zaterdag, februari 26, 2005

-slide-

Slide, deeper witin your cave, you will find your cave-animal.

Hele interessante dag vandaag, maar ik ben te moe om erover te schrijve. Mentaal moe van het op lossen van allerlei dingen. Ik kijk hier nu op een wezel achtige helpdesker die graag 'hackt' en daar dan openlijk over lult... ja ja lach maar in m'n gezicht eikel... vertelde me hier zoeven hoe hun unicis eigenhandig van de totale ondergang heeft gered door te hacken enzo.. wat een droplul.

ben toe moe. mis b.

donderdag, februari 24, 2005

korte dag

Vandaag was het wel een heel korte dag. Ik ben niet uit m'n bed geraakt, en pas rond 11 uur op m'n werk verschenen. Daarna beetje gaan eten (was bijna middagpauze), en daarna ben ik beginnen schrijven aan een document voor intern gebruik. Na zo'n 2 uur was ik dat beu, en vermits m'n andere collega ziek was, en den andere verlof had, heb ik maar besloten het ook af te bollen om 14.30. Daarna nog wat boodschappen gedaan en m'n moeder geholpen met een aantal dingen,... het deed nog eens goed om gewoon samen met haar wat te lachen en eten klaar te maken... het was trouwens ongeloofelijk lekker... jonge haantjes op grootmoeder's wijze,... maar de manier waarop... echt uitmuntend. Omdat ik toch de komende week niets dan bocht ga te vreten krijgen in Nederland, was dit een welkome afwisseling.
Verder eigenlijk niet veel gedaan, ik ben weer in een luie bui denk ik. Whatever. Morgen zijn m'n collega's er ook niet, maar moet ik wel op tijd op de trein zitten... ik denk dat ik eens mensjes ga observeren in de trein. De vorige keer was er een freak aan de ramen aan't likken... misschien zitten er deze keer ook weer interessante figuren op. Ik moet een laptop meezeulen... wat vrij rottig is aangezien je dan het main target bent in Amsterdam voor allerlei gespuis en mensen die het 'niet breed hebben en gedwongen worden door de maatschappij om van stelen hun beroep te maken' ehem. Nu ja, ... het is toch mijn laptop niet dus waar maak ik me druk over. De eerste louche punk dit dat spel uit m'n handen wil trekken mag het hebben... mijn data is toch geëncrypteerd :)
axcrypt - AES 256 - passphrase is something like : "wHen tHe sun emerges from tHe darkness, your time will pass.9977 olé olé pistolet!"
Enjoy the search boyz...

dinsdag, februari 22, 2005

doing overtime

Een slimme zet alweer van cheaptronic. Teneinde te besparen op mankracht en -kosten. Hebben ze besloten overuren vanaf nu gewoon niet meer te betalen. Uiteraard kunnen ze dit wettelijk niet waarmaken, dus hebben ze er een typische manier voor gevonden om er mee weg te geraken zonder de vakbond (de mannen met de enveloppen onder tafel en de fighting spirit van een slap beschuitje), die hun vroeger moederbedrijf Crap-e-inc. reeds toepastte. Met name het volgende. Mensen die overuren presteren, krijgen na een maand pas hun 'afrekening' hiervan. In werkelijkheid hopen ze dat je na een maand bent vergèten dat je ooit overuren hebt gepresteerd, men geeft gewoon geen echte afrekening. Wanneer je hierover klaagt, wordt je steevast doorverwezen naar het 'faceless' sociaal secretariaat, alwaar men van toeten nog blazen weet, en waar men op beslisscingen van HR wacht. HR is één enkel iemand, die dan steeds antwoord dat je of wel je overuren op voorhand moet aanvragen, ofwel zwanger is (op commando blijkbaar, hoewel er ze niet echt op verdikt moet ik zeggen, maar 't is misschein een over-uren baby, die dus eigenlijk uit niets dan lucht bestaat en mee naar buiten floept bij de eerstvolgede kutscheet (probeer dat woord maar eens te vormen tijdens het schrabbelen trouwens;)).
Anyway.De tweede truuk die men toepast is mensen die systematisch hierover klagen en zagen in een 'ander statuut' steken, waardoor ze opeens 'manager' worden op papier. Het verschil is uiteraard dat managers in levels zijn opgedeeld, en men de laagste rank er heeft bij verzonnen om de "evil over-uren makers" in te stoppen en zodoende iedereen te fucken like a 20 dollar hooker on a sailor's payday. Iemand die bijvoorbeeld deze nep-managers-status krijgt (je kan niet wijgeren), krijgt enkel de titel, maar niets meer.
Geen wagen, geen extra buroruimte, geen laptop, geen dure gsm, geen mooie plant, geen sexy secretaresse die 'oh my god zegt' aan de telefoon en met haar hoofd schud, geen snoepreisjes... Nee, je krijgt enkel het recht om geen overuren meer betaald te krijgen (er zijn gekken die dit dan nog tof vinden ook omdat ze op hun naamkaartje het woord "manager" geprint hebben staan), maar in feite managen ze enkel hun eigen gebrek aan betaalde overuren.

De derde truuk die men toepast als ze er echt niet tussenuit kunnen komen is het 'onduidelijk' maken. Ikzelf ben in dit geval. Ik ben duidelijk geen manager dus officiëel kan ik overuren presteren (zoals het uur dat ik heb gepresteerd tijdens het schrijven van dit stukje proza :) (Neen, zo grof zijn we ook weer niet - dit hier, is een 'glijtijd'-uur, die dan ook bij de vleet worden gepresteerd door iedereen die wil profiteren en waar enkel recuptijd aan hangt) en moet ik deze op een of andere manier vergoed krijgen. Zelfs hier is men niet gek genoeg om mij een managementstitel te geven (that would be the day) om dit euvel te vermijden, noch kan men van m'n naïviteit profiteren van het simpelweg vergeten dat ik overuren heb gepresteerd.

Voor dit soort werknemers heeft men de "liar and cheater"-tactiek bedacht. Het gaat als volgt: Je krijgt op voorhand door je manager mondeling de toezegging voor overuren (op zich een paradox uiteraard, overuren zijn dingen die buiten het normale vallen, en zijn dus meestal niet te voorzien,... maar ok, zoals Front242 het al zong 'I live in a world of paradox My willingness to destroy Is your chance for improvement').
Deze manager is in feite je aan't belazeren waar je bij staat door staalhard te liegen in je gezicht. Liegen is hier vertaald door het mooitaal woordje "misinterpretatie".
Eens de belofte gemaakt, moet hij zich van hogerhand uit niets meer herinneren van deze mondelinge afspraak, en kom je dus in het eerste of tweede geval terecht. Indien je dan weer van je neus gaat maken, krijg je simpelweg te horen dat je 'op voorhand overuren moet aanvragen'. Een formulier hiervoor is neregens te vinden, alsook het arbeidsreglement, waar niemand ooit van gehoord heeft, vakbond inkluis. Enfin, en nu komt het mooie van het verhaal... Ik heb dus volgende week een weekend en een week dat ik moet werken, in een omgeving waar ik 100% zeker overuren zal moeten presteren. Het grappige is dat ik deze gewoonweg niet ga doen. Ik ben wel aanwezig (8 uur in totaal om m'n dag vol te maken) waarna ik de seconde zelf dat die 8 uren om zijn, verdwijn in de Amsterdamse straten (en café's). Indien men dan klaagt over het niet gedane werk, rapportjes of wat dan ook pas ik dezelfde truuk toe, ik zeg dan 'stond dat op papier dat ik dat moest doen? Tiens... kan ik me echt niet herinneren, ... weet ik helemaal niks meer van... a propos, over die overuren van vorige week, weet ge dat nog?)

In any case... Ik mis een van de beste parties van't jaar op 26 februari. Iemand dat ik al ken sinds ik 15 was ofzo, uit café Plansjee in Antwerpen, geeft een leuke feestje voor z'n 30ste verjaardag. Van oudsher zijn deze feestjes van hem ongeloofelijke zwijnereijen en een oase van geflipte muziek... (laatste keer was 2 jaar terug, alwaar ik in een privé cinémazaal zat met een bende, naar familiefilmpjes te zien die ze hadden gejat uit een winkel waar men camcorders repareerde, hilarissch, buiten hadden we een vuur gemaakt, en binnen naast de zaal trad er een ska bandje op, iedreen bleef er twee dagen rondhangen tot echt alle drank op was. Ikzelf sliep op het podium aldaar, met naast me een griet die je grofweg kan beschrijven als een zingende selder:) , een mooie zingende selder wel te begrijpen. Jammer genoeg zal ik er omwille van de slechte cheaptronic-planning niet bij zijn...
Echt jammer, maar ik maak het wel goed S! We gaan nog eens stevig heen en weer springen op oude ministry songs op een andere keer :) ... vergeet de strandballen niet!

Een collega was vandaag aan't peuteren naar m'n privé leven, omdat ik soms heel vroeg hier ben, en soms heel laat... en dat kon z'n beperkt brien duidelijk niet aan. Hij begon er over in een teammeeting, omdat hij dan het gevoel heeft gedekt te zijn door de aanwezigheid van Mr. Nospine. Cannot compute cannot compute. Ik heb niets geantwoord, helemaal niets... stilte is heel doeltreffend in zo'n gevallen, en vooral : wat een fucking afgang wanneer je op die manier in je kaarten laat kijken ha-ha... I know I get to them now:)

Strakjes nog even voortwerken, en de komende dagen wat minder bloggen denk ik... ik zou beter m'n kot hier eens kuisen.

maandag, februari 21, 2005

Hunter

Vanmorregend vloog er sneeuw in het rond, en het was leuk om er een beetje door te rijden en je toch een beetje op wintersport te voelen. Alleen was ik op weg naar iets minder mondaine toestanden dan bijvoorbeeld een 5-sterren hotel en Courchevelle (of hoe ge dat ook schrijft).
De ochtendmeeting bestond er in dat 3 managers met elkaar aan't discussiëren waren over wat er nu eerst in de priority list zou komen van de te testen routers. Aangezien ik wanneer ik iets wilde zeggen toch steeds werd onderbroken door ego-boy, ben ik eerst een koffie gaan halen, en dan een half-biologisch-ruimteschip beginnen tekenen op de achterzijde van m'n report. Het ruimteschip had haar op z'n landings gestal-poten, en een glazen koepel waardoor je enkele ruimtevaarders kon zien, met spock-oren uiteraard:)
Na ongeveer een kwartier geëmmer hebben ze het opgegeven en de priorities vastgelegd op hetgeen er al 3 weken terug stond te wachten. Aangezien er geen hol is gebeurd de afgelopen 3 weken op dat vlak kan dat dan ook niet echt verbazen denk ik, maar daar moet je een manager voor zijn om daar dan een uur meeting mee op te vullen. Ach, beter dan je hond uitlaten op maandagochtend denk ik.
Ik ben daarna met m'n walk-man op in't lab tests beginnen doen, en die liepen vrij vlot. Om niet in slaap te vallen ben ik na een half uur van de lichtere pop overgeschakeld naar industrial-dance. Leuk voor m'n naaste collega's wel, maar die hebben inmiddels ook allemaal een walk-man denk ik (een heeft er zelfs nog een die met een cassetje werk!!! GEEK! echt een museumstuk... :). Raar toch, hoe mensen een groep pinguins zijn, die aan een ijsschots wachten tot er eentje springt , en dan er allemaal achteraan springen, goed wetende dat er zeeolifanten of weet ik veel wat voor lelijke beesten hen willen opvreten. Pinguins zijn cool... en ze leven op de noordpool volgens de wedstrijd op de achterkant vna de Kiri-kaasjes ... marketingdudes en google, het heeft nooit samengegaan.
Zonet las ik dat de auteur van Fear en Loathing in Las Vegas zelfmoord heeft gepleegd. Ik durf te wedden dat het in een bad was,... met een radio. "Did you eat all this acid?" "That's right! Music!" hehe, god hebbe z'n ziel. http://rockymountainnews.com/drmn/state/article/0,1299,DRMN_21_3564345,00.html

zondag, februari 20, 2005

café's

Blijkbaar zijn er dus toch nog café's in Antwerpen stad die ok zijn, en niet overspoeld door toeristen of van armoede de deuren moeten sluiten rond 10u wegens geen volk. Café S.O.S is blikbaar een van die gelukkige uitzonderingen. Wel tof wanneer je al maanden niet echt meer in't stad bent uitgeweest en dan te ontdekken dat er nog wel een paar dingen zijn die je kunnen amuseren dus.
Zoals gewoonlijk weer iets te veel JB-cola gezopen (Just like old time's isn't it?) met daarbij de bijwerking dat ik nu compleet uitgedroogd ben.
Het was het in ieder geval waard... de muziek die richting old style house gaat, en trance-achtige toestanden, in een ietwat kleinere omgeving, is wel een goede combinatie uiteraard.

Zonet nog een paar partijtjes blue moon gespeeld met P. die uiteindelijk de duimen moest leggen voor m'n allesvernietigende super deck. (http://www.blue-moon-games.com ) De wapenwedloop is dus weer begonnen, aangezien hij nu zelf een nieuw deck moet samenstellen om me nog de baas te kunnen. enorm plezant spel in feite. Zeker wanneer je speelt met iemand die eingelijk een schaker is.

Geen zin om te schrijven nu,... zodadelijk komt E. om nog even wat sci-fi te bekijken, hopelijk blijft ze niet al te laat, want ik wil morgen echt vroeg uit bed kunnen... maar ok... ik ben niet in de mood vandaag om veel gelul te aanhoren en te schrijven.
De nieuwe Amduscia EP is echt wel goed eigenlijk. *geeuw*

vrijdag, februari 18, 2005

spaarlamp

"Een op vijf Vlamingen wil geen spaarlamp
Zes procent kiest voor douchekop
BRUSSEL - Ongeveer 19 procent van de gratis spaarlampen die De Post verdeelt, wordt niet
opgehaald door de bestemmeling. "

Zo titelde de Standaard vandaag. Hoewel de standaard doorgaans een kwaliteitskrant wordt
genoemd, en zelfs hier en daar op de tafel verschijnt bij de meer begoede burgers, blijkt ze toch af en toe de meest ondoorgrondelijke journalistieke standpunten in te nemen. Ik snap bijvoorbeeld niet dat de journalist die dit artikel moest schrijven (waarschijlijk bij wijze van opdracht na het verliezen van een drink-wedstrijd in het café achter de hoek van de redactie, of nog erger: bij gebrek aan echt nieuws), er niet op in is gegaan dat misschien die 19% Belgen een JOB hebben. En dus simpelweg die stomme lamp niet kunnen gaan halen zonder er een dag vakantie voor op te offeren. Meer nog, is het bijvoorbeeld niet logisch dat 19% van de Vlamingen niet eens van het bestaan van zo'n spaarlamp afweet omdat ze gewoon alle reclame-achtige blaadjes weggooien wanneer ze die in de bus vinden? Of gewoon niet weten wat een spaarlamp is? En hoeveel Vlamingen staan er misschien niet tevergeefs, na hun werk, om 6 uur 's avonds voor een gesloten deur daar bij de post?

Vele mensen halen het niet eens om binnen de benepen kantoor-uurtjes langst te komen bij de post voor een pakje of een aangetekende brief, laat staan voor zoiets stoms als een fucking spaarlamp!
In feite is dit triest, aangezien zowat alle officiële communicatie, desondanks alle e-governement
gedoe, nog alitjd vie de papieren post gebeurd, en dat deze organisatie er in slaagt ongeveer
iedereen die werkt te vervreemden van haar door onttoelaatbaar belachelijke openingstijden erop na te houden. Dit is waarschijnlijk ook grotendeels mee de schuld van een hele resem vakbondsmensen, maar ok.
Wat erger is, er zijn dus 81% van de Vlamingen die WEL tijd genoeg hebben om gewoon tussen 10 en 16u, in de week, naar de post te sleffen, om daar een uur in de rij te staan, en dan een spaarlamp te gaan ophalen omdat deze gratis is. Van tijdverlies gesproken. Dat wil met andere woorden zeggen dat al die spaarlamp-freaks, of te wel uitkeringsgerechtigdigen zijn die zo weinig te doen hebben dat ze op een mooie maandagmorregend, bij wijze van afwisseling voor het in je bed blijven stinken, eens naar de post zo'n lamp gaan halen, oftewel bejaarden zijn die het halen van een spaarlamp zien als de verlossende actie die hen nog eens het samenhorigheidsgevoel geeft die ze al zo lang misten.
Het is bovendien een SPAARlamp, dus dat scheelt dan alweer.
Zo'n gratis spaarlampen zijn in feite discriminerende objecten. Je kan ze ophalen wanneer je
gehandicapt, werkloos of bejaard bent, Vlaming, en oplettend bent bij het sorteren van je post. De gemiddelde Belg tegenwoordig zeg maar. De werkende mensen, die bijvoorbeeld van alle reclame in hun bus meer dan genoeg hebben, en zoals ik achteloos alles weggooien dat nog maar van verre op reclame lijkt, hebben pech. Ze kunnen maar best geen gratis spaarlamp hebben, laat ze maar meer betalen op hun energierekeningen, want deze mensen verdienen niet beter. Ze hadden maar beter moeten opletten toen ze gingen werken die ochtend, in plaats van alle rechtschapen Belgen te gaan aansschuiven bij de Post voor een gratis spaarlamp. De werkende mensen mogen trouwens om diezelfde soort discriminatie WEL betalen voor een tramrit, terwijl het oudje naast hen duchtig gratis zit te rijden.
Verder had de standaard journalist ook eens een leuke schets kunnen maken van hoe de gemiddelde spaarlamp'er z'n dag er zoal uitziet. Ik ben daar als trouwe standaard lezer echt benieuwd naar. Je kan je zon' dag dan als spaarlamp-freak ook voorstellen als een opsomming van wat mensen zoal doen qua nutteloos gedrag, als daar zijn:
- je auto die brandschoon is en waarmee je toch nooit rijdt, toch nog eens wassen om 8u 's ochtends
- aanschuiven bij de bakker om alle lekkers weg te kapen tegen dat de werkende mensen uit hun bed komen
- je hond uitlaten gekleed in een goedkoop trainingspak terwijl je de pendelaar die naar z'n werk vertrekt aangaapt als was hij een zonet uit de hemel neergebeamde alien.
- je trottoir schoonvegen of schoonspuiten met een tuinslang, terwijl je klef kijkt naar eender wie er voorbij passeerd met z'n spaarlamp.
- rondwandelen op straat zonder enig doel, kijkend naar het verkeer dat passeerd
- op de spitsuren, zo rond 17u, in de supermarkt gaan rondlummelen met je kar, liefst babbelend met andere spaarlamp-freaks, of gewoon met je gsm staan lullen bij de kipfilets.
- Bij de bank aanschuiven, om aan het loket te vragen hoeveel 'centjes' je nog op je rekenign hebt.
- bij de gazettenwinkel gaan vragen naar een lotto formulier; luid pratent over het weer
...
De post die spaarlampen verdeeld... het zal me benieuwen hoeveel van die milieubox-achtige grote weggeef-operaties men nog gaat doen vooralleer men door heeft dat de mensen dit soort gedoe echt niet nodig vinden... who the fuck heeft er tijd en interesse in zo'n dingen? Blijkbaar zijn 81% van de Vlamingen 'sad gits' die zo te zien tijd genoeg hebben.
Ik vind het trouwens typerend dat de standaard aandacht besteed aan zoiets,
terwijl er in feite veel meer te zeggen valt over de teloorgang van de post zelf... maar daar ging het artikeltje uiteraard niet over, dat waas waarschijnlijk te hoog gegerepen voor iemand die net een nachtje zwaar zuipen achter de rug had.

donderdag, februari 17, 2005

Het

Het moet niet altijd kommer en kwel zijn, vandaag, na een lange dag in zweterige hotelvergaderzalen te zitten luisteren naar verhaaltjes over MLP, DPD, en LUDP, had ik zoeits van "laat het ophouden". Bijkomende ergernis was eigenlijk dat ik met de tram naar huis moest. Tram 12 is niet echt gekend om z'n"smooth rides", maar desondanks het gapende gat dat de Leien zijn geworden onder het bewind van diverse soicialistische burgemeesters, was ik op 20 minuten thuis.

En wat vond ik daar in m'n brievenbus? Jawel, een brief die op een rekening geleek, maar eens bovengekomen, een bericht bleek te zijn van de creative writing cursus. Ik ben geaccepteerd om te beginnen aan de cursus. Hoewel ik twijfelde aan wat ik moest opsturen, en hoewel ik naar aloude traditie een loeier van een dt-fout heb gemaakt in het geschreven stuk, vond men net daar bijd e zogenaamde jury de moeite om me toe te laten. Volgende week houden ze een informatie-bijeenkomst, waar ik uiteraard present zal zijn. Dan weet ik meer. Ik hoop de cursus (die volgens ex-cursisten zeer zwaar blijkt te zijn) toch tot een goed einde te brengen. De motivatie is er. "
"Wat is dat vreemde gevoel, die sensatie in m'n darmen en hartstreek, dat m'n hersenen op een hogere frequentie laat werken?"
"Het is motivatie... iets dat je op je werk niet meer voelt... maar misschien kunstmatig kan opwekken voor iets dat je ZELF tof vind."
"ah zo"

Enfin, ik ben te moe nu om er al te lang over te zeveren... de eerste stap is gezet...

woensdag, februari 16, 2005

bloggen

Is in feite stom, een aantal mensen lezen je tekstbraaksels, het kleine publiek van mensen die zich vervelen op eht werk (een groeiende groep zo te horen), mensen die uit ellende andermans' ellende graag lezen, en dan een aantal mensen die oprecht geinteresseerd zijn in wat je schrijft. Maar verder heb je meestal gewoon het zuur, meer niet. Ik heb het zuur omdat ik allerlei dingen niet eens op papier kan zetten of neerpennen, aangezien ik lui ben. Luiheid door gewenning noem ik he zelf. Wanneer je in een routine komt, wordt je lui, ook al ben je min of meer gedwongen in een routine mee te stappen.

Je kruipt elke dag meer weg in jezelf, tot je het equivalent bent van een oude Postbeambte die lurkend aan een Marlboro sigaretje naar een scherm staart terwijl z'n collega naar de wc is, en verveeld heen en weer sleft tussen z'n kast en de bureau waar hij de laatste 20 jaar heeft gewerkt. Ik zie in allerlei bedrijven in feite een zelfde reflex, je bent op een bepaald moment een stukje meubilair. En eigenlijk is het zo makkelijk, en zo stom tegelijkertijd, dat je net als een doorwinterde junkie, niet wil opgeven, je wil elke dag je shot routine, je gemakzucht. Zei het in de vorm van salespremies, opslag, je maandelijks loon, je blijft een junkie... alleen kan je van aan je bureau zitten nooit het plezier voelen om te vechten om de laatste fles nachtwinkelwijn, of een non haar sacoche stelen om jezelf een shot te kunnen kopen (en een pak eten voor je luizige straathond).

Het protocol van de maand is STUN. Vraag me niet meer wat het is, want ik heb het niet onthouden, in ieder geval is het geweldig in de mode bij de mensen om me heen. Hoewel SIP aan een nieuze remonte bezig is in de top tien, gevolgd door AQOS , hyperNAT en GRE. Ik geeuwde deze namiddag iets te opzichtig en iets te luid, want men negeerde me tijdens de lunch, terwijl de gewoonlijke egotrippers aandacht op zich aan het vestigen waren door uitvoerig gestolen ideeen en verhaaltje te vertellen om te compenseren voor hun eigen creativiteitsarmoede.

Het is weer tijd om te koffieslurpen tijdens gezabber hoor ik net.

maandag, februari 14, 2005

toeval

Meer dan een week hoor ik niets van haar... ze was bezig met hetgeen ze graag doet. Zich amuseren, weg van alle ellende. En ik kom toevallig online op een minder vaak gebruikte messenger tool, en ze was daar, en we konden vrijuit chatten. Over de dag die voorbij was heb ik het niet gehad. Want de dag die voorbij is toonde me de mensen weer van hun lelijkste kant. De mensen die je forceren met grote tassen te sleuren, hoewel ze weten dat je met de tram gaat morgen, de mensen die de deur voor je neus sluiten, zodat je in de regen kan staan zoeken naar je fucking security batch die trouwens enkel dient om de eigen werknemers te kloten.
En ik kijk naar haar woorden en ik vraag me af of ik wel de jusite vragen heb gesteld, ... en ze is stil, want ze weet dat chatten op niks gelijkt om serieuze dingen over te zeggen, een jarenlange IRC verslaving hebben me geleerd chatten als een inferieure vorm van communicatie te beschouwen, maar wel een die je toelaat soms wat duidelijkere antwoorden te krijgen. Maar ik zweef alweer weg, voorlopig is alles goed... en ik ben blij.

Op het werk mailde A. me meermaals over haar niet zo geslaagde weekend, en ik vertelde haar wat ik zoal deed op't werk op dat moment, en het beurde me op dat iemand die ik zo goed ken toch de tijd neemt om te luisteren, en gewoon daar te zijn,... hoewel het makkelijker is om dat gewoon niet te doen. Ik denk dat ik hetzelfde voor haar kan doen... gewoon daar zijn, en luisteren als het moet. Verder zijn onze levens niet echt met elkaar meer vergroeid... en dat heeft zo z'n redenen. Maar ik ben haar dankbaar, dat ze me vandaag heeft gered van de komplete ineenstuiking (of hoe noemt dat). Ik ben eigenlijk zo iemand die op een dag het kantoor komt binnengewandeld met een granaat in de ene hand, en in de andere een afgezaagde tweeloop. Maar zo ver laat ik het nooit komen, want deze mensen rondom mij weten niet beter... en zijn een soort string van geprogrammeerd DNA waar je alleen maar kan van dromen in deze maatschappij. Ze hebben niets met me gemeen, maar tollereren me in hun midden omwille van m'n korte termijnsnut. Meer niet.

En ik luister naar de oude songs van Velvet acid Christ, en ik voel me blij,... het soort blijdschap die mensen hebben wanneer ze eigenlijk niet beter weten...

zondag, februari 13, 2005

zondag

Het is zondag en ik voel me eigenlijk alsof ik geen weekend heb gehad... de weken volgen elkaar te snel op. Geen zin om te schrijven of om wat dan ook te doen. Seffens wat koffie en dan eens even zien aan welk boek ik ga verder lezen. Een zondag is pas perfect wanneer je absoluut niks hebt gedaan zo blijkt... morgen weer vroeg op om naar het werk te gaan luisteren naar gebrabbel. De voorbije week heeft me echt met de neus op de feiten gedrukt dat alles wat mijn afdeling doet gewoon zinloos is geworden door de slechte planning en slechte kwaliteiten van onze managers.
Ik wacht tot m'n loon er weer ligt, en dan mag ik weer "leuke spulletjes" kopen om me een beetje happy te houden. B. heeft al een 4 tal dagen niks laten weten... en ook dat begint me eigenlijk m'n keel uit te hangen....
Ik ben gewoon weer in een slechte bui... en dat gebeurt tegenwoordig nogal vaak.

zaterdag, februari 12, 2005

Belang

Ik las daarnet een artikel in de online versie van een buitenlandse krant. Men had het andermaal over de ongebreidelde groei en ambitie van 'extreem rechts' in Europa. Andermaal citeerde men VB voorman Filip Dewinter. Alweer kwamen dezelfde vragen en politieke uitspraken aan bod. En ik ben het zo beu. Al dit geleuter en gezever, al de leugens en politiek ongenuanceerde uitspraken. Wat maakt het in godsnaam nog uit op wie we stemmen, of welke politieke partij we vervoegen teneinde een betere maatschappij te krijgen? Wat maakt het nog uit of mensen die 20 jaar geleden op de SP stemden om als arbeider meer welvaart te hebben en meer respect, en nu op hetVlaams Belang stemme omdat ze hun karige verworvenheden die ze onterecht als welvaart aanzien dreigen te verliezen. Een vals gevoel van verlies. (Ik heb nog geen enkele bende Russische of Marokaanse mafia met een touw en buldozer een huis zien vernielen hier in deze buurt die uit 40% VB-stemmers bestaat). Een vals gevoel van verdediging. Het maakt allemaal niks uit anagezien we in een Europese Unie leven die er enkel op gebrand is uit te breiden, en intern een aantal regelgevingen door alle kleinere landen hun strot te rammen. Dit terwijl de grote landen de rest opslokken in de vom van door de overheden gefinancierde bedrijven die als een tornado over de nieuwverworven vrije markt razen.

Al dit gebeurd terwijl er een hoopje zielige folkloristen en gedesillusionneerde SPA'ers met vlaggen staan te zwaaien voor het ene of het andere kamp. Met vlaggen zwaaien is zowat het enige waar dat soor organisaties goed in zijn geworden over de laatste 50 jaar. Ze hebben geleerd dat met vlaggen zwaaien een antwoord is op eender wel dilemma. Wanneer er problemen opduiken schaar je je als een echte Amerikaan achter je vlag en je zwaait fanatiek heen en weer terwijl je je volkslied, partijlied of ander slecht gecomponeerd stukje Nationalistische proza uitbraakt, stinkend naar door de partij betaald bier.

Belgen, en meer bepaald Vlàmingen verdienen het wanneer hun land onder hun voeten wordt uitverkocht, wanneer hun bezittingen ongezien van eigenaar wisselen, wanneer hun eigen staatsbedrijven omgetoverd worden tot lege dozen die in de Europese wind verloren gaan , stiekem vervangen door buitenlandse mastodonten. Ze verdienen het omdat ze een bende navelstaarders zijn. Ik ben zelf hier mee schuldig aan... aangezien ik altijd geloofde dat de ene of de andere politieke beweging of partij redding zou kunnen brengen. Dat er wel ergens een potentiële sterke man kon rechtstaan die ons met een hele hoop acties een hand zou toereiken. Maar we zijn allemaal zwak, we geloven al te graag de rethoriek van mensen die rare pakjes dragen en zich opwerpen als de redders van het vaderland. Maar de waarheid is dat hun nette pakjes betaald worden door de algehele corrupte, handel en wandel... de enkelingen die nog idealen hebben, kunnen deze niet waarmaken of worden al gauw afgevoerd door hun eigen menselijke fouten. Aangezien Europa een allesverslindende gerontocratie is geworden, waar zelfs de meest gehaaide idealen het moeten afleggen voor bureaucraten en lobbyisten, de ouderdomsdekens die hun eigen routes hebben uitgestippeld in een tijdperk waar men met een 10 minuten durende tv-toespraak een hele economie kon sturen.

Wat maakt het dan nog uit je druk te maken in de zoveelste toog-Vlaams-blokker die je op een zatte avond toevertrouwd dat hij volgende keer op Filip Dewinter gaat stemmen omdat hij niet wil dat er 'vreemde luizen' in z'n straat wonen. En dat hij wou dat 'die met z'n snor' eens terug kwam om alles op te kuisen. Ik vind zulke mensen grappig... ze weerspiegelen perfect de algehele teloorgang van de in de jaren 60 en 70 geïnspireerde illusie op welvaart en voornaamheid. Deze huisejes-slaven, flatgebouw-suckers, bankbediendes, dijkgenieters, groetenwinkelbediendes, ex-postwerkers, arbeiders en proletariërs aller landen die op diverse 1 mei vieringen met de vuist in de lucht stonden, deze zielige bende zakkenwassers die nooit verder dachten dan hun eigen pensioenleeftijd, zijn nu verworden tot de trage op sterven na dode karkassen in een woesijn vol gieren, hun eigen kinderen en kleinkinderen, die de illuse doorprikten door gewoon zichzelf te zijn.

Stemmen is voorbij, boekjes van politici kopen is voorbij, geloven in de burgerdemocratie à la Bartje is voorbij, lachen met Margriet is voorbij, boe-roepen naar Gerolf is voorbij, "verrader!" schrijven op een affiche van Schiltz is voorbij, samen op de tram met Mieke is voorbij, jointjes roken met senator Q is voorbij...
Fuck het eengemaakte Europa, eenmaking is vervlakking, het bejaardenparlement is dood.
Fuck de politiek, let's feast on their corpses!

vrijdag, februari 11, 2005

Training

Het geven van een opleiding, training (of de meer moderne naam 'workshop') is een vak apart.Ik ben er niet voor in de wieg gelegd aangezien ik het nodige geduld ontbreek dat mijn eigen leerkrachten in bijvoorbeeld de middelbare school wel hadden. Ik gooide met half opgekauwde snoepveters naar een naar cognac stinkende bijna bejaarde lerares Frans, dus het zal God's eigen wraakneiging zijn die me parten spelen nu.

Ik zit dus opgescheept met een zootje ongeregeld van ongeveer 18 tot 25 jaar, waarbij hun urban-look, steatwear and fuzzy haircuts ruimschoots werden ondersteund door een niet aflatende stroom vunzigheden, gore verhaaltjes en een zekere trotsheid op het tentoongespreide dilletantisme inzake technische "shet".

Om een en ander duidelijk te maken drie voorbeeldjes:
1) Ik ben een apparaat van onze firma cheaptronic aan het debuggen na een van onze worpshops, terwijl er achter me iemand bezig is over "het megga-paertie", links naast me een andere gast (met aan bandana op z'kop en een slangentattoo) bezig was over de sounds op z'n gsm, en diegen rechts naast me was bezig over "een lekker blond wijf met dikke tieten op de trein" (ik verzin het niet)... dit met 3 tegelijk babbelen, terwijl er geen van de drie naar iemand anders luisterd, maar ze alle drie wel hun verhaal luidruchtig blijven doen.
2) Iemand roept midden in een theorie-cursus over een nieuwe software release het woord 'backbone', waarbij hij daarna niet meer uitleg kan geven over dit woordje, noch kan aanduiden waarom dit op welke manier dan ook relevant zou kunnen geweest zijn...
3) Iemand vertelde me een goor, en compleet irrelevant verhaal, over een man in een coffeeshop die allerlei operaties had ondergaan en uiteindelijk bepaalde lichaamsdelen liet zien in de zaak teneinde dit te bewijzen. (Waarom ik deze informatie kreeg toegediend terwijl ik over een statefull firewall bezig was is me een raadsel, maar ik leef dan ook niet in een stad waar men regelmatig politici en regisseurs neerknald at close range... dus ik ken daar niks van maaaan)

In ieder geval... met de IP kennis op nul bij de trainies, hebben we een mooie job gedaan om hen te leren configureren, firewallen en weet ik veel wat nog allemaal.

Verder is hier niks te zien of te doen, ik zit verder eigenlijk gewoon te wachten tot ik terug thuis ben en niet moet rekening houden met een betuttelende kruiperige, pastekleurtjes-dragende oetlul met het sociale leven van een boon en het organisatorisch talent en verstand van een peruche.

De komende week moeten we de tech-sales lesgeven en dan de week erop mogen we de rest terug 'effe bijwerken' tot ik hier weer terug naartoe mag om de boel in't oog te houden... waarmee bedoeld word dat er weer twee managers voor elke werknemer zullen komen
pushen,
targets re-allignen,
re-evaluaten,
'effe shamesjitte' (uit het hollands vertaald is dus zoveel als 'eventjes samen zitten'),
team-meeten,
progress-reviews doen,...
en andere synoniemen om het oeroude gebruik van het met een zweepje op steeds minder mensen hun rug te slaan tot ze op korte termijn harder werken, uit te drukken.

Ik heb gisteren het zuur gekregen van het eten hier... alles komt hier uit de microwave, en uit potjes met vreselijke sauzen... Ibis hotels suck.

maandag, februari 07, 2005

have a good day

nice mail, mensen die geen IP kennen, mensem die geen firewall kennen, grijze buildings, smaakloze architectuur, smaakloze inrichtingen, omgezellige cabine-achtige restaurants, lachende blonde chicks met paarden-tandvlees, fake, slechte struisvogel'biefstekjes', kroketten, karnemelk, gezond doen, oorbellen dragen in combinatie met tweed-broeken maar toch niet gay zijn en dat dat overal willen gaan zeggen, geen parkeerplaats, t-mobile accespunten voor wi-fi a ratio 6 euro per uur, geen accentjes vinden op kutdell laptops, veel gelul, te korte kabels, mensen die gamen terwijl je aan't spreken bent, onderbetaalde surrinamers met een zen micro mp3 player, slechte cappucino, zalige douchecabines die er uitzien als een restaurant, appels, REM op de walkman,
dvd's van in de gloria en B. 's mailtjes die me gelukkig maken...

zaterdag, februari 05, 2005

ziek

Ik kan weer zitromax slikken, en nog een boel andere rommel die het aandeel van Omega Pharma moet omhoog jagen. Ik voel me ellendig in feite, vrijdag thuisgebleven en in m'n bed ligeen stinken, ik voel me duizelig, en vooral leeg. Ik denk dat ze me gewoon te pakken hebben qua druk op het werk, druk op alle gebieden in feite. Een enkel lichtpuntje momenteel is het feit dat ik goeie contacten heb met B. momenteel, maar goeie contacten en hetgeen ik zou willen is nog een groot verschil. Ik snap een en andere niet, maar het is wel iets dat me momenteel toch staande houd.
Vandaag MOET ik absoluut voortwerken aan m'n submission voor SchrijversAcademie... ik ben aan eht twijfelen geslagen, omdat ik niet echt natuurlijke dignen schrijf die ik normaal zou schrijven, en of ik er niet nog een paar andere verschillendere dingen zou bijdoen enzovoorts... maar alles is nu in kannen en kruiken. Vandaag nog gaat het in de enveloppen en richting Antwerpen. Kwestie van niet nog meer tijd te verliezen aan getwijfel en gezever over wat je al dan niet moet inzenden. Het is wel beangstigend hoe iemand door geen richtlijnen en opdracht te krijgen van de kaart kan worden gebracht. Ik heb dan zo veel ideetjes en dingen waar ik op kom dat ik echt niet kan kiezen. Het leuke is wel dat ik geen writer's block heb ... wat al veel is op zulke momenten.

Gisteren beetje gaan gamen, maar door de onhoudbare hoofdpijn naar huis gegaan en tot daarnet geslapen.... het deed goed. Ik ga de tijd dat ik voor een computerscherm zit in m'n vrije tijd drastisch beperken, aangezien ik er last vna begin te krijgen. Misschien is het het scherm, of misschien ben ik gewoon gevoeliger aan't worden voor deze onnatuurlijke lichtbron.

Buiten is het de hel, de Krokus-crap-vakantie is begonnen, en alle nette mooie gezinnetjes vertrekken allemaal net en mooi naar dezelfde ski-oorden om er een nette mooie vakatnie te consumeren en dan terug te komen. Het is zo te zien ook bijna Valentijn. Valentijn is een soort van Halloween aan't worden, op beide feesten zijn de mensen een masker aan't dragen en doen alsof ze iemand anders zijn.

dinsdag, februari 01, 2005

Duitsland en werkloosheid

Moest ik even laten zien... denk hier maar eens aan de volgende keer dat je bij de vdab moet komen... Het gaat weer goed in Duitsland zo te zien...