zaterdag, mei 10, 2014

Zonder auto voortaan

Ik ren naar de bus, en nog terwijl de klapdeur zich toe draait roep ik 'Wacht!'.
En de chauffeur hoorde me doorheen zijn mp3-speler nog net boven de pulserende muziek uitkomen waarschijnlijk, want prompt zwaaide de deur weer open en kon ik alsnog instappen.

Het leven van iemand die nog maar een maand geen auto meer heeft ziet er soms raar uit. Je komt af en toe wel eens te laat (of helemaal niet) op je bestemming, maar meestal ben je vooral met iets minder stress waar je moet geraken. Voor zover dat binnen de stad is althans. Want van zodra je je begeeft in het niemandsland van de randgemeenten rond Antwerpen, zit je al snel in de jaren '80: geen velo-fietsen, geen snelle overstappen, bussen die om het uur komen, onbeschutte haltes die enkel herkenbaar zijn aan paaltjes en een hoop mensen die je bijna over je voeten rijden met hun dikke ouderwetse bakken.

Toen ik mijn auto voor de laatste keer naar de garage bracht, zei ik het stomme ding nog "Ik ga u missen denk ik." Maar da's niet echt waar gebleken. Ik was het al een hele tijd spuugzat om rond te rijden tussen een bende halve garen, oude mensen die beter hun nummerplaat zèlf zouden afgeven en een verzadigde verkeerssituatie.
Van de ene kant van 't stad naar de andere geraken is vaak een gok nemen: De Singel, of de Ring. En meestal zit je tòch vast. Wanneer je dan binnendoor probeert zit je met het probleem van de obstakels: afladende camions, mensen die met vier pinkers op voor een nachtwinkel parkeren om "rap" sigaretten te halen, fietsers die midden op een kruispunt hun neus staan te snuiten en allerlei mensen die liefst zo donker mogelijk aangekleed op totaal onmogelijke plekken staat te staan.
Soms werd het me allemaal te veel en ging ik gewoon te voet.

Da's vooral iets dat ik heb geleerd de jongste maand: de stad is maar heel klein, we zijn een kleine provinciestad waar je zelfs te voet in 20 à 30 minuten door bent. Ik durf zelfs beweren dat ik vaak gewoon naar 't Eilandje moet en dat ik dan gewoon naar daar wandel vanuit het Zuiden van Antwerpen. Gewoon omdat ik weet hoe erg het alternatief was. Met de auto naar 't Eilandje is helemaal een ramp: geen parkeerplaats, altijd file, zotten op de baan, hardrijders en vooral veel ellendige verkeerspunten.
En te voet... gewoon lekker relaxen en wandelen.

Uiteraard zijn er ook nadelen, maar da's meestal snel opgelost door een wagen te huren of vrienden met firmawagens er even bij te roepen. De meeste mensen hebben geen probleem om me even uit de nood te helpen wanneer ik bijvoorbeeld een groot meubel naar elders moet brengen.

Ik kan hierbij alleen maar oproepen aan mensen die hun auto te duur vinden of niet vaak te gebruiken, om even de stap te durven zetten: probeer het eerst een maand uit door er gewoon niet meer mee te rijden. Daarna gewoon verkopen en weg er mee!
Je krijgt bovendien van De Lijn nog een DINA-abonnement ook, da's een jaar lang gratis op het openbaar vervoer rijden wanneer je je nummerplaat binnenlevert en er geen wagens meer in het gezin zijn.