zaterdag, januari 29, 2011

Delhaize en de rotte groenten & fruit

Vandaag ben ik gaan winkelen in Nederland. Het is misschien klassiek om als Belg je dagelijkse (grote) inkopen te doen bij de noorderburen, maar het is eerder een noodzaak aan't worden dan een leuk dagje uit.
Wat voorheen 'eens een keer lollig leek' is momenteel gewoon een middel om de maand nog enigzins rond te komen.
Het prijsverschil tussen Belgische en Nederlandse supermarkten is dan ook enorm.  Er is nochtans maar een dikke 30 km verschil in afstand, het is niet zo dat de vrachtwagens uit nederlandse distributiecentra opeens een grote bergketen of oceaan over moeten om de goederen naar ons land te krijgen.  Gewoon een autostrade op en je bent er na een half uurtje wel.  Toch lijkt het onoverkomelijk.

Een van de oorzaken van mijn ergernis hierover is vooral de onnoemelijk slechte kwaliteit van Delhaize.  Deze supermarkt heeft zich op zo veel goede plekken gevestigd dat je er haast niet meer omheen kan om er je dagelijkse inkopen (dichtbij) te kunnen doen.
De keerszijde van de medaille is dat ze dus macht hebben, een macht die hen in staat stelt stilaan minder en minder hun naam waar te maken.  Delhaize is traditioneel iets duurder, maar (zo wil toch de gewoonte) iets beter van kwaliteit.
Dit is momenteel echter in verval.  Delhaize verkoopt met de regelmaat van de klok ingevroren groenten en fruit, die zelfs enkele uren na aanschaf volledig verrot blijken te zijn binnenin.
Herhaalde gedocumenteerde klachten hierover hebben geen zin (telefonisch reageert men vrij laconiek, per e-mail heb je zelfs geen reactie).

Met mijn actie om voortaan ALLES in Nederland te gaan halen wil ik vooral duidelijk maken dat je als consument zelfs met het in acht nemen van de verbruikte brandstof toch nog goedkoper af bent dan in Nederland.

De proef op de som deed ik vandaag: ik heb eenzelfde winkelkar volgeladen bij delhaize direct dan hetgeen ik kocht bij een Nederlandse supermarkt (Albert Heijn).  AH is dan nog een van de duurdere supermarkten in Nederland, en toch slaagt men er in om ruim 34% onder de prijs van Delhaize te gaan.  Op een boodschappenlijst van ruim 40 producten was er niet één duurder dan in België.  Het prijsverschil op dranken, kaas, brood en specerijen was zelfs tot 60% lager!

Ik roep dan ook op om masaal naar Nederland te gaan winkelen, en vooral de Delhaize met hun rot fruit en rotte groenten te laten barsten. Ja, ik weet wel dat je als consument nu eenmaal de 'keuze' hebt om al dan niet bij Delhaize te winkelen, maar stel uzelf eens de vraag of we in België nog wel echt een alternatief hebben?  Hebben we niet genoeg supermarkten met zogenaamd lage prijzen (nog altijd duurder dan in Nederland trouwens) en lage kwalteit? Was Delhaize niet de enige supermarkt waar het echt beter wàs?  Nu dus niet meer... kwaliteit is vervangen door een hoop troep tegen schandalige prijzen.  En dan heb ik het nog niet over de ellelange wachrijen aan de kassa's (veroorzaakt door onze belgische loonkost).

Bijgevoegd de open brief die ik schreef aan Delhaize,... tot op heden is hier nog geen reactie op gekomen van Delhaize uit, maar misschien zijn er nog mensen die Delhaize kotsbeu zijn, die de dure rotternij beu zijn, en die brieven willen schrijven naar hun hoofdkantoor.

Het adres voor al jullie klachten kan je hier vinden: http://www.delhaize.be/service/contactus/_nl/Contactus.aspx

Hier mijn open brief: http://goo.gl/GI355

zondag, januari 09, 2011

Luc Versteylen en de diepste draai

"Jezuïten zijn sluw, leep en vooral niet te vertrouwen".
Dat is zo'n beetje de visie die ik heb overgehouden aan enkele jaren te lang op een Jezuïetencollege school te lopen. Hun opvoedkundige methodes kwamen er toen vooral op neer om mensen tegen elkaar op te zetten en de metaal sterkste en meest manipulatieve er uit te vissen en op te leiden voor hun eigen doel.
Ik kan als ex-leerling niet verbaasd zijn over de recente klachten tegen Luc Versteylen en zijn bezinningscentrum (alias: het orgiekot) in Viersel.

Wanneer je met 12 tot 15 jarigen in een opblaasbaar zwembad plaatsneemt, in variaties van Adamskostuum, mag je er ook niet echt van versteld staan dat er jaren later opeens vragen worden gesteld bij je opvoedmethodes. Wanneer je mensen aanzet tot het verkennen van elkaars lichaam, kan je er ook van op aan dat er vroeg of laat iemand het niet echt prettig vond.

Ik heb zelf in de periode waarvan er sprake is (1989-95) schoolgelopen op het college waar Luc Versteylen toen les gaf (of beter gezegd: rondliep, want veel vrat hij er niet uit buiten 'in orde zijn met zijn administratie' en 'er leep uit zien').

Opvallend is wel dat de naam van dit college na het verschijnen van de eerste eerste krantenartikels is verdwenen. Waar De Standaard en De Morgen eerst het Xaverius College te Borgerhout bij naam noemde, was er enkele uren later geen spoor van deze naam meer terug te vinden in al deze artikels.  Nochtans is het niets dan de waarheid dat Luc Versteylen in die periode les gaf aldaar. Dat ruikt naar "potje toedekken of...".  Iets waar dit college nogal goed in is aangezien ze om het even welke vorm van kritiek of vragen meteen in de kiem smoren met klachten en advocaten.
Ze hebben tenslotte een naam hoog te houden via macht, want met echte opvoeding komen ze er mijn inziens nooit (een concentratiekamp van intellectuele manipulatie is een meer nauwkeurige omschrijving van dit college in die periode denk ik).
Een periode waar er 'prestige' viel te behalen met het associëren van de B.P (bekende pater) en hun 'Naam'. Nu er een vuiltje aan de lucht is, rent deze school dan ook al haar vriendjes af om zo snel mogelijk deze link te wissen.  De modus-operandi van een college dat zichzelf als elite beschouwd maar langzaam in haar eigen modder wegzakt.
Dit is dezelfde school die er de ogen voor sloot dat er opeens onbekenden onder schuilnamen mee op sneeuwklassen gingen en handige raad gaven aan twaalfjarigen.
Het ging zo: Opeens dook er een vieze mijnheer op, in der haast voorgesteld aan de leerlingen als iemand die'Pater' ... en dan een 'voornaam' noemde.
Makkelijk toch, een leerkracht noemt zichzelf bij de volledige naam, maar geestelijken hebben blijkbaar schuilnamen nodig, zeker wanneer ze met pubers mee op reis gaan. Dan plotsklaps noemen ze Pater Paul, Jan of Jos, ... als't maar een veelgebruikte naam is waarschijnlijk.  Achteraf natuurlijk niet te identificeren.

Deze "Pater Jan" (iemand die een onfrisse alcoholgeur verspreidde en me ooit een keelpastille aanbood op een lange wandeltoch door de bergen) gaf ons allen de wijze raad om zonder onderbroek te slapen 's nachts, en de deuren mochten in geen geval op slot of helemaal gesloten worden.
Dat eerste om de bloeddoorstroming van de leerlingen goed te laten verlopen (die moest bevorderd worden, ... blijkbaar is dit de core-business van Jezuïeten: mensen hun 'bloeddoorstroming bevorderen'.) En de tweede raad was vooral gericht op de 'veiligheid'. Nog een stokpaardje van deze Pater-orde, zoals u allen weet. Veiligheid is al eeuwen hun meest bekwame skill, vooral wanneer er geld te rapen valt of pleziertjes van allerlei aard.

Blijkbaar heeft men iets te verbergen, of wil men koste wat kost de goede naam van de school (ehem) uit het nieuws houden. De ex-leerlingen van deze school, zeker uit deze periode, weten meestal wel beter.

Versteylen, en zijn verdoezelend, betuttelend, dromerig, woordgebruik, werden toen licht tot zeer zwaar opgedrongen (afhankelijk van hoezeer je leerkracht godsdienst was gebrainwashed).
Tegelijk heeft hij de plaatsvervangende schaamte van een hele generatie op z'n geweten.  Alle groene fietsers ten spijt blijft het mijn inziens een vieze manipulatieve zakkenwasser, die versterkt door enkele mensen in de media waar hij teksten voor schreef,  populairder trachtte te worden. Hij drong zijn visie meer en meer op aan de leerlingen. Hij was mediageniek (althans zo deed hij zich voor, hij kende de truukjes om mensen te manipuleren in een toespraak...) en kon zichzelf vooral laten opvallen door een soort eigen cultus of 'stolp' te creëren, een soort sfeertje waaronder hij kon gedijen en zijn beweging kon laten plaatsnemen in de hoofden van leerlingen.  Ze stonden los van de echte maatschappij zo leek het, een oase van 'anders leven'.
Moest hij geen Jezuïet zijn geworden was hij waarschijnlijk een secteleider geweest. Eentje die je alleen met buldozers en gerichte vuurhaarden uit zijn ranch zou krijgen, samen met een schare hopeloze volgelingen met een middelmatig IQ. De man is echter in een kloosterorde gestapt die naar mijn mening gevaarlijker is dan eender welke secte.
Maar ik dwaal af.

Deze manipulatie was op't eerste zicht onschuldig. We moesten als leerling naar eindeloze sessies luisteren waar hij vanuit de 'polyvalente zaal' ons toesprak (met de nodige theatrale speeches erbij, zelfs hier en daar wat woordgrapjes à la Uytterhoeven).
De man was opeens de held van vele leerkrachten, aangezien hij een levend voorbeeld was van het motto van de Jezuïten, een gezonde geest in een gezond lichaam (om je ziek te lachen... in de periode waarvan sprake hinger er twee zich op bij mijn weten, gezonde geest... my ass).

Nu ja, ... hij verveelde me toen mateloos.  Niet alleen kwam zijn visie recht uit de hippie-tijd, hij verwoordde het op zulke oubollige en nep-vooruitstrevende manier dat het lachwekkend werd.  De mensen in de zaal mochten dan op papiertjes hun wensen en verlangens schrijven, waarna ons werd meegegeven dat hij een bezinningscentrum in Viersel had waar er "meer van dit soort rust" kon gevonden worden. Ik had geen nood aan rust. Ik had vooral nood aan goede muziek, vrienden en een school waar men de leerlingen niet als genummerd vee behandelde.

Ik vond het niet bepaald rustgevend om mijn schooldag te moeten onderbreken om te luisteren naar iemand die er uit ziet als een Engelse elitaire eendenjager terwijl hij ons uitlegde dat er een 'diepste draai' bestaat, een ander woord voor neuken. Daar moet je dan zogenaamd rustig van worden.
Het werd allemaal nogal kinderachtig bevonden door de leerlingen toen had ik de indruk, maar dat deerde deze school niet om jaar na jaar drommen scholieren van 12 tot 15 jaar bij deze engerd in een zaal te dumpen in de hoop dat hij zijn zieltjeswinnerij kon voortzetten. Allemaal omdat ze 'nen bekende pater' op hun loonlijst hadden staan en op die manier hun blazoen konden oppoetsen.

Het feit dat er toen nog andere 'rare' figuren rondliepen in deze school helpt niet echt bij het geloof hechten aan om het even wat een pater je verteld.
Zo was er een andere pater 'Den Broeder' (deze Jezuïet had blijkbaar niet de vindingrijkheid om een schuilnaam te verzinnen) die steeds op de speelplaats stond schoon te maken wanneer er een klas 13-jarigen op de speelplaats lichamelijke opvoeding kreeg (in van die korte uniformbroekjes uiteraard). Deze schaduw-opzoekende wezel was verantwoordelijk voor de EHBO-post op deze school.  Nuja... moet ik daar nog verder veel over zeggen?  Pater, EHBO-post.... ehem.
Wanneer je gewond geraakt op de speelplaats en vervolgens naar de eerste hulp ging, werd er steevast gevraagd om je broek te laten zakken, ook al had je je hoofd gestoten of lag je maag overhoop.
Allemaal rare dingen, allemaal niet fris, zeker niet wanneer er pertinent zeker minstens één zulke pater opeens verdwenen was na enkele geruchten.

Deze school werd jaren geplaagd door geruchten over betastingen, misbruik en rare figuren.
Zelf kan ik zeggen dat ik nooit iets fout heb meegemaakt of zelf gezien, maar de verhalen die via het oudercomité en medeleerlingen de ronde deden waren toch niet mals.  Als er ook maar 1% waar is van al deze verhalen is er daar echt een probleem...

Misshien is er niets aan de hand, misschien is Luc Versteylen een brave man die het allemaal echt goed meent, maar dan vraag ik me af of men er nooit bij stil heeft gestaan dat al dit verdoezelende jaren70-gedoe nooit iemand heeft gelukkiger gemaakt.
Niets van al deze bezinnings- en praatuurtjes met de Broeders van Liefde (jaja) en de Jezuïten heeft ooit iemand echt geholpen.
Pubers hebben nu eenmaal problemen, met zichzelf en met de maatschappij, ze zoeken hun weg, al eeuwenlang.  Daar heeft niemand een bemoeizieke manipulatieve Jeuïet bij nodig, zeker niet Versteylen; die meer zijn ego dan zijn visie voorop stelde op de lange duur.  Ik heb deze man nooit één ding weten doen waar het niet om zijn eigen persoontje draaide.

Hoe jammer het ook moge zijn voor al die goedgelovige "Duupje en Kartoechke- leerkrachten" die Versteylen's toespraken volgden en hem op handen droegen, maar misschien was dit allemaal bedrog. Misschien ben je gemanipuleerd. Ik ben in ieder geval blij dat deze man op't einde van zijn leven toch nog de nodige tegenwind krijgt, de nodige beschuldigingen moet doorstaan en nu alleen staat.  Manipulatoren eindigen meestal zo. Tenzij ze echt goed zijn...

In ieder geval mag ik hopen dat men dit onderzoekt, dat men ook die school eens nader bekijkt, want zoals ik al zei, er waren verhalen die niet pluis waren.

Zelfs voor Versteylen telt dat je natuurlijk eerst bewijzen (of zware vermoedens) moet hebben voor je iemand kan veroordelen. 
Zelfs voor iemand die ik helemaal geen warm hart toedraag kan ik alleen maar hopen dat men fair en correct onderzoek verricht.

Alleen doe je dat niet door namen van een school miraculeus te laten verdwijnen uit persartikels.  Er zitten nu eenmaal enkele ex-leerlingen onder de journalisten.
Wat me nog het meest angst aan jaagt is dat er blijkbaar met één telefoontje op een namiddag artikels in drie kranten kunnen veranderd worden. Dat men blijkbaar zulke macht heeft in die school dat er zomaar pers kan worden omgepraat.  Mogen we niet weten dat Versteylen les gaf op het Xaverius College? Zo ja, waarom mogen we dat niet weten?

......

dinsdag, januari 04, 2011

Wachten op restaurant

Ik erger met minder en minder aan bepaalde dingen zo lijkt het, maar in feite is het gewenning.
Wennen doet een mens nu eenmaal na een tijd, daarom dat we als dierensoort zo lang hebben kunnen overleven.
Je went aan de feestdagen, de familiebezoeken, de propvolle trams, winkels en wenende kinderen.

Maar er zijn ook zaken waar je niet aan went. Een mens is een taai beest wanneer het aankomt op verzet tegen iets dat niet in je natuur ligt.
Waar ik zo nog steeds een bloedhekel aan heb is het wachten in restaurants.

Er zijn zo van die dingen die ik als
kind iets te vaak heb moeten verdragen om gewoon te worden in het latere leven.  Aangezien mijn ouders nogal vaak op restaurant gingen heb ik op die manier een haat ontwikkeld tegen trage bediening, trage koks, langdurige restaurantbezoeken en vooral tegen het blazé soort tijdverlies dat met eten gepaard moet gaan in bepaalde kringen.

Sterrenrestaurants waren voor mij als kind vooral een indeling van het aantal uren dat je kwijt was vooralleer je echt eten op je bord kreeg.  Een ster voor elk uur tijdverlies, ergernis en verveling.
Het lijkt wel alsof die dure chef koks alleen maar eten serveren wanneer je er vreselijk lang hebt op moeten wachten, zodat je om het even wat naar binnen zou spelen met een valse glimlach op je gezicht, intussen denkenden "Yes, eidenlijk eten!", dingen zeggend als: 'Hmm, dat sausje past echt wel bij die gestoomde groentjes niet?'.

Het kan me geen hol schelen of de saus die bij het pasgeschoten gevogelte geserveerd wordt nu van blauwe bosbessen of handgeplukte mirabellekes komt, maar laat dat gevogelte alstublieft een vette bil of vleugel hebben zodat mijn maag tenminste gevuld wordt. Laat het vooruit gaan, laat het smaken, maar doe vooral niet blazé.

Naarmate de jaren vorderde begon ik het uren en uren zitten te 'eten' zo erg te haten dat ik een fervent aanhanger werd van fast-food. Je kan me geen groter plezier doen dan me naar een Burger king mee uit eten te nemen (het gaat er tenminste vooruit, in tegenstelling tot de 'Quick' restaurants, die in tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden er een punt van maken mensen te laten aanschuiven voor hun eten als was het de jaren 30 in Rusland).

Vooral het principe om snel je eten te krijgen vind ik geweldig. Je stapt binnen, bestelt, betaalt, eet, en vertrekt terug. Wanneer je dan uren wil keuvelen met mensen ga je ofwel thuis in je salon zitten of ge je op café.
Wie haalt het ook in z'n hoofd om in een restaurant, waar het meestal bekrompen, lelijk ingericht en saai is, te zitten praten. Terwijl er op de achtergrond schijtmuziek speelt (dezelfde klassieke cd's over and over again) en je de te lange dikke tafellakens tegen je benen aan voelt schurken heel de tijd. En dan die onnoemelijk domme tafelindeling! Zo'n sjieke tafel is dan zogenaamd 'mooi gemaak', maar er staat zoveel brol op dat je niet eens fatsoenlijk een mandje met mini-pistolets kan neerzetten. Iets waar je wel nood aan hebt in zulke restaurants, het duurt gemiddeld vijftien minuten voor men zo'n fucking pistolet komt bijvullen eens het mandje leeg is, en zo ééntje is op in twee happen.
Om nog maar te zwijgen over het krijgen van de rekening. Meestal een taak die totaal over het hoofd wordt gezien door de ongeïnteresseerde obers.

Nog erger wordt het echter wanneer je in een slecht restaurant zit, dat de capsones heeft van een sterrenkeet.
Waar men dus traag is EN slechte kwaliteit levert.  Bij zo'n sterrenrestaurant kan je dan tenminste nog jezelf wijsmaken dat je al die ellende doorstaat omwille van de kwà-li-tèit, maar dat vervalt kompleet wanneer je in een ordinaire Chineees zit te wachten op je kleffe microwave-opgewarmde tomatensoep (die je net zo goed in de Colruyt had kunnen gaan halen).
 
Helemaal degoutant en tijdrovend wordt het wanneer je zelfs de pizzahut drie keer een pizza zou kunnen laten brengen tegen de tijd dat je je voorgerecht krijgt.  Een loempia in een friteuze smijten en serveren kost me thuis 10 minuten, in het resto dat we dit weekend bezochten deed men er ruim een uur over.