zondag, mei 29, 2005

warm

Ik ben echt geen zomermens. De autowassende mensen en de tjilpende mussen om 5 u 's ochtends zijn er te veel aan. Geef mij maar een ijskorst op de grond en lichte sneeuwval in de voormiddag, gevolgd door hevige sneeuwval in de namiddag.
De komende drie maanden kunnen we dus nog meer van het soort weer verwachten van dit weekend... het soort weer waarbij iedereen er zwetende en stinkend bijloopt in modieuze kleding, ... ik denk dat ik op m'n favoeriete plekken ga vertoeven als het echt te warm wordt. De food-afdeling van de Makro, de terrasjes op de meest winderige plekken van de stad in de schaduw, of gewoon op't werk :) daar is het niet tof, maar wel lekkere airco (toch 1 motivatie om te gaan werken).
pff fuck it... geen zin om te schrijven.

donderdag, mei 26, 2005

soms

soms kan je niet slapen en mis je iemand harder dan je had verwacht.
En soms kan je wel slapen, en droom je van niks. Je droomt wel, maar vergeet alles in de morregend, wanneer je in je wagen stapt en wegzoefd naar je werk.
En soms ben je zelfs vergeten wie je was voor je in een zombie veranderde.
En soms ben ik blij dat ze me mailt, en snapt dat ik haar whisky stiekem leegdrink... en ze lacht en kijkt terug terwijl het gezelschap om zich heen gaapt en grappen vertelt.
Maar ik vertel geen grappen, soms ben ik zelf een grap.
Ik droom vannacht niks, want ik slaap toch niet.
En soms, ben ik vrij, ... en denk ik aan jou, maar niet te vaak... want dat mag niet.

woensdag, mei 25, 2005

laakmoedigheid

Hebzucht en over-tolerantie zijn de vijanden van de mooie wereld waarin we zouden kunnen leven.
Ik begrijp het niet, dat deze over-tolerantie er zo word ingepeperd door allerei opvoedkundige instanties. Akkoord, je kan niet al oorlogvoerend en elkaar de nek omwringend door het leven gaan, we leven niet meer in een barbaarse tijd waar de wet van de sterkste geld.
Maar tegenwoordig zijn 'de meeste mensen' zoals dat dan genoemd word, allemaal zenuwloze, vormeloze, meningsloze, wars van alle begrip en empathie opgroeiende grijze muizen. Mensen waarbij je net naast hun oor de meest irritante muziek mag spelen, straatventers op hun schoot mag laten kwijlen, rotreclame spelen op de radio, in hun maaltijd spugen, hun woning omringen door lawaai allerhande, en ze zullen zich hoogstens verzetten door middel van een pamflet, een spandoek of het zeggen van "moet dat nu echt?" En deze laatsten zijn dan al de 'durvers' onder hen.
Meestal krijg je echter geen krimp van dit soort vormeloze laffe honden. Want ze zouden wel eens "uit de toon" kunnen vallen hé, wat erg. dus verdragen ze het maar dat er om het even wat gebeurd, en bedenken ze ondertussen allerlei zachtgebakken theorietjes over hoezeer deze tolerantie hen verder helpt, hen op weg helpt om die persoon te worden die ze zouden meoten zijn, om de Celestijnse belofte waar te maken als het ware.

Waar is de tijd dat men met stenen smeet naar dingen die irriteerden, of achter het hoekje eens iemand een pak rammel gaf als die al te grof deed met het irriteren van heel de buurt. Waar is de tijd dat mensen nog op straat kwamen om een of andere wantoestand desnoods met de kei in de hand te verdedigen, of alles met een gestolen bulldozer plat te walsen?

We zijn gewoon allemaal watjes, mensen die bang zijn om opgepakt te worden, mensen die schrik hebben wat het opninie van hun buurtjes wel eens zou kunnen zijn wanneer ze een mening zeggen of er naar handelen steeds in de meest middelmatige middelmoot te horen teneinde vooral niet in he zicht te lopen van al die andere Jantjes Middelmaat die met hun snipers op de loer liggen.
De hippies hebben gewonnen in feite. De generatie die hoogstens een t-shirt liet drukken of een affiche uithing wanneer ze het niet eens waren met iets. En het resultaat is dat men nu gewoon mag doen wat men wil eens men macht heeft, want het allerergste dat er qua tegenwind kan komen opzetten, zijn een 200.000-tal nitwits die met witte ballonnetjes staan te zwaaien en roepen "het is een schande". Ik zou als fat-ass politicus, of fat-ass rijke industriëel, m'n reet afvegen met een van hun pamfletjes, ik zou me smalend over hen heenbuigen en zeggen "Das volk durcht mir zum kotsen." En zelfs daar zou je mee weggeraken zonder problemen, want de mensen hebben geen ruggengraat, geen mening en zijn de plasticine-hompen van de commerciële zenders geworden, kneedbaar en vleeskleurig lachen ze wanneer ze nog maar eens van vorm meoten veranderen...

Laatst vroeg er iemand me of ik een petitie wilde tekenen voor het behoud vna Radio Central. Nu ik hou wel van die zender, de laatste vrije zender in Antwerpen... en toch teken ik die petitie niet. Want ze liggen al 2 jaar onder vuur voor hun licentie (de grote stations willen deze inpikken om de ether op nog maar eens een extra frequentie te kunnen vullen met reclame voor Danone, Dexia en Humo). Men had al veel eerder echte actie kunnen ondernemen,... voor mijn part organizeren ze ècht iets... en dan doe ik met plezier mee... maar geen petities alsjeblieft, dat haalt geen bal uit.
Op dezelfde manier zijn de Anders-Globalisten tenonder gegaan... een hoop watjes bij elkaar, die de eerste tekenen van georganisseerd verzet zèlf hebben laten ontbinden om zich weer gauw uit de voeten te maken en websites op te vullen, pamfeltjes te drukken en t-shirts van Rage Against the Machine te dragen. Jammer toch... men had zoveel meer kunnen bereiken door de heilige over-tollerantie eens een keer te doorbreken....

maandag, mei 23, 2005

haardroger-lucht

Ik voel me ziek. Het werd al vanmorrgend duidelijk, toen ik met barstende hoofdpijn werd gewekt door 2 luidruchtig copulerende mussen op m'n terras. Die beesten tjilpen al om 5u 's ochtends om een of andere reden (they shoot horses don't they.)

Ik heb geen zin in lange zinnen vandaag. En al zeker niet in koffie, ja ik voel me ziek, en benauwd. De komende dagen steek ik waarschijnlijk in m'n bed, met een schorre keel en geen fut. En misschien hoef ik dan niet te gaan werken, of suffen achter een bureau. De haardroger-lucht die onze droge warme rotsfeer creëerd op het werk.
M'n collega's zijn imuun. De vormeloze, overtollerante, ruggegraatloze vakantiedag-opspaar blubbers zeggen me dan dingen als; "Ik voel niks hoor, de lucht is toch ok?".
Terwijl ze wel allemaal die droge hoest hebben, zo'n typische droge hoestjes voor verwijfde kantoorklerkjes die niet merken dat hun luchtwegen worden weggeteerd waar ze bijstaan door een aircondittioningssysteem dat vooral, net als de producten, niet al te veel mocht kosten, vooral niet aan onderhoud.
Alles moet goedkoper, alles moet minder kwalitatief, zelfs de menssen die hier werken zijn gedoemd om daaraan te lijden. En ze doen het met plezier. Irritante geluiden blokken ze uit, droge lucht merken ze niet, alle nadelen negeren ze met plezier. Hetzelfde soort mensen dat dan niet kan verdragen dat hun buurman een mooiere voortuin heeft dan zij. Ik ben hier weg. Ik ga thuis wel zitten, ik ga dan wat gamen. blah

woensdag, mei 18, 2005

looping

Ik zit een herhaling van een herhaling, net als de VRT herhaal ik m'n slechtste feuilletons elke dag opnieuw. Met het charisma van een doordrengde pianoman kan je al ver komen als je Nonkel Bob en Kraakje uit elkaar kan houden. Ik ben niet oud, ik ben gewoon zielig. En dan staar je eenzaam en alleen naar je schermpje op het werk... tot er iemand je een mailtje stuurt dat je compleet er bovenop helpt. De spreekwoordelijke hielen-klak sprong kan pas gemaakt worden wanneer je iets hebt om vrolijk over te babbelen daarna. Ik heb m'n komende weken en weekends compleet volgepland, en zoiets is zeldzaam in zomerse maanden (gewoonlijk kruip ik eerder in de winter in de huid van iemand met een rijkgevuld sociaal leven (yeah right, de laatste keer dat ik ècht sociaal deed was er een oude vent naar de onderbroek van m'n vriendin aan't graaien terwijl ik tegen z'n vrouw bezig was over de verlenging van de luchthaven van Deurne en de daaruitvoortvloeiende verkeersellende,... we spreken Gent, we spreken veel jenever, en we spreken topje good-friends-curve tov A1).

In ieder geval, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk zong Herman van Veen ooit, en men wil daarom jaren later deze man z'n strot nog steeds met plezier toenijpen in mysantropische middens. "Zing rotzak! Zing!" terwijl hij zachtjes zonder lucht komt te zitten en die rotgrijns eindelijk van z'n gezicht verdwijnt. Gelukkig zijn we ondertussen door toedoen van ouderdomsfenomenen van deze cabaret-rat verlost.
Niet dat ik iets tegen cabaret hebt, ... in tegendeel, zolang de klojo's maar niet beginnen zingen is alles fijn voor mij. Neem een voorbeeld aan Kamagurka, ondertussen ook al eindje op weg, en nog steeds doet hij shows waar hij OFWEL zingt, OFWEL grappig probeert te doen, en niet allebei door mekaar heen. -flashback- Paul de Leeuw heeft ooit zo eens een super gore sketch gebracht alwaar een klein kindje, leefdtijd rond de 8 jaar het zwaar moest ontgelden (jaja, de man durft ehem) waarna de olijke dikkerd een gevoelig liedje bracht met een stemmetje waar menig koorzangertje jaloers op zou zijn - not done - endflash, can you see me, can you hear me? OK for work!

Vandaag dus half doorgedraaid op het werk, men gaf me de raad de interne website eens onder de loep te nemen, aangezien er af en toe meldingen kwamen van documenten die naar buiten lekten. Het hele ding was zo lek als een zeef,... je kon letterlijk de loononderhandelingen van bepaalde mensen gewoon vinden door in google de jusite vragen te stellen. Ik heb de schaduw van een webmaster gefeliciteerd met zoveel 'webbouw-kunst', en hij feliciteerde me met zoveel 'inzet'. Ik denk dat we allebei weten hoezeer cheaptronic en crap-o-tel elkaar een blowjob hebben gegeven door onze afdeling te 'vekopen' aan elkaar. In zoveel woorden, m'n Zen micro (reclame) stond weer in overdrive te werken om m'n brein zo snel mogenlijk van de nodige lyrics te voorzien.
er is een kans dat ik toch nog ooit eens op Werchter terecht ga komen denk ik. Op m'n lijstje van zomerfestivals staan alvast een heleboel namen (Sjockrock, Graspop, Pukkelpop, M-fest en nog van die dingen...) maar nog geen Werchter. A heeft kaarten waarvan er misschien eentje nog kan dienen om naar daar te gaan... ik zou het enorm vinden om nog eens met haar naar een festival te gaan... maar ok... we'll see.

Morgen nog even verder aftellen, nog 11 werkdagen (waaronder een ongeloofelijk rotte Techy meeting) en dan ... verlof! haha.

dinsdag, mei 17, 2005

de leeuwenkop boven de schuurdeur

Ik hoorde van M. dat ze me nog eens wilde zien, en dat er een uitstekende gelegenheid hiervoor zich voordeed. De party is een soort van reunie, of "revival" beter gezegd, van DE keet waar ik destijds uit ging. Het was omgebouwd depot, groot, goed verlicht, enorm goed voorzien qua accoustic en vooral door zowat iedereen gefrequenteerd die mid jaren 90 uitging in Antwerpen. Inmiddels is deze tempel van alle plezier omgetoverd door een projectontwikkelaar (spuwt op de grond), die er een 'eetgelegenheid annex danscafé' heeft van gemaakt. Meteen heeft men ook de grote pillaren en de grote ruimte binnenin onderverdeeld in meerdere compartimenten. Echt jammer maar ok... tijd gaat voort en je kan de lokroep van de commerce niet tegenhouden (tenzij je goed kan mikken met een gesofisticeerd wapen).
Inmiddels zijn we zo'n 8 à 10 jaar verder, en zijn er een paar mensen op het iedee gekomen de boel nog eens bij elkaar te roepen, dan wel op een andere plek uiteraard, maar dat deert niet. We zijn vlugger tevreden dezer dagen.

Je leeg en nutteloos voelen is momenteel m'n enige dagtaak. Ik heb de schoolmeestermentaliteit op m'n werk weer moeten verdragen, ik heb weer rommelkoffie gedronken... de routine bijt in m'n ziel als een sprinkhaan in een knapperig vers laadje sla. En ik lust gene sla, en ook geen sprinkhanen denk ik,... als je die wokt schijnt het nog wel te smaken naar't schijnt. Soja ook. Macrobiotische soep ook... maar daar moest ik ooit eens zo hard van kotsen....

Ik heb geen inspiratie momenteel, geen dwergen zonder tanden, geen pakken boter in de ruimte, geen mensen die verdwaald zijn in een grot, geen rondleidingen in de gang van het leven zelf. Ik heb er even allemaal genoeg van, want ik wil geen gevoel meer hebben met wat ik doe. Voor de komende 12 dagen ben ik een automaat, een "MorningLightMountain" die z'n eigen ik verspreid over z'n dagtaken en verder niet nadenkt over het zijn en het willen...gewoon doen... daarna is't verlof en kan ik me bezinnen en afkicken van het schermstaren, geen liftzwijgers meer, geen ochtenkuchers, geen koffiemachine-hoeren, geen autoridders, excellsheetfucks,...
Ik val in herhaling, I don't care. Ik val in herhaling I don't care. Ik van in herhaling, I don't care... Ik wil iets zeggen maar het komt er niet uit.
Tijdens het plannen van m'n zomeractiviteiten moest ik even denken aan A. en haar reisjes naar Gent en vooral de Gentse feesten. Aangezien ik niet in haar agenda pas op dit ogenblik, mag ze er alleen naartoe gaan... ik heb geen gevoel erbij momenteel.

Iemand vertelde aan de middaghorrortafel dat z'n weekend zich afspeelde in een restaurant, en ik kreeg alle details te horen. En ik werd zo slaperig en voelde me ongeïnteresseerd dat ik openlijk in z'n gezicht geeuwde.

donderdag, mei 12, 2005

politiek voorbij

Ik voel me een droplul, niet omdat ik iets heb misdaan, niet omdat m'n dag op het werk weer shit was, of omdat ik te veel belastingen heb betaald, neen omdat ik me jarenlang met politiek heb bezig gehouden.
Ik heb me op lijsten gestaan, debatten gevoerd in café's en jeugdhuizen, betogingen, vergaderingen, en allerlei andere politieke daden gesteld. Ik heb bewust gestemd, ik heb brieven en mail geschreven naar politici van allerlei pluimage, ik heb mensen overtuigd om op dit of dat wel of net niet te stemmen, noem maar op... En wat haalt het verdomme uit? Na dit tien jaar zitten jezelf te stressen en op te winden in allerlei uitspraken en daden van politici? Inderdaad : niks. Noppes, nul comma nul.

Ik kijk al meer dan 3 maanden geen tv meer (tenzij ik het tv-scherm gebruik om een DVD te bekijken) en ik moet zeggen: de drug is langzaam uit m'n systeem verdwenen.

Ik besef nu dat alle debatten, standpunten en polariserende programma's er op gebasseerd zijn bepaalde drukkingsgroepen hun achterban te laten indoctrineren. Om mensen een bepaalde mening en standpunt te laten innemen tegenover andere standpunten, om verdeeldheid te zaaien over onderwerpen waar men zelf nooit over zou gaan denken of van wakker liggen (hoofddoekjes, Brussel-Halle-Vilvoorde mestactieplannen, milieunormen, Brusselse pretentie over vliegroutes, groene zone's, corruptie,....)
Meer bepaald zijn de media in't algemeen de echte machthebbers, en heeft alles wat we zien gebeuren al lang niks meer met democratie te maken, en al zeker niet met politiek als zodanig.

Wat de finale kaakslag was voor m'n politiek rechtvaardigheidsgevoel was het definitief monddood maken van alle "kleine" partijen.
Men negeert ongeveer 750.000 stemgerechtigde mensen door een ongeloofelijk hoge kiesdrempel in te stellen. (een kiesdrempel in een democratie is voor mij een contradictie in termis, zeker wanneer het over zo'n groot percentage gaat).
Dit veroorzaakt dat zelfs extreem linkse mensen op extreem rechte partijen moeten beginnen stemmen, puur om toch nog gehoord te worden over het feit dat ze't niet eenz zijn met de regering. Om maar te zwijgen over mensen die zich helemaal niet thuisvoelen in de Westerse democratie in z'n geheel en eigenlijk een radicalere koerswijziging willen... stem maar... je haalt nooit de kiesdrempel zonder mediasteun).
Of het betekend ook dat echte democratische parijvormingen in de toekomst onmogenlijk worden,... aangezien je zelfs met veel geld de mensen niet kan overtuigen dat je veel stemmen zal gaan halen. Mensen stemmen voor "winnaars", want ze kijken veel TV, en op TV zijn de 'echte' politici te zien... niet de "losers" die andere ideëen hebben.
Er heeft ook geen enkele partij de guts om een echt voor hun standpunten op te komen (desnoods met geweld) want er is een 'open'-debat cultuur ontstaan, waarbij je in een net maatpak je gedichtjes mag komen voordragen onder het goedkeurend oog van zogenaamde journalisten.

Ik moet er allemaal niks meer van weten, ... ik ga me bezighouden met alles behalve politiek voortaan. Laat de heren ministers en partijbonzen elkaar maar vliegen afpakken, ons geld verkwanselen aan allerlei nutteloze projecten... en uit hun asse zal een totalitair regime herrijzen zonder voorgaande.
Het zal Hitler, Stalin, Napoleon en Pol Pot als watjes en doetjes achter zich laten... want één ding is voor mij duidelijk; democratie is zo dood als maar zijn kan, we leven in een schijndemocartie, een gerontocratie zonder enige vorm van leven, ontwikkeling en vermodernisering, een maatschappij van de meerderheid voor de meerderheid en zonder lange termijnsvisie.

We laten ons leegzuigen door het internationale grootkapitaal en door onze eigen onwetendheid. En alles wat men lokaal doet is TV kijken, spelletjes spelen en over details zitten lullen, en vooral veel spulletjes kopen om zichzelf te bevestigen in hun vrije-markt status.

De gebeurtenissen van deze week, waar waarschijnlijk weer eens een regering gaat over vallen, zijn gewoon te belachelijk voor woorden... Ik kan me bij deze berichten al voorstellen dat er weer op tv debatten zijn met allerlei betweters en volksmenners en ik wil het niet meer. Ik ben er mentaal gewoon uitgegroeid.

Ik voel me dus een droplul, aangezien ik me jarenlang heb ingelaten met allerlei onzinnige politieke debatten... en daar moet het nu maar eens mee gedaan zijn.
Wanneer ik volgende keer in een stemhokje sta, stem ik op het eerste het beste dat ik zie... of blanco, of op diegene die met z'n smoel het meeste op affiches hangt... whatever, ze mogen allemaal branden in hun eigen ruïne van een land binnen enkele jaren... wanneer de echte debatten zullen gevoerd worden. Maar dan niet meer op tv, maar op straat. Het maakt toch geen fuck uit.

zondag, mei 08, 2005

eten en drinken

Eigenlijk is zowat alles wat je doet eten of drinken. Meer is er niet. Je begeeft je ofwel tussen de mensen en je doet sociaal, je bent vrij en je denkt wat je wil. Je koopt dingen, en je drinkt koffie, thee, amaretto, cola, vodka en bier. Je eet wat men je voorschotelt. Bijvoorbeeld een tomatensoep (om een of andere reden staat 'soep van de dag' gelijk met tomatensoep in dit land) en je eet videekes, fritten, pita van bedenkelijke afkomst, of lekkere worteltjes met aardappelen en kalfsvlees.
Je blijft maar eten, en je blijft maar drinken... en verder doe je niet echt veel.
Er is geen begin en geen einde aan de sluimerende wereld waarin ik (k)leef, want ik ben niet gepushed, en ik ben niet gedwongen om wat dan ook te doen, ik ben de tomeloze consument zonder budget. En ik vind het niet meer prettig om te werken, en niet meer prettig om te berekenen hoeveel ik nog wil hebben. M'n auto rijd terug en ik ben blij. Sommige mensen zijn zelfs blij met een plastieken doos die ze hebben gekocht om een paar dingen in te stoppen. En ik ben al blij als er iemand naar me lacht, als er iemand me als mens beschouwd en niet opvreet of als opvulling gebruikt voor hun niet zo waterdcihte kelder. Ik haat witte sokjes en ik haat sportjasjes, en mensen die een smart-ass brilletje dragen in combinatie met een nep-nonchalante stoppelbaard en foto's uit Guatemala laten zien aan hun familie.
Hoe komt het toch dat mensen die vaak en ver op reis gaan blijkbaar meer bekrompen zijn dan mensen die opgesloten zitten in een betonnen kast?

Gisteren kwam er een Radio-Donna bitch samen met me binnen in het gebouw waar m'n moeder woont. Ik nam de sleutel, knikte goeiedag en opende de deur. Het wijf bleef in de hal staan, met open mond en een blik om me dood te bliksemen. Als was ik de baarlijke duivel zelf, al was een Marc Dutroux look-a-like of een zevenkoppige draak.
Ik ging naar binnen en merkte dat haar vriendin, die inmiddels had geantwoord via de parlofoon achter de hoek van de hal kwam kijken, een zelfde type, alleen een nog groter bakvis-gehalte. Ze schrok toen ze in plaats van haar vriendin, mij zag. Ik kon er ook niet aan doen dat haar vriendin een kwezel van de ergste soort is, en niet naar binnen wilde gaan omdat ze waarschijnlijk dacht dat er aliens uit m'n romp gingen springen, of dat ze door mij zou vermoord worden tussen de deur en de hal omdat ik lang haar heb en een zwarte trui aan - want dat is wat dat 'soort mensen ' doen in de tv-series die zo zo graag bekijkt, dus dat zal dan wel altijd en overal zo zijn.
De eerste tuttebel riep dan "Sofie-ie, Sofie-iè, zijde gij daàr? Eh?" waarop de andere al evenzeer in paniek terugriep "Jaja, gho, amai... gho!" Terwijl ze vlug-vlug naar binnen verdwenen in het gelijkvloerse appartement. Waarschijnlijk hebben ze daar eerst elkaar een dikke, welverdiende omhelzing gegeven, waarna ze nog natrillend, elkaar in de zetel hebben verwarmd met een kop thee en dan deze o-zo schokkende belevenis opnieuw en opnieuw tegen elkaar vertelden vanuit het oogpunt van hun kleingeestige schoolse zelfbewuste gewaarwordingen. "Oh my god" gebruikend bij elke adempauze teneinde te bevestigen dat ze onderbewust tot dezelfde subklasse van mensen behoorden. Mussen en mensen doen hetzelfde, piepen om er bij te horen. Ik haat de "praten-in-de-klas-over-Dutroux"generatie, zeker als ze dan ook nog eens te veel naar Friends hebben gekeken en zich nog zo gaan kleden ook. Een supersofte, lekker 'netjes' alles voor elkaar hebbende, meestal domme, supercheezy, doorsnee ultra conservatieve, pillenslikkende kutgeneratie waarbij je enkel maar kan vaststellen dat de generation-x'ers een nog erger soort kinderen hebben voortgebracht dan de hippies destijds. Hippiekinderen werden soms gewoon punkers... die uiteindelijk toch nog iets met hun leven deden in plaats van mee te dobberen op de voor hen uitgesippelde wegen.
Mijn ouders kenden de Rolling Stones wel, maar de Beatles dan weer niet, en vonden Van Halen veel cooler dan The Doors.

vrijdag, mei 06, 2005

lang weekend

Een lang weekend weeral. (tof dat al die kerkelijke figuren Mei hebben uitgekozen om ofwel neder te dalen, of op te stijgen... de bewolking zal gunstig zijn geweest destijds vermoed ik).
Het is fijn om te zien hoe ik mezelf meteen in night-mode begeef zodra ik een lang weekend heb. Ik ben er van overtuigd dat we met z'n allen nachtdieren zijn.
De geforceerde daglicht-maatschappij is enkel maar ontstaan in hoofde van het makkelijk kunnen oriënteren tijdens daglicht van allerlei activiteiten, zoals daar zijn het handelen, werken, auto's repareren, trainen voor een sport-evenement, het afnemen van medische testen, het bieden op antieke kasten tijdens een veiling en het heen en weer hossen in het verkeer met allerlei gemotoriseerde paarden.

De grootste periodes uit onze geschiedenis hebben we echter in de komplete duisternis doorgebracht. Hier en daar geholpen door kaarslicht waren mensen eigenlijk aangewezen op de zon, om gewassen te groeien, schapen te hoeden en bijenkorven te onderhouden. Maar meer was er eigenlijk niet aan, tijdens de dag was de mens een soort van landbewerk-machine die door de planten en dieren om zich heen werd geforceerd tot het functionneren tijdens de dag. De echte pleziertjes werden echter beleefd in de duisternis. Heksenverbrandingen, seks, en het elkaars soep vol zout gooien kon je allemaal beter 's nachts doen.
Alsook de duivel aanbidden, God om vergiffenis vragen, de bokkerijders vervolgen en trektochten door de wilde natuur organiseren met personen die namen droegen als Karel en Elegast. De dikste boeken schrijven, de mooiste beelden houwen en de knapste schilderijen schilderen, het gebeurde allemaal in de duisternis eigenlijk; de nacht viel, en je kon dan bij de halfschemerende dansende schaduwen van een kaars jezelf ontplooien voor wie je echt was,... terwijl je gedurende de dag stond jezelf in het zweet te wroeten op het land omdat planten nu eenmaal het lef hebben fotosynthese o-zo tof te vinden.
Licht en energie, het is altijd wat.

Vandaag de dag zitten mensen meestal gedurende het uitvoeren van een dagtaak op een LCD-scherm te staren, in een strak economisch model winst te genereren, en elkaar contracten aan te bieden die nergens op slaan. En ze zweten niet meer, tenzij hun airco stuk is. Ze zitten niet meer op hat land te wroeten om bieten te oogsten, en dan 's nachts de boerendochters hun kamers binnen te dringen. Nu gaat dit anders, ... je logt in op een of ander chatkanaal, of date-site en je gooit je dobbertje uit met een al dan niet vette worm aan de haak teneinde een vis te vangen die hopelijk niet al te sterk naar slijk smaakt of cadmium in z'n lijf heeft zitten waar je stuiptrekkingen van krijgt. Chinese food syndrome op liefde.
Er zijn ook mensen die bij wijze van hun traditionnele eigenwaarde in stand te houden, in nachtcafé's hun gading zoeken. Zo zat ik om 5 AM in café "Elmer" en daar zat een 'jongere' met z'n lijf tegen een duidelijk lesbische griet in zomerse outfit aan te schurken terwijl hij "You'll like it" in haar oor fluisterde. Ik lachte naar haar, en ik keek naar haar vriendin die er al zo'n 2 joints en een hoop WC's op had. En ze keek een beetje scheel. Maar dat hebben alle lesbische grieten op dat uur. Ze was alleszins niet onder de indruk, ... ik kon er niet meer van genieten, buiten werd het licht. En dat hoort niet.

dinsdag, mei 03, 2005

zand

Snelheid is zeer relatief. Ik ben zelf vrij traag in vanalles en nog wat. Vooral op het werk, of alles wat met werken in't algemeen te maken heeft. Dit om de eenvoudige reden dat ik eigenlijk lui ben. Zoals zovelen, heb ik een broertje dood aan alles wat we moeite kost die niet meteen omgezet wordt in resultaat. Resultaat is dan weer iets dat voor mijn part evengoed op lange termijn daar mag zijn. En daar wringt'm het spreekwoordelijke schoentje nu net. Ik kan plannen op lange termijn, en toch tegelijk lui zijn, maar wel op zo'n manier dat ik lijk vooruit te komen. Een rare perceptie van het ter plekke blijven trappelen ontstaat op die manier. En na een tijd ziet je leven er uit als een geavanceerd Risk boardgame.



risk2210 Posted by Hello

M'n wereld ziet er echter niet zo uit. Amerika is niet ingenomen door groene mannetjes, en in Rusland liggen geen zwarte pistoolhelden op de loer, evenmins is de helft van Australië genuked.
En toch ben ik niet zo gelukkig in m'n binnenste. Want ik mis weer iets in m'n leven, iets dat avontuurlijk leven heet. Nu doe ik dat al vaak genoeg vanuit m'n zetel, met een goed boek, en heb ik de tv-microbe al lang van me afgeschud. Ik ga ook elk jaar trouw op reis naar niet zo ver weg. Misschien moet ik het anders aanpakken... en gewoon doen waar iedereen zo'n beeje achter vist, het ongebreidelde zoeken naar verre oorden en daar van foto's mee van terugbrengen. En ik wil geen foto's zien van haar op een strand, met een glimlach die me achteraf zou doen spijt hebben, en zand tussen m'n tenen. Want daar kan ik dan niet tegen.
Ik hou niet van stranden, alleen van het nachtelijke lopen langsheen de ondiepe baren, de zee in al z'n glorie, met de schijn van mensen over de maan, en in de verte een boot die eenzaam z'n weg zoekt in de nacht. En dan op de grond vallen, en het je niet meer aantrekken dat je zand voelt. En het je niet aantrekken dat je jezelf weer herhaald.
De wereled ziet er beter uit sinds ik niet meer in Knokke kom... en ik denk dat mensen met een geruit hemd daar nog steeds ijsjes oplikken terwijl ze naar schilderijen kijken van 30000 euro. En ze weten dat het veel geld is, maar dat deert hen niet. Want ze staan in Knokke, daar is dat normaal.

M'n Juni vekantie staat op de helling. En ik denk er niet aan om te wijken voor het gelul op't werk. Ik wil met vakantie, want ik ben er aan toe. En ik wil haar bellen... en ze neemt niet op, en ik sms haar en ze geeft geen kik.
En dan opeens krijg ik toch leven te horen, op de achtergrond verdwijnt de rest.
Wacht maar... nog even en er is weer zon.