maandag, februari 27, 2012

online supermarkten walsen Delhaize en Colruyt plat in 2012

Tijd om eens een paar heilige huisjes virtueel en blogsgewijs in elkaar te trappen.
Met name de toenmende discussies over wie nu de goedkoopste is van onze belgische supermarkten.

De laatste paar weken is er in onze media heel wat te doen hierover. Zo was er eerst de aankondiging van Delhaize dat de keten een assortiment van 300 producten ging verlagen in prijs. Waarna een andere supermarkt, Colruyt de mensen garandeerde om de prijs in hun winkels eveneens aan te passen tot net onder die van Delhaize op de genoemde producten. 

Nu wat is goedkoop? Wanneer je enkel naar de prijs kijkt is Colruyt misschien wel lager geprijsd dan Delhaize (vaak net één eurocent), maar vaak is Delhaize dan weer goedkoper om net-niet-vergelijkbare producten. Wie maalt er om die ene eurocent?

Men slaat meestal één enorme factor over: de kwaliteit. En deze laat meer en meer te wensen over bij Delhaize (vooral op de fuit en groeten afdeling is het vaak kommer en kwel).

Diezelfde week kondigde het zieltogende Carrefour ook aan de prijzen te verlagen en de winkels te vernieuwen. Dit laatste was enorm nodig trouwens - in sommige vestigingen moest je snel zijn voor de inwonende vogels en ander ongedierte de fruitafdeling hadden overgenomen (bij wijze van spreke).

Het meest interessante nieuws kwam echter van een consumentenorganisatie.

Hun studie had als eindconclusie dat de gemiddelde winkelkar 10% goedkoper gevuld wordt in Nederland dan in België (dat wisten we al, maar leuk om het nog eens bevestigd te krijgen). [ artikel uit de morgen http://goo.gl/UWQCy ]

Dit laatste is ook de dooddoener vind ik... Delhaize, Colruyt en Carrefour mogen het spreekwoordelijke 'pissing contest' houden over wie er nu de goedkoopste produkten aanbiedt, men blijft allemaal tesamen VER achter op onze noorderburen.

Wanneer je online gaat shoppen is het verschil zelfs NOG groten dan wanneer je naar C1000 of Dirk Van den Broeck gaat winkelen in Nederland. 
Een mooie vergelijking is de online supermarkt Truus.nl in Nederland.  Een online retailer die ook in ons land levert en zich toelegt op verzorgingsproducten allerhande.

Ik vergelijk hier een bestelling van bij truus.nl tussen Colruyt en Delhaize:
Het gaat over identieke producten waar mogelijk, de niet identieke producten heb ik

Herberekend op basis van andere verpakkingsinhoud.  De vergelijking gaat verder over identieke producten.

22 feb 2012 - vergelijking Truus.nl - Colruyt - Delhaize

 Let er ook op dat bij truus alles werd afgeleverd en ik bij Colruyt en Delhaize alles zelf nog moest gaan halen (wachttijd gemiddeld 10 min. plus brandstofverbruik).

Maak zelf gerust de berekening voor de producten die jij vaak koopt...


Het argument dat door Colruyt in een persmededeling naar voren werd gebracht ter verklaring van de prijsverschillen met Nederland, als zou winkelen in Nederland onze lokale tewerkstelling zou schaden, veeg ik van tafel,...
Was het niet zo dat we in één Europa leven? Waar er vrije concurrentie moet mogenlijk zijn? 
Wanneer ik als Belg bij een Nederlandse winkel koop zou je evenzeer kunnen veronderstellen dat deze winkel wel zal uitbreiden en misschien via een correcte openbare offerte wel een Belgische firma zou kunnen nodig hebben om hun gebouw te vernieuwen (om maar iets te zeggen). 

Protectionisme ligt (zogenaamd) achter ons in Europa, dus ik speel dat nep-eengemaakt spelletje graag mee, zeker wanneer het me een boel geld uitspaart. Het is aan de heren politici om te zorgen voor eerlijke concurrentie, eengemaakte belastingstarieven en BTW.  Men heeft deze situatie zelf gecreëerd... en ondertussen winkelt den Belg in Nederland

woensdag, februari 22, 2012

Dino-bedrijven sterven uit


De dino's gaan dood, zoveel is zeker.  Europa heeft een eigen meteoor om ze allemaal te doen uitsterven, en deze meteoor is recht op weg naar ons land... en misschien wel terecht. Want een boel bedrijven zijn nauwelijks die naam waardig.



Als er één ding goed is aan de huidige stand van zake in de Europese economie (een van opgevoerde belastingsdruk en krimpende koopracht), is het dat de verschillende maatregelen van de regeringen om te besparen een zuiverend effect zullen hebben.

Laat me even verduidelijken; een heleboel kleinere bedrijven hebben in ons land jarenlang kunnen profiteren van een gunstig regime ten aanzien van een het inbrengen van onkosten (hoeveel kleine zaken zijn niet opgericht om eigenlijk de privé uitgaven van de baas en zijn vrouw te dekken?).  Tegelijk betalen deze bedrijven ook enrom veel bijdragen en taksen, dat weet ik.... ik heb het hier over de kleine profiteurs, de nep-bedrijven, de zelfstandigen-uit-noodzaak, de mensen die zonder toekomstvisie of bedrijfsplan zomaar wat rondzwalpen en nul komma nul verantwoording afleggen tegenover eender wie.


De extra belastingen en nadelen die de recente besparingen met zich meenemen zullen vele bedrijven er toe aanzetten om anders te gaan zaken doen, slimmer en verder vooruit te kijken.  Deze kameleon-bedrijven zullen zich aanpassen en blijven geld verdienen (en dat is hen dik gegund aangezien ze de maatschappij goede producten geven, taks betalen, werknemers in dienst hebben enzovoorts...). De kameleon bedrijven dragen vooral mijn sympathie weg omdat ze ook meestal vrij goed meedenken en voelen met hun personeel, ze zijn er immers al lang achter gekomen dat hun personeel de drijvende motor is van hun bedrijf.

Aan de andere kant zijn er de zombies, de negativisten, de kortzichtige bedrijven, ... ik noem ze gemakshalve de "dino-bedrijven".

U kent ze wel: de KMO's die worden bestuurd door foute-pakken dragende vijftigers die de schuld van een slecht kwartaal steevast in de schoenen schuiven van de profiteurs, de regering, de socialisten, de liberalen (want die verkopen hen dan zogenaamd uit), of als het even kan ook aan hun (grote) leveranciers, tot ja zelfs hun klanten en het eigen personeel.
Het soort bedrijven dat in te grote kantoren zit en waar men de Trends leest alsof het het woord van een of andere KMO-god was.  Dit soort bedrijven is er meestal maar ter ere van het ego van de bazen, het leveren van een dienst, het handelen met personeel of het plannen van de toekomst is meestal een zorg voor later.

Bij zulke bedrijfsleiders, is iedereen (behalve hun eigen persoon) de schuld van het neergaan van hun bedrijf.  Ze kunnen er immers niet aan doen dat 'opeens' de diesel opslaat, evenmin kunnen ze zogenaamd niet voorzien dat de staat opeens meer gaat laten betalen om bedrijfswagens (waar ook de vrouwen van deze kmo'ers mee rondrijden om zoon of dochter naar de sportzaal te brengen), zo konden ze ook niet 'voorzien' dat men allerlei taksen en ontduikingsmechanismen, zoals de notionele interesten, ging aanpakken.

Kortom, de vijftiger die aan het hoofd staat van zo'n dino-bedrijf is de dupe, de arme te beklagen middenstander waar niemand voor opkomt, waar niemand een zier om geeft en waar de politiek massaal z'n wegmeende kont aan veegt.  Ze moeten naar eigen zeggen alleen maar betalen... en zwijgen.  Tegelijk vullen ze elke mogenlijke conversatie met hun collega's over de manieren waarop ze maatregelen van de regering zullen ontduiken.

Het is bij deze dino-bedrijven nochtans kommer en kwel wanneer het aankomt op organisatorisch talent.  Zo kan je er van op aan dat niemand zich defitg buigt over de leefbaarheid van het pendelen tussen kantoor en woonst, thuiswerken staat in het hoofd van zulke Dino-bedrijfsleider gelijk met 'luierikkerij'. In het echt gaat het natuurlijk om het ego van de bedrijfsleider, die wanneer hij in zijn kantoorruimte rondloopt steeds iemand moet kunnen aanklampen om tegen te kunnen zeuren, of kleine taakjes te laten uitvoeren om toch de indruk te krijgen dat hij baas is over iets, wanneer mensen van thuis uit werken is dat allemaal niet meer mogenlijk en wordt de dino-bedrijfsleider te zeer geconfronteerd met zijn eigen tekortkomingen. Wie zal er dan ander papier in zijn printer komen steken?  Wie zal er dan zijn powerpoint presentatie maken? Wie zal er dan zorgen dat de lichten uit zijn wanneer hij door gaat?  En vooral; om thuiswerken te ondersteunen heb je technologie nodig.  DE vijand van de dino-bedrijfsleider uiteraard, ... want tech kost geld, onderhoud en levert niet onmiddellijk iets op voor zijn eigen portefeuille. (Laat staan dat hij er mee zou kunnen werken zelf). Neen, dit soort heerschap zit liever naast een 80's fax-machine te wachten tot er een bestelling binnenrolt van een oude schoolkameraad die hem 'nog eens iets gunt'.
Waarna hij zelf van en naar zijn louche boekhouder kan faxen, in plaats van na te denken over het hoe en waarom van te dure, vervuilende, nauwelijks gebruikte auto's die op te parking staan te pronken bij wijze van misplaats prestige-gevoel.

De slimme kameleon-bedrijven pikken klanten af van zulke heerschappen, ze spelen het slim, werken met freelancers, thuiswerkende gemotiveerde mensen, en zorgen er voor dat ze hun leveranciers en partners kennen op professionele gronden. Dit zijn meestal ook bedrijven die een klant ook ècht binnenhalen op prijs, kwaliteit en service, en niet omwille van enkele oude schoolmakkers van de baas.

Da's nog zoiets dat dood is; de bedrijfsleider die een eigen zaak is begonnen omdat hij genoeg contacten heeft in enkele sectoren en grote bedrijven of overheidsinstellingen, en zonder echt iets te verkopen in de pure zin van het woord, zijn producten of diensten slijt "omdat ze me goed kennen".

Deze dino-bedrijven zijn ten dode opgeschreven, zeker nu de Europese zakenwereld in sneltempo, smart, slank en snel begint te denken,...
De bedrijven die nooit voorzien hadden dat men bedrijfswagens zwaarder ging belasten of onkosten beter onder de loup gingen nemen, hangen er aan  voor de moeite.

Voor de mensen die op zulke dino-bedrijven werken: kijk goed je contracten na, wees onverbiddelijk en kijk uit naar de concurrentie, want daar zitten meestal je toekomstige kameleon-bedrijfsleiders... pas je aan, voor je ook een 'dino' wordt!

En voor de dino-bedrijfsleider?  Hij zal zich moeten aanpassen, informeren, of in dienst gaan bij de grote bedrijven... een regime dat hij onrechtstreeks ook mee heeft in het zadel geholpen waarschijnlijk...

donderdag, februari 16, 2012

pingping review mobiel betalen



Om de zoveel maand is er wel een nieuw buzzword in de ICT wereld.
Een jaar ofzo geleden was dat opeens de zogenaamde NFC-chip.  (Near-field communication) een chip die ons in staat stelt via radiogolven te communiceren met andere NFC chips, en zodoende snelle mobiele betalingen mogenlijk te maken.

In eenvoudige woorden: een Proton (chipknip) kaart die je gewoon op met je telefoon kan gebruiken. De mobiele versie van een Proton-chip dus.

Ik heb toen deze pingping.be dienst uitkwam meteen zo'n nfc stickers bestelt. Het zijn van die ronde (belgacom)blauwe zelfklevers waar een chip in zit en een nummer op staat.  Deze nummer koppel je dan met je account bij de bank of bij pingping, zodoende kan je dus kleine betalingen verrichten.

Er is één probleem.  Ik ga echt niet met zo'n stomme sticker op m'n gsm rondlopen. Ik ben zo iemand die zeer bewust geen Smartphone heeft, dus ik loop rond met iets uit 2006, daar zo'n blauwe sticker op kleven is er een beetje over.  Ik heb dat NFc-rondje dus aan de binnenkant van mijn portefeuille gekleefd.  Waar het nu al een jaar gewoon hangt te verslijten.

Het probleem met mobiel betalen is dat je meestal een dure sms moet sturen (bijvoorbeeld op De Lijn) om dan 'mobiel' te betalen.  De tijd dat je gewoon opstapt, je gsm langst de betaalautomaat of NFc-zone glijdt en betaald hebt ligt nog ver voor ons denk ik.
Men klopt blijkbaar liever geld uit de mensen hun zakken via sms-betalingen, die extreem lucratief zijn voor de bedrijven die ze inrichten.

De pingping sticker blijft inmiddels ongebruikt in mijn portefeille kleven. Het erge is dat ik niet eens weet of dat ding wel wèrkt,... ik heb het niet op mijn gsm gekleefd zoals aangegeven op hun site.  Heeft zo'n NFC-chip electriciteit nodig om met pingping automaten te communiceren?
Mijn vragen hieromtrend naar hun 'support' bleven echter onbeantwoord (het feit dat dit een side-project is van Belgacom zit daar misschien voor iets tussen, men blinkt daar vooral uit in het niet lezen van support-mails).
Maar ik dwaal af.

Wat zou het mooi zijn om kleine, snelle aankopen echt met een mobiel betaalmiddel te kunnen doen (en dan bedoel ik zonder Apps en andere brol die je op je smartphone moet laden en waar mensen dan als een bende schapen staan op te tokkelen aan de ingang van een grote winkelketen...)
Ik heb het over ECHT mobiel betalen:
- Je wandelt een winkel binnen
- Neemt een trui uit een rek
- Wandelt buiten langsheen een soort corridor of betaalarea
- Je gaat terug naar huis, en hebt correct betaald voor de trui dmv. een kleine tag die gelinkt is aan je biometrische gegevens, credit-card en winkelpatroon (een beetje AI kan nooit kwaad).

Maar in de plaats stap je een winkel binnen en sta je 15 min. aan te schuiven vooralleer je aan een verveelde kassierster met een MAGNEETcard kan betalen, om dan te constateren dat je trui niet correct ontwaard is en er meteen twee kleerkasten van de security in je nek springen.

Iemand van de mobile-payment industry die hier een antwoord op heeft?

maandag, februari 13, 2012

de verveel-economie

Ik weet nog heel goed, een jaar of tien terug, dat ik acher me keek op kantoor naar een collega die aan't grommelen was, en dat hij me met een zuur gezicht zei in zijn eigen kempisch accent: "pfff, daz hie boring man".

Het was toen ook echt wel verveling alom op dat bedrijf... enkele maanden later werden we één voor één ontslagen.

Het is nu 2012 en ik zie om me heen ook nog steeds enorm veel mensen die in een soort van 'verveel-economie' zitten.  Ze werken ofwel op een bedrijf dat in deze economisch zware tijden aan't zinken in tenmidde van slechte organisatie of slecht bestuur (er zijn heel wat bedrijven die zomaar wat ronddobberen op een zee waarvan ze weten dat ze nooit de andere kant zullen zien,... een gebrek aan tijdige, weldoordachte investeringen hebben het doodvonnis getekend van dit soort bedrijven...).
Het eindresultaat is verveling, aangezien niemand echt een duw of een richting kan geven aan een bedrijf dat stilaan zonder werkmiddelen valt.

Tweede geval zijn de mensen die reeds door dat soort zombie-bedrijven weren uitgespuwd en daarna verbrand als ze zijn in deze arbeidsmarkt nergens, nog aan de bak komen voor een èchte job.
Ofwel hebben ze een burn-out of een bore-out gekregen, of zijn ze inmiddels qua marktwaarde gedaald tot het niveau van een anderstalige inwijkeling.

Deze mensen houden zich bezig met uit de klauwen blijven van de vdab en rva, werk te zoeken tegen beter weten in, en vinden vooral nergens rust. 
Ook deze mensen zijn eigenlijk deel van de verveel-economie.
Ze werken dan misschien wel niet, maar het weinige geld dat ze hebben moeten ze toch ergens aan uitgeven.
Gaande van die cola fles tot het xbox spelletje, deze mensen kopen, huren en consumeren in deze economie.  Ze vervelen zich soms kapot, net als toen ze op een zombie-bedrijf werkten. Met het verschil dat ze nu de humus, de voedingsbodem zijn geworden, ... want iedereen moet eten, drinken en wil een minimum aan comfort.

Daarnaast heb je de werknemers bij respectabele grote bedrijven.  De mensen die de crisis nooit hebben gevoeld (tenzij bij het zeuren over de hoogte van hun 13de maand) en verder zich wat bezighouden met de normale gang van zaken op hun bedrijf.  We hebben het hier over overheidsbedrijven, grote kanjers zoals Electrabel of Belgacom, maar evenzeer de grotere technologie en chemiereuzen.
Daar stapelt men het soort mensen op die papiertjes heen en weer schuiven en in meetings trachten uit te blinken in dossierkennis en gevatte one-liners.
Ik kan je vertellen dat zulke mensen OOK deel uit maken van deze verveel-economie. Ze gaan uit verveling naar de koffiemachine, naar die meeting waar ze in feite niet nodig zijn, de broodjeszaak, de powerpoint-voorstelling en praten met elkaar uit verveling over het weer, voetbal, tv en wat ze zoal denken van de voorgekauwde 3 meningen die de media hen voorschotelt.  Want ze 'moeten toch kunnen meepraten'.  Desnoods over auto's, kookprogramma's of het soort haagschaar dat ze gebruiken in de tuin.

De verveel-economie is een vorm van decadentie, en ik zie maar heel weinig mensen die er geen deel van uitmaken, ... op die mensen na die de vloeren schoonmaken van deze kantoren. De mensen die hamburgers bakken voor de verveelde manager in het restaurant... de mensen die aan de telefoon trachten uit te leggen waarom een factuur hoog of laag is.
Wat vooral erg wordt is dat de verveel-economie blijkbaar een soort 'wachten' is geworden... men kan er niet echt uitstappen (tenzij je kleine zelfstandige wordt) en je kan er ook moeilijk aan ontsnappen door van houding te veranderen.
Op wat men wacht is me niet duidelijk...



zondag, februari 12, 2012

mijn scherm, niet het jouwe

Iedere werknemer in een kantooromgeving heeft voor mijn part het recht op het afschermen van het eigen computerscherm van collega's.

Ik vind dat er tegenwoordig te veel mensen denken dat ze op alles recht hebben (zelfs dingen waar ze in de verste verte niet voor in aanmerking zouden mogen komen).  Zelf ben ik eerder iemand die zich er al lang geleden heeft bij neergelegd dat je op de meeste dingen wel recht zou kunnen hebben, maar ze in praktijk nooit krijgt of verdient.

Dit gezegd zijnde wil ik toch één ding, één recht, opeisen, al was het maar puur uit principe.
Namelijk het recht om als werknemer die opgesloten zit in een kantoor (zonder mogenlijkheid van thuis te werken) op je eigen scherm te mogen werken zonder dat anderen dit scherm mee kunnen bekijken. Een rustige, private manier om te werken heeft een positieve invloed op je werkritme.

Het recht om geen pottekijkers achter je rug, over je schouder of in de spiegel te zien meegluren naar je scherm (ongeacht wat je ook doet op je scherm, al zit je te werken, youtube-filmpjes te bekijken of te chatten met Russische webcamgrietjes).
Een bouwvakker die een muur aan het zetten is, heeft ook geen nood aan een ploegbaas die elke steen eerst vastneemt, inspecteert en dan mee volgt hoe deze geplaatst wordt.
Bij een buschauffeur kijken ook niet alle reizigers mee over zijn schouder om te kijken of hij zich wel correct doorheen het stadsverkeer verplaatst.

Blijkbaar is het wèl nodig om op de meeste kantoorjobs continu de priemende ogen van voorbijgangers, collega's en managers in je rug te voelen.
Meer nog, wanneer je heel even tussen je werk door (en bij gebrek aan thuiswerk-mogenlijkheden) je persoonlijke e-mail checkt, krijg je meteen vieze blikken, of haalt men deze "opmerking" boven bij je eerst volgende evaluatiegesprek.  Iets waarvan een bouwvakker, om hem nu als voorbeeld te nemen, geen last heeft wanneer hij even naar vrouwlief belt tijdens het werk.

Het probleem is dat je als kantoor-zittende werknemer meestal nul komma nul privacy hebt.  Men verplicht je meestal om samen te zitten met je collega's in een ruimte, waar iedereen mee kan kijken op je scherm.  Ook al doe je je best om steeds met je werk bezig te zijn, sommige dingen zijn nu eenmaal voor interpretatie vatbaar (het openklikken van een site van een leverancier kan op zich al voor problemen zorgen wanneer de leverancier in kwestie een flashy voorpagina heeft op z'n website.)

Ik vind dat iedere werknemer RECHT heeft om zijn of haar scherm te kunnen bekijken in alle rust.
Wil men dan toch controle over wat je online doet, moet men maar andere middelen aanwenden ipv. misplaatste "sociale controle". Er zijn IT departementen genoeg met technology in overvloed, die perfect kunnen voorkomen dat werknemers binnen het bedrijfsnetwerk bijvoorbeeld exotische sites bezoeken of al hun tijd verdoen op facebook.  Hier heeft niemand een nieuwsgierige baas voor nodig die zelf niet eens het verschil weet tussen een flash-reclame van een leverancier en een frivole eroticasite.

Daarom wil iedereen oproepen om je recht op te eisen op een private, rustige, collegiale plaatsing van je computerscherm, zodat je in alle rust en met vertrouwen in elkaar kan werken.






ik krijg het schijt van =A=


Laatst liep ik nog eens door de Driekoningenstraat: een straat die men eerste twee jaar heeft opgengegooid om zogenaamde verfraaiingswerken aan te richten, en nadien heeft overgelaten aan het soort van projectontwikkelaars die niet zouden misstaan op een duur diner met Patrick Janssens (of een andere lokale politicus die zelf nooit in deze straat komt, maar er wel diversiteit wil creëren).

Welnu, na twee jaar deze straat te hebben gepest, de lokale middenstand te hebben gewurgd blijken er in deze vroeger zo gezellige straat niet al te veel toffe zaken meer over te zijn.

Groot was mijn verbazing dan ook op de 'stralende A' van Antwerpen er te zien verschijnen op een zogenaamde 'woonwinkel'.  Op de plekken waar voorheen diverse zaken te vinden waren zoals een tweedehandswinkel, een turkse groentenwinkel, een bakker, staat nu een onpersoonlijke poort met tralies met daarachter een groot logo van de stad Antwerpen. Als willen ze bewijzen dat men door oude (drooggelegde) winkelpanden opkopen om er daarna hip'n trendy-land van te maken iets zou helpen aan diversiteit.

Ik word van dit soort nep-diversieteit kompleet kwaad.
Wat men hier creëert is het soort van buurt waar de zelfingenomen webontwikkelaar met z'n Apple computer een duur pand kan betrekken, met rondom allerlei immobiliënkantoren, advocatenpraktijken en andere passieve onderdelen die een straat kompleet dood maken.

Uiteraard mag er een advocatenkantoor zijn in zo'n straat (prima op zich hoor), maar wat ik wil zeggen is dat actieve dingen (zoals een Turkse bakkerij of een snoepwinkel) meer nodig zijn dan zaken zoals een verzekeringsagent met een bureautje.

Deze mensen willen allemaal op de goede plekken zitten (en de stralende "A" helpt daar zo te zien graag bij) rond de Driekoningenstraat (en liefst er pal op), maar verneuken tegelijk de sfeer die mensen aantrekt tot deze straat.
Wat heeft het eigenlijk voor zin om een straat kunstmatig te proberen 'upgraden' naar iets waar hipsters en maatpakhippies willen wonen? Is men er op uit om achtereen half het Zuid naar deze straat te halen?  Moeten we alvast staan wachten op de eerste Applestore, Nespressowinkel of Forever21?    Of mogen we gewoon blijven toekijken hoe men een voor een de zaken die zijn failliet gedraaid tijdens de verbouwingen van de straat, worden ingepalmd door het soort passieve economie die een pump'n dump schema aan't uitwerken is?

Echte diversiteit betekend dat je op je dooie gemakje enkele Turkse zoete gebakjes haalt, daarna bij de beenhouwer 'De Nijs' een beetje gehakt koopt om vervolgens even naar wat schoenen te gaan kijken en nog snel een rol plakband te kopen bij een van de doe-het-zelf zaken.
Maar blijkbaar wil men naar het soort buurt gaan waar je met je smartphone op een bankje zit te smullen van een Subway-broodje en daarna bij je verzekeringsagent gaat vragen om je pensioenspaarplan nog eens op te waarderen. Vervolgens ga je door een verder dode straat naar je loft om aldaar de traiteur op te bellen met de vraag of je avondmaal al klaar is.  Intussen laten je vrienden via Foursquare weten dat ze in de cocktailbar zitten te wachten om te apperitieven.

Dit soort "diversiteit" is nep, onnodig, het is het soort opwaarderen waarmee de stad wil lopen pronken in verkiezingsfolders in de randgemeenten.  Dit soort diversiteit betekend niets meer dan "de vreemdelingenwinkels zijn weg hoor, je kan nu een loft kopen hier en met een gerust hart rondlopen zonder je zorgen te maken dat je andere medemensen zou tegenkomen, net zoals in je randgemeente van vroeger".
... hou dat voor de plekken waar het al verpest is!
Hou dat voor de plaatsten waar onze politici elkaar zo graag de hand komen schudden tijdens het drinken van exotische cocktails.
Maar laat alsjeblieft de Driekoningenstraat met rust, en laat vooral die stralende "A" weg, want daar komt alleen maar elitarisme van meegezogen, met in het kielzog een hoop immobiliëngespuis zonder enige feeling met de buurt.
Ik hoop dat de volgende burgemeester van Antwerpen alvast geen "diversiteitsmaniak" is... en een buurt laat zijn wat ze is, zeker wanneer er eigenljk geen enkel probleem is dat zonodig een "A"anpak nodig zou hebben.