zondag, oktober 30, 2005

Van voor af aan

Dianne Vanhelderen had geheimen. De griezelige tattoo op haar linkerschouder, de verkleurde foto's die haar vriend nam achterin een groezelig café, de lange zwarte haren. Haar ondergeschikten zagen enkel de huidige façade, voor hen was ze de nette dame in een deux-pièces. In haar nieuwe groene wagen, reed ze de afrit Oelegem voorbij, ze morde bij zichzelf over de kleur en zijn logheid. Dianne keek even in de achteruitkijkspiegel, gaf een gekke luchtkus aan zichzelf terwijl er een druk Radio Donna programma riedelde op de achtergrond. Ze luisterde destijds naar Rage against the Machine, maar dat speelde men niet op deze zender. Dat was passé.

Deze rit was de routine van elke dag, enkel met een andere wagen. Eens de dorpskern binnengereden viel haar oog op een bekend gezicht. Op de bus aan het raam. Dianne bekeek hem beter toen ze stilstond voor een verkeerslicht. Een verfrommelde man met een vreemd kapsel. Ze draaide in een reflex richting passagierszetel. ‘Heeft die me gezien?’. Dirk? Dirk Delaroi! Eén van de mensen die jaren met haar beste vriendin samen was geweest. Hij stond erom bekend nergens echt thuis te horen. Dianne lachte, zenuwachtig. Ze wilde doorrijden en gaf in afwachting alvast wat gas. Zich realiserend dat haar beweging opviel, zette ze zich weer recht in de bestuurderszetel. Inmiddels deed de man teken, ze keek tersluiks. Het verkeerslicht sprong net op groen, ze liet de ontkoppeling los en reed weg. ‘Oh nee, gelukkig ben ik hem niet ergens op straat tegengekomen’, mummelde ze. ‘Geen idee wat ik zou zeggen tegen die loser, nog steeds op een bus, zonder rijbewijs en zonder geld. Ik ken’m. Dat die hier nog rondloopt!’
Ze gaf nog wat gas bij. ‘My God, stel je voor. Ik hoorde bij die kliek in die tijd.’
Dianne keek uit naar een parkeerplaats in haar buurt. ‘Rap gaat die wagen wel, spijtig van de kleur maar oké. Ik moet niet iedere dag op de bus.’

Dirk schudde zijn hoofd en vervloekte ingehouden de pendelaars, de ramen en zowat alles wat er zich op de bus bevond. Hij schoof zijn tas dichterbij tussen zijn voeten. Ongemakkelijk tuurde hij door het raam in de hoop iemand uit een groene wagen te zien stappen. Dirk herkende wel vaker mensen. Achteraf bleken ze niet te bestaan, of gewoon te lijken op een beroemdheid. Echte ontmoetingen waren er niet meer bij de laatste jaren. Er stapte nergens iemand uit. De auto was weg. Een reiziger op het gangpad porde lichtjes in zijn zij om meer plaats te bekomen. De man stonk. Evenals de rest van de bus tijdens het spitsuur. Morgen zou zijn auto gerepareeerd zijn, zodat hij weer op de vertrouwde manier naar het werk kon. Hij negeerde de rest van de bus, duwde de oordopjes van zijn mp3-speler dieper in zijn oren en probeerde zich van de hele situatie te isoleren. Dirk dacht even verder aan de vrouw die hij had herkend. Aan haar beste vriendin. Hij keek door het vuile raam van de bus terwijl hij wegzonk in herinneringen.

Een donkere zithoek van café ‘De Duizelige Bij’, de afrekening-CD op de achtergrond, de new-wavers aan de tafel. Het meisje naast hem, Dianne, sprak alsof ze geen zestien was. Ze had zelfmoordneigingen, een opvallende neusbel en een Einsturzende Neubauten-tattoo op haar schouder. Haar vriendin die binnekwam met een matroos aan haar arm. Dirk was weer daar, in dat café, in gedachten verzonken. Hij wilde wel vaker verdwalen in deze stad, en in haar ogen.

donderdag, oktober 20, 2005

opdrachten 2

vuurwerk

M'n buik davert mee bij elke knal, de explosies als duizend flitslichten die synchroon in je gezicht afgaan. De enorme foto van verbazing. De wolkenspiegel, ingepalmd door een veelarmige rood-blauwe stervorm, verblind me met haar felheid. Een zweem van solfer en onzichtbare ijskorrels van electrische glinsters blazen tegen me aan samen met de zoute zeelucht. De haartjes op m'n armen komen recht, m'n linkerknie trilt.
Bij een volgend salvo vuurpijlen, vermengd zich samen met het geluid van de loeiende sirenes afkomstig van de boten, een kannonade van neonlichtschichten en snerpende fluittonen, verre geweerschoten gericht op m'n onbedekte oren. De plezierige pijnscheut van lawaai als smeulende dansmuziek die net iets te luid staat. De hemel kleurt blauw ook als is het middernacht. De geur van afgestreken lucifers en dampende karakollen, 't is kermis boven m'n hoofd. Rook boven de daken, de oever en de boten, met bollen vol licht, samen jankend en brommend de nacht en een nieuw jaar in.

opdrachten 1

Ik zal hier, of op m'n andere blog, af en toe de schrijfopdrachten zetten die ik thuis of in de cursus heb geschreven. Let er op dat de meeste van deze dingen in opdracht zijn geschreven en onder tijdsdruk, ... ik post hier ook niet àlles om persoonlijke redenen, sommige dingen zijn niet bestemd voor publicatie, of hou ik liever voor mezelf om andere redenen. Aangezien dit allemaal geschreven is met als doel bij te leren, zal je ook merken dat er echt wel slechte dingen zullen tussenzitten.... dat is dan maar zo.

(geschreven in 5 minuten - opdracht )

Alle vensters waren open, de lucht en de zetels en de rommel op de grond deden er niet meer toe. De boekenkast was leeg en uitelkaargehaald tegen de muur. De boeken op de grond. Fred keek met het zweet op z'n voorhoofd in elke stijve kaft van de boeken, z'n kepie lag op de grond. De diamanten moesten ergens zijn. De plantenbakken tegen de richel, de zetel ondersteboven gekeerd, alles zag er opeens veel minder luxueus uit. De tv deed het het al een tijd niet meer, wat 2 agenten verdacht leek. Ze koppelden het ding los en begonnen in de beeldbuis te turen met een schroevendraaier in de aanslag.
Een jonge agent van de computer-fraude cel begon de aanwezige PCs te doorzoeken op aanwijzingen. De dief moest toch met iemand communiceren? Eens voorbij het paswoord begon de man in dikke boeken te zoeken die rond het grote scherm opgestapeld lagen. "Dit moeten we confisqueren commissaris" riep hij gehaast.
De mannen keken verder onder de overblijfselen van de maaltijd op de glazen tafel, de rekjes met CD-ROMS en zelfs in de suikerpot op de salontafel. "Ok nog even mannen..."

--

Het Ruimerke was typisch zo'n bedrijf dat om het even welke mooie herfstdag kon verpesten. De zachte Oostenwind die door de weerman was voorspeld blies zo ongeveer een half rottend New-Orleans gecombinneerd met een vleugje ontsmettingsmiddel, naar mijn plekje in de tuin toe.
De stank was nog best te vergelijken met die keer toen ik uit pure luiheid een pak overtollig klaargemaakte bloemkolen aan de verwarming in de keuken had laten hangen in een plastiek zak.
De Nicole en Hugo van de mestgeur was dit, de allesovertreffende lucht-geworden oorlogsmisdaden, het soort geur die de neusharen nog weken zout en pikante smaak lieten afgeven in je waterige keelholte. Ik heb zelfs publieke toiletten langst de autostrade door Tjechië gebezigd die in vergelijking met wat ik nu ontwaarde een vers tuiltje meiklokjes leken. Al stonden er bij de buren op het toilet waarschijnlijk niet zulke grafittiteksten op de muren.

---

Levertraan: hetgeen je in elke jaren-50 kostschool opgedrongen kreeg , puur om ketters en ondeugende zielen te bestrijden En dan te bedenken dat er veel bon-vivants waren die het ietwat flauwere afkooksel van dit goedje voor veel geld verorberden in restaurants waar men Schubert op de achtergrond speelt. Vis in't kwadraat, met toastjes en een nasmaak als vers uitgebraakte tonijnsla, de nooit verterende haring. En ik proef het nog steeds, al ben ik toch een visliefhebber.

woensdag, oktober 12, 2005

begin

De wildgroei aan blogs en schrijfsels die ik her en der dump heet ondertussen veroorzaakt dat niemand eigenlijk er nog aan uit kan. En dat is tof. In die zin dat eigenlijk iemand die er niet z'n neus hoeft in te steken, ook verder komt dan die ene pagina, en meestal ook niet de link legt met een andere blog.
Ik hou er nu 3 bij, uit noodzaak. Eén op m'n eigen domain, waarbij ik enkel maar cleane reviews en de meer publieke schrijfsels dump. Dan is er m'n blogger account, waarbij ik werksituaties, verzinsels en algemeen zowat alles wat op m'n lever ligt dump. En dan is er m'n eigenlijke blog ide ik al jaren bijhoud, waar ik meestal de meeer persoonlijk dingen dump, of gewoon, niet gestoord door taalpuristen om het even wat kan neerpennen in het Engels. Deze laatste staat op livejournal.
Het lijkt veel, maar wat vooral hinderlijk is dat ik geen crossposts kan doen. Dit verhoogt enkel maar het risico om nosy people te krijgen waar het niet hoeft. De enige goeie plek hiervoor is eigenlijk livejournal, waar je een en ander met de nodige user levels kan afschermen. Bloggers zijn meestal unsecure, maar ok,... het is oorspronkelijk de bedoeling wel om dingen publiek te posten, maar in de huidige tijden kan je het niet meer maken van je mening al te openlijk te verkondigen eender waar,... en da's jammer uiteraard.

Gisteren m'n eerste opdrachtjes gedaan voor de creative writing cursus, en het was wel prettig daaraan te werken, muziek op en beetje drank erbij en je vergeet dat je eigenlijk niet uit jezelgf iets hebt bedacht maar een opdrachtje volgt. En schrijven kan je niet leren misschien, maar het is wel plezierig om een beetje know-how van mensen in het vak overgeleverd te krijgen met als doel echt eens iets te produceren dat ook leesbaar is buiten de enkelingen die om het even wat je schrijft goed gaan vinden. Daarbij is't ook een goede manier om eingelijk eens dingen daadwerkelijk af te werken. Wat ik momenteel niet doe aangezien ik er het nut niet van inzie (ik weet toch al hoe het verder loopt), of omdat het over een of andere drempel lag waar ik dan psychologisch weer niet over geraakte. Ik blokker soms op van die dingen, maar dat heeft dan weer het voordeel dat je niet al te vroeg en al te opdringerig met je zaken bezig bent.
Ik vind het diep triestig wel dat m'n familie hier geen woord over rept trouwens. Ze weten dat dit voor iets belangrijks is, iets waar ik naar uitkeek,... en de reacties zijn eigenlijk nul. Men is blijkbaar geen hol geïnteresseerd of ik voor mezelf iets bereik of niet, net zoals destijds op school, of ik nu goed scoorde of enorm slecht er kwam toch nooit een reactie. Terwijl ze wel vol enthousiasme en interesse reageren wanneer ik iets materiëels koop,... moest ik me morgen een huis, dure wagen of een super breed plasmascherm kopen zouden ze meteen aan alle kanten me komen feliciteren en volle interesse tonen. Want enkel wanneer je spulletkje koopt hoor je erbij en 'scoor je' Net zoals ze ook verwachten dat ik paf sta wanneer ze zoeits als een rotan-eettafel, inwandelkleerkasten of levensgrote spiegels kopen.

zaterdag, oktober 08, 2005

oktober

Oktober is een toffe maand eigenlijk. Geen overdreven melige feestdagen, geen lange vakanties en geen opgeklopt koopjes-gedoe à la Valentijn, Kerstmis of Solden en wat nog allemaal. Gewoon een maand waar alles echt op gang komt, en waar er toch plaats is voor de occassionele optredens en feestjes allerhande. Buiten halloween (wat van de commerciële feestdagen toch nog de minst erge is) is er niet veel te verduren...

Begin deze maand was er eerst en vooral MF in Duitsland, waar ik me reuze heb geamuseerd. Alleen al het feit daar rond te lopen maakt me oprecht blij. Vooral omdat elk jaar opnieuw een hele reeks mensen willen meegaan, maar dan om diverse redenen toch weer afhaken. En dan sta ik daar, en kan ik rustig praten en naar muziek luisteren, zonder me zorgen te maken, me te ergeren of met anderen rekeing te houden. Eigenlijk zou ik meer van die dingen meoten vinden, waar dit meerdaags na elkaar kan... echte rust zit'm in het niet moeten rekening houden met anderen en naar hun verhalen en gelul te moeten luisteren.

Begin deze week dan eigenlijk met die ene persoon waar ik wel om geef in een restaurant beland. Niet echt fancy, maar gewoon zoals het hoort: goed met look doordrenkt eten op je bord en wat drankjes erbij. En ik kreeg eindelijk een verhaal te horen, over hoe ik dingen er niet echt makkelijker op maak (in de positieve zin dan wel) door af en toe te schrijven wat me op het hart ligt. En na een tijdje zit je daar dan... gewoon naar elkaar te kijken en gewoon te zijn wie je bent... zonder de 40 lagen aan maskers, fakesmoelen en imago-acts die we allemaal meedragen door de dag.
Wat zo mooi is, is dat er niet echt veel mensen zijn die op een rustige, ongedwongen manier elkaar willen leren kennen. Want dat kost tijd. En dat kan wel eens verloren tijd zijn. En dat bestaat niet volgens mij. Verloren tijd is enkel maar wat je zelf als verloren tijd bestempeld, en mensen die iets als tijdverlies bestempelen zijn meestal zielig.
Het andere uitereste is de rush-rush mentaliteit, waarbij je je zo snel mogenlijk inschrijft op zo veel mogenlijk websites, om daarna in alle haast tussen je werk en andere verplichtingen door de ene 'date' na de andere af te werken. Routine die enkel maar als scenario dient waarbij je evengoed met een winkelkar door een supermarkt kan lopen en de potten krab of witte bonen in tomatensaus inlaad in de hoop goeie fondue te hebben vanavond.
En natuurlijk kan dat allemaal tof zijn, en kan dat allemaal lopen zoals het hoort. Maar da's niet aan mij besteed... ik ben geen rusher, ik ben geen pusher, en ben al zeker geen seriedater. Ik vraag me trouwens af of dat al in de dikke Van Dale staat. Waarschijnlijk wel, ook dat meubel dient zich af en toe eens in een nieuw jasje te steken. Feit is dat ik dus toch nog gevoelens kan hebben binnenin. En dat was nog eens nodig denk ik...
M'n energie is op voor vandaag eigelijk. De koffie ook. En ik ben ziek geworden op de tram, een paar gratis-rijders was er vrolijk in het rond aan het hoesten en ik heb dus nu een weekend vol verkoudheid en keelpijn ... en ik haat dat. 3 dagen terug stond ik nog gezond en wel rond te springen... damned openbaar vervoer. De mensen die er op zitten zijn meestal zelfs te cheapo om naar de dokter te gaan wanneer ze wat mankeren, en gaan dan maar wat andere mensen zitten aansteken... enzovoorts enzovoorts.

dinsdag, oktober 04, 2005

Latté


Latté
Originally uploaded by mvde3000.

This is my new addiction... The people who produce this liquid from heaven are blessed... damned addictive coffee taste with the kind of taste between milk and strong coffee you could die for. When served very cold this is one of the best Latté things out there... so good.