Het gaat weer wat beter. Met de nonchalante houding op't werk momenteel, en de stomme grappen en de slechte werking van het hele systeem daar, heb ik me toch stand kunnen houden.
Een vriendin van me heeft me geholpen in een uitweg te vinden ergens, maar daarvoor moet ik wel nog een en ander bekijken en eens goed nadenken. Maar het lijkt me wel wat.
Daarbij was er vandaag nog de mooie regen, en de domme mensen die zelfs met hun 4x4 wagens niet door een plas van 5cm diep durfden te rijden...
Ik probeer het boek dat B. me gaf uit te lezen, nog wat episodes mee te pakken van SG-1 en dan eens vooruit te kijken naar het weekend. Ik heb eigenlijk wel zin in een concertje deze keer, maar dan iets waarbij m'n oren nog eens iets beleven, en niet alleen m'n maag en m'n ogen.
De koffiekoeken van vanmorregend waren heerlijk, eigenlijk maakt zoetigheid m'n dag goed op zo'n momenten.
donderdag, juli 28, 2005
dinsdag, juli 26, 2005
4 letters
Liefste dagboek...
Vandaag waren er weer veel mensen aan het rondwandelen.
En ik vond ze niet aardig.
en ze profiteren van mij, en van m'n werk en van m'n gedachten en gedoe... en ze kennen me niet of nauwelijks, en daarom zuigen ze me leeg.
Het lukt me niet meer. gewoon meedraaien en doen alsof het allemaal ok is.
Vandaag was het gevoel onbeschrijflijk. Ik ben nog minder dan een hond op het werk, en ik wil me gewoon niet meer verweren... want de overmacht is te groot. De paar steken en prikken die ik uitdeel zijn niet meer dan een zwakke reactie van iemand die is uitgeteld.
en niemand helpt me, niemand steunt me, omdat diegenen die me omringen een bende lafzakken zijn. Waarmee je lol kan maken, en die leedvermaak vertonen, maar verder gewoon stront en darmen zijn.
een dezer dagen verdwijn ik, en dan kunnen ze blij zijn, en verder doen, en dat kleine gevoel van gemist in hun achterhoofd negeren, wegdrinken of wegshoppen.
ik haat shiny happy people... aan iedereen die me liet vallen de laatste weken: fuck off and die
dag liefste dagboek, daag.
Vandaag waren er weer veel mensen aan het rondwandelen.
En ik vond ze niet aardig.
en ze profiteren van mij, en van m'n werk en van m'n gedachten en gedoe... en ze kennen me niet of nauwelijks, en daarom zuigen ze me leeg.
Het lukt me niet meer. gewoon meedraaien en doen alsof het allemaal ok is.
Vandaag was het gevoel onbeschrijflijk. Ik ben nog minder dan een hond op het werk, en ik wil me gewoon niet meer verweren... want de overmacht is te groot. De paar steken en prikken die ik uitdeel zijn niet meer dan een zwakke reactie van iemand die is uitgeteld.
en niemand helpt me, niemand steunt me, omdat diegenen die me omringen een bende lafzakken zijn. Waarmee je lol kan maken, en die leedvermaak vertonen, maar verder gewoon stront en darmen zijn.
een dezer dagen verdwijn ik, en dan kunnen ze blij zijn, en verder doen, en dat kleine gevoel van gemist in hun achterhoofd negeren, wegdrinken of wegshoppen.
ik haat shiny happy people... aan iedereen die me liet vallen de laatste weken: fuck off and die
dag liefste dagboek, daag.
woensdag, juli 20, 2005
gemis
elke dag
je zacht glooiende zij,
je witte kleed, met die perfecte
rondingen die zo warm in m'n handen passen
Je zachte altijd aanwezige blijheid.
De zelfverzekerde stadvastige aanpak van je werk
Je eeuwig glimmende neusje
De schoonheid van je slaap
Je twaalf uur durende rush waarvan ik elke seconde
laat tellen. En waarvan ik geniet.
Je opgewekte licht gloeiende gezicht
De tentakels uit je kop
De geluiden van genot
Ik mis je elke dag,
m'n lieve mp3 player.
je zacht glooiende zij,
je witte kleed, met die perfecte
rondingen die zo warm in m'n handen passen
Je zachte altijd aanwezige blijheid.
De zelfverzekerde stadvastige aanpak van je werk
Je eeuwig glimmende neusje
De schoonheid van je slaap
Je twaalf uur durende rush waarvan ik elke seconde
laat tellen. En waarvan ik geniet.
Je opgewekte licht gloeiende gezicht
De tentakels uit je kop
De geluiden van genot
Ik mis je elke dag,
m'n lieve mp3 player.
dinsdag, juli 19, 2005
over werk
"Overwerk je niet hé", zei een van de laatstbijgekomen testers toen hij voorbij m'n bureau ging en naar buiten wandelde rond 6 uur.
"Veel success", antwoordde ik instinctief.
Het is normaal niet m'n gewoonte om hier zo laat nog te zitten. Normaal bolt iedereen het hier af tussen 4 en 5, op een paar over-competitieve mensen na. Ik hoorde bij geen van beide groepen vandaag eigenlijk. Als ik echt heel eerlijk ben bestond m'n taak vandaag inderdaad uit niet veel zaaks. Ik heb een minute soep Tandori gegeten, waar ik het zuur van kreeg, dan heb ik speculaasjes gegeten, waar ik dan ook het zuur van kreeg, en ditalles heb ik dan doorgespoeld met Tonic. Waar ik het zuur mee uitkreeg blijkbaar. De rest bestond uit het nakijken en 'frullen' aan een nutteloos document. Ik heb het deze morrgend uitgechecked uit onze document management registratie, en zonet terug ingechecked. Op deze manier is het een hele poos officiëel door m'n handen gegaan en heb ik er recht op om weer een paar uren voor project 'craphopper' te hebben gewerkt.
Daarna kwam project 'flop-wizard' waarbij ik screenshots heb gemaakt en in een even nutteloos word-document heb geplakt om de word-document-fetishisten een stijve te geven.
Ik heb daarna gaan eten en naar ongeloofelijke saaie verhalen geluisterd die ik allemaal al 20 keer heb gehoord, en waarvan ik u een samenvatting wil geven:
De vakantie-verhalen (let er ook op dat het woord vakantie door deze mensen als "vàkàntsi" wordt uitgesproken)
1) Het verhaal van de collega die in nen taxi met z'n wijf zit in
Maghamagha soewhere, en de taxi hun naar een ander restaurant reed dan dat ze hadden gezegd, omdat'm die eigenaar blijkbaar kende, en waar ze dan een uur hebben moeten argumenteren om terug weg te geraken) en waar de pointe van het verhaal was dat men een live band die voor muziek zorgde bij het binnenkomen,niet meer speelde toen ze buitengingen.
2) het verhaal van de kamelentocht waar te weinig kamelen waren en
waar 2 dikke toeristen op een enkele kameel werden gehesen en nog extra moesten
betalen ook, en waarbij ze een tulbant moesten dragen tegen hun goesting
3) de tunesische reis waarbij ze op een buske rond het centrum
werden gereden van een stad tegen schandalige prijzen en waar ze de stad zelf niet
konden zien eigenlijk en zich geneerden om met 2 koppels samen in een koets te worden geduwd
4) de saaie verhaaltjes over opdringerige verkopers in Thailand op een
of ander toeristisch plein waarbij je moest afpingelen (oh neen maar af-pin-gelen!
oeioei) om "een taxi achtig fietske" te nemen)
5) Het verhaal van de handdoeken en strandparaplu-oorlog op de
Dominicaanse rep.
Dit om maar even te illustreren dat m'n middagmaal niet echt smaakte met al deze uitermate interessante verhaaltjes...
De jongen die buiten wandelde dus. Korte beschrijving: nerd-kapsel dat een wasbeurt niet zou overleven, ruitjeshemd, dikke brilglazen, Verhofstadt-tanden, wiskundige manier van denken, draagt een winterbroek in de zomer, witte sokken... trots op z'n diploma van ingnieur waarvan z'n familie waarshcijnlijk op elke nieuwjaarsbijeenkomst zegt: "Ziedis wa ne grote jonge dat'm al is...ooh, en hij is einzjenjeur zenne!" terwijl ze over z'n vettig haar wrijven alvorens zich dood te zuipen aan de slechte Spaanse wijn die hun bomma heeft meegenomen uit hun overwinteringsdorp waarna het aftellen naar een nieuw jaar vol glorie en roem kan beginnen.
Die jongen dus, die had gelijk in feite.
De ietwat gedurfde steek onder water die hij me trachtte te geven, wilde zoveel zeggen als: "Ik heb hier vandaag hard gewerkt en gij doet hier geen zak, en ik heb u door." Het is dat soort sluipend gif dat een firma als deze nodig heeft, het jeugdig enthousiasme waarbij iemand het echt niet pikt dat er iemand anders geen reet uitvreet.
Ik hou wel van het woordje 'reet', niet omdat ik wil shoqueren, maar omdat je zelfs met de ongeloofelijk in-zijnde rollende R van tegenwoordig het woord niet kan uitspreken zonder platvloers over te komen. Dat moeten ze op VTM eens proberen bij Birgit van Mol ofzo... "Rrrrrrreet".
Maar waar waren we? Oh ja, die gast, ... die gast bolde het al snel af met z'n Kipling rugzakje en z'n laptop... want hij had me beledigd en hij vreesde een al te uitgebreid antwoord waarschijnlijk, ofwel moest hij naar de logopedist om het woord "Sossiessen" te leren uitspreken met die tanden van hem.
En ik lachtte, want ik wil deze gast nog wel eens terugzien, als hij hier een jaar of 2-3 werkt. Wanneer al z'n mooie ambities gewoon zijn weggekwijnd, of wanneer hij uit pure ellende ander werk zoekt en merkt dat hij zich hier heeft verbrand en voor niemendal zoveel energie heeft gestoken in die tests van hem. Tests die trouwens geen hol uitmaken gezien de structuur hier. Z'n ambitie en enthousiasme was een klein beetje dan hetgeen ik hier in't begin vertoonde. En waarschijnlijk zat er toen ook een gast die wat langer hier werkte met me te lachen, de sarcastische klootzak.
En ja, ik kan het niet meer opbrengen, en ja dat ligt aan mezelf. Ik ben nooit de ingenieur geweest, die ICT-hoogvlieger, de brilliante programmeur. Ik denk niet logisch, ik denk niet als een robot en ik ben al helemaal niet consequent. Ik ben een non-sequetor. En daar ben ik trots op (mooie bumpersticker ook). Ik zit hier enkel en alleen omdat ze voor de prijs van 1 dure gast, er 2 goedkope konden wegplukken bij een ISP, en omdat ik een redelijke kennis had van routers. En ik spreek in de verleden tijd. Want ik ben hier alles verleerd. En ik ben verheven hieromtrend. Ik kan nu verder gaan met mezelf te vernielen in een wereld die me blijft uitkotsen. Ik ben de slechte champignonsaus die is opgelikt door een straathond die in vuilzakken snuffelt in een restaurantbuurt. En die werd uitgebraakt, en door diezelfde hond weer opgelikt. En terug uitgekotst, en terug opgelikt,... in een eindeloze rotonde zonder achtergrondmuziek.
Maar wees gerust jongetje, ik zal me zeker niet overwerken.
"Veel success", antwoordde ik instinctief.
Het is normaal niet m'n gewoonte om hier zo laat nog te zitten. Normaal bolt iedereen het hier af tussen 4 en 5, op een paar over-competitieve mensen na. Ik hoorde bij geen van beide groepen vandaag eigenlijk. Als ik echt heel eerlijk ben bestond m'n taak vandaag inderdaad uit niet veel zaaks. Ik heb een minute soep Tandori gegeten, waar ik het zuur van kreeg, dan heb ik speculaasjes gegeten, waar ik dan ook het zuur van kreeg, en ditalles heb ik dan doorgespoeld met Tonic. Waar ik het zuur mee uitkreeg blijkbaar. De rest bestond uit het nakijken en 'frullen' aan een nutteloos document. Ik heb het deze morrgend uitgechecked uit onze document management registratie, en zonet terug ingechecked. Op deze manier is het een hele poos officiëel door m'n handen gegaan en heb ik er recht op om weer een paar uren voor project 'craphopper' te hebben gewerkt.
Daarna kwam project 'flop-wizard' waarbij ik screenshots heb gemaakt en in een even nutteloos word-document heb geplakt om de word-document-fetishisten een stijve te geven.
Ik heb daarna gaan eten en naar ongeloofelijke saaie verhalen geluisterd die ik allemaal al 20 keer heb gehoord, en waarvan ik u een samenvatting wil geven:
De vakantie-verhalen (let er ook op dat het woord vakantie door deze mensen als "vàkàntsi" wordt uitgesproken)
1) Het verhaal van de collega die in nen taxi met z'n wijf zit in
Maghamagha soewhere, en de taxi hun naar een ander restaurant reed dan dat ze hadden gezegd, omdat'm die eigenaar blijkbaar kende, en waar ze dan een uur hebben moeten argumenteren om terug weg te geraken) en waar de pointe van het verhaal was dat men een live band die voor muziek zorgde bij het binnenkomen,niet meer speelde toen ze buitengingen.
2) het verhaal van de kamelentocht waar te weinig kamelen waren en
waar 2 dikke toeristen op een enkele kameel werden gehesen en nog extra moesten
betalen ook, en waarbij ze een tulbant moesten dragen tegen hun goesting
3) de tunesische reis waarbij ze op een buske rond het centrum
werden gereden van een stad tegen schandalige prijzen en waar ze de stad zelf niet
konden zien eigenlijk en zich geneerden om met 2 koppels samen in een koets te worden geduwd
4) de saaie verhaaltjes over opdringerige verkopers in Thailand op een
of ander toeristisch plein waarbij je moest afpingelen (oh neen maar af-pin-gelen!
oeioei) om "een taxi achtig fietske" te nemen)
5) Het verhaal van de handdoeken en strandparaplu-oorlog op de
Dominicaanse rep.
Dit om maar even te illustreren dat m'n middagmaal niet echt smaakte met al deze uitermate interessante verhaaltjes...
De jongen die buiten wandelde dus. Korte beschrijving: nerd-kapsel dat een wasbeurt niet zou overleven, ruitjeshemd, dikke brilglazen, Verhofstadt-tanden, wiskundige manier van denken, draagt een winterbroek in de zomer, witte sokken... trots op z'n diploma van ingnieur waarvan z'n familie waarshcijnlijk op elke nieuwjaarsbijeenkomst zegt: "Ziedis wa ne grote jonge dat'm al is...ooh, en hij is einzjenjeur zenne!" terwijl ze over z'n vettig haar wrijven alvorens zich dood te zuipen aan de slechte Spaanse wijn die hun bomma heeft meegenomen uit hun overwinteringsdorp waarna het aftellen naar een nieuw jaar vol glorie en roem kan beginnen.
Die jongen dus, die had gelijk in feite.
De ietwat gedurfde steek onder water die hij me trachtte te geven, wilde zoveel zeggen als: "Ik heb hier vandaag hard gewerkt en gij doet hier geen zak, en ik heb u door." Het is dat soort sluipend gif dat een firma als deze nodig heeft, het jeugdig enthousiasme waarbij iemand het echt niet pikt dat er iemand anders geen reet uitvreet.
Ik hou wel van het woordje 'reet', niet omdat ik wil shoqueren, maar omdat je zelfs met de ongeloofelijk in-zijnde rollende R van tegenwoordig het woord niet kan uitspreken zonder platvloers over te komen. Dat moeten ze op VTM eens proberen bij Birgit van Mol ofzo... "Rrrrrrreet".
Maar waar waren we? Oh ja, die gast, ... die gast bolde het al snel af met z'n Kipling rugzakje en z'n laptop... want hij had me beledigd en hij vreesde een al te uitgebreid antwoord waarschijnlijk, ofwel moest hij naar de logopedist om het woord "Sossiessen" te leren uitspreken met die tanden van hem.
En ik lachtte, want ik wil deze gast nog wel eens terugzien, als hij hier een jaar of 2-3 werkt. Wanneer al z'n mooie ambities gewoon zijn weggekwijnd, of wanneer hij uit pure ellende ander werk zoekt en merkt dat hij zich hier heeft verbrand en voor niemendal zoveel energie heeft gestoken in die tests van hem. Tests die trouwens geen hol uitmaken gezien de structuur hier. Z'n ambitie en enthousiasme was een klein beetje dan hetgeen ik hier in't begin vertoonde. En waarschijnlijk zat er toen ook een gast die wat langer hier werkte met me te lachen, de sarcastische klootzak.
En ja, ik kan het niet meer opbrengen, en ja dat ligt aan mezelf. Ik ben nooit de ingenieur geweest, die ICT-hoogvlieger, de brilliante programmeur. Ik denk niet logisch, ik denk niet als een robot en ik ben al helemaal niet consequent. Ik ben een non-sequetor. En daar ben ik trots op (mooie bumpersticker ook). Ik zit hier enkel en alleen omdat ze voor de prijs van 1 dure gast, er 2 goedkope konden wegplukken bij een ISP, en omdat ik een redelijke kennis had van routers. En ik spreek in de verleden tijd. Want ik ben hier alles verleerd. En ik ben verheven hieromtrend. Ik kan nu verder gaan met mezelf te vernielen in een wereld die me blijft uitkotsen. Ik ben de slechte champignonsaus die is opgelikt door een straathond die in vuilzakken snuffelt in een restaurantbuurt. En die werd uitgebraakt, en door diezelfde hond weer opgelikt. En terug uitgekotst, en terug opgelikt,... in een eindeloze rotonde zonder achtergrondmuziek.
Maar wees gerust jongetje, ik zal me zeker niet overwerken.
madness
madness is a cure
for all you have to endure
it shines so bright
there is no light
when you try to be a nine year old inside
wecome to
is a word far way
whenever we drink
or wanna say
I have no way
I have no dada
to ensure your true nature
of pain or cold
I drive on
like a caterpillar
through the green
and through the drought
...and all it had brought me
was your final thoughts.
Nothing itself
nothing is all
everything is art
when you speak of it now.
m. 19/07/2005 1.13 am
madness is a cure
for all you have to endure
it shines so bright
there is no light
when you try to be a nine year old inside
wecome to
is a word far way
whenever we drink
or wanna say
I have no way
I have no dada
to ensure your true nature
of pain or cold
I drive on
like a caterpillar
through the green
and through the drought
...and all it had brought me
was your final thoughts.
Nothing itself
nothing is all
everything is art
when you speak of it now.
m. 19/07/2005 1.13 am
maandag, juli 18, 2005
factor-x
"Je doet het jezelf aan" zegt men dan.
En ik kruip weg. Ik heb nu eenmaal niet de spirit, de gedrevenheid. Ik ben triestig, ik ben dit en ik ben dat. Dertien jaar oud gebleven zo lijkt het, en je bent niet breder dan de kamer die je inneemt. Ik ben de verschuldigde status van de mafheid. De confetti om me heen is al lang opgedroogd. En ik herinner me dat ik moest kotsen in haar moeder's appartement en dat ik dan de wc nog net op tijd vond. En in Gent is't altijd feest, als je betaald voor niks en Studio Brussel DJ's met rust laat. En ik walg er nu van, want ik heb eigenlijk niemand meer. De laatste hoop op iemand tegen te komen die nog een beetje een zielsverwantschap kon vertonen is verkeken. En ik doe het mezelf aan zegt men dan. Het grappige is dat wanneer er iets slechts gebeurd, mensen je zelf verantwoordelijk houden. Het MOET wel aan jezelf liggen wanneer je Jetair reservatie misloopt, je Visa kaart wordt misbruikt, je huisbaas een asshole is, je kat doodgereden wordt en je vriendin 's ochtends in haar nachtjaponnetje gaat checken of er niks aan te doen valt, en wanneer je belastingsbrief fouten vertoont, of je je C4 krijgt door met de verkeerde mensen te gaan eten.
Alles heb je immers aan jezelf te danken, je ben zelf verantwoordelijk voor je adem, je geur, je kleding, je scholing, je energie, je lach, je lawaai, de mensen waarop je stemt, de boeken die je las, de voedselvergiftiging.
En wanneer je er niet verantwoordelijk voor bent, zal je wel een slechte invloed uitoefenen op je omgeving. Of geen goede afkomst hebben geen goede partij zijn voor je droomprinses, of gewoon gevallen op de verkeerde moment tijdens het schaatsen op natuurijs.
En ik heb daar dus schoon genoeg van... ik heb een geheim. En ik kan het verklappen. Ik ben eigenlijk iemand anders om de zoveel tijd. En je kan niet raden wie. Ik ben de scheiding tussen fictie en realiteit, de plastieken wand waarvan er geen deksel meer verkrijgbaar is. En ik ga dikwijls kwijlen als er een hond in de buurt is. De U-boot is aan't zinken roep gauw de matrozen aan boord.
Nee, ik brabbel maar wat. Ik heb een experiment gedaan, en ben tot de conclusie gekomen dat ik geen angst meer heb voor mezelf. Ik heb de randomness, de factor-x in mezelf niet meer onder controle, maar ze blijft vanzelf binnen de perken van het sociaal aanvaardbare. En daar ben ik blij om: tralies smaken slecht.
hint here
En ik kruip weg. Ik heb nu eenmaal niet de spirit, de gedrevenheid. Ik ben triestig, ik ben dit en ik ben dat. Dertien jaar oud gebleven zo lijkt het, en je bent niet breder dan de kamer die je inneemt. Ik ben de verschuldigde status van de mafheid. De confetti om me heen is al lang opgedroogd. En ik herinner me dat ik moest kotsen in haar moeder's appartement en dat ik dan de wc nog net op tijd vond. En in Gent is't altijd feest, als je betaald voor niks en Studio Brussel DJ's met rust laat. En ik walg er nu van, want ik heb eigenlijk niemand meer. De laatste hoop op iemand tegen te komen die nog een beetje een zielsverwantschap kon vertonen is verkeken. En ik doe het mezelf aan zegt men dan. Het grappige is dat wanneer er iets slechts gebeurd, mensen je zelf verantwoordelijk houden. Het MOET wel aan jezelf liggen wanneer je Jetair reservatie misloopt, je Visa kaart wordt misbruikt, je huisbaas een asshole is, je kat doodgereden wordt en je vriendin 's ochtends in haar nachtjaponnetje gaat checken of er niks aan te doen valt, en wanneer je belastingsbrief fouten vertoont, of je je C4 krijgt door met de verkeerde mensen te gaan eten.
Alles heb je immers aan jezelf te danken, je ben zelf verantwoordelijk voor je adem, je geur, je kleding, je scholing, je energie, je lach, je lawaai, de mensen waarop je stemt, de boeken die je las, de voedselvergiftiging.
En wanneer je er niet verantwoordelijk voor bent, zal je wel een slechte invloed uitoefenen op je omgeving. Of geen goede afkomst hebben geen goede partij zijn voor je droomprinses, of gewoon gevallen op de verkeerde moment tijdens het schaatsen op natuurijs.
En ik heb daar dus schoon genoeg van... ik heb een geheim. En ik kan het verklappen. Ik ben eigenlijk iemand anders om de zoveel tijd. En je kan niet raden wie. Ik ben de scheiding tussen fictie en realiteit, de plastieken wand waarvan er geen deksel meer verkrijgbaar is. En ik ga dikwijls kwijlen als er een hond in de buurt is. De U-boot is aan't zinken roep gauw de matrozen aan boord.
Nee, ik brabbel maar wat. Ik heb een experiment gedaan, en ben tot de conclusie gekomen dat ik geen angst meer heb voor mezelf. Ik heb de randomness, de factor-x in mezelf niet meer onder controle, maar ze blijft vanzelf binnen de perken van het sociaal aanvaardbare. En daar ben ik blij om: tralies smaken slecht.
hint here
zaterdag, juli 16, 2005
tonic, warmte en opkuis in Deurne
Ik zag de 10-jarige van weleer nu oversteken naar z'n auto met de "L" sticker op de achterruit. En ik besefte dat ik net als deze sukkel hier nooit weg ben geraakt. Ik zit op m'n terras waar ik de overburen een goedkope barbeque-set kan zien inelkaar steken, die ze bij gebrek aan vrienden, en een te veel aan hautain gedrag tegenover hun buren, nooit zullen gebruiken. Ik kan door het riet op m'n terras terugkijken naar de televisiejunkies, de mensen die terugkomen van een veel te kleine Delhaize met allerhande rommel in zakjes die bestaan uit veel te dun plastic. En de mensen hebben een hond waarbij de buik over de grond schuurt. En het stoort niemand.
Ik word zo. Je wordt wat je haat als je niet vecht, niet ten strijde trekt en geen brokken maakt.
Een beige auto is wel het laatste dat je wil kopen. Toch zijn er veel mensen in deze buurt tuk op een Mercedes die ze dan in het beige keizen. Dezelfde kleur dan de bagger in hun broek wanneer ze ontdekken dat het boven hun stand was. De mensen hier zijn fiere mensen. Trots op hetgeen ze hebben verworven door hard profiteren en werken voor nutteloze doelen. En "ze hebben het toch maar voor elkaar gekregen" is dan het gevoel dat ze willen opwekken bij anderen. De enige anderen zijn de loslopende humus voor oncreatief gedrag die rond hen woont. De mensen die lotto spelen en elkaar voorsteken bij de bakker om voorgebakken brood te kopen van een afnemer die het zelf ook maar van een industriële producent heeft gekocht. Investeren is de boodschap. Investeren vraagt enige creativiteit en durf, daarmee dat hier haast geen winkels zijn. Of enkel lege. De frituur zonder fritten, de beenhouwer die geen vlees wilde verkopen, de telefoonwinkel zonder telefoons, de kaaswinkel zonder kaas, de verdwenen viswinkel (en dan te bedenken dat Jezus vis kon bijtoveren, hier kan je't zelfs niet meer kopen al zou je het geld in je ahnd hebben). Deurne is het soort van achtergestelde vernieldorp dat is uitgegroeid vanuit het socialistische principe waarbij men per sé elke lul zonder verstand toch van een huis wilde voorzien teneinde ooit de sociale zekerheid te kunnen afbouwen. Wat een vergissing. Deze mensen hebben langharige gele honden die in rokerige appartementen wachten tot ze mogen gaan schijten in een grasperkje van 4 op 4, terwijl er verderop 5 hectare weide is. Maar baasjelief heeft geen zin om zo ver te wandelen op z'n sandalen, witte sokken, vleeskleurige korte broek, zwart-rood t-shirt aan en een L&M sigaret in z'n bakkes. Het soort van uithangbord voor stadiumverbod, het soort mensen dat meebrult met het Rad van Fortuin en het weerbericht niet wil missen.
Al-Quada mag me komen bevrijden,... en als ik de kans krijg dans ik nog mee op straat ook, met een AK-47 in de hand kom je al heel ver als het aankomt op het bevrijden van verdorven zielen uit hun bestaan. Al zou je evengoed de tv op grote schaal kunnen saboteren, zelfde effect, alleen heb je hier je armen en benen nog op zondag.
Gelukkig zijn er toch nog mensen, een handjevol, die een uitweg weten, me de mooie kanten laten zien van het bestaan. En deze mensen wil ik bij me hebben. Maar daar is focus voor nodig, en af en toe een beetje opkuis.
Ik word zo. Je wordt wat je haat als je niet vecht, niet ten strijde trekt en geen brokken maakt.
Een beige auto is wel het laatste dat je wil kopen. Toch zijn er veel mensen in deze buurt tuk op een Mercedes die ze dan in het beige keizen. Dezelfde kleur dan de bagger in hun broek wanneer ze ontdekken dat het boven hun stand was. De mensen hier zijn fiere mensen. Trots op hetgeen ze hebben verworven door hard profiteren en werken voor nutteloze doelen. En "ze hebben het toch maar voor elkaar gekregen" is dan het gevoel dat ze willen opwekken bij anderen. De enige anderen zijn de loslopende humus voor oncreatief gedrag die rond hen woont. De mensen die lotto spelen en elkaar voorsteken bij de bakker om voorgebakken brood te kopen van een afnemer die het zelf ook maar van een industriële producent heeft gekocht. Investeren is de boodschap. Investeren vraagt enige creativiteit en durf, daarmee dat hier haast geen winkels zijn. Of enkel lege. De frituur zonder fritten, de beenhouwer die geen vlees wilde verkopen, de telefoonwinkel zonder telefoons, de kaaswinkel zonder kaas, de verdwenen viswinkel (en dan te bedenken dat Jezus vis kon bijtoveren, hier kan je't zelfs niet meer kopen al zou je het geld in je ahnd hebben). Deurne is het soort van achtergestelde vernieldorp dat is uitgegroeid vanuit het socialistische principe waarbij men per sé elke lul zonder verstand toch van een huis wilde voorzien teneinde ooit de sociale zekerheid te kunnen afbouwen. Wat een vergissing. Deze mensen hebben langharige gele honden die in rokerige appartementen wachten tot ze mogen gaan schijten in een grasperkje van 4 op 4, terwijl er verderop 5 hectare weide is. Maar baasjelief heeft geen zin om zo ver te wandelen op z'n sandalen, witte sokken, vleeskleurige korte broek, zwart-rood t-shirt aan en een L&M sigaret in z'n bakkes. Het soort van uithangbord voor stadiumverbod, het soort mensen dat meebrult met het Rad van Fortuin en het weerbericht niet wil missen.
Al-Quada mag me komen bevrijden,... en als ik de kans krijg dans ik nog mee op straat ook, met een AK-47 in de hand kom je al heel ver als het aankomt op het bevrijden van verdorven zielen uit hun bestaan. Al zou je evengoed de tv op grote schaal kunnen saboteren, zelfde effect, alleen heb je hier je armen en benen nog op zondag.
Gelukkig zijn er toch nog mensen, een handjevol, die een uitweg weten, me de mooie kanten laten zien van het bestaan. En deze mensen wil ik bij me hebben. Maar daar is focus voor nodig, en af en toe een beetje opkuis.
vrijdag, juli 15, 2005
trouw
Een jaar ofzo geleden vroeg Purpleheart me op een rare avond of ik niet wilde samenwonen op een of andere manier. Een kwestie van kosten te drukken, en vooral haar persoon uit de berg miserie te vissen die haar thuis was verworden. En ik heb nee gezegd. Niet dat ik iets tegen samenwonen heb, in tegendeel, een van de prettigste periodes tot nu toe uit m'n leven leefde ik samen met een vrouwelijk persoon die in dat sociale laddertje dat we samen vormde haar opperbeste zelf was en me gelukkig maakte. Los hier van was dit niet voor herhaling vatbaar, toch niet met om het even wie.
Ze had te veel energie op de verkeerde momenten, maar was vooral te lief. En dat voorspelt nooit veel goeds. De meeste lieve vrouwen zijn enkel uit op financiële voordelen, hebben een reeks psychische problemen, of zijn fucking desperate (er zijn waarschijnlijk uitzonderingen, al zijn die in mijn natuurlijk biotoop nog niet voor de koplampen van m'n ziel weggeschoten door de nachtelijke boswegen).
Het samenhokken, huis kopen en appartementen bekijken ging dus niet door. En we gingen verder met elkaar naar uitgaansgelegenheden allerhande. Zo ook naar café "Zot van de Galm" waar er een zuur kijkend heerschap aan de toog, zoals gewoonlijk, studentes, ex-studentes en uitgerangeerde vrouwen trachtte aan de haak te slaan. Hij bekeek me vies aangezien ik de enige was in heel de keet met een vrouwelijk iemand in z'n buurt die als zodanig kon doorgaan, in staat was te lachen, nog op haar poten kon staan om 1u 's nachts en bovendien er niet slecht en/of te sexueel onrijp uitzag.
En hij klampte haar aan, op de manier dat een man van in de twintig na 4 Duvels een vrouw in een ietwat kortere rok aanklampt, en hij begon de zoveelste stomme truuk toe te passen die elke zatte vent probeerd toe te passen aan zoveel togen van zoveel stomme cafés overal.
En de domme gans trapte er in. Ik herinnerde me Fish-eyes, die zulk heerschap eerst een duur drankje liet betalen, dan een belediging uitlokte om hem daarna eigenhandig (of met enige hulp van ondergetekende) in elkaar te trappen of te verwonden met een reeks vlijmscherpe nagels of barmeubelen.
Purpleheart was duidelijk niet van dit kaliber,... wat haar meteen nog oninteressanter maakte dan ze al was. En ze dartelde rond en was gelukkig met de aandacht die ze opeens kreeg.
Ik ging m'n weg, en zij ging haar weg, en zo worden we allemaal gelukkig op een bepaald moment. Competitivieteit en krampachtige vrouwen gaan niet samen.
-flash-
Een jaar ging voorbij (dansen, de nieuwe REM-cd, muggenbeten, vakantiegeld, evaluatiebesprekingen, auto 2 maal gerepareerd, trip naar Frankrijk, trip naar Duitsland, websites uploaden, praten, uitgaan, foto's nemen van een koe in een wei... triple X - the next level gaan zien in de cinema en spijt hebben van je geld, warmte, zomer, parkeerproblemen...)
-flash-
Vorige week kreeg ik dus een mooie enveloppe in de bus, met daarop een uitnodiging op glanspapier voor de trouw van Purplehart en aanhangsel. En de bijbehorende bezoeken aan de nieuwe woonst van het nieuw ontstane kredietkoppel. Alsof dat niet genoeg was begon ze me ook te bellen en sms'en aangezien ik absoluut niet mocht ontbreken op haar trouw (alles moet namelijk perfect zijn voor bepaalde mensen).
Nu ik kan die gast niet luchten, en ik kan eigenlijk me totaal niet forceren tot het ook maar een minimum aan interesse opbrengen voor zoiets stoms als de trouw van twee mensen die elkaar godbetert in café "Zot van de Galm" hebben leren kennen. Meer nog, ik denk dat ik zelfs moest ik geld bijkrijgen deze repetitie voor een echtscheiding niet wil bijwonen. Waarschijnlijk zijn er meer dingen aan de hand dan gewoon een trouw. Ik kan me voorstellen dat iemand met een goedbetaalde job als hij ook meteen het nodige zal doen om aan iedereen te bewijzen dat z'n status gestegen is op de cakewalk van z'n sociale leven (zeker in vergelijking met de persoon die aan de toog hing van weleer), daarbij niet beseffend dat hij een wolf in schaapskleren heeft binnengehaald. In ieder geval ik ben niet zo voor trouwgelegenheden, zeker niet als ik niet allebei de mensen een warm hart toe draag...
Ik gun haar wel het geluk van een gezin uiteraard, ... maar gunnen doe ik veel mensen veel dingen, ... en meestal helpt dat niet veel.
Ze had te veel energie op de verkeerde momenten, maar was vooral te lief. En dat voorspelt nooit veel goeds. De meeste lieve vrouwen zijn enkel uit op financiële voordelen, hebben een reeks psychische problemen, of zijn fucking desperate (er zijn waarschijnlijk uitzonderingen, al zijn die in mijn natuurlijk biotoop nog niet voor de koplampen van m'n ziel weggeschoten door de nachtelijke boswegen).
Het samenhokken, huis kopen en appartementen bekijken ging dus niet door. En we gingen verder met elkaar naar uitgaansgelegenheden allerhande. Zo ook naar café "Zot van de Galm" waar er een zuur kijkend heerschap aan de toog, zoals gewoonlijk, studentes, ex-studentes en uitgerangeerde vrouwen trachtte aan de haak te slaan. Hij bekeek me vies aangezien ik de enige was in heel de keet met een vrouwelijk iemand in z'n buurt die als zodanig kon doorgaan, in staat was te lachen, nog op haar poten kon staan om 1u 's nachts en bovendien er niet slecht en/of te sexueel onrijp uitzag.
En hij klampte haar aan, op de manier dat een man van in de twintig na 4 Duvels een vrouw in een ietwat kortere rok aanklampt, en hij begon de zoveelste stomme truuk toe te passen die elke zatte vent probeerd toe te passen aan zoveel togen van zoveel stomme cafés overal.
En de domme gans trapte er in. Ik herinnerde me Fish-eyes, die zulk heerschap eerst een duur drankje liet betalen, dan een belediging uitlokte om hem daarna eigenhandig (of met enige hulp van ondergetekende) in elkaar te trappen of te verwonden met een reeks vlijmscherpe nagels of barmeubelen.
Purpleheart was duidelijk niet van dit kaliber,... wat haar meteen nog oninteressanter maakte dan ze al was. En ze dartelde rond en was gelukkig met de aandacht die ze opeens kreeg.
Ik ging m'n weg, en zij ging haar weg, en zo worden we allemaal gelukkig op een bepaald moment. Competitivieteit en krampachtige vrouwen gaan niet samen.
-flash-
Een jaar ging voorbij (dansen, de nieuwe REM-cd, muggenbeten, vakantiegeld, evaluatiebesprekingen, auto 2 maal gerepareerd, trip naar Frankrijk, trip naar Duitsland, websites uploaden, praten, uitgaan, foto's nemen van een koe in een wei... triple X - the next level gaan zien in de cinema en spijt hebben van je geld, warmte, zomer, parkeerproblemen...)
-flash-
Vorige week kreeg ik dus een mooie enveloppe in de bus, met daarop een uitnodiging op glanspapier voor de trouw van Purplehart en aanhangsel. En de bijbehorende bezoeken aan de nieuwe woonst van het nieuw ontstane kredietkoppel. Alsof dat niet genoeg was begon ze me ook te bellen en sms'en aangezien ik absoluut niet mocht ontbreken op haar trouw (alles moet namelijk perfect zijn voor bepaalde mensen).
Nu ik kan die gast niet luchten, en ik kan eigenlijk me totaal niet forceren tot het ook maar een minimum aan interesse opbrengen voor zoiets stoms als de trouw van twee mensen die elkaar godbetert in café "Zot van de Galm" hebben leren kennen. Meer nog, ik denk dat ik zelfs moest ik geld bijkrijgen deze repetitie voor een echtscheiding niet wil bijwonen. Waarschijnlijk zijn er meer dingen aan de hand dan gewoon een trouw. Ik kan me voorstellen dat iemand met een goedbetaalde job als hij ook meteen het nodige zal doen om aan iedereen te bewijzen dat z'n status gestegen is op de cakewalk van z'n sociale leven (zeker in vergelijking met de persoon die aan de toog hing van weleer), daarbij niet beseffend dat hij een wolf in schaapskleren heeft binnengehaald. In ieder geval ik ben niet zo voor trouwgelegenheden, zeker niet als ik niet allebei de mensen een warm hart toe draag...
Ik gun haar wel het geluk van een gezin uiteraard, ... maar gunnen doe ik veel mensen veel dingen, ... en meestal helpt dat niet veel.
woensdag, juli 13, 2005
woorden zonder daden
Soms zijn er geen scheldwoorden genoeg om iemand te beschrijven. Soms zijn er geen woorden genoeg om een goede vuistslag te vervangen. "Zoals het hoort", zegt men dan, en men gaat verder met het nutteloos babbelen over allerlei apparaten. Alles bestaat uit apparaten tegenwoordig. Je kan geen conversatie starten of er moet wel iemand over z'n coole PDA, verfrissende airco, auto, TV, eierkoker, electrische gitaar of modieuze camera beginnen. En ik doe dat zelf ook te vaak. Ik heb het dan over mp3 spelers en over routers. En in feite bedoel ik "keep on fucking". Ik was dus aan het vertellen over iemand die een hele reeks van scheldwoorden zou kunnen verdienen. Het is niet iemand die je kent, het is niet iemand die je in je buurt hebt zitten nu. Want deze persoon is fictief. Een soort van SID 6.7 versie van alle slechte eigenschappen die iemand kan bijelkaaar kweken uit de biografiën van alle andere mensen voor hem die slechte eigenschappen bezitten. Ik kan niet neerzitten in een lederen zetel en veesten, zonder aan de geur te denken die uit z'n mond komt. Ik kan geen interview lezen met Bono zonder te denken aan z'n holle, wereldverbeterend-irritante getater. Ik kan de rotsmoel van Sven Ornelis niet zien zonder aan de zelfde allesovertreffende betweterige fake nichterige, cassante, op de slechte momenten nicotinezweet-uitstortende, dentair onderontwikkelde, uitgekuitte, verraderlijk kijkende, onzeker maar toch wijselijk kijkende krampachtig aangekwekt onnatuurlijk lachje vertonende rotkop te zien in gedachten. Ik kan geen natte stinkende hond ruiken zonder te denken aan al die keren dat ik in de buurt vertoefde van zoveel wild in het rond luchtkastelen bouwende arrogantie. Ik kan geen walging meer vertonen van rot geserveerd en met een pikant sausje gemasqueerd chinees gerecht kortom, zonder de spontane associaties te maken met de eenmans-sekte, de dikke omgekeerde magen veroorzakende frustro-hoop zonder ballen, zonder mening, zonder durf.
En alsof dat alleen nog niet genoeg was, begint dit heerschap zonder uitzicht, zich op te waarderen tot een Ken van Barbie achtige figuur, inclusief plastieken kapsel, ditto auto en een nep personaliteit om zich er met behulp van enige mensen met macho gedrag en slechte kledingssmaak te voorzien van H&M kleding waarbij een V-hals het feit moet verbergen dat hij niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een dikke nek heeft, en bovendien zich bij het minste of geringste aangevallen voelt en zich dan beroept op z'n paruchenverstand-soort van brilliante ideeën om zich te verdedigen met flauwe woordspelingen, Mark Uytterhoeve-grappen en andere arrogante bullshit. De man die anderen opzadelt met z'n plannen die nooit enige uitvoering kennen, maar waar je eindeloos mag naar lusiteren, tot je zelf zin hebt om in zijn plaats iets te doen, om er vanaf te zijn. Je zou dan gewoon in zijn plaats rijkswachter, hulpverlener, wereldreiziger, would-be fotograaf, regisseur, kok, zelfstandige uitbater van een gazettenwinkel, juridisch consultant, astronaut, binnenschipper of schilder willen worden. Gewoon om hem een koekje van eigen deeg te geven, gewoon om hem wakker te schudden in de wereld die hij rond zich bijelkaar heeft gezeverd in oudezakken-café's waar hij koning éénoog in he land van de blinden kon spelen. Om voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat niemand die er geen financiëel profijt bij heeft zich ook maar een fucking zak aantrekt van wat hij denkt, doet of wil. Aangezien niets wat uitmaakt bij mensen die andere mensen als machtsobjecten ziet. Enkel de handelingen doet die hem in het middelunt van de belangstelling brengen en bovendien enkel maar dilletante raadgevingen, zonneblinde handelingen, spuitpoep-veroorzakende opmerkingen en verknipte wars van enige opbouw tot stand gekomen of eruditie als basis hebbende politieke standpunten, zeer fragmentarisch opgebouwde pseudo-wetenschappelijke theoriën uitbrakende, zinledige babbels, kan ten berde brengen wanneer het eens 2 minuten NIET over hem gaat.
Of de man die mensen zonder enige schroom met een kluitje in het riet stuurt, goed wetende dat dit problemen veroorzaakt voor deze personen, en dan achteraf leevermaak vertoont, in plaats van echt z'n mening te durven zeggen, of te durven toegeven dat hij geen raad weet. Neen iemand moet per sé z'n mening en raad horen, ook al weet hij van niks. Uit pure lafheid en eigendunk.
Geen wonder dat iedereen hem laat barsten en als het dan even niet anders kan, vriendelijk in z'n gezicht lacht om even een kortetermijnsvoordeel binnen te halen.
Net zoals ik trouwens deed ... Je kan moeilijk anders met iemand wiens enige doel in het leven bestaat uit kritiek geven en andermans lucht stelen, of pleziertje af te pakken.
Na jaren van utopische flodders, kortzichtige, van weinig permissiviteit getuigende hersenspinels te hebben gehoord heb ik het ook voor bekeken gehouden. Moge u verder nog veel plezier beleven aan het rondtrekken met tuig van de richel, de fly-boy uithangen en je bewegen in m'n stamcafé's. Goed wetende dat buiten de uitbaters niemand je graag ziet komen, en dan nog, want door jou blijven er goedbetaldende klanten met vrienden, weg.
Arrogant, misplaatste pretentie-verkopend, hufterig, opgeblazen, laf, stuk gezichts-biefstuk zonder mensenkennis!
En alsof dat alleen nog niet genoeg was, begint dit heerschap zonder uitzicht, zich op te waarderen tot een Ken van Barbie achtige figuur, inclusief plastieken kapsel, ditto auto en een nep personaliteit om zich er met behulp van enige mensen met macho gedrag en slechte kledingssmaak te voorzien van H&M kleding waarbij een V-hals het feit moet verbergen dat hij niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een dikke nek heeft, en bovendien zich bij het minste of geringste aangevallen voelt en zich dan beroept op z'n paruchenverstand-soort van brilliante ideeën om zich te verdedigen met flauwe woordspelingen, Mark Uytterhoeve-grappen en andere arrogante bullshit. De man die anderen opzadelt met z'n plannen die nooit enige uitvoering kennen, maar waar je eindeloos mag naar lusiteren, tot je zelf zin hebt om in zijn plaats iets te doen, om er vanaf te zijn. Je zou dan gewoon in zijn plaats rijkswachter, hulpverlener, wereldreiziger, would-be fotograaf, regisseur, kok, zelfstandige uitbater van een gazettenwinkel, juridisch consultant, astronaut, binnenschipper of schilder willen worden. Gewoon om hem een koekje van eigen deeg te geven, gewoon om hem wakker te schudden in de wereld die hij rond zich bijelkaar heeft gezeverd in oudezakken-café's waar hij koning éénoog in he land van de blinden kon spelen. Om voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat niemand die er geen financiëel profijt bij heeft zich ook maar een fucking zak aantrekt van wat hij denkt, doet of wil. Aangezien niets wat uitmaakt bij mensen die andere mensen als machtsobjecten ziet. Enkel de handelingen doet die hem in het middelunt van de belangstelling brengen en bovendien enkel maar dilletante raadgevingen, zonneblinde handelingen, spuitpoep-veroorzakende opmerkingen en verknipte wars van enige opbouw tot stand gekomen of eruditie als basis hebbende politieke standpunten, zeer fragmentarisch opgebouwde pseudo-wetenschappelijke theoriën uitbrakende, zinledige babbels, kan ten berde brengen wanneer het eens 2 minuten NIET over hem gaat.
Of de man die mensen zonder enige schroom met een kluitje in het riet stuurt, goed wetende dat dit problemen veroorzaakt voor deze personen, en dan achteraf leevermaak vertoont, in plaats van echt z'n mening te durven zeggen, of te durven toegeven dat hij geen raad weet. Neen iemand moet per sé z'n mening en raad horen, ook al weet hij van niks. Uit pure lafheid en eigendunk.
Geen wonder dat iedereen hem laat barsten en als het dan even niet anders kan, vriendelijk in z'n gezicht lacht om even een kortetermijnsvoordeel binnen te halen.
Net zoals ik trouwens deed ... Je kan moeilijk anders met iemand wiens enige doel in het leven bestaat uit kritiek geven en andermans lucht stelen, of pleziertje af te pakken.
Na jaren van utopische flodders, kortzichtige, van weinig permissiviteit getuigende hersenspinels te hebben gehoord heb ik het ook voor bekeken gehouden. Moge u verder nog veel plezier beleven aan het rondtrekken met tuig van de richel, de fly-boy uithangen en je bewegen in m'n stamcafé's. Goed wetende dat buiten de uitbaters niemand je graag ziet komen, en dan nog, want door jou blijven er goedbetaldende klanten met vrienden, weg.
Arrogant, misplaatste pretentie-verkopend, hufterig, opgeblazen, laf, stuk gezichts-biefstuk zonder mensenkennis!
zondag, juli 10, 2005
Sjock
Ik zit vandaag (zondag 10/07) op Sjock Rock in Gierle,... diegenen die afkomen kunnen alvast enkele pinten op mijn kosten drinken voor m'n verjaardag.
Meer info : http://sjockcom.winstemp.com/
Iedereen welkom !
Meer info : http://sjockcom.winstemp.com/
Iedereen welkom !
woensdag, juli 06, 2005
puzzelen
Kleine puzzeltjes gaan me al snel vervelen tegenwoordig. Net zoals mensen hun vakantieverhalen, hun onophoudelijke vergelijken met dingen die ze al eens hebben gezien. Op TV of in een stipverhaal. Ik was vandaag een beetje gelukkig omdat ik alleen heb mogen en kunnen werken aan iets nuttigs. Dit is naast geld, een betalingsmiddel geworden in grote bedrijven; het mogen werken aan iets dat voldoening geeft. Je krijgt deze betaling enkel wanneer men alle andere middelen heeft uitgeput. Behalve op Easy***, daar betaalde men ook nog op een andere manier, aangezien die internetprovider een hele hoop vrouwen in dienst heeft die ten einde raad zijn en graag ondeugende dingen doen in de ondergrondse parking of in de vergaderzalen die afgesloten kunnen worden met blindaties.
Het is lastig, dat ik gedurende de voorbije jaren enkel maar van kliek naar kliek ben gesprongen, uit pure verveling, of met he effect dat een vampier beleefd als hij net een knaagdier heeft zonder bloed gezogen,... maar dan met woorden en gedachtengangen als aderen en de stroom onzin als bloed. En ik geef geen bloed meer. Ik geef enkel lucht.
Ik kan nooit eens een feestje geven, aangezien de verschillende fracties die ik ken elkaar niet kunnen luchten, of op z'n minst een ongezellige boel vormen. En ik ben verbaasd over het feit dat ik zo lang heb geprobeerd energie te steken in bepaalde vrienden... niet dat ze't niet waard zijn, maar het is gewoon op. M'n geduld en motivatie om hier nog verder te tollereren zijn op. Dit kadert allemaal in m'n strijd tegen de over-tollerantie.
Ik luisterde vandaag naar niets dan onzin, en schreef gisteren een verhaaltje over 3 dingen die verstrnegeld zijn geraakt. In m'n verstrooidheid ben ik vergeten een kado te kopen voor m'n zus haar verjaardag. Maar vorig jaar heb ik dat al goedgemaakt. Ze is het al wel gewoon, ik hark altijd wel iets bij elkaar dat ze graag heeft. M'n eigen verjaardag hoeft dit jaar niet gevierd te worden met al te veel mensen. Vorig jaar was ok, enkel met A een beetje gaan eten en drinken. dit jaar kan iedereen zo'n beetje oprotten, Ik ben weer m'n slechte zelf, de jongen die niet wil mee voetballen omdat niemand hem de spelregels uit heeft gelegd en niemand hem geschikt lijkt dat wel te doen. Ik schopt daarentegen wel graag in het rond, want ik mocht niet meer meedoen... en ik stond dan maar in de goal. En ik liet elke cruciale bal binnen om m'n team te straffen. En zo ben ik aan goede boeken geraakt, en aan bijzondere vrienden, tekenaars, druggebruikers, mensen die konden skaten en muziek maakten. En een van hen doet nu verzekeringen, en een andere is jurist. En eentje tekent nog altijd, en een andere neemt nog altijd drugs, stiekem op de toiletten van een café. En ik tekende een stripverhaal met hem... en hij heeft alles verloren gedaan. Ik zat vandaag 9uur achter een PC, luister naar pulserende muziek en schrijf onzin.... maar volgende week zie ik haar weer.
Het is lastig, dat ik gedurende de voorbije jaren enkel maar van kliek naar kliek ben gesprongen, uit pure verveling, of met he effect dat een vampier beleefd als hij net een knaagdier heeft zonder bloed gezogen,... maar dan met woorden en gedachtengangen als aderen en de stroom onzin als bloed. En ik geef geen bloed meer. Ik geef enkel lucht.
Ik kan nooit eens een feestje geven, aangezien de verschillende fracties die ik ken elkaar niet kunnen luchten, of op z'n minst een ongezellige boel vormen. En ik ben verbaasd over het feit dat ik zo lang heb geprobeerd energie te steken in bepaalde vrienden... niet dat ze't niet waard zijn, maar het is gewoon op. M'n geduld en motivatie om hier nog verder te tollereren zijn op. Dit kadert allemaal in m'n strijd tegen de over-tollerantie.
Ik luisterde vandaag naar niets dan onzin, en schreef gisteren een verhaaltje over 3 dingen die verstrnegeld zijn geraakt. In m'n verstrooidheid ben ik vergeten een kado te kopen voor m'n zus haar verjaardag. Maar vorig jaar heb ik dat al goedgemaakt. Ze is het al wel gewoon, ik hark altijd wel iets bij elkaar dat ze graag heeft. M'n eigen verjaardag hoeft dit jaar niet gevierd te worden met al te veel mensen. Vorig jaar was ok, enkel met A een beetje gaan eten en drinken. dit jaar kan iedereen zo'n beetje oprotten, Ik ben weer m'n slechte zelf, de jongen die niet wil mee voetballen omdat niemand hem de spelregels uit heeft gelegd en niemand hem geschikt lijkt dat wel te doen. Ik schopt daarentegen wel graag in het rond, want ik mocht niet meer meedoen... en ik stond dan maar in de goal. En ik liet elke cruciale bal binnen om m'n team te straffen. En zo ben ik aan goede boeken geraakt, en aan bijzondere vrienden, tekenaars, druggebruikers, mensen die konden skaten en muziek maakten. En een van hen doet nu verzekeringen, en een andere is jurist. En eentje tekent nog altijd, en een andere neemt nog altijd drugs, stiekem op de toiletten van een café. En ik tekende een stripverhaal met hem... en hij heeft alles verloren gedaan. Ik zat vandaag 9uur achter een PC, luister naar pulserende muziek en schrijf onzin.... maar volgende week zie ik haar weer.
vrijdag, juli 01, 2005
post-holiday depressions...
(Voorlopig nog een cross-post tot het tracblog volledig met de jusite ledenbestanden gevuld is.)
M'n post-holiday depressie is aan het wegebben. De eerste shock was eigenlijk veel zwaarder dan ik had durven vermoeden tijdens m'n 3 weken acclimatisatie. Het resultaat is danook dat ik deze week eigenlijk tegen 11 à 12u kwam binnengewaaid op het werk, soms nog met m'n
zonnebril op, dan een pak chips at als middagmaal, om daarna halvelings aan't werk te gaan. Werk dat deze week voornamelijk bestond uit mezelf een doelwit te maken van de volgende besparingsronde. De 15de juli gaan de suits nog maar eens de bijl in onze organisatie zetten. En waar ik dus bij de eerste ronde's dacht van "als ik er maar niet bij ben", denk ik nu eerder van "damn, als ik er nu weer niet bij ben...".
Als een schip zinkt springen de ratten eerst over boord, en deze zijn inderdaad allemaal weg nu. M'n taken deze week zijn dus vooral in een vergaderzaal uitgevoerd, en deels in het lab. Het is eigenlijk nu beter aan het gaan, na de hevige ruzie begin deze week, zijn de mensen tot het inzicht gekomen dat ik nu eenmaal een wildcard ben, een joker, een onstandvastig onderdeel van hun organogram. En ze hebben er zich bij neergelegd dat ik soms enorm nuttig ben, en soms enorm destructief. De voorstellen die ik deed zijn, zei het schoorvoetend en met verdraaide
woorden, toch aanvaard geworden. M'n eenmansoorlog tegen m'n directe oversten heeft nu opgebracht dat we ten eerste ACTIEF gaan zoeken
naar te automatiseren delen van de procedures (voor de toekomst zeker, aangezien de aar dan de taken steeds complexer wordt en sneller moet gaan) en ten tweede heb ik bereikt dat m'n manager en naaste collega elks 30% van de taak mee op zich moeten nemen. Wat betekend dat ik
daadwerkelijk van 95% naar 30% zak in het opruimen van de strontberg aan problemen. Heel fijn is het, om te zien dat iemand die eerst heel licht over deze problemen sprak, er ruim 5 keer zo lang over doet om ze op te lossen dan mij. Ik denk dat ik om het in GTA San Andreas
termen te zeggen weer een streepje respect hebt bijgekregen van m'n homies. Ze moesten eens weten...
Gisteren heeft iemand me opgebeurd, met me gewoon uit te nodigen voor een verjaardagsdrink van iemand die ze kende. En ik hoorde er bij. Ik heb dat gevoel bijna nooit. HEt gevoeld dat iemand zal vragen hoe het met je verlof was, en het meent, welk boek je leest en het echt wil
weten, en wanneer ze vragen wat de eerste film was die je ooit alleen ging zien in de bioscoop. Mensen zijn soms zo fake en voorspelbaar dat ze me na 5 minuten al niet meer interesseren, ook al hebben ze een minirok aan en zwaaien ze veel met hun haar alsof ze uit de grot achter een waterval komen gewandeld in een douche-gel reclame. De mensen gisteren waren echt tof en ze aanvaarden ook dat ik ben wie ik ben, al kan
ik er niet overal bij zijn uiteraard. Het is goed om te weten dat er toch nog altijd mensen zijn die me kunnen opbeuren.
Abonneren op:
Posts (Atom)