vrijdag, juli 24, 2009

Een paar dagen er tussenuit

Ik ben er enkele dagen mee weg.
Geen grijze woonblokken meer, geen zich op de eeuwige in trainingspakken gehulde marginalen en mensen die hun honden laten schijten tegen andermans auto.
Eventjes rust in een godvergeten gat ergens in het Noorden van Europa.

Ondertussen kan ik even nadenken over de thema's die deze week aan bod kwamen in het nieuws en op een paar Amerikaanse duidingsmagazines.
De sociale zekerheid bij hen en hier bijvoorbeeld. Ik ben er nog niet uit wat beter is; een gedwongen solidariteit (ook wel het Rijnlandmodel genoemd door sommige politici) of de iets rauwere versie die we in vele landen kennen waar je je privé moet zien te bedienen.
Er zijn bij allebei deze modellen wel dingen te bedenken die positief of negatief zijn uiteraard. De in België zo geprezen sociale zekerheid gaat zelf nog niet echt ver wanneer je het met Zweden en Canada vergelijkt (Cuba laat ik even actherwege :).

Nog een onderwerp is de aflevering van Penn & Teller 'Bullshit' waar men in seizoen 7 aflevering 4 op bezoek was bij een Antwerpenaar (uit Deurne dan nog) die behoorlijk kierewiet bezig lijkt te zijn met de 2012 doomsday scenario's. Wel schrikken om opeens op de Amerikaanse TV een buurt te zien in Antwerpen, brr.

Maar da's allemaal voor volgende week... nu rust, een boekje lezen van Haruki Murakami en Chuck Palahniuk en de batterijtjes weer wat opladen.

dinsdag, juli 14, 2009

De rage van de onraakbare vrouw

Ik erger me nog wel eens aan bepaalde bevolkingsgroepen, stromingen of de mentaliteit van sommige mensen.
Gewoonlijk laat ik, vooral de laatste jaren, een en ander aan me voorbij gaan, te meer omdat er toch niets aan te doen valt of ze zelf hun put graven op langere termijn door de door hen gekozen levenswandel. Ten andere ik heb een lijftijd bereikt waarop uitvliegen en je druk maken in alles en iedereen niet meer 'done' is.
'Who lives by the sword, dies by the sword', denk ik dan maar, en ik laat meestal begaan.

Vandaag kookte mijn bloed echter nèt iets te hard om het zo te laten.
U kent het ongetwijfeld; je staat rustig aan te schuiven aan de kassa van de supermarkt en achter je staat iemand die totaal geen geduld heeft en voortdurend met het karretje tegen je benen zit te botsen. Zogenaamd om het sneller te laten gaan.
Gewoonlijk zeggen zo'n mensen wel 'sorry' of iets in die aard wanneer je vies terug kijkt, maar ze bedoelen wel degelijk van 'ga eens wat vlugger'.
Ik zou ZELF ook wel vlugger willen gaan, maar net zoals in een file er mensen zijn die denken dat het aanschuiven is door de wagen die net voor hen rijdt, zijn er ook mensen die denken dat het aanschuiven langer duurt door de persoon voor hen.

Nu heb ik gewoonlijk nogal moeite om beleefd te blijven tegen zulke mensen, maar vandaag was het weer van dat.
Ik ging voor de eerste keer naar een bepaalde supermarkt in mijn buurt die net terug open was na renovatiewerkzaamheden.
Voor me stond iemand met slechts één stuk in haar handen, daarvoor iemand met een hele kar vol. Achter me stond een vrouw die totaal ongeduldig was, het type dat normaal aardrijkskunde geeft op een gemeenteschool en nu van haar vakantie wilde gaan genieten door een paar bakken bier te halen voor manlief die daarna waarschijnlijk naar een marginale camping zou rijden met de kroost en heel de weg ligt te zeuren over de prijs van het bier, terwijl zijzelf tegen de kinderen ligt te gillen zonder enig effect.

De supermarkt was voor een keer heel alert en opende gezien de drukte net naast onze rij een nieuwe kassa. De persoon die de kassa opendeed riep me ook aan om hier aan te beginnen schuiven.
De vrouw achter me duwde me een tweede keer met haar kar en wilde als eerste aan de nieuwe rij aanschuiven. Ik nam de voorkant van haar kar vast en zei 'Mevrouw, ik sta hier al langer aan te schuiven dan u, na mij bent u eerst'.
'Dà mokt allemol ni ouit eej!' begon ze te roepen in het platste Antwerps.
'Dat maakt heel veel uit mevrouw, u moet leren aanschuiven en niet zoals een bende apen op ter eerst elkaar voorkruipen'.

Ik gaf de goederen af aan de kassa, en het inscannen begon.
Ze porden een DERDE keer met haar kar tegen me aan.
Waarna ik haar ZEER kwaad aankeek, mijn voet tegen haar kar plaatste vooraan en door de hele supermarkt riep: 'Strontwijf, als ge me wilt voorsteken en daarna begint te stoempen met uw kàr omdat het ni gelukt is... ik stoemp volgende keer terug in orde?'
'Doe mor éé'
Ik duwde de kar net tot tegen haar dikke buik en riep: 'Mensen als u horen in een concentratiekamp'.
Ik betaalde, de kassier kwam niet tussenbeide (wijselijk) en in het doorgaan keek ik nog even naar het wijf en zei zonder geluid 'Parking'.

Ik ben uiteraard doorgereden, aangezien ik zulke mensen wanneer ik ze in mijn klauwen krijg volledig bij elkaar zou slaan. Ik word blind van woede van zulke trutten.

Wat me meteen bij het echte onderwerp brengt. Er zijn van die vrouwen die denken dat ze door deze 'prachtige' pampermaatschappij zo beschermd worden dat ze alles mogen. Ze kunnen zich letterlijk alles permitteren omdat ze vrouw zijn, bescherming genieten en vooral moreel in de maatschappij op handen worden gedragen.

Veel vrouwen verdienen zulke voorkeursbehandelin, uiteraard, maar niet zulke uitvaagsel: mensen die blijkbaar zelf niet eens enig respect op kunnen brengen of een minimale hoffelijkheid aan de dag leggen bij het aanschuiven, mensen die bij de opvoeding van hun kinderen vooral de eerst-is-eerst regel toepassen (toch zolang ze er zelf voordeel bij hebben, anders gaat zulk principe al snel de deur uit en wordt prompt de 'democratische' kaart de hoogte in waarin iedeereen -vooral zijzelf- kansen moet krijgen). Wanneer je dan toch volgens nazistische darwin-principes wil leven, draag er dan ook de gevolgen van (in dit geval mag ze me dan gerust proberen voor te steken aan de kassa, waarbij ik haar dan gewoon met kar en hal terug naar achteren sla, ... mooie maatschappij krijg je dan).

Het ergste is dat deze mensen meestal kinderen hebben, of zelfs nog in het onderwijs staan ook (vooral voor de vakanties te krijgen).
Deze "makkelijke mama's" zijn uitdagend, onbeschoft en hebben meestal de lak aan alle soorten regels die hen worden opgelegd, maar zijn er wel als de kippen bij om hun recht op te eisen voor van alles en nog wat. We hebben het hier over het soort vrouwen die puur misbruik maken van het feit dat men meestal geen vrouwen slaat. Dat men zelfs een oogje toeknijpt wanneer ze een verkeersovertreding begaan of mensen uitdagen met onbeleefd gedrag.

Want daar maken ze steeds misbruik van: het 'wie reageert is in fout' principe dat tegenwoordig zo'n opgang maakt.
Ik ben er zeker van dat mensen die mee in de supermarkt stonden sowieso, zonder zelfs na te denken de kant van de vrouw kozen. Hoe kan het ook anders; de maatschappij leert (lepelt hen in) dat de vrouw gelijk heeft, en dat de man die tegen haar uitvliegt een onbeschofte agressieveling is die het best in een gevangenis thuishoort.
Men stelt zich niet eens meer de vraag of de vrouw in kwestie gewoon geen uitlokker is van agressie, in dit geval door eerst voor te steken, dan 3 maal met de kar tegen iemand te porren.
Wie reageert is meestal de dupe. Wie uitdaagt en vooral zogenaamde 'rechten' opeist is meestal de morele overwinnaar.

Nu ja, je kan dan maar hopen dat zulke viswijven ooit eens een ècht stuk krapuul tegen het lijf lopen.
Iemand die WEL op de parking blijft wachten tot ze buitenkomt en haar dan de tanden uit de bek slaat of erger.
Dat zijn dan de verhaaltjes die dan via de eenzijdige krantenberichten worden verspreid en waar iedereen van denkt "hoe kan nu zoiets".
Meestal steekt er meer achter zulke gevallen van 'agressie'.
Ik kies dan ook meestal de kant van diegenen die reageren, en niet diegenen die slachtoffer wìllen zijn. Want dat laatste hebben ze iets te graag tegenwoordig.
Luie profitariaat-viswijven zonder enige opvoeding zijn het... en zullen ze altijd blijven hoeveel schmink ze ook op hun lelijke tronies smeren om er aanvaardbaar uit te zien.