachtingen zeer laag gespannen.

Maar neen, de website klopte verbazend genoeg 100% met wat ik echt meemaakte! Ik was inderdaad om 6.35 aan m'n tramhalte (openbaar vervoer is vroeg opstaan of afzien zo leert men algauw!) en ik was inderdaad om 7.29 op het werk. Wat dus een tijdswinst is van een uur tegenover dezelfde verplaatsing pakweg 2 jaar geleden. De bus kon vlotter door, de tram had een paar halte's minder, de chauffeur stopt voor niets of niemand die onderweg wilde opstappen (wat in het verleden tot vertragingen leidde omwille van bejaarden die met kleingeld betaalden en opstapten in't midden van een kruispunt), en vooral waren ze op de aangeduide haltes op tijd aanwezig. Hoe ze't precies gedaan hebben weet ik niet, maaar het OV is toch terug een bespreekbaar alternatief om op het werk te geraken op deze manier. Snel is het nog niet, maar het is al wel menselijker. Zeker nu m'n auto in reparatie is en de benzine zo duur.

Achter op de bus hing een grote sticker met "Liever in de bus dan erachter". Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik heb op dezelfde plek op de Singel al vaak achter die bus 32 gehangen, en het is niet echt plezant te noemen.

Gelukkig had ik wel m'n zen-micro bij, want de chauffeur was Deckers & Ornelis op de radio aan't beluisteren op zo'n manier dat heel de bus kon meegenieten van deze 2 assholes hun ochtengezeik en nep-vrolijke opmerkingen en perfecte articulatie. I hate these fucks. Maar da's voor een andere blog :)

woensdag, april 20, 2005

nut

Nut
-----
Niets maakt wat uit.
Ik doe m'n best
Ik doe kwaad
Ik verniel
Ik bouw op
En toch zie ik niets gebeuren
Geen reactie, geen actie, geen moer.

En ik bijt door
Ik zet door
en ik zie nog steeds niets.
De druif in een oneindige Tantaluskwelling.
Op de grond of in de lucht.

Ik ben aan het werk.
Ik ben de slaaf
van een computer.
De schuif , in een droog gebouw.
Een standaard tekst staat op m'n zerk.



dinsdag, april 19, 2005

Ik ben gehypnotisseerd door m'n monitor alweer. Denken gaat dan haast niet, en ik zit in het soort trances waar ik op het werk ook in zit. Niet kunnen werken, nadenken of creatief zijn, niet verder kunnen dan de aan en uit knop van m'n brein. Ik wil niet stoppen, maar ik wil niet doorgaan, en ik zie geen alternatief. Het verkiezen van een nieuwe paus zou normaal iets zijn om een stukje over te schrijven, maar ik zweef weer rond, niet eens wetende welke dag eht is, of hoe laat m'n trein aankomt die ik niet moet hebben. Momenteel lukt er niets, omdat ik leeg ben, en ongelukkig... want ik ben niet meer dan een kat die achter haar eigen staart jaagt, en dan nog. Het gras staat niet hoog genoeg om er in te verdwalen, en je kan door niets gehinder kijken naar de allesomvattende bomen en bergen... en ik wil slapen en nooit meer teruggaan naar die heuvel waar ik vandaan kom. Ik ben een kabauter zonder muts, met wie er niet te spotten valt, ik ben de lezer van dikke boeken, en men zegt me wel eens "met wat hou jij je bezig" en dan vragen ze wat is het toch met jou? En ik antwoord niet want ik ben in trance, m'n ogen tranen, m'n keel is schor en m'n vingers gaan ongecontrolleerd naar de uit knop... ze beschermen me tegen erger. M'n ogen zijn het beu, m'n brein heeft het gehad en ik heb hoofdpijn. Alles van vandaag was nutteloos en afstompend. En ik kom er niet uit... ik kom er niet uit, ik kom er niet uit, ik kom er niet uit......................................
tijd om te phoonen !

zondag, april 17, 2005

playing

Ik ben dit weekend uit m'n kot gesleurd en heb mezelf in een vreemde stad begeven. En het was plezant om nog eens andere mensne te leren kennen.
Zaterdag reageerde niemand echt op iets, en ik heb 2 nieuwe cocktails uitgeprobeerd met E. en dan nog een beetje gelezen. Volgende week zou actiever moeten zijn.
Op zaterdag gaan winkelen is echt erg, ik heb het nogmaals geprobeerd, maar langer dan een kwartier hou ik het niet uit tussen de horde shopping-zombies... ik ga maandag m'n spullen wel halen... 't is een gewoonte aan't worden van me ondertussen: verlof nemen om te kunnen winkelen.

M'n brief aan m'n baas ligt klaar. dinsdag krijgt hij 'm onder z'n neus geduwd... vragend om een officiëel en schriftelijk antwoord (anders krijg je toch leugens en verhaaltjes om iemand met een kluitje het riet in te sturen)... het kan best zijn dat hij door het gedwongen worden van een beslissing te nemen zo van de kaart is dat hij me ineens als een persona-non-grata beschouwd... en da's net waar ik nu naartoe wil. Ze hebben buiten mij niemand meer die zo gek is om op papier onmogenlijke taken uit te voeren... dat ze't oplossen, ik ben gecyndiceerd en I don't give a rat's ass anymore dus ze kunnen me wat...
Ik sta nog liever aan de dop of ocmw dan nog langer een netslave te zijn.

Raar toch dat om een of andere reden de oude bende niet meer met me belt of afspreekt. Eentje zit kompleet zonder geld en schaamt zich daarvoor, een andere leer auto rijden (de gek) en is nu enkel daar mee bezig, en nog een andere is aan't verbouwen in z'n kot. Mooie bende... ik zit gewoon thuis te schrijven, wat eigenlijk zinloos is momenteel. Ik vraag me soms af waarom en voor wie ik schrijf als in deze tijd minder en minder mensen lezen en willen lezen. En dan bedoel ik echt lezen, niet een artikelje meepikken hier, een stukje mail daar en nog een brokje info op een website. Alles is fragmentarisch tegenwoordig. Waarom nog volle stukken maken... enfin... whatever. Het boek dat ik aan't lezen ben gaat trager nu... het verhaal is aan't evolueren in een klassiekere richting zo lijkt het. Al weet je gewoon dat de schrijver het er voor doet.

vrijdag, april 15, 2005

nullen en enen

Ik luister naar 'dreams never end' van New Order, en ik kijk voor me uit op een nutteloze lijst van engineering opsommingen. Dit terwijl de 'concurrerende afdeling' langzaam alle werk vna ons wegtrekt, met daarbij nog volk extra erbij wanneer ze't maar vragen. Onze afdeling wordt langzaam leeggezogen, minder volk, meer werk, en meer kritiek. Motiviatie is er al nooit geweest, laat staan nu. M'n manager is een futloze, ruggegraatloze, zakkenwasser zonder verstand en mensenkennis,... en m'n directe collega's zijn makke ja-knikkers die enkel naar perfectie willen streven... dit terwijl perfectie niet mogenlijk is, en al zeker niet als je te veel werk hebt. Ik zit naar m'n scherm te staren en ik hoop dat m'n pogingen om een andere job te vinden success hebben.
Ik ben een netslave... ik moet om een minimum aan bestaansmiddelen te hebben lusiteren naar mensen die in mijn regime in een concentratiekamp achter prikkeldraad zouden zitten afzien. Het van de ene kant van het kamp naar het andere rijden van 10 kg zware stukken rots met behulp vna een kruiwagen met vierkantiege wielen is zoiets dat zulke mensen zeker tot een goed einde kunnen brengen met al hun streven naar perfectie en efficiëntie. Mogen ze allen rotten in de hel die ze zelf hebben gecreëerd...
Straks ga ik uit en ik ga weg en ik ga huppelen en dansen, zingen en springen, en ik ga voelen hoe het is om in een bos rond te wandelen. En ik ga nog eens kijken om een huisdier te nemen... de twijfels gaan nog tussen een zebravink of een witte muis. Ik haat het om slaaf te zijn van iets als een hond of een rat, en ik wil een kat maar ik wil het het beest in kwestie niet aandoen om in m'n appartement opgesloten te zitten. whatever... ik voel dat de energie die ik ha dde voorbije dagen weer even wegglipt, gewoon door de ongeloofelijke domheid, bureaucratie en dilletantisme dat hier heerst. Wat zou het fijn zijn om nu ergens in een woestijn rond te stappen... het droge zond onder m'n voeten te voelen warmte afgeven. En maar stappen, en dorst lijden. En voelen dat je nog een mens bent van vlees en bloed. Ver weg van enen en nullen. Vooral nullen,... een één daar heb je nog iets aan, maar een nul kom je al zo vaak tegen... sommige kunnen zelfs praten.

maandag, april 11, 2005

self-inflicted mine detonator

Grappig om te zien hoe een weekend waarin ik niet mezelf was, zo lang kan blijven duren. Normaal is het om voor ik het door heb. Maar deze keer dus niet. Ik kreeg maar geen slaap, en ik kreeg maar geen rust die ik zo nodig had. En dat is misschien niet slecht. Ik heb niet veel gegeten, en ben terug sober aan't leven. Minder alcohol, minder vettig eten, minder junk en vooral minder mensen om me heen die me vertellen wat ik moet doen. Ik moet niets.
De ogen van het meisje keken me aan. Ze was verveeld aan het luisteren naar het fiere auto-verhaal met het 'dat-kan-toch-niet-hé'-effect, van haar vriendje... en ze keek rond... Drie tafels verder zat ikzelf. En ik luisterde naar een verre stem die tegen me babbelde over onbelangrijke dingen. Dingen die je kon horen maar niet zeggen, dingen die je kon weten, maar niet willen, ... en ik keek terug. En haar mond stond klaar om iets te fluisteren. Ik lachte lichtjes en keek naar rechts, de ogen vlug heen en weer bewegend. En ze knikte. Ze zat meteen juist... ze deed een haarlok uit haar rechteroog weg en verschoof haar thee. En de vriend ging maar door. Z'n wit truitje over de rugleuning, de armband van zilver, de autosleutels op de tafel. Het bezit ten toon gepreid. En hij wond zich op. Ik sprak zonder woorden tegen haar, ik spelde het woord "boring". En ze schoof haar stoel naar achter. Want haar vriendin kwam uit het niets. Ze zette zich erbij, en sprak over haar spannend leven, zichzelf centraal. Het meisje verwisselde van stoel, ... en ik keek naar haar lege shouders, en haar holle blik toen ze ging zitten. Ik dronk m'n lauwe pint uit en verdween. Ze fluisterde iets toen ik voorbij kwam en ik zei haar nog een prettige avond. En ik hoorde nog toen de deur dicht ging "Kende gij die gast?". Haar gitzwarte haar reflecteerde in de spiegels... en m'n ogen. Ik val wel op zwart, en ik val wel op fluisterende mensen, ...
En ik lachte binnenin. Ik zocht naar m'n sleutels en m'n balpen, en een beetje licht. Ik zocht m'n wagen in de diepte van de nacht, en al wat ik vond was een wrak.

De vlgende morgend belde E. En ik moest haar zebravinken zien... haar fret uitlaten, haar nieuwe DVD's die ik had gebrand mee bekijken. Ik ben een middel tegen angst. Ik betaal benzine en krijg Kebab, en ik ben blij voor haar. Ze raast met "Firestarter" over de baan tegen 170 per uur. Want ze is gelukkiger dan vroeger... Ik moet niks. Ik ben een middel tegen angst. Ik zie E. graag, en ze weet wie ik ben.
En B. zit rond te crossen, in een dikke auto door de woestijn. En als ze terug komt wil ik leven. En een tijdlang bij haar zijn.

dinsdag, april 05, 2005

blah

Een paar nieuwe sites ontdekt, en vooral weer goed gelachen met de impulsivebuy. De combichrist Cd is nog niet uit m'n lader geweest... vooral de agressiviteit van de bassen en de stem zijn echt wel ok...
De herinrichting van m'n appartement is al half geslaagd. Mits wat hulp van E. heb ik een en ander opgekuist en anders ingedeeld. Het ziet er gezelliger, ruimer en beter uit dan daarvoor. Nog twee dingen aan te pakken (budget:100 euro :) dat zijn de ramen, waar de oude gordijnen weg moeten, en dan de computer hoek, waar ik veel te vastgeroest aan ben momenteel. Ik wil deze laatste 'mobiel' maken. Wat betekend dat de PC zelf verplaatsbaar moet zijn... wireless moet niet per sé, maar is ok. En vooral makkelijk eventjes naar de slaapkamer te transporteren, of gewoon even uit de weg te zetten. Dit maakt dat allemaal plaats voor een paar andere dingen die ik met die ruimte wil gaan doen. Plannen uiteraard. Ik ben al blij moest ik de raam-kant gedaan krijgen tegen juni. Er is geen haast bij, nooit geweest, ik ben geen nest-maniak, die alles netjes in orde moet hebben of ander begint te freaken.

Het boek waarin ik bezig ben gaat trager... de nieuwe personages volgen in sneltempo, en het wordt nu echt wel volgen geblazen.

Het soort dieet dat ik aan het volgen ben, en dat er op neerkomt dat ik de vetzakkerij op't werk niet meer eet, is goed aan't gaan. Alleen snap ik niet dat ons lichaam niet wiskundig werkt. In die zin dat je dus iets van 0.3kg kan eten, en toch 2kg bijkomen. Ik weet niet hoe, maar dat lijkt me onlogisch.
blablabla

vrijdag, april 01, 2005

zon

Zonnestralen hebben een rare invloed op automobilisten. Ze zorgen ervoor dat de anders zo voorzichtige jongen, de frisse verschijningen op het werk en den oude gesapige dikkerd veranderen in lusteloze, rusteloze, nijdige wegmaniakken. Mensen, nog nauwelijks verwant met hun voorvaderen, die wars van alle verkeersregels over de wegen razen. De zoektocht naar het niets, de pot met goud aan de horizon, daar waar die regenboog ooit stond. En je ben niet blij, wanneer je als rasechte nachtmens en winterliefhebber je tussen deze roedel ongelikte dolle herten moet begeven.
De redenen hiervoor blijven me volstrekt onduidelijk. Er is niet meer haast bij alles wat die mensen doen omwille van de zon. Er is niet een allesomvattende haast neergedaald over de wereld samen met enkele graden temperatuursstijging. Het kan niet anders zijn dan dat er bij het verschijnen van de eeste zon een soort van DNA-aanpassing gebeurd bij bepaalde mensen. Opeens veranderen ze in een lichtjes gemodificiëerd ras mensen, waarbij de hoofddoelen opeens het SNEL zijn wordt. Misschien ben ik wel stom, en moet ik meedoen. Misschien krijg je aan het einde van zo'n haastige zonnige dag een beloning.
Ik ga naar't stad, met de tram, ... rondwandelen met m'n walkman. Morgen de secret mission to anywhere. En zondag bereid ik me voor op een helse week.
Ik moet opeens aan Willy Sommers denken,... had die zo geen nummers over de zomer vooralleer hij definitief verdween in het zwarte gat waar zoveel BV's in terecht gekomen zijn na de Vlaamse Zang-bubble? haha De geschiedenis heeft altijd gelijk... mensen die naar Vlaamse zangers keken op vtm waren fout, toen, nu en altijd :)
Ik heb net spirelli's gegeten en ik denk dat ik er nu de helft van ga uitkotsen.
Gekte allom... ik ben weer daar waar ik moet zijn ... op de top van m'n kunnen, een laagje energie zonder vorm, en ik mis B. ... maar niet voor lang meer want ze komt terug. En ik ga waarschijnlijk ongelukkig zijn of superblij wanneer ik haar weer zie en kan vertellen over m'n avonturen en hoor over de hare.

buurt.

Er stond een man in de straat
en die keek weer naar beneden.
Wat je bij had en droeg, wat je momepelde
tegen jezelf in de regen.
Je wagen kent hij al, de inhoud van je tas nog niet
en hij kijkt tot je verwijnt.

Even later kijk ik naar beneden,
en ik zie de man op z'n balkon.
Hij kijkt naar me op en wuift naar me.
en ik wuif terug en weet niet waarom

Wanneer ik ook daar ben, buiten of hier.
De man staat daar steeds, en heeft geen gezicht.
Z'n ogen zijn de buurt, z'n oren zijn groot.
Hij kijkt veel tv, van waar ik ook sta.
Ik wuif niet meer terug, en gaap hem niet na.

De man zal wel sterven, en leven komt terug.
M'n buurt zit vol leven en spanning en vuur.

m. 0104005