vrijdag, april 15, 2005

nullen en enen

Ik luister naar 'dreams never end' van New Order, en ik kijk voor me uit op een nutteloze lijst van engineering opsommingen. Dit terwijl de 'concurrerende afdeling' langzaam alle werk vna ons wegtrekt, met daarbij nog volk extra erbij wanneer ze't maar vragen. Onze afdeling wordt langzaam leeggezogen, minder volk, meer werk, en meer kritiek. Motiviatie is er al nooit geweest, laat staan nu. M'n manager is een futloze, ruggegraatloze, zakkenwasser zonder verstand en mensenkennis,... en m'n directe collega's zijn makke ja-knikkers die enkel naar perfectie willen streven... dit terwijl perfectie niet mogenlijk is, en al zeker niet als je te veel werk hebt. Ik zit naar m'n scherm te staren en ik hoop dat m'n pogingen om een andere job te vinden success hebben.
Ik ben een netslave... ik moet om een minimum aan bestaansmiddelen te hebben lusiteren naar mensen die in mijn regime in een concentratiekamp achter prikkeldraad zouden zitten afzien. Het van de ene kant van het kamp naar het andere rijden van 10 kg zware stukken rots met behulp vna een kruiwagen met vierkantiege wielen is zoiets dat zulke mensen zeker tot een goed einde kunnen brengen met al hun streven naar perfectie en efficiëntie. Mogen ze allen rotten in de hel die ze zelf hebben gecreëerd...
Straks ga ik uit en ik ga weg en ik ga huppelen en dansen, zingen en springen, en ik ga voelen hoe het is om in een bos rond te wandelen. En ik ga nog eens kijken om een huisdier te nemen... de twijfels gaan nog tussen een zebravink of een witte muis. Ik haat het om slaaf te zijn van iets als een hond of een rat, en ik wil een kat maar ik wil het het beest in kwestie niet aandoen om in m'n appartement opgesloten te zitten. whatever... ik voel dat de energie die ik ha dde voorbije dagen weer even wegglipt, gewoon door de ongeloofelijke domheid, bureaucratie en dilletantisme dat hier heerst. Wat zou het fijn zijn om nu ergens in een woestijn rond te stappen... het droge zond onder m'n voeten te voelen warmte afgeven. En maar stappen, en dorst lijden. En voelen dat je nog een mens bent van vlees en bloed. Ver weg van enen en nullen. Vooral nullen,... een één daar heb je nog iets aan, maar een nul kom je al zo vaak tegen... sommige kunnen zelfs praten.

Geen opmerkingen: