donderdag, december 22, 2005

ratel

Een schuivertje maken over de baan. Mensen uitschelden voor rotte vis. Collega's laten barsten. Je buren de kast opjagen met pure herrie (muziek van fijne bands zoals daar zijn Ambassador 21 en EndUser) en nog voel ik me niet helemaal voldaan. M'n laatste dagen heb ik vooral de draak in mezelf terug gevonden, om een of andere reden geeft het bijna-vakantie gevoel me energie. Dezelfde soorte kracht die ik nodig heb om kei hard 'luistervinkfuckingouderottekutvent' door de muren te gillen wanner de bruggepensionneerde (lucky bastard) naast me weer eens 20 keer na elkaar de kast open en dichtgooit in z'n keuken om 7u 's ochtends. Ontbijten zouden ze moeten verbieden. Of hoe de kleine Saddam in ieder van ons veel te weinig aan bod komt.
Vandaag heb ik me zitten vervelen op't werk. Vooral omdat m'n colleegjes er niets beters hadden op gevonden dan gewoon tesamen allemaal werk te zitten faken, en daar word ik vrij ambetant van,... blijf dan gewoon thuis lekker in je bedje liggen stinken. Dat doet deugd.

Ik heb vandaag en en ander gaan afhalen van nog af te printen rommel die ik ooit eens had geschreven. B. en ik gingen samen een boek ineensteken met wat we zoal hadden bijelkaargekriebeld. Alleen ben ik nu thuisgekomen met een bundel papier van rond de 600 bladzijden, waarvan ik vrees dat niet eens de helf echt ok is. En dan nog, daar moet ik dan ook nog eens op gaan zitten editen. Editeren is als programmeren: eindeloos en meestal enkel bedoeld om efficiënt te worden. Efficiëntie is niet zo m'n ding. Aangezien het andere mooie dingen in de weg staat en je je einddoel te snel bereikt. Wat dan weer leidt tot andere onaangename verrassingen. Zoals spellingsfouten. Spellingsfouten zijn eigenlijk de mutaties van taal, net zoals in de natuur er af en toe mutaties optreden. We zijn allemaal de gevolgen van de spellingsfouten van de evolutie nietwaar? Ik hou er wel van op tijd en stond eens een vettige dt-fout te maken, al was het maar om leraars Nederlands en andere taalpuristen een zekere zin aan hun leven te geven. De bloemen in de wei, zijn allemaal opgegeten door de koe.
Ik ben al veel te lang niet meer naar familie op bezoek geweest. Maar mischien zijn ze ondertussen al zo ver in hun eigen gedachten verzonken dat ze niet meer beseffen hoe ik eigenlijk niet vaak langstkom. Het is een hele opgave eigenlijk; gewoon even een paar uur vrij maken om uit familiale beleefdheid die tijd door te brengen met mee voor de tv zitten koekjes eten en slappe koffie drinken en oorlogsverhalen aanhoren die elke keer warriger en meer ongeloofwaardig worden.
Ik zal me maar eens forceren, morgen weer een jachtige dag op de baan, tussen mensen in potsierlijke brede auto's die niet beter weten dan pakjes te kopen voor elkaar, zodat hun wederhelft trots kan zijn op hun verwezenlijkingen.
Ondertussen denk ik aan deze plek of naar deze of zelfs aan deze. Ik weet dat het niet kan.

opdracht 10

"Mijnheer Eisenberg?".
Hij hoort een hoge stem achter zich, één van de bekende soort zenuwachtige stemmen die hij wel vaker tegenkomt in zijn thuisland. Hij zet zijn Leffe neer, kijkt eerst even naar de vrienden naast hem en draait zich rustig om. Hij weet wat er nu gaat komen.
"Ja?" Hij staart recht in het gezicht van een man van ongeveer vijfendertig jaar. Spits gezicht, bolle ogen, een kapsel dat sinds de jaren tachtig geen veranderingen meer heeft ondergaan en een knalblauwe open sweater met daaronder een Star Trek Voyager t-shirt. Zijn conclusie is getrokken.

De nerveuze stem die het lachende gezicht van de man vergezelt spreekt voor zich. Hij gaat meteen in professionele modus. Hij is hier om plezier te maken. Geen werk nu. Gewoon even het masker opzetten en daarna doorgaan met het gezellig dagje uit. Tenslotte is het hier veel minder erg dan thuis wat betreft opdringerige fans of onbeleefde handtekeningenjagers.
"Rodriguez? Rodriguez Eisenberg! Dan heb ik het toch goed gezien!" De man roept het warempel uit van geluk.
"Ik dacht u al te herkennen van daarginds. Eh, ik zit aan dat tafeltje daar vanachter." De man wijst naar een tafel in de hoek waar nu enkel nog een glas cola staat, alsof dat enig nut had. Gewoon opvulsel, gewoon iemand die maar wat praat en zich interessant wil maken. "Ik ben een enorme fan van de serie."
Neen maar, dat zeggen ze allemaal. Je kan evengoed op straat staan roepen: “Ik ben een pathetische piepel ! Ik ben te dom om voor de duivel te dansen.”
"Wow, aangenaam. Ik dacht dat niemand me in België zou herkennen. Ik ben hier eigenlijk privé." De hand die hij zacht knijpt tijdens de begroeting is klam van het zweet. Hij voelt zijn mondspieren samenplooien in de juiste stand. De herkenbare grimas die hij altijd gebruikt op foto-shoots. De routineuze lach zoals zijn vrienden zeggen.
"Thibaut Rouge, aangenaam. Mag ik, eh, mag ik u vragen voor een handtekening alstublieft?"
"Oh, ja, heb je iets om te schrijven? Ik heb geen foto's enzo nu. Normaal draag ik
die altijd bij me hoor.” Zijn handen gaan even over zijn borstzak in het t-shirt dat hij aanheeft. Alsof daar iets in zou zitten van fotomateriaal.
“Wacht, ik ben direct terug, even tegen mijn gezelschap zeggen dat ik er zo aankom. Ze willen beginnen spelen zo te zien."
"Geen erg, ik neem even pen en papier ondertussen." De man rent naar de barman die verderop met iemand van de lokale sportclub aan het praten is.
"Goed"

Hij komt terug, na zijn vrienden een minuut respijt te vragen voor een tweede partijtje volleybal. De dolgelukkige fan staat uiteraard al klaar met pen en papier.
"Ok, hier zijn we.” Hij buigt zich over het papiertje met de pen in de hand.
“Wat was uw naam ook weer?"
"Thibaut Rouge" "Ik had echt moeite u te herkennen, normaal ben je heel erg
opgemaakt en met die oren en neus enzo, ik ging puur op je stem en ogen af eigenlijk, die zijn echt typerend hé."
Steeds hetzelfde verhaaltje. "Uiteraard ben ik moeilijk te herkennen", dacht hij. Ik zit onder een laag make-up van 5 centimeter wanneer ik de broer van het hoofdpersonage speel in de reeks. Het contract is nog niet eens verlengd voor het volgende seizoen, dus voor hetzelfde geld is er gewoon geen serie meer volgend jaar. Hij verbijt even de verleiding om dit slechte nieuws aan de man mee te geven. De onwetendheid van de monomane sci-fi liefhebber kan je echter niet doorprikken. Ze zijn trouwens vaak beter geïnformeerd via al die internet-groepen waar ze bij zitten, dan de acteurs zelf. Het had geen zin. Hij stak zijn gewoonlijke verhaal af, zonder meer.
"Ja mijn ogen zijn herkenbaar dat wel, de rest van mijn gezicht daar is het al wat moeilijker mee om me te herkennen. Je kan je niet voorstellen hoe lang het soms duurt om de maquillage in orde te krijgen. Telkens hetzelfde doen met m'n gezicht, zonder verschillen met de vorige afleveringen, is voor het team het moeilijkste eigenlijk."
"Ja, ik kan het me voorstellen.”
“Nee, dat kan je niet” dacht Rodriguez. “Ik zeg het je net, oen!” De fan was vol verwachting aan het kijken naar hoe hij zijn artiestenhandtekening probeerde op het papiertje te kribbelen. In half dronken toestand, van het Belgische bier dat zijn vrienden hem hier per sé al heel de dag wilden laten drinken, is dat trouwens geen sinecure.
“Die aflevering waar je in het Alternatief Universum zit en door het Hoofd van de security zogezegd wordt vermoord op je thuisplaneet, is geweldig. Daar laten ze echt in zien dat je eigenlijk een belangrijk personage bent, niet zomaar iemand die in een bar werkt op dat station, maar iemand die gewoon veel slimmer is."
De fan deed een handgebaar naar zijn slaap om duidelijk te maken wat hij bedoelde.

Dit gaat de verkeerde richting uit. Rodriguez Eisenberg leest de scripts net voldoende om de paar lijntjes tekst die hij heeft uit zijn hoofd te kennen. Fouten in de afleveringen ontgaan hem compleet, en gelukkig maar. Van de fans hoort hij die opmerking wel vaker, er moeten er dus wel een heleboel in zitten. Het kan ook moeilijk anders bij een serie waar het hoofdpersonage meestal door de tijd reist of nieuwe ruimteschepen uittest in dichte nevels vol onheilspellende chemicaliën en vijandige volkeren. Hij onderdrukt een schaterlach. Dat iemand zich daar zo mee kan inlaten is eigenlijk zielig, denkt hij.

"Ja, eh, als je me wil excuseren. Ik moet echt vertrekken, mijn vrienden wachten daar. Hij wijst richting van de grote trap in de hal, de ingang van de sporthal."
“Ik vind het hier een geweldige stad waar je in leeft trouwens, wees gelukkig met zulke mooie omgeving hier.” Hij lacht naar de man, in de hoop dat de relativerende opmerking werkt. “Hier is de handtekening.” Het papiertje wordt gretig uit zijn hand gegrist. Hij maakt vervolgens aanstalte om door te wandelen.
“Anders misschien tot nog eens op een conventie ofzo? Er is er volgende maand één in Düsseldorf. Dat is hier niet zo ver van, denk ik. Niet?" Dit moet wel een fan zijn die naar zowat elke conventie gaat. Al dan niet verkleed als een van de ruimtewezens of een personages waarvan de acteurs zèlf het bestaan al lang van vergeten zijn.
"Nee, dat lukt wel. Kom jij ook naar daar?"
"Ja, het hele team is er op dat moment, ze stellen daar de nieuwe DVD-box voor denk ik.”
”Oh ja, seizoen twaalf is volgende maand uit, dat klopt!”
Ze weten echt alles die mensen. “Ik ga nu echt. Dag Thibaut!"
Even zwaait hij nog naar de man, terwijl hij de trap naar beneden neemt die uitgeeft op de sportzalen.
"Ik weet niet of ik hier straks nog ben in feite. Ik moet zodadelijk squashen met een collega. Fijn je ontmoet te hebben, goeie reis terug naar New York alvast!"
Hij roept nog een dankwoordje na terwijl hij de trap afrent en zich uit het zicht van de man begeeft. “Verdorie, hij weet zelfs waar ik woon blijkbaar, wat een freak.”

zondag, december 18, 2005

Witte Kerst in Deurne

Een de ik-moet-nog-snel-mijn-verkoopcijfers-halen-voor-het-jaar-om-is syndroom, de snel-want-de-winkels-zijn-zondag-open dwanggedachten en de Kerstversierings-geldingsdrang, hebben we weer eindelijk tijd om ons in een warm nestje te gooien en een boek te lezen. Op de achtergrond wil je dan muziek spelen. Terwijl je af en toe een beetje koffie drinkt of waat zoetigheid naar binnen speelt. Er zijn echter van die mensen, die gewoon te middelklas zijn voor woorden. Het soort volk dat elke dat op hetzelfde tijdstip de wc-deur optentrekt om hun gevoeg te doen, geplanned naar tv kijken, elk gratis magazine zorgvuldig doornemen op zoek naar kortingsbonnetjes en vooral elke week op dezelde dag en op hetzelfde uur de vuilbak buiten zet op dezelfde plek op de stoep. Mijn buren in volle glorie. Hun dagen zonder al te veel variatie zijn meestal enkel een beetje anders wanneer het Kerstmis word(t)(f)(ij)(n). De mensen kunnen er wat van, ze hebben nu lichtjes, van die pulserende zenuwslopende lichtjes, in de struiken voor de blok gehangen. Nu moet je weten dat ik in een appartementsgebouw leef waar ze om geen al te groot werk te hebben met de overbodige voortuintjes te onderhouden, gewoon heel die voortuin hebben vervangen door steentjes. Met in't middeden dan een ronde opening waar er dan twee troosteloze lelijke donkergroene struiken staan. Wat voor plant het is weet ik niet, maar het spul is ongeveer even fleurig dan een granieten borstbeeld van Nicolae Ceausescu. Het ideale stuk groen om een paar kerstlichtjes in the hangen uiteraard, zeker wanneer je dit doet om je dode buurt wat op te fleuren. De mensen weten niet beter. Als je deze buurt wil opfleuren volstaat het alle ex-solicialisten (die ondertussen fervente extreem-rechts stemmers zijn geworden) eruit te smijten en hun in 20 jaar bijelkaargescharrelde miezerige appartementen een grondig te ontmesten, vrij te maken van het massal bijelkaargetroepte hondenhaar van hun vieze rotverwende huisdieren, en deze buurt opnieuw te populeren met mensen die nog kunnen lachen. In plaats van hele dagen voor hun raam te zitten wachten tot wanneer er iemand een fout parkeermaneuver maakt om dan meteen de politie te kunnen waarschuwen. Of om hele dagen met een lawaaierige jaren 70 lift tussen de kleine kelderruimte en hun verdieping over en weer te gaan. Om er dan wat nodeloos te staan zoeken in enkele dozen afkomstig van de in de Makro gekochte electronicarommel vol afgedankte huisraad en oude magazines. Een van deze minkukkels heeft overlaatst het in z'n hoofd gehaald dat het wel tof zou zijn om een koekoeksklok in huis te halen. Ik hoor het mechanische spul nu dag en nacht om het uur koekoek roepen op de meest ongewenste momenten. Je staat bijvoorbeeld om 5 voor 7 op om naar je werk te gaan, goed wetende dat je een klotedag tegemoed gaat, en dan hoor je, nog half slaap dronken dat pestding koekoek roepen, zeven godverdomde keren na elkaar. Ik heb echter het ding het zwijgen kunnen opleggen door kei hard terug te roepen. Wanneer de man nu z'n koekoeksklok hoort afgaan krijgt hij er gratis een geflipte buurman bij die op sarcastische toon KOEKOEK roept door de muren. Zoiets maak je uiteraard alleen mee in de soort getto-gebouwen die in de jaren 70 massaal werden gebouwd om socialistisch addergebroed te huisvesten om ze van de straat te houden. Ironisch genoeg zijn het nu deze zelfde mensen en hun kwaliteitskinderen die nu massaal wegtrekken om 'beter' te gaan wonen. Of hoe een pestbuurt haar zonen uitdraagt naar de hele stad. Ik blijf echter hier. Waar zou ik ander heen gaan hier in Balgië? Gent lijkt me te ver, Brussel is een andere wereld en de stad in is onbetaalbaar. We zien wel weer. Eerst deze kerstshit doorkomen. Daarna is het weer solden periode, waarna het echte leven weer langzaam op gang kan komen. Ondertussen hou ik me wel bezig met wat schrijven. Aangezien m'n sociaal contact bewust op een laag pitje staat de laatste weken kan ik me gelukkig meer en meer daarop toeleggen. Niet dat het iets uithaalt inzake erkenning of geldelijk gewin uiteraard, want daarvoor lopen er hier te veel taalpuristen en omhoog geparachuteerde leraars Nederlands rond.

zaterdag, december 17, 2005

winter

Eindelijk is de winter echt begonnen. Vanmorregend lag er al een klein laage poedersneeuw en ijs op de auto. Aangezien het een Frans merk is, duurt het dan wel even voor het kreng opgestart is en ik goed en wel op weg kan.
Drie uur geslapen vannacht, met de verrassing dat ik dus vandaag m'n moeder ergens naartoe ging brengen. Om tien uur 's ochtends komt dat aan, vooral wanneer je dacht eens lekker uit te slapen voor een keer.

Een café Latté achter de kiezen en een combichrist Cd op de achtergrond en ik ben alweer bezig met het SF verhaal waaraan ik bezig ben. Iets schrijven, spontaan dan, in het Nederlands is er deze dagen niet bij eigenlijk. De Engelse taal ligt me gewoon meer. Het probleem is dat ik enkel zo nu en dan een blog in het Nederlands schrijf en me dan zelfs nog krampachtig probeer te houden aan de technische tips die men me geeft op de schrijversacademie. Wat een slechte zaak is voor de leesbaarheid meestal, je leert op die manier enkel maar je eigen stijl en tempo achteruit te duwen om plaats te maken voor het soort journalistieke schoolse vertelstandpunten die we zo vaak te lezen krijgen. Er zijn al boeken en blaadjes genoeg gevuld met dezelfde soort schrijfsels denk ik, daarom dat Nederlandstalige boeken ook niet echt verkopen, er durt blijkbaar geen enkele uitgever af te stappen van de "sure shots"die dan in nep-boekenwinkels als de standaard boekhandel liggen te wachten op kopers. Een horde mensen die omdat ze nog een kadootje moèten kopen voor een of andere familielid, een standaard binnenwandelen en er twijfelen tussne de nieuwe 'gezien op VTM' boekjes of een vakantiegids naar de Griekse kust. En daar lig je dan als schrijver, met een boek dat je al helemaal hebt moeten ombouwen en vermassacreren om je naar de norm te buigen van deze mensen. En zelfs dan haal je nauwelijks enige verkoop zo te horen. Tenzij je met je smoelwerk in boekjes en TV-programma's komt opduiken.

Enfin, ik zal me met grote moeite en totaal zonder enige energie aan de scène zetten die ik moet ophoesten voor maandag. Ik kan er niet aan doen maar de opdrachten worden saaier en lamer met de week. Hopelijk veranderd er volgend jaar een en ander, want ik leer niet echt iets bij op deze manier. Om van iemand te horen dat er in regel 42 een mogenlijke dt-fout staat ben ik echt niet naar hier gekomen. Dat kan eender welk iemand uit m'n vriendenkring evengoed.

Ik ben negatief vandaag. Hoewel het wintert buiten. Het nieuwe keyboard dat ik had gekregen van iemand (zo'n heel modern met te veel overbodige functies op) geeft met krampen in m'n polsen, hoewel het net gedesigned is om deze pijn te verzachten. Verkoperslarie uiteraard. Nu ja kwaliteitsloze plastieken rommel hoort nu eenmaal bij deze tijd van het jaar...

vrijdag, december 16, 2005

Google

the personalized google page works great, good to bookmark your stuff and read news

Read more at www.google.com/ig

woensdag, december 07, 2005

eindejaarsvragen 2005

1__What did you do in 2005 that you'd never done before?
Taking a plane.

2__Did you keep your New Year's resolutions, and will you make more for next year?
I did keep them. Will not make new ones I think.

3__What was the most happy, pleasant moment of 2005.
Going out with M, T, D and S to a place double, ... we were all quiet drunk and fun that night.

4__What is the technical term of 2005 you encountered the most?
QoS (and it sux)

5__What countries did you visit?
Spain, The Netherlands, Germany, Luxembourg, France

6__What would you like to have in 2006 that you lacked in 2005?
Maybe it's time for a girlfriend who motivates me and not is a whining selfish -bleep-.

7__ What date from 2005 will remain etched upon your memory, and why?
Somewhere in June, when I went to Germany and France with E. , it was a really cool holiday in fact.

8__What was your biggest achievement of the year?
Starting the 4-year writing course. Getting more focus.

9__What was your biggest failure?
Not being able to convince people of things.

10__Did you suffer illness or injury?
Nothing serious

11__What was the best thing you bought?
My new computer (it rocks so hard)

12__Whose behavior merited celebration?
The no bounds party-atmosphere of some friends.

13__Whose behavior made you appalled and depressed?
Depressed no... I don't get depressed by people in my immediate surroundings, I kicked all these out a while ago :)

14__Where did most of your money go?
Books, PC stuff, booze

15__ What was your proudest moment of 2005?
To see my now ex-boss leave. (still smiling)

16__What song will always remind you of 2005?
"Evol Intent - Live From Rotterdam Nighttown mix"

17__Compared to this time last year, are you ...happier or sadder?
Happier
- thinner or fatter? a little thinner, very little :)
- richer or poorer? richer (I guess)

18__What do you wish you'd done more of?
Parties at people's home.

19__What do you wish you'd done less of?
Listening to someone's endless whining on the phone.

20__How will you be spending Christmas?
At my mom's, eating and laughing like last year.

22__Did you fall in love in 2005?
Yes.

23__How many one-night stands?
zero (yeah I know... see next question :)

24__What was your favorite TV show?
Stargate SG1, Family Guy, American Dad,

25__Do you hate anyone now that you didn't hate this time last year?
I try not to hate anymore... I know it's sad. haha

26__What was the best book you've read?
"Pandora's Star" by Peter Hamilton (and the follow-up "Judas Unchained")
- What was the worst book?
Lunar Park (Bret Easton Ellis)

27__What was your greatest musical discovery?
EndUser, SKET, the new Iszoloscope album

28__What was your favorite film of this year?
"Der Untergang" - "Sin City"

29__What did you do on your birthday, and how old were you?
I celebrated at a concert of Nashville Pussy, drank a lot and I had a lots of fun. After that went drinking with one of my best friends K. and was completely wasted. Don't remember how old I was getting. It's like somewhere around 30

30__What one thing would have made your year immeasurably more satisfying?
Having a better apartment with a garden so I could hold a cat and something else I'm not going to say here...

31__How would you describe your personal fashion concept in 2005?
Black, with a touch of no-brand stuff.

32__What kept you sane?
Friends, pumping music in my ears, literature

33__What fashion item or style did you hate the most in 2005?
Girls with that fake seventies hairstyle, the Anastasia glasses. The kids with the fake punk hair (they don't even know what punk is).

34__What political issue stirred you the most?
The riots in France
The seemly unstoppable greed of the West.

35__Who did you miss?
The usual people: B and A.

36__Who was the best new person you met?
Learned to know a lot of fun, nice new people. They know who they are... (like all the ones I email this to)

37__Tell us a valuable life lesson you learned in 2005:
The reward often goes to people who don't care. Like me.

38__What was the best video game you played in 2005?
Command & Conquer Zero Hour (Can't help it, it's still my favorite after 3 years, despite Quake 4 and such...)

39__What was the best party/concert you attended in 2005?
Maschinenfest '05. Also the Noizenation gigs were pretty good this year.

40__What made you laugh the hardest in 2005?
- The 'Petarded' episode from Family Guy, especially the "cheese guy" scene.

zaterdag, december 03, 2005

dinsdag, november 29, 2005

voortuin

voortuin
--------
Raampje staren in de volle dag
mensen met maar één gezicht
naar de zonkant en de boom

voortuin of oprit?
vierkante mensen
in
vierkante hokjes
een raam op de wereld
ondermaanse beneden hem

zitten of liggen?
grauw broeden
in de zetel
hopend op kwaliteitskinderen

zouden ze komen
geeft hij hen melk of bier
alles smaakt zoals het er uitziet
kruis of zerk?

zondag, november 20, 2005

Sonnet - opdracht

Kruis en krans

Ze zette een pot bloemen op zijn graf
Enkel zand viel er nog te bespeuren
Geschokt door de leegte stond ze te treuren
Zelfs geen kruis meer, ze vond het echt straf

De man van de stenen vertelde kortaf
De hevige wind kon alles wegsleuren
Maar zelfs dat kon haar niet opbeuren
Geld voor een krans kon er destijds niet af

Ze zag hoe een nieuw kruis werd neergezet
Terug een waardige plek voor haar bloemboeket
Op de vraag om een steen te bestellen

Keek ze op naar zijn denkbeeldig portret
Hij had zelf nooit wat geld opzijgezet
Ze zei dank u, ik zal nog wel bellen

woensdag, november 16, 2005

We will live in prosperity...

Vandaag moest ik voor een project dat ik zijdelings mee 'opvolg' (passieve benaming voor 'doe jij het maar) een conference call bijwonen. De call zelf werd opgezet tussen onze afdeling van Cheaptronic en een Chinees bedrijf dat we hebben ingehuurd om goedkoop aan werkkrachten te geraken. Goedkoop zijn ze blijkbaar wel, anders zouden wij er ook niet mee werken uiteraard, Engels spreken is er echter niet echt bij. Nadenken ook niet trouwens.

Om de manager van dit mooie project niet totaal als een droplul te laten overkomen doe ik alsof ik een en ander met m'n expertise in goede banen wil helpen leiden.
Niets is minder waar, de enige reden dat ik daar zat was omdat men me anders wel een andere onaangename meeting had laten bijwonen, ik kon kiezen tussen powerpoint slides van een dilletant persoon die Hollands-Engels spreekt, of even lachen met de complete neergang van onze manier van werken door middel van onze gele medemensen.

Ik koos voor het laatste teneinde geen zinnen te moeten aanhoren als "Owkee, tan wier koing to make this analaises cum throuh so that wie kèn prievent it from cumming up again".
Ik kan m'n lach zo moeilijk inhouden. Ik zei het overlaatst nog tegen m'n collega toen die vroeg of document XYZ78798 niet al te slecht Engels bevatte. Ik vertelde hem dat alles dat niet begon met "Shall I compare thee to a summer's day?" Niet echt tot de Engelse taal kon behoren, zeker niet als het over technische dingen ging en geschreven was in een gebouw vol mensen met flouren broeken en engineeringdiploma's met de creativiteit van een wijngaardslak.
Maar de jongen in kwestie snapte het niet, en vroeg me een uur later of ik de folder van z'n nieuwe wagen al had gezien. Ik zei hem toen dat het ongetwijfeld een mooie auto moet zijn als hij heel de firma met de folder zit af te dwijlen om naar complimenten te vissen. De prijs alleen als is een voldoende straf denk ik dan.

Maar goed, onze Chinezen zaten dus klaar. Ze wachtten op onze 'conference call', waarbij we 4 pogingen nodig hadden om de juiste Xing Dinges aan de lijn te krijgen. Ik wil niet neerbuigend doen over deze mensen uiteraard. Ze hebben zeker hun verdienste, en helpen hoogstwaarschijnlijk de lokale economie naar ongekende hoogtes. Ik vertond echter geen HOL van wat ze zeiden. Nederlanders kunnen slecht Engels, maar Chinzen zijn nog 10 keer erger.
Zinnen als: "aa wi sen yu iemaui." (I'll send you an e-mail)
"Dhu fail ee not Ok here?" (The file did arrive here without any problems)
"Ok I see, no woblim" (I have no idea what you're talking about but I don't want to admit it so I'll just say there is no problem and do nothing at all when this stupid call is finished you white pig)
Het is niet hun fout uiteindelijk dat hun partijleiding een beetje corrupt was en nu oogluikend de deuren openzet voor kapitalisten van de ergste soort. HEt is niet hun fout dat ze nu opeens Tv's willen kopen en gezinnen graag op verlof gaan, en het is zeker niet hun fout dat ze nog slechter Engels kunnen dan Willy Claes destijds. Ze zijn gewoon in deze situatie een instrument, en ik kan alleen mijn bedrijf maar de schuld geven van hun instrumenten enkel te kiezen op basis van prijs. Lachen is het wel eigenlijk. Ware het niet dat er een bedrijfs-critisch project in deze mensen hun handen ligt. Na 3 jaar deze zever mee te hebben opgevolgd, tips gegeven te hebben en enkel maar patroniserd gelul te hebben gehoord kan ik enkel maar genieten van deze neergang. Ze vroegen of ik niet naar China wilde vliegen, en ik zei hen dat ze misschien best me ginder konden stationneren ineens, zodat ik tenminste tussen de middag geen kleffe auto-verhalen moest aanhoren en slijk-koffie drinken, maar bij nader inzien zit ik liever niet in het buitenland. Stel je voor dat je vliegtuig neerstort en het laatste wat je denkt is "Damn ik zit hier voor m'n werk... voor product X... voor een fucking product X !!!!! aaah"

dinsdag, november 15, 2005

opdrachten 5

Een dump van een paar opdrachten die ik moest maken deze week.

Waarschijnlijk niet allemaal even geslaagd, maar ok, het meeste is ook weer onmiddellijk uit de duim gezogen ter plekke in de les. De rest van de langere werken heb ik besloten van niet online te grabbel te gooien aangezien deze nog moeten opgestuurd worden naar een aantal magazines.
hehe. Om een of andere reden deed dit me denken aan een scène uit Fight Club,... I wrote crappy Haiku's and mailed them to everyone :)


---

Ziedaar nog een mug
De verwarming staat op tien
Klimaat op z'n rug

-
snelrijm opdracht

De apostelen kwamen naar voor met hun wijn o-zo rood.
Voor brood en de Bijbel waren ze nog niet te groot.
Ze keken naar Jezus, die leek al wel schroot.
De ouders in de zaal, die schaamden zich dood.

---
Apetrots heeft een kinnebaard
volgelopen aangestaard
met trof en trom
staan we dan eensgewijd
en bezaakt te winne in de plomp

--
drive
------
Driving around, straight on between rocks and sun filled streets.
No one to look after, no one to point their fingers at us.
With the weels just going.

It's all gone now, behind us there's a lot of timesheets
and paper and people grown into their desks. Their backs, their truth.

And you can close your eyes without having
to think not being at the place you are.
Not controlling anger, being polite or waking up the wrong way.

Someone asks you for directions, and you tell them you're lost as well
The smile on their face, like escaped animals, preparing for nothing,
accepting the lack of an answer.
And the sun shines on a terrace - there's a blackboard outside
telling the fish is delicious. And I believe that, no doubt.
I like fish and I'm proud.

13/11/2005

zondag, november 13, 2005

nachtje uit

Echt wel ok om gisteren nog eens weg te kunnen gaan met haar. Lang geleden. Ik moet nu alleen maar inzien dat ik fout zat. Gewoon fout. Mensen kunnen niet altijd beslissingen maken, en ze zijn dan ook geneigd voor uiteindelijk de meest makkelijke oplossing te kiezen. En dat is het dan maar.
Eerst afgesproken om vrijdag wat te gaan doen, maar daar is uiteindelijk niets van gekomen, ... gelukkig nog met m'n zus ergens naartoe gegaan anders had ik een hele dag geplakt geweest. Iets dat ik grondig haat trouwens.
Dan zaterdag afgespoken, maar tegen de afgesproken dingen in was dus haar vriend en nog een vrienin erbij. Toffe mensen welliswaar, en daar gaat ons masker weer op. We kunnen dan lekker babbelen over allerlei fluffy onderwerpen en mooi het rolletje spelen dat iedereen verwacht wanneer je zomaar iets gaat drinken. Maar eigenlijk wil ik dan weg, of wil gewoon in de grond kruipen. De minimale persoon in mezelf, de korst die om me heel ligt en doet alsof het leeft zegt dan van gewoon te blijven staan, en te spelen, op automatische piloot. Dezelfde modus waar ik in zit op personeelsfeestjes. Een pint bestellen en zeggen "amai daar staat ne goeie kraag op, gij kunt wel goed tappen hé, dat hebde precies nog gedaan hahaha". En de korst ronom me lacht en maakt opmerkingen, bestelt voor anderen en zegt dingen als "Ja, ik kan het me voorstellen, tof zeg haha ja ja."
En ik kijk van ver naar haar ogen en ze weet het. Ze weet dat ik toneel speel maar tegelijk me wel amuseer, op een bepaalde manier. En ik wil haar heen en weer schudden en roepen dat ze eens wakker moet worden!

Echt lekker gegeten in een lokaal restaurantje, ik heb een risicoloos iets besteld maar toch was het uitmuntend lekker, een ware uitzondering dezer dagen. En dat terwijl de keet afgeladen vol zat... maar ik had een tafel geregeld die normaal voor het personeel bestemd was. In Antwerpen kan je blijkbaar veel gedaan krijgen als ge mensen bij hebt die Engels praten en iets willen eten.

Daarna iets gaan drinken in een van de weinige overgebleven goede café's in Antwerpen en daar bleek dus dat haar vriend al meteen naar huis wilde na 1 pintje. Tegen 11u is de excitement er dan ook wel weer af blijkbaar. En wat kan je dan doen, buiten in jezelf keren en verder acteren dat het allemaal ok is.
Ik was teleurgesteld in feite. Het is misschien oneerlijk van mij, en fout en al wat je wilt, maar ik ben nu eenmaal niet in deze situatie gerold uit eigen wil, en ik ben ook maar een egocentrisch dier. Ze gingen dus weg, en ik maak nog een grapje. In het restaurant had ik het daar nog over, dat geluk altijd een prijs heeft tegenwoordig. De boodschap ging verloren.
Ik ben dan achtergebleven met een van haar vriendinnen en hebben nog een toffe avond gehad eigenlijk, gepraat over allerlei dingen die we leuk vonden allebei. En toen kwam K binnen.
Het soort mensen die wanneer hij ergens binnenkomt de hele keet tot 5am innemen en entertainen door gewoon zichzelf te zijn. En ik was ECHT blij hem terug te zien. Van alle mensen die ik ooit ben tegengekomen, is hij een van de meest creatieve, sneldenkende, iemand met wie je zonder problemen boeken volschrijft, cartoons maakt, filmscenario's schrijft. Iemand waar het qua humor 100% mee klikt bij mij, hij zegt iets, ik hak er op in, dan gaat hij hier weer op verder enzovoorts... geen wonder dat de 5 jaar ofzo dat we in dezelfde klassen zaten we nauwelijks wat anders deden dan straffen krijgen omdat we te veel fantaseerden en tekenden.
De man verkoopt nu saaie producten aan nietsvermoedende mensen, deur aan deur.
En ik heb'm overhaald nog eens iets te doen. De afspraken zijn gemaakt, ideeën genoeg.
Rond 5am daadwerkelijk het café mee gesloten en naar huis gegaan. Die vriendin was toen ook al weg. Ik kroop in m'n bed toen, en het was allemaal zo koud eigenlijk. Ik kruip graag in een koud bed eigenlijk.
Ik heb besloten zulke dingen niet meer te doen, als ik nog met haar wegga moet het met haar alleen zijn of liever niet meer. Waarschijnlijk ben ik het zelf die weer te tollerant is, te toegeeflijk te eerlijk of whatever. Ik weet niet meer wie ik zelf echt ben bij momenten, gewoon door de mensen om me heen. Niemand aanvaard de echte ik. Zelfs niet de mensen van wie ik weet dat ze me voldoende kennen. Misschien daarom dat ik maar beter soms wegblijf, gewoon zoek naar iets anders, als een nomade die telkens andere grond moet vinden om in te jagen, of zoeits.
Ik ben weer het opvulsel geweest dit weekend.

zondag, november 06, 2005

nog eens een blogpost

De voorbije week eigenlijk een beetje te veel tijd gespendeerd aan het binnen zitten en lezen en schrijven. Dit weekend wel naar een boerengat greweest waar we wat zware bieren konden drinken, goed gelachen ook. Verder niet echt veel te melden eigenlijk, alles staat op m'n andere blog in feite.
Momenteel aan't twijfelen of ik het vervolg op Pandora's star ga kopen nu (hardback) of wel op paperback maar dan kan ik het pas bestellen in januari. Een harde keuze eigenlijk, ik wil echt wel weten hoe dat verhaal afloopt, maar ik lees niet graag hardbacks, te moeilijk om vast te houden of ergens mee naartoe te nemen om te lezen.
Morgen weer naar de cursus, na een heleboel gezever te moeten hebben aanhoren op't werk. De strijd tussen de middelmanagers is momenteel weer hevig bezig, dus het barst overal weer van de overbodige grafiekjes, cijfermateriaal en andere rommel.
Ik heb ook nog een sms gehad van T. vanuit Polen. Blijkbar heeft iemand zich herpakt en nog eens gewoon z'n goesting gedaan en gewoon zich geamuseerd in plaats van te zitten zeiken over vanalles. Een paar andere mensen zijn me dan blijkbaar weer kompleet vergeten, inclusief iemand waar ik toevalligerwijs moest via via te horen krijgen dat ik niet echt op een verjaardag moest komen vorige week. Maar goed, we zijn het al gewoon van hier en daar als persona non grata bestempeld te wordan als het hen even goed uitkomt, om daarna weer alsof er niets gebeurd is binnengehaald te worden als iemand die er echt bijhoort. Dat is dan net iets dat ik nooit ècht doe maar kom...
Morgen dus weer naar de cursus, 2 weken geleden,... ik hoop wel eens aan een andere opdracht te kunnen beginnen, want we zitten nu al een week of 2-3 met hetzelfde bezig, en dat is nogal moeilijk dan, m'n enthousiasme voor die ene opdracht daalt daarmee ook zienderogen. De rest blijft uiteraard fijn, ben ondertussen al aan een paar andere dingen begonnen die ik een dezer dagen hier wel zal droppen waarschijnlijk.
Voortse dus begonnen in "A kiss before dying" een van de thrillers die me werden aangeraden. Bespreking volgt, maar het zal zeker positief zijn... kan het boek nauwelijks neerleggen eigenlijk, echt wel goed geschreven.

zondag, oktober 30, 2005

Van voor af aan

Dianne Vanhelderen had geheimen. De griezelige tattoo op haar linkerschouder, de verkleurde foto's die haar vriend nam achterin een groezelig café, de lange zwarte haren. Haar ondergeschikten zagen enkel de huidige façade, voor hen was ze de nette dame in een deux-pièces. In haar nieuwe groene wagen, reed ze de afrit Oelegem voorbij, ze morde bij zichzelf over de kleur en zijn logheid. Dianne keek even in de achteruitkijkspiegel, gaf een gekke luchtkus aan zichzelf terwijl er een druk Radio Donna programma riedelde op de achtergrond. Ze luisterde destijds naar Rage against the Machine, maar dat speelde men niet op deze zender. Dat was passé.

Deze rit was de routine van elke dag, enkel met een andere wagen. Eens de dorpskern binnengereden viel haar oog op een bekend gezicht. Op de bus aan het raam. Dianne bekeek hem beter toen ze stilstond voor een verkeerslicht. Een verfrommelde man met een vreemd kapsel. Ze draaide in een reflex richting passagierszetel. ‘Heeft die me gezien?’. Dirk? Dirk Delaroi! Eén van de mensen die jaren met haar beste vriendin samen was geweest. Hij stond erom bekend nergens echt thuis te horen. Dianne lachte, zenuwachtig. Ze wilde doorrijden en gaf in afwachting alvast wat gas. Zich realiserend dat haar beweging opviel, zette ze zich weer recht in de bestuurderszetel. Inmiddels deed de man teken, ze keek tersluiks. Het verkeerslicht sprong net op groen, ze liet de ontkoppeling los en reed weg. ‘Oh nee, gelukkig ben ik hem niet ergens op straat tegengekomen’, mummelde ze. ‘Geen idee wat ik zou zeggen tegen die loser, nog steeds op een bus, zonder rijbewijs en zonder geld. Ik ken’m. Dat die hier nog rondloopt!’
Ze gaf nog wat gas bij. ‘My God, stel je voor. Ik hoorde bij die kliek in die tijd.’
Dianne keek uit naar een parkeerplaats in haar buurt. ‘Rap gaat die wagen wel, spijtig van de kleur maar oké. Ik moet niet iedere dag op de bus.’

Dirk schudde zijn hoofd en vervloekte ingehouden de pendelaars, de ramen en zowat alles wat er zich op de bus bevond. Hij schoof zijn tas dichterbij tussen zijn voeten. Ongemakkelijk tuurde hij door het raam in de hoop iemand uit een groene wagen te zien stappen. Dirk herkende wel vaker mensen. Achteraf bleken ze niet te bestaan, of gewoon te lijken op een beroemdheid. Echte ontmoetingen waren er niet meer bij de laatste jaren. Er stapte nergens iemand uit. De auto was weg. Een reiziger op het gangpad porde lichtjes in zijn zij om meer plaats te bekomen. De man stonk. Evenals de rest van de bus tijdens het spitsuur. Morgen zou zijn auto gerepareeerd zijn, zodat hij weer op de vertrouwde manier naar het werk kon. Hij negeerde de rest van de bus, duwde de oordopjes van zijn mp3-speler dieper in zijn oren en probeerde zich van de hele situatie te isoleren. Dirk dacht even verder aan de vrouw die hij had herkend. Aan haar beste vriendin. Hij keek door het vuile raam van de bus terwijl hij wegzonk in herinneringen.

Een donkere zithoek van café ‘De Duizelige Bij’, de afrekening-CD op de achtergrond, de new-wavers aan de tafel. Het meisje naast hem, Dianne, sprak alsof ze geen zestien was. Ze had zelfmoordneigingen, een opvallende neusbel en een Einsturzende Neubauten-tattoo op haar schouder. Haar vriendin die binnekwam met een matroos aan haar arm. Dirk was weer daar, in dat café, in gedachten verzonken. Hij wilde wel vaker verdwalen in deze stad, en in haar ogen.

donderdag, oktober 20, 2005

opdrachten 2

vuurwerk

M'n buik davert mee bij elke knal, de explosies als duizend flitslichten die synchroon in je gezicht afgaan. De enorme foto van verbazing. De wolkenspiegel, ingepalmd door een veelarmige rood-blauwe stervorm, verblind me met haar felheid. Een zweem van solfer en onzichtbare ijskorrels van electrische glinsters blazen tegen me aan samen met de zoute zeelucht. De haartjes op m'n armen komen recht, m'n linkerknie trilt.
Bij een volgend salvo vuurpijlen, vermengd zich samen met het geluid van de loeiende sirenes afkomstig van de boten, een kannonade van neonlichtschichten en snerpende fluittonen, verre geweerschoten gericht op m'n onbedekte oren. De plezierige pijnscheut van lawaai als smeulende dansmuziek die net iets te luid staat. De hemel kleurt blauw ook als is het middernacht. De geur van afgestreken lucifers en dampende karakollen, 't is kermis boven m'n hoofd. Rook boven de daken, de oever en de boten, met bollen vol licht, samen jankend en brommend de nacht en een nieuw jaar in.

opdrachten 1

Ik zal hier, of op m'n andere blog, af en toe de schrijfopdrachten zetten die ik thuis of in de cursus heb geschreven. Let er op dat de meeste van deze dingen in opdracht zijn geschreven en onder tijdsdruk, ... ik post hier ook niet àlles om persoonlijke redenen, sommige dingen zijn niet bestemd voor publicatie, of hou ik liever voor mezelf om andere redenen. Aangezien dit allemaal geschreven is met als doel bij te leren, zal je ook merken dat er echt wel slechte dingen zullen tussenzitten.... dat is dan maar zo.

(geschreven in 5 minuten - opdracht )

Alle vensters waren open, de lucht en de zetels en de rommel op de grond deden er niet meer toe. De boekenkast was leeg en uitelkaargehaald tegen de muur. De boeken op de grond. Fred keek met het zweet op z'n voorhoofd in elke stijve kaft van de boeken, z'n kepie lag op de grond. De diamanten moesten ergens zijn. De plantenbakken tegen de richel, de zetel ondersteboven gekeerd, alles zag er opeens veel minder luxueus uit. De tv deed het het al een tijd niet meer, wat 2 agenten verdacht leek. Ze koppelden het ding los en begonnen in de beeldbuis te turen met een schroevendraaier in de aanslag.
Een jonge agent van de computer-fraude cel begon de aanwezige PCs te doorzoeken op aanwijzingen. De dief moest toch met iemand communiceren? Eens voorbij het paswoord begon de man in dikke boeken te zoeken die rond het grote scherm opgestapeld lagen. "Dit moeten we confisqueren commissaris" riep hij gehaast.
De mannen keken verder onder de overblijfselen van de maaltijd op de glazen tafel, de rekjes met CD-ROMS en zelfs in de suikerpot op de salontafel. "Ok nog even mannen..."

--

Het Ruimerke was typisch zo'n bedrijf dat om het even welke mooie herfstdag kon verpesten. De zachte Oostenwind die door de weerman was voorspeld blies zo ongeveer een half rottend New-Orleans gecombinneerd met een vleugje ontsmettingsmiddel, naar mijn plekje in de tuin toe.
De stank was nog best te vergelijken met die keer toen ik uit pure luiheid een pak overtollig klaargemaakte bloemkolen aan de verwarming in de keuken had laten hangen in een plastiek zak.
De Nicole en Hugo van de mestgeur was dit, de allesovertreffende lucht-geworden oorlogsmisdaden, het soort geur die de neusharen nog weken zout en pikante smaak lieten afgeven in je waterige keelholte. Ik heb zelfs publieke toiletten langst de autostrade door Tjechië gebezigd die in vergelijking met wat ik nu ontwaarde een vers tuiltje meiklokjes leken. Al stonden er bij de buren op het toilet waarschijnlijk niet zulke grafittiteksten op de muren.

---

Levertraan: hetgeen je in elke jaren-50 kostschool opgedrongen kreeg , puur om ketters en ondeugende zielen te bestrijden En dan te bedenken dat er veel bon-vivants waren die het ietwat flauwere afkooksel van dit goedje voor veel geld verorberden in restaurants waar men Schubert op de achtergrond speelt. Vis in't kwadraat, met toastjes en een nasmaak als vers uitgebraakte tonijnsla, de nooit verterende haring. En ik proef het nog steeds, al ben ik toch een visliefhebber.

woensdag, oktober 12, 2005

begin

De wildgroei aan blogs en schrijfsels die ik her en der dump heet ondertussen veroorzaakt dat niemand eigenlijk er nog aan uit kan. En dat is tof. In die zin dat eigenlijk iemand die er niet z'n neus hoeft in te steken, ook verder komt dan die ene pagina, en meestal ook niet de link legt met een andere blog.
Ik hou er nu 3 bij, uit noodzaak. Eén op m'n eigen domain, waarbij ik enkel maar cleane reviews en de meer publieke schrijfsels dump. Dan is er m'n blogger account, waarbij ik werksituaties, verzinsels en algemeen zowat alles wat op m'n lever ligt dump. En dan is er m'n eigenlijke blog ide ik al jaren bijhoud, waar ik meestal de meeer persoonlijk dingen dump, of gewoon, niet gestoord door taalpuristen om het even wat kan neerpennen in het Engels. Deze laatste staat op livejournal.
Het lijkt veel, maar wat vooral hinderlijk is dat ik geen crossposts kan doen. Dit verhoogt enkel maar het risico om nosy people te krijgen waar het niet hoeft. De enige goeie plek hiervoor is eigenlijk livejournal, waar je een en ander met de nodige user levels kan afschermen. Bloggers zijn meestal unsecure, maar ok,... het is oorspronkelijk de bedoeling wel om dingen publiek te posten, maar in de huidige tijden kan je het niet meer maken van je mening al te openlijk te verkondigen eender waar,... en da's jammer uiteraard.

Gisteren m'n eerste opdrachtjes gedaan voor de creative writing cursus, en het was wel prettig daaraan te werken, muziek op en beetje drank erbij en je vergeet dat je eigenlijk niet uit jezelgf iets hebt bedacht maar een opdrachtje volgt. En schrijven kan je niet leren misschien, maar het is wel plezierig om een beetje know-how van mensen in het vak overgeleverd te krijgen met als doel echt eens iets te produceren dat ook leesbaar is buiten de enkelingen die om het even wat je schrijft goed gaan vinden. Daarbij is't ook een goede manier om eingelijk eens dingen daadwerkelijk af te werken. Wat ik momenteel niet doe aangezien ik er het nut niet van inzie (ik weet toch al hoe het verder loopt), of omdat het over een of andere drempel lag waar ik dan psychologisch weer niet over geraakte. Ik blokker soms op van die dingen, maar dat heeft dan weer het voordeel dat je niet al te vroeg en al te opdringerig met je zaken bezig bent.
Ik vind het diep triestig wel dat m'n familie hier geen woord over rept trouwens. Ze weten dat dit voor iets belangrijks is, iets waar ik naar uitkeek,... en de reacties zijn eigenlijk nul. Men is blijkbaar geen hol geïnteresseerd of ik voor mezelf iets bereik of niet, net zoals destijds op school, of ik nu goed scoorde of enorm slecht er kwam toch nooit een reactie. Terwijl ze wel vol enthousiasme en interesse reageren wanneer ik iets materiëels koop,... moest ik me morgen een huis, dure wagen of een super breed plasmascherm kopen zouden ze meteen aan alle kanten me komen feliciteren en volle interesse tonen. Want enkel wanneer je spulletkje koopt hoor je erbij en 'scoor je' Net zoals ze ook verwachten dat ik paf sta wanneer ze zoeits als een rotan-eettafel, inwandelkleerkasten of levensgrote spiegels kopen.

zaterdag, oktober 08, 2005

oktober

Oktober is een toffe maand eigenlijk. Geen overdreven melige feestdagen, geen lange vakanties en geen opgeklopt koopjes-gedoe à la Valentijn, Kerstmis of Solden en wat nog allemaal. Gewoon een maand waar alles echt op gang komt, en waar er toch plaats is voor de occassionele optredens en feestjes allerhande. Buiten halloween (wat van de commerciële feestdagen toch nog de minst erge is) is er niet veel te verduren...

Begin deze maand was er eerst en vooral MF in Duitsland, waar ik me reuze heb geamuseerd. Alleen al het feit daar rond te lopen maakt me oprecht blij. Vooral omdat elk jaar opnieuw een hele reeks mensen willen meegaan, maar dan om diverse redenen toch weer afhaken. En dan sta ik daar, en kan ik rustig praten en naar muziek luisteren, zonder me zorgen te maken, me te ergeren of met anderen rekeing te houden. Eigenlijk zou ik meer van die dingen meoten vinden, waar dit meerdaags na elkaar kan... echte rust zit'm in het niet moeten rekening houden met anderen en naar hun verhalen en gelul te moeten luisteren.

Begin deze week dan eigenlijk met die ene persoon waar ik wel om geef in een restaurant beland. Niet echt fancy, maar gewoon zoals het hoort: goed met look doordrenkt eten op je bord en wat drankjes erbij. En ik kreeg eindelijk een verhaal te horen, over hoe ik dingen er niet echt makkelijker op maak (in de positieve zin dan wel) door af en toe te schrijven wat me op het hart ligt. En na een tijdje zit je daar dan... gewoon naar elkaar te kijken en gewoon te zijn wie je bent... zonder de 40 lagen aan maskers, fakesmoelen en imago-acts die we allemaal meedragen door de dag.
Wat zo mooi is, is dat er niet echt veel mensen zijn die op een rustige, ongedwongen manier elkaar willen leren kennen. Want dat kost tijd. En dat kan wel eens verloren tijd zijn. En dat bestaat niet volgens mij. Verloren tijd is enkel maar wat je zelf als verloren tijd bestempeld, en mensen die iets als tijdverlies bestempelen zijn meestal zielig.
Het andere uitereste is de rush-rush mentaliteit, waarbij je je zo snel mogenlijk inschrijft op zo veel mogenlijk websites, om daarna in alle haast tussen je werk en andere verplichtingen door de ene 'date' na de andere af te werken. Routine die enkel maar als scenario dient waarbij je evengoed met een winkelkar door een supermarkt kan lopen en de potten krab of witte bonen in tomatensaus inlaad in de hoop goeie fondue te hebben vanavond.
En natuurlijk kan dat allemaal tof zijn, en kan dat allemaal lopen zoals het hoort. Maar da's niet aan mij besteed... ik ben geen rusher, ik ben geen pusher, en ben al zeker geen seriedater. Ik vraag me trouwens af of dat al in de dikke Van Dale staat. Waarschijnlijk wel, ook dat meubel dient zich af en toe eens in een nieuw jasje te steken. Feit is dat ik dus toch nog gevoelens kan hebben binnenin. En dat was nog eens nodig denk ik...
M'n energie is op voor vandaag eigelijk. De koffie ook. En ik ben ziek geworden op de tram, een paar gratis-rijders was er vrolijk in het rond aan het hoesten en ik heb dus nu een weekend vol verkoudheid en keelpijn ... en ik haat dat. 3 dagen terug stond ik nog gezond en wel rond te springen... damned openbaar vervoer. De mensen die er op zitten zijn meestal zelfs te cheapo om naar de dokter te gaan wanneer ze wat mankeren, en gaan dan maar wat andere mensen zitten aansteken... enzovoorts enzovoorts.

dinsdag, oktober 04, 2005

Latté


Latté
Originally uploaded by mvde3000.

This is my new addiction... The people who produce this liquid from heaven are blessed... damned addictive coffee taste with the kind of taste between milk and strong coffee you could die for. When served very cold this is one of the best Latté things out there... so good.

zaterdag, september 24, 2005

de betaal-generatie

Ik laat me zelden nog in met de landelijke politiek eigenlijk. Niet alleen omdat de lokale politici oninteressanter zijn dan laat ons zeggen de keutels van een woelrat, maar ook omdat ze eigenlijk niet echt veel macht hebben om ons leven ingrijpend te bepalen. De laatste jaren is hun macht verwaterd tot het voorlezen van kleffe statements en het uitvoeren van wat hun duurbetaalde modieuze adviesburo's hen voorleggen. Ik heb het ooit allemaal op de voet gevolgd, de regeringen die vielen, de communotaire steekspelletjes, de belastingsdiscussies, de schandalen en would-be schandalen. En wat haalt het uit, geen moer...

Maar soms zijn er de uitzonderingen die de regel bevestigen. Namelijk de hele discussie rond het pensioenstelsel.
Temeer omdat ook de andere Europese landen met zelfde problemen te kampen hebben, lijkt het me interessant om op te volgen.
De vergrijzing en de financiering van hun pensioenstelsel is nu eenmaal iets dat ons allemaal aanbelangt.
De discussies zijn nog volop bezig, en daarom wilde ik even mijn persoonlijke mening uiten.

Ik vind het ronduit wraakroepend, dat een generatie die zowat alle bijval heeft gekend die je je kan voorstellen, zowat van alles profiteerde wat er maar te rapen viel aan voordeeltjes en administratieve 'regelingen' allerhande, ons nu komt vertellen dat de actieve bevolking van nu (en meer bepaald de jongeren) maar eens wat langer moeten werken, meer afdragen en hogere premies betalen of zich bij privé ondernemingen moeten laten 'verzekeren'. Op deze manier betaal je als actieve bevolking twee keer ipv. één keer zoals de voorgaande generaties. Je betaald 1 keer voor de pensioenen die momenteel moeten worden uitbetaald, en 1 keer voor de pensioenen voor jezelf, die je maar best bij een privé-firma kan laten verzekeren zo blijkt nu. Op deze manier is er een hele generatie baby-boomers een heleboel keren langst de kasse gepasseerd, straffeloos. En deze laatste mensen zijn dan nog verontwaardigd ook wanneer er geopperd wordt om aan hun pensioenen en verworven voordelen te raken. In een 'democratie' (eerder een geronto-cratie momenteel) is het zo dat je niet zomaar iemand rechten kan afnemen, en dat is maar goed ook in het geval van deze oudjes. Deze mensen hebben meestal de gouden jaren 60 meegemaakt, hebben gouden handdrukkeng ekregen her en der, zijn met een minimale inspanning tot bruggepensionneerde verheven door hun eigen verkozen politici die hen niet in de werkloosheidsstatistieken wilen zien opduiken, en genieten nog steeds van een voorkeursbehandeling. Ze kunnen gratis met de tram, willen met respect behandeld worden, willen verzorging, thuisverpleging, seniorentarieven bij banken, hebben in der tijd een gratis rijbewijs gekregen, en hebben verder meestal ook een hele mooie manier van afvloeien gekregen van de dikke bedrijven waar ze voor werkten. Er zijn ex werknemers genoeg van met de staat goed bevriende bedrijven, waar er uitzonderingen te over waren om met 52 jaar al op brugpensioen te geen en een mooie slodder van 1500 à 2000 euro te krijgen 'voor bewezen diensten'. Deze mensen hebben meestal eigen huizen, auto's en kunnen zich permitteren zich smalend uit te laten over migranten en jongeren in't algemeen. Die volgens de gezellige vijftigers en zestigers meestel bestaan uit een hoopje lapzwanzen en luierikken in vergelijking met hun generatie in 'hunnen tijd'.
Het wordt mijns inziens maar eens tijd dat deze generatie lik op stuk krijgt.

Het verzorgen van pensioenen is geen taak van de privé zoals men per sé wil laten uitschijnen in onze belgo-liberalistische regering.
Dit is de taak van de staat, dit is de taak van een goed werkend systeem waarbij het woordje solidarieteit centraal staat. En daar wringt het'm blijkbaar. De oplossing die de regering nu voorstelt is het afschaffen van de lakse penioen- en brugpensioen regeling.
Ik sta hier op zich volledig achter... dit systeem heeft immers grandioos gefaald.

Er is echter iets loos met het 'afschaffen' zonder meer, wat de regering voorstelt, vind ik. Wat met al die vele tienduizenden mensen die hier voor hebben moeten opdraaien in het verleden, en nog voor moeten opdraaien in de toekomst? Wie is er 'solidair' me hen? En wat met de vele vele bejaarden van nu, die zeer zwaar hebben geprofiteerd van dit systeem, vaak zelfs met de winst huizen mee hebben kunnen zetten, rijker mee zijn geworden? Wat met de mensen met een dik pensioen die eigenlijk niets dan beloningen krijgen omdat ze het pensioenstelsel langzaam hebben uitgehold? Blijven deze mensen buiten schot? Hebben deze mensen er ooit bij stilgestaan toen ze hun dikke ontslagvergoedingen en dikke pensioenchaques binnenkregen, dat hun toekomstige generaties hiervoor zouden moeten opdraaien? Dat ze met andere woorden een torenhoge hypotheek op hun eigen nageslacht hadden gelegd? Blijven ze rustig gratis de tram nemen op onze kosten zonder ook maar iets te moeten inboeten? Wie het solidarieteitsprincipe wil toepassen moet ook af en toe eens met trugwerkende kracht iets willen rechtzetten vind ik.

Indien ik bijvoorbeeld zelf niet op m'n 52-56 jarige leeftijd ofzo mag op een vorm van pre-pensioen gaan (nepstatuten die trouwens door de huidige regeringspartijen maar al te graag werden gecreëerd nota bene) dan is dit unfair vind ik. Aangezien mijn bedrijf evengoed kan herstructureren, net zoals het bedrijf van de man die wèl op z'n 52 op pre-pensioen mocht. Als iedereen mag profiteren, dan ik ook.
Dat de slechte situatie zo blijft duren weten we allemaal, maar zo gaat het al generaties lang. Tot het nu opeens niet meer betaalbaar lijkt. Of zo wil men toch laten uitschijnen... Voor mijn part schaft men dit foute systeem maar opeens volledig af hoor, maar dan wel met terugwerkend kracht.
Wat maakt dat iemand die op z'n 54 op pensioen is gegaan een 12 jaar 'verschil' aan pensioen moet terugstorten aan de staat + interesten. Dit zou alleen maar fair zijn tov. de mensen die hierdoor schade hebben geleden...

Deze mensen hebben overal de volle pot gekregen, en het moet ook maar eens van hen komen om de tekorten en de schulden terug te betalen vind ik. Het klinkt hard en 'asociaal', maar wil je een maatschappij laten draaien kan je je niet veroorloven te blijven staan kijken op de ondergraving van een van z'n fundamentele prinipes. Het gewoon 'afschaffen' van de brugpensioenen is dus op zich geen oplossing...

Liever kiest men er voor op een 'stille' manier deze brugpensioenen af te schaffen, en het lekker niet te hebben over het feit dat er veel mensen hun voordeel bij hebben gedaan.
De regering (zwaar gesteund door de 'meeste mensen') volgt hen hier in door resoluut te kiezen om mensen langer te laten werken en meer te laten betalen voor allerlei zaken. Jammer genoeg blijven de mensen die het veroorzaakten steeds buiten schot. Ze genieten van gratis verzorging, gratis tram- en busritjes, gratis medicijnen, verlaagde belastingen, ... kortom zowat alles wat het oudere kiespubliek tevreden kan houden. De mensen die dit gelag betalen zijn meestal de actieve bevolking (zelfstandigen nog net iets zwaarder dan andere).

Ik vind het ronduit bedroevend dat een 2-tal generaties die enkel maar schulden hebben gemaakt, zichzelf hebben verrijkt en geprofiteerd van het gusntige economische klimaat, nu volledig vijuit gaan als het eens wat minder gaat. Is dat solidariteit? Solidarietiet is zo te zien enkel maar nodig wanneer het in het voordeel is van oudere mensen en en het nadeel van jongeren, ... voor de rest hoor je over dit toverwoord helemaal niks. Van discriminatie gesproken, het zijn meestal ook deze oudere mensen die hun schaapjes lekker op het droge hebben, die zich dan nog negatief uitlaten over migranten en jogneren in't algemeen wanneer deze geen werk vinden in deze tijden. Deze mensen moeten mijns inziens zelf het gelag betalen, de put delven die ze zelf door hun verkwisitng hebben veroorzaakt in het verleden. Haal die generatie maar eens naar boven en laat al hun voordeeltjes en profitariaat vallen, laat ze hun solidair deel van de koek betalen. Ik heb het hier over de dikke rijke mensen die in de jaren 60 goed hebben verdiend, vele huizen hebben, en nu nog extra voordeeltjes krijgen her en der gewoon omdat ze oud zijn. Ik weiger resoluut op een partij te stemmen die dit soort van zwendel en disciminatie in de hand werkt! Echte solidariteit betekend dat ik voor een ander betaal, en zij voor mij wanneer het eens niet mee zit. En daar ben ik volledig voor te vinden. Ik wil maar al te graag betalen hiervoor,... maar met de huidige belastingsgraad kan er niet veel meer solidariteit af bij mij. Ik kan me geen auto permitteren, geen huis of geen deftige vakantie, net omwille van de hypotheek die de voorgaande generaties blijven leggen op onze ontwikkeling. En ik ben dan nog bij de gelukkigen die werk vinden....
Solidariteit is in België op vele vlakken eenrichtingsverkeer geworden. Het is een schande dat onze regering er zelfs maar over dènkt mijn generatie langer te laten werken, minder te laten verdienden omwille van de fouten die anderen in het verleden hebben gemaakt. Wie werd er beter van onze staatsschulden? Wie heeft er veel geld aan de vingers laten kleven met allerlei schandaaltjes her en der? Welke generatie heeft er alle voordeel bij gehad om onze staatseigendommen te laten uitverkopen aan het buitenland?
Geen mensen van 21 jaar die in de supermarkt rekken aanvullen, ik kan het u verzekeren, ... mensen van 21 staan als ze niet aan de dop staan, meestal tegen 750 euro per maand in een supermarkt of helpdesk te werken om dan nog 50% van hun loon en 21% van wat ze verbruiken af te geven aan een staat die deze middelen enkel aanwend om inactieven, ouderen en profiteurs te voorzien van genoeg middelen om het te halen tot de volgende verkiezingen, om dan opnieuw op dezelfde bende mafia te stemmen. En met mafia bedoel ik zowel de partijen in de regering dan de oppositie, ... een oppositie die moesten ze het echt zo menen met Vlàànderen al lang het hele land hadden platgelegd uit protest, maar liever hun geld tellen en hun oude verhaaltjes tegen migranten afsteken in de media in plaats van echt iets te doen.
Kortom, er schort serieus wat aan de voorstellen van de regering, en gezien de antwoorden van de vakbonden hoop ik op een lange moeilijke strijd, waar misschien als enige goede boodschap gaat uitkomen dat de oudere generaties eens gaan beseffen dat WIJ, de jongere generaties alles, maar dan ook alles moeten bekostigen, en dat in een economische klimaat van globaal gestuurde systemen van grootkapitaal en oneerlijkheid. En dat is weldegenlijk wat anders dan toen de huidige generatie oudjes nog met een joint in hun bek op woodstock gingen zien of met bloemetjes beschilderde minibusjes rondreden van de ene commune naar de andere, en in de huidige maatschappij met dikke wagens over de baan zoeven met hun facsistische levenshouding. Er zijn er natuurlijk ook andere,... gelukkig maar. Maar in't algemeen gesproken treft deze generatie veel schuld, en blijkbaar wil niemand dat geweten hebben,... zelfs niet de mensen die het massaal moeten betalen.

dag van de klant...

Elk jaar opnieuw dezelfde zever; een aantal goedmenende KMO'ers en andere bedrijven gaan hun goed hart laten zien door een dag van de klant te organiseren. Ik ben echter ook wel eens klant ergens, en ik ben er niet langer mee gediend. Wat ooit begon als een toffe attentie naar de klanten toe, een beetje extra om hun dank te betuigen tov van hun klanten, is nu uitgegroeid tot een waar grabbel-en-duw festijn. Sinds 7u deze morregend is het een drukte van jewelste in de marginale building waar ik woon. Ik woon waarschijnlijk in de meest hebberige gemeente van het land, want deze mensen zijn daadwerkelijk al van 's ochtends vroeg op pad om allerlei voordeeltjes te gaan rapen her en der. Wat verbazend is, gewoonlijk zie je ze hoogstens één keer per maand massaal eten en drank aanhalen, om dit vervolgens in hun diepvries te stoppen in hun garagebox (waar ze eigenlijk beter hun wagen zouden zetten maar ok...). Deze mensen hebben maar een doel voor ogen als wanneer ze vandaag gaan winkelen: krijgen. Ze willen vanalles krijgen. Dezelfde generatie die van alles en nog wat profiteerd en NOG meer wil, altijd NOG meer wil , gaan ook deze dag van de klant verpesten door hun allesovertreffende hebberigheid.
Ik snap de zelfstandigen niet eigenlijk, wanneer je merkt dat je cliënteel enkel nog komt omdat je iets weggeeft, is er toch fundamenteel iets mis niet? De bakker die een chocolaatje extra weggeeft en opeens 2x meer volk over de vloer krijgt dan normaal, moet toch ook even nadenken over wat hij aan't doen is? Zeker als er mensen binnenkomen voor dingen als '2 pitolets'... De echte klanten, mensen zoals ik bijvoorbeeld, blijven weg omwille van deze drukte en hebberige wolven. Ik blijf actief weg uit het Shopping Center vandaag (hoewel ik enkele sokken en t-shirts moest hebben) omwille van de algehele stormloop die ontstaat met dit achterhaalde initiatief.
Een voorstel naar de KMO'ers toe: schaf die kadootjes af, en geeft op de dag van de klant niets weg... maar geef in de plaats je trouwe klanten een soort van extraatje door middel van een klantenkaart. Met dit middel beloon je je èchte klanten (en geen geelogende kwijlende bruggepensionneerden die verder niks te doen hebben dan hun hebberigheid en geldingsdrng rond te spuien) en zorg je voor een beloning voor je zaak in z'n geheel. Het was oorspronkelijk een goed idee uiteraard om mensen op die dag een presentje te geven, maar dat was natuurlijk niet gerkend op de ongelofelijke inhaligheid van diezelfde generatie die ons nu opgezadeld heeft met een torenhoge staatsschuld en een lege pensioenkas. Maar da's een andere discussie :)

vrijdag, september 23, 2005

DDR 2 demand 'disappointing' - analyst | The Register

Weer typerend, de moment dat je je PC besteld, is de RAM of iets anders weer 'outdated' of droppen de sales, stijgen de prijzen of whatever... :)

donderdag, september 22, 2005

sneller....

Raar eigenlijk, ik word blijkbaar alleen maar gestimuleerd om creatief te zijn vanuit mezelf wanneer er druk is, of wanneer het slecht gaat. Det betekent verveling of depressie of andere shit die eigenlijk niet thuishoort in het plaatje 'rust'.

Ik merk meer en meer dat mensen zelfs niet het minste grijntje geduld kunnen opbrengen als het gaat over iets bekijken of belusiteren. Alles moet snel snel als een trailer de beste en meest spectaculaire of typerende hoogtepunten naar hun ogen of gehoororganen toeschieten. Zonder dat men ook maar even rekening houd met de bedoeling van een creatie. De achtergronden van dingen, de volledige vorm ervan doen er blijkbaar allemaal niet toe. Een film kan je best in fast-forward bekijken, om dan even halt te houden bij de ontploffingen of getruceerde scènes. Een Cd kan best beluisteren door de intro's te skippen en meteen de 2-3 "beste" (meest gepromote) nummers te beluisteren,...enkel tot aan het refrein uiteraard.
Een boek kan je best niet lezen, maar de achterflap is voldoende om te kunnen meepraten. Hetzelfde voor toneel, spelletjes en musea. Men zou eigenlijk voor dit soort mensen eens een aangepaste stad moeten maken. Waar alles maar uit 1/10 bestaat van wat het oorspronkelijk was. Een atomium met 1 bol, en een halve trap. Een cinémazaal waar ze telkens de eeste 10 minuten van een film geven, een bakker waar je maar per twee sneetjes brood kan kopen,... en een boekenwinkel met enkel maar de hoezen en de 2 eerste en 2 laatste bladzijden van elk boek.
Deze mensen zouden perfect gelukkig zijn. Met elkaar in contact blijven via 3-letterige sms'jes en alllemaal 200 rijden op de autostrade aangezien die o-zo kort is. Om maar te zwijgen over hun slechte kleding en super-fast food,... waarbij de fritten vanop 100m afstand door het open raam van hun 4x4 wagens naar binnen worden geschoten, en waar er daarna in de bijbehorende car-wash nog een slodder mayonnaise word aan toegevoegd terwijl ze aan het kauwen zijn.
In het Rubenshuis zouden alle doeken enkel de linker onderkant vertonen, de rest zou weggesneden zijn, aangezien deze mensen met een tiende van een schilderij toch al genoeg gezien hebben. En hopelijk gaan ze ook 10 keer sneller dood dan andere mensen.. dan kunnen we ze snel snel cremeren en in een een snufje van hun asse snel snel in een luciferdoosje stoppen en verloren leggen. Sneller aub. Dit stukje duurt hen waarschijnlijk ook te lang. Speciaal voor hen de kortere versie:

mensen, niet veel geduld,
ze niet veel moois zien,
de dood


* alle dt-fouten in dit stukje zijn met opzet.

in het Nederlands

Het is vermoeiend, maar eigenlijk ook wel plezant, ... ik heb zo'n beetje dingen herontdekt de laatste dagen. Ik ben me meer terug aan't concentreren op het echte werk op de job, ipv. de eindeloze bijtaken. wat maakt dat ik wel minder schrijf-tijd heb. Maar ok, dit kan ik dan oo best 's avonds doen enzo... De nieuwe PC is besteld,... gaat wel weer geld kosten maar ok, ik heb geen dure hobbies, geen sport, ik rook niet, drinken doe ik niet veel meer (ehem nee) en dan heb ik uiteraard ook geen echte vriendin die me handen vol geld kost. Als zou dit laatste niet eens zo erg zijn, meestal porren ze je aan om wat zuiniger te zijn in plaats van al te veeleisend te zijn... maar ok, die nieuwe PC komt er dus eindelijk, ne aan jaar twijfelen.
Ik hoop vrijdag nog eens langst te kunnen gaan bij S. De organisatie waar hij bij zit doet nogal veel feestjes en aangezien hij zelf nog een overblijvende is van de jaren 90 party-club waar ik mee optrok is't altijd een prettig weerzien... ik herinner me nog toen we na een fles Martini te hebben leeggemaakt met een Rugby-ball de trein naar Knokke op stapten,... ik geloof zelfs nog met een ghetto blaster met death metal op... vrij fijne tijden. De periode waar we't ons niet aantrokken dat er mensen iets van ons dachten, of waar we best in absoluut no-style konden rondlopen aangezien het toch de nineties was, en stijl dus om het even wat kon zijn. en nu heb je pastelkleurige legerbroeken en Anasthasia-brilletjes voor mannen... jeezes.
In any case... ik ben niet meer in schrijf modus als het op Nederlands aankomt dezer dagen... ik ben te overladen met Engelse woorden elke dag, ben ook in 2 Engelstalige boeken bezig en schrijf zelf te veel in't Engels om goed te zijn. Ik ga proberen komende dagen terug de blog te onderhouden, ook in't Nederlands.
De opleiding voor creative writing begint 10 oktober merkte ik daarnet. Wel jammer dat ik daar weer zelf moest achter gaan googlen maar ok,... de informatie was tenminste beschikbaar.
Ik ben al een jaar aan't aftellen, en op de lange duur kijk je al niet meer uit naar het begin van waar je naar aan't aftellen was. Ik ga in ieder geval proberen m'n blog te behouden en er echt tijd voor te maken wanneer ik de cursus doe... al zegt iedereen me dat het gekkenwerk is. We zullen zien... ik kan ook gewoon op m'n andere blog de nodige schrijfsels dumpen uiteraard.

de hypnose gaat door,.. m'n scherm op't werk en thuis blijft me laten staren... m'n denken gaat dan ook iets trager en minder chaotisch... een zekere rust komt over me op zulke momenten, en da's niet goed eigenlijk, ik schrijf liever over koppen op spiezen, of strandstoelen die kunnen spreken, spelende kinderen op de maan, vechtende stroopwafels en grotten waar een heel ander soort van leven heerst. En dan zit je daar... gewoon naar je scherm te staren, denkende aan het feit dat je naar je scherm aan't staren bent. En dan is't al te laat.

donderdag, september 15, 2005

get up!

't Is weer zover... een bepaalde klik in m'n kop heeft me vandaag van extreme hoofdpijn verlost, de hoofpijn die zo hevig bonde dat ze alles begon the overheersen. en ik heb gegeten en chemische dingen moeten slikken voor eht wegging. Daarna kon ik weer m'n walkman op. en de aanloop naar MF05 is begonnen... een ware count-down elk jaar. Eens temeer zijn er weer een heleboel mensen bezig met allerlei opbouwende dingen waarvan ze zelf het nut niet inzien, en moet alles wijken.
B. mailde me vandaag en we waren elkaar aan het oppeppen op een of andere manier; komt daarbij nog het heugelijke nieuws dat er dit weekend allerlei goeie dingen te doen zijn... ik weet niet wat eerst kiezen. Horsepower geeft een drink voro haar verjaardag, en da's elk jaar een mooie gelegenheid om nog eens de bende mensen bijelkaar te krijgen die dan elkaar aanklampen en op straat rondspringen omdat ze nieuwe tattoos hebben laten zetten enzo... niks speciaals, maar ik hebd ze graag... vooral omdat ze ongedwongen zat kunnenw orden op witte wijn redbul zonder onraad te ruiken.
Dan is er zaterdag, de boa party op Linkeroever, ind e oude GVa gebowuen, en natuurlijk ook het iets verder gelegen Londen, alwaar de club der clubs een goei feestje geeft zo te zien:

Sat 17th September
SLIME 3 FLOOR SPECIAL
free for members b4 11pm!
trad goth floor
industek floor
progressive goth/ebm floor
and also featuring a real jet airliner crashlanded on one of the floors

Meestal betekend dit dat je om 8u 's ochtends als een echt wrak terug de tgv opkruipt, stinkend naar bier en zweet van andere mensen... maar dat deert meestal niet... het is toch maar zondag, en een nachtje Slimes maakt je in een stuk een 5 tal jaar jonger vanbinnen, en 10 jaar ouder van buiten. Als ik dit tempo kan volhoduen gaat het er nog van komen ook, ik ben de traagheid beu, ik ben m'n eigen roest beu, m'n eigen tomeloze slaapvewekkende rantzoengedachten. En je kan maar beter geen propagande voeren zonder inhoud dezer dagen.
Zondag is't een SG-1 marathon bij mij thuis... al denk ik er beter aan te doen toch een beetje slaap te nemen... ah... whatever... slapen doen we al genoeg,...

zondag, september 11, 2005

licht in mij

Dit weekend ben ik kompleet leeg. Er is zo veel te doen, zo veel te zeggen en tegen zoveel mensen te praten. En toch zit ik gewoon op't terras. De warmte heeft me te pakken en de de voorbij week was niet echt van die aard dat ik ook maar iets van fut over had. Het is niet meer plezant, om te zien hoe ik meer en meer op vrijdag gewoon leeg ben. Ik herinner me fisheyes terwijl ze met een duikpak aan in het water zat op een foto. En ik bezocht met haar de school waar ze zat toen, en we keken naar de foto. Ze lachte en wist niet meer waar het genomen was, maar dat ze de foto ook niet zo mooi vond. En ik nam haar vast en zei haar dat ze mooi was in een duikerspak...
Er is iets met me aan de hand momenteel... een waas een soort hypnose waar ik maar niet uit geraak, en ik staar in een constante diepte en knik ja in mensen in hun gezicht, alsof ik geïnteresseerd luister naar wat ze me vertellen. Maar niets is minder waar, ik ben gewoon weg op dat moment, ik knik en probeer te acteren dat ik heb begrijp, maar ik versta geen moer van wat ze me zeggen, ik weet zelfs 5 seconden later niet meer dat ik heb heb horen spreken. En de schermen voor m'n neus brengen me langzaam in de te verkeerde stemming. De mensen zijn niet mooi meer om me heen, ze leven in kleine kamers en grote huizen, en kijken naar de kasten vol met rommel. Sax is een braaf meisje, en ze weet maar al te goed dat ik haar bewonder voor wat ze doet, ze kon ontsnappen aan haar neerwaardse spiraal, en is gelukkig zoals ze is. En ik ben nutteloos geworden, een egoïst zonder thuis. De collectie boeken staat in de kast, zonder iemand om het te bestuderen. Ik heb het moeilijk. Het liefst van al zou ik horen hoe het met je gaat, maar dan ben ik zielig. De status van iemands geluk interesseert me ook al niet. Want het is niet echt van mij. En als iets niet in je bezit is kan jet het meteen maar ver weghouden ook.
Ik ben op een paar uur tijd kompleet inelkaar gezakt. Vorig jaar was het toffer waarschijnlijk, toen was ze nog vers en waren we benieuwd.

dinsdag, augustus 30, 2005

thinking

When one of the few people I really interested in, or really care about, doesn't respond, then I feel sad. Just sad, because I don't know, my little paranoid mind is raging at such moments, not knowing if I did or said something wrong, or that they just don't have the time for me at that moment. which is rationally speaking very normal. What isn't normal is that fact that I freak out about a lot of things, especially because she looks at me sometime, in a way that makes me doubt if we're really just friends or something more. And it's difficult and fragile, because you always balance between being just friends, and a broken relationship. The time in between can be funny and really happy of course.
The main thing is that I grow tired of people quiet easily myself. So I think I drag on this building up to a real thing, just because I'm not interested in a fixed kind of relation with anyone. I know I can't handle that for long, just because every little move, word and deed is registered in my brain, and after a while I even get annoyed by someone breathing, eating or drinking water. And that's me, that's my intolerant self that I've been fighting for a long time. Although it's better then a couple of years ago... I work on that by trying to avoid any reaction. And it helps. Even irritation floats away after a while.

I'm currently in a very 'real' thinking zone in fact,... I think what I think, not just jumping around in some circles and thought-spirals... the bad part is that I'm not that creative at such moments. But that lasts not that long usually.

maandag, augustus 22, 2005

augustus

Eindelijk er weer eens bovenop. Ik voel een soort mentale energie weer door me stromen als een vat red bull dat net pootjes heeft gekregen, of een lijntje coke dat op zichzelf op wintersport is vertrokken. En ik heb al lang niet meer gevoeld hoe het is om los van de vergallende mensen en de zwartkijkers, de afblokkers en de licht in je ogen niet gunnende mensen mezelf te zijn en te bewegen in alle vrijheid.
Het voorbije weekend was opperbest eigenlijk. Uitgaan en in een stuk door nog een workshop meemaken waarbij je jezelf tot enig leven dwingt, waarbij je als het waren weer dat kleine jongetje kan zijn dat op school eens een mooi toneelstukje bedacht en mensen aan het lachen bracht met wat hij verzonnen had. En dat is het soort van voorbije modegril die ik wel wil volgen. Jammer genoeg kan je dat alleen als je je al niet hebt vastgepind op andere zaken... want op maandag is er al de SA waar ik naartoe moet, dus het improvisatie-theater zal nog even moeten wachten... jammer genoeg. Ik begrijp niet waarom ze op een rotdag als maandag zulke dingen organiseren, maar dat is uiteraard nu eenmaal het leven... de rest van de week kan je je gerust doodvervelen RSI krijgen van te counterstriken, of oudjes bezoeken in het bejaardentehuis, maar op maandag is het FEEEEEEEESTEEEEEEH geblazen, dan moet eenieder wat bijleren, fun maken, de rimbo dansen, leren schaken, leren piano spelen, leren wijnproeven, nootigeziene assertiviteit aankweken, buikdanslessen volgen, en hun parkiet zalmroze laten worden door de voeding aan te passen. Maar de rest van de week crepeer je van de doffe ellende. Alhoewel... ik heb ooit eens een recordpoging paasei-bouwen meegemaakt, en dat was op een donderdag... dus het kan wèl.
In ieder geval me kostelijk geamuseerd, zeker omdat ik zeer aangenaam en charmant gezelschap vertoefde, wat altijd een pluspunt is wanneer je een 68-jarige landschapskunstenaar wil uitbeelden die omkomt door verf te inhalleren... de uitkomst blijft hetzelfde... ik ben er dankzij een paar simpele ingrepen weer bovenop. Zelfs op het werk ben ik ver weg van alle ellende zo blijkt. Soms zit het mee, zelfs voor een maand die meestal niet veel inhoud heeft, of waarin je je te pletter zweet zonde reden.
Ik ben stilaan aan't verzuipen in wat ik allemaal nog moet afschrijven, en uitlezen. Eerst en vooral beginnen met de lievelingsboeken van B. Als je iemand wil leren kenne, neem dan haar/zijn 4 meest geliefde boeken, en lees ze uit. En je weet meteen met wie je te maken hebt :)
Bij mij kan je dan voorlopig het volgende lezen:
- 'Pandora's star' + vervolg (Peter F. Hamilton)
- 'American Psycho' (Brett Easton Ellis)
- 'Post office' (Charles Bukowski)
- 'Choke' (Chuck Palahniuk)
(en dan heb ik er uiteraar met pijn in het hart een heleboel niet vermeld)

Deze week heb ik eigenlijk de banden ook terug aangehaald met twee mensen die een beetje waren weggevallen door allerlei omstandigheden. En eigenlijk was het nog maar een schuchter begin (ik vertrouw geen mensen meteen terug nadat ze als de baarlijke duivel zelf zijn afgeschilderd op de fresco's in m'n brein), maar een begin is een begin, en je kan maar beter iets proberen in plaats van alle tijd en moeite die je je hebt getroost te laten verloren gaan met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Ik heb ontdekt dat er ziets bestaat als DVD boxen van absolutely fabulous... een serie die ik wel kon smaken, maar waar ik nooit me de moeite troostte echt voor thuis te blijven toen ik nog tv keek. ... maar nu heb ik de box en kan ik naar hartelust op zoek naar de beste afleveringen.

zondag, augustus 07, 2005

weten

Leegte, ... ik voel me soms zo vreselijk leeg en uitgebeend door de routine van elke week, dat er gewoon bij ga liggen. Er zijn niet veel inspirerende mensen in m'n omgeving eigenlijk. En dat heb ik nochtans wel nodig. Ander haal ik het niet in m'n hoofd om bijvoorbeeld naar een tentoonstelling te gaan, of een reis te maken, zelf brood te bakken, of een wandeling te doen in de Ardennen. Ik heb wel ideeën over wat ik zoals zou willen doen, daar gaat het niet over, maar gewoon de actie zelf beginnen is moelijk. Ik ben soms als een slachtoffer van een foutgelopen hypnoseshow, niet helemaal bij zinnen om echt een vinnige actie te ondernemen voor mezelf, ik moet gepushed worden, gemotiveerd, of op z'n minst een kans krijgen hiertoe. En daar ontbreekt het eigenlijk aan in deze omgeving. Ik word niet gemotiveerd door routine, gezaag over boekhoudpakketen, of het zelfbeeld dat iemand van zichzelf wil opdringen aan andere mensen zonder de daad bij het woord te voeren. Meer zelfs, ik probeer me echt op te houden met mensen die een beetje meer energie hebben eigenlijk. Zlefs al betekend dat de oude gekenden de rug toekeren. Het hoofddoel blijft iets verwezenlijken, en eens iets meegemaakt hebben... en hoewel ik op dit punt invergelijking met de grijze muizen op m'n werk niet te klagen hebn is eht toch stijl bergaf aan't gaan sinds een jaar of 2-3.
Maar niet getreurd... de mensen met wie ik nu zoal wegga zijn toch al een stuk anders op dat vlak. Ze verstaan er de kunst in hun leven niet te beperken tot het analyseren van anderen en het in circels draaien van hun eigen theorietjes.

donderdag, juli 28, 2005

beter

Het gaat weer wat beter. Met de nonchalante houding op't werk momenteel, en de stomme grappen en de slechte werking van het hele systeem daar, heb ik me toch stand kunnen houden.
Een vriendin van me heeft me geholpen in een uitweg te vinden ergens, maar daarvoor moet ik wel nog een en ander bekijken en eens goed nadenken. Maar het lijkt me wel wat.
Daarbij was er vandaag nog de mooie regen, en de domme mensen die zelfs met hun 4x4 wagens niet door een plas van 5cm diep durfden te rijden...
Ik probeer het boek dat B. me gaf uit te lezen, nog wat episodes mee te pakken van SG-1 en dan eens vooruit te kijken naar het weekend. Ik heb eigenlijk wel zin in een concertje deze keer, maar dan iets waarbij m'n oren nog eens iets beleven, en niet alleen m'n maag en m'n ogen.
De koffiekoeken van vanmorregend waren heerlijk, eigenlijk maakt zoetigheid m'n dag goed op zo'n momenten.

dinsdag, juli 26, 2005

4 letters

Liefste dagboek...
Vandaag waren er weer veel mensen aan het rondwandelen.
En ik vond ze niet aardig.
en ze profiteren van mij, en van m'n werk en van m'n gedachten en gedoe... en ze kennen me niet of nauwelijks, en daarom zuigen ze me leeg.
Het lukt me niet meer. gewoon meedraaien en doen alsof het allemaal ok is.
Vandaag was het gevoel onbeschrijflijk. Ik ben nog minder dan een hond op het werk, en ik wil me gewoon niet meer verweren... want de overmacht is te groot. De paar steken en prikken die ik uitdeel zijn niet meer dan een zwakke reactie van iemand die is uitgeteld.
en niemand helpt me, niemand steunt me, omdat diegenen die me omringen een bende lafzakken zijn. Waarmee je lol kan maken, en die leedvermaak vertonen, maar verder gewoon stront en darmen zijn.
een dezer dagen verdwijn ik, en dan kunnen ze blij zijn, en verder doen, en dat kleine gevoel van gemist in hun achterhoofd negeren, wegdrinken of wegshoppen.
ik haat shiny happy people... aan iedereen die me liet vallen de laatste weken: fuck off and die

dag liefste dagboek, daag.

woensdag, juli 20, 2005

gemis

elke dag

je zacht glooiende zij,
je witte kleed, met die perfecte
rondingen die zo warm in m'n handen passen
Je zachte altijd aanwezige blijheid.

De zelfverzekerde stadvastige aanpak van je werk
Je eeuwig glimmende neusje
De schoonheid van je slaap
Je twaalf uur durende rush waarvan ik elke seconde
laat tellen. En waarvan ik geniet.

Je opgewekte licht gloeiende gezicht
De tentakels uit je kop
De geluiden van genot

Ik mis je elke dag,
m'n lieve mp3 player.

dinsdag, juli 19, 2005

over werk

"Overwerk je niet hé", zei een van de laatstbijgekomen testers toen hij voorbij m'n bureau ging en naar buiten wandelde rond 6 uur.
"Veel success", antwoordde ik instinctief.
Het is normaal niet m'n gewoonte om hier zo laat nog te zitten. Normaal bolt iedereen het hier af tussen 4 en 5, op een paar over-competitieve mensen na. Ik hoorde bij geen van beide groepen vandaag eigenlijk. Als ik echt heel eerlijk ben bestond m'n taak vandaag inderdaad uit niet veel zaaks. Ik heb een minute soep Tandori gegeten, waar ik het zuur van kreeg, dan heb ik speculaasjes gegeten, waar ik dan ook het zuur van kreeg, en ditalles heb ik dan doorgespoeld met Tonic. Waar ik het zuur mee uitkreeg blijkbaar. De rest bestond uit het nakijken en 'frullen' aan een nutteloos document. Ik heb het deze morrgend uitgechecked uit onze document management registratie, en zonet terug ingechecked. Op deze manier is het een hele poos officiëel door m'n handen gegaan en heb ik er recht op om weer een paar uren voor project 'craphopper' te hebben gewerkt.
Daarna kwam project 'flop-wizard' waarbij ik screenshots heb gemaakt en in een even nutteloos word-document heb geplakt om de word-document-fetishisten een stijve te geven.

Ik heb daarna gaan eten en naar ongeloofelijke saaie verhalen geluisterd die ik allemaal al 20 keer heb gehoord, en waarvan ik u een samenvatting wil geven:
De vakantie-verhalen (let er ook op dat het woord vakantie door deze mensen als "vàkàntsi" wordt uitgesproken)
1) Het verhaal van de collega die in nen taxi met z'n wijf zit in
Maghamagha soewhere, en de taxi hun naar een ander restaurant reed dan dat ze hadden gezegd, omdat'm die eigenaar blijkbaar kende, en waar ze dan een uur hebben moeten argumenteren om terug weg te geraken) en waar de pointe van het verhaal was dat men een live band die voor muziek zorgde bij het binnenkomen,niet meer speelde toen ze buitengingen.
2) het verhaal van de kamelentocht waar te weinig kamelen waren en
waar 2 dikke toeristen op een enkele kameel werden gehesen en nog extra moesten
betalen ook, en waarbij ze een tulbant moesten dragen tegen hun goesting
3) de tunesische reis waarbij ze op een buske rond het centrum
werden gereden van een stad tegen schandalige prijzen en waar ze de stad zelf niet
konden zien eigenlijk en zich geneerden om met 2 koppels samen in een koets te worden geduwd
4) de saaie verhaaltjes over opdringerige verkopers in Thailand op een
of ander toeristisch plein waarbij je moest afpingelen (oh neen maar af-pin-gelen!
oeioei) om "een taxi achtig fietske" te nemen)
5) Het verhaal van de handdoeken en strandparaplu-oorlog op de
Dominicaanse rep.
Dit om maar even te illustreren dat m'n middagmaal niet echt smaakte met al deze uitermate interessante verhaaltjes...

De jongen die buiten wandelde dus. Korte beschrijving: nerd-kapsel dat een wasbeurt niet zou overleven, ruitjeshemd, dikke brilglazen, Verhofstadt-tanden, wiskundige manier van denken, draagt een winterbroek in de zomer, witte sokken... trots op z'n diploma van ingnieur waarvan z'n familie waarshcijnlijk op elke nieuwjaarsbijeenkomst zegt: "Ziedis wa ne grote jonge dat'm al is...ooh, en hij is einzjenjeur zenne!" terwijl ze over z'n vettig haar wrijven alvorens zich dood te zuipen aan de slechte Spaanse wijn die hun bomma heeft meegenomen uit hun overwinteringsdorp waarna het aftellen naar een nieuw jaar vol glorie en roem kan beginnen.
Die jongen dus, die had gelijk in feite.

De ietwat gedurfde steek onder water die hij me trachtte te geven, wilde zoveel zeggen als: "Ik heb hier vandaag hard gewerkt en gij doet hier geen zak, en ik heb u door." Het is dat soort sluipend gif dat een firma als deze nodig heeft, het jeugdig enthousiasme waarbij iemand het echt niet pikt dat er iemand anders geen reet uitvreet.
Ik hou wel van het woordje 'reet', niet omdat ik wil shoqueren, maar omdat je zelfs met de ongeloofelijk in-zijnde rollende R van tegenwoordig het woord niet kan uitspreken zonder platvloers over te komen. Dat moeten ze op VTM eens proberen bij Birgit van Mol ofzo... "Rrrrrrreet".

Maar waar waren we? Oh ja, die gast, ... die gast bolde het al snel af met z'n Kipling rugzakje en z'n laptop... want hij had me beledigd en hij vreesde een al te uitgebreid antwoord waarschijnlijk, ofwel moest hij naar de logopedist om het woord "Sossiessen" te leren uitspreken met die tanden van hem.
En ik lachtte, want ik wil deze gast nog wel eens terugzien, als hij hier een jaar of 2-3 werkt. Wanneer al z'n mooie ambities gewoon zijn weggekwijnd, of wanneer hij uit pure ellende ander werk zoekt en merkt dat hij zich hier heeft verbrand en voor niemendal zoveel energie heeft gestoken in die tests van hem. Tests die trouwens geen hol uitmaken gezien de structuur hier. Z'n ambitie en enthousiasme was een klein beetje dan hetgeen ik hier in't begin vertoonde. En waarschijnlijk zat er toen ook een gast die wat langer hier werkte met me te lachen, de sarcastische klootzak.

En ja, ik kan het niet meer opbrengen, en ja dat ligt aan mezelf. Ik ben nooit de ingenieur geweest, die ICT-hoogvlieger, de brilliante programmeur. Ik denk niet logisch, ik denk niet als een robot en ik ben al helemaal niet consequent. Ik ben een non-sequetor. En daar ben ik trots op (mooie bumpersticker ook). Ik zit hier enkel en alleen omdat ze voor de prijs van 1 dure gast, er 2 goedkope konden wegplukken bij een ISP, en omdat ik een redelijke kennis had van routers. En ik spreek in de verleden tijd. Want ik ben hier alles verleerd. En ik ben verheven hieromtrend. Ik kan nu verder gaan met mezelf te vernielen in een wereld die me blijft uitkotsen. Ik ben de slechte champignonsaus die is opgelikt door een straathond die in vuilzakken snuffelt in een restaurantbuurt. En die werd uitgebraakt, en door diezelfde hond weer opgelikt. En terug uitgekotst, en terug opgelikt,... in een eindeloze rotonde zonder achtergrondmuziek.
Maar wees gerust jongetje, ik zal me zeker niet overwerken.
madness

madness is a cure
for all you have to endure
it shines so bright
there is no light
when you try to be a nine year old inside

wecome to
is a word far way
whenever we drink
or wanna say

I have no way
I have no dada
to ensure your true nature
of pain or cold

I drive on
like a caterpillar
through the green
and through the drought

...and all it had brought me
was your final thoughts.
Nothing itself
nothing is all
everything is art
when you speak of it now.

m. 19/07/2005 1.13 am

maandag, juli 18, 2005

factor-x

"Je doet het jezelf aan" zegt men dan.
En ik kruip weg. Ik heb nu eenmaal niet de spirit, de gedrevenheid. Ik ben triestig, ik ben dit en ik ben dat. Dertien jaar oud gebleven zo lijkt het, en je bent niet breder dan de kamer die je inneemt. Ik ben de verschuldigde status van de mafheid. De confetti om me heen is al lang opgedroogd. En ik herinner me dat ik moest kotsen in haar moeder's appartement en dat ik dan de wc nog net op tijd vond. En in Gent is't altijd feest, als je betaald voor niks en Studio Brussel DJ's met rust laat. En ik walg er nu van, want ik heb eigenlijk niemand meer. De laatste hoop op iemand tegen te komen die nog een beetje een zielsverwantschap kon vertonen is verkeken. En ik doe het mezelf aan zegt men dan. Het grappige is dat wanneer er iets slechts gebeurd, mensen je zelf verantwoordelijk houden. Het MOET wel aan jezelf liggen wanneer je Jetair reservatie misloopt, je Visa kaart wordt misbruikt, je huisbaas een asshole is, je kat doodgereden wordt en je vriendin 's ochtends in haar nachtjaponnetje gaat checken of er niks aan te doen valt, en wanneer je belastingsbrief fouten vertoont, of je je C4 krijgt door met de verkeerde mensen te gaan eten.
Alles heb je immers aan jezelf te danken, je ben zelf verantwoordelijk voor je adem, je geur, je kleding, je scholing, je energie, je lach, je lawaai, de mensen waarop je stemt, de boeken die je las, de voedselvergiftiging.
En wanneer je er niet verantwoordelijk voor bent, zal je wel een slechte invloed uitoefenen op je omgeving. Of geen goede afkomst hebben geen goede partij zijn voor je droomprinses, of gewoon gevallen op de verkeerde moment tijdens het schaatsen op natuurijs.
En ik heb daar dus schoon genoeg van... ik heb een geheim. En ik kan het verklappen. Ik ben eigenlijk iemand anders om de zoveel tijd. En je kan niet raden wie. Ik ben de scheiding tussen fictie en realiteit, de plastieken wand waarvan er geen deksel meer verkrijgbaar is. En ik ga dikwijls kwijlen als er een hond in de buurt is. De U-boot is aan't zinken roep gauw de matrozen aan boord.
Nee, ik brabbel maar wat. Ik heb een experiment gedaan, en ben tot de conclusie gekomen dat ik geen angst meer heb voor mezelf. Ik heb de randomness, de factor-x in mezelf niet meer onder controle, maar ze blijft vanzelf binnen de perken van het sociaal aanvaardbare. En daar ben ik blij om: tralies smaken slecht.












hint here

zaterdag, juli 16, 2005

tonic, warmte en opkuis in Deurne

Ik zag de 10-jarige van weleer nu oversteken naar z'n auto met de "L" sticker op de achterruit. En ik besefte dat ik net als deze sukkel hier nooit weg ben geraakt. Ik zit op m'n terras waar ik de overburen een goedkope barbeque-set kan zien inelkaar steken, die ze bij gebrek aan vrienden, en een te veel aan hautain gedrag tegenover hun buren, nooit zullen gebruiken. Ik kan door het riet op m'n terras terugkijken naar de televisiejunkies, de mensen die terugkomen van een veel te kleine Delhaize met allerhande rommel in zakjes die bestaan uit veel te dun plastic. En de mensen hebben een hond waarbij de buik over de grond schuurt. En het stoort niemand.
Ik word zo. Je wordt wat je haat als je niet vecht, niet ten strijde trekt en geen brokken maakt.
Een beige auto is wel het laatste dat je wil kopen. Toch zijn er veel mensen in deze buurt tuk op een Mercedes die ze dan in het beige keizen. Dezelfde kleur dan de bagger in hun broek wanneer ze ontdekken dat het boven hun stand was. De mensen hier zijn fiere mensen. Trots op hetgeen ze hebben verworven door hard profiteren en werken voor nutteloze doelen. En "ze hebben het toch maar voor elkaar gekregen" is dan het gevoel dat ze willen opwekken bij anderen. De enige anderen zijn de loslopende humus voor oncreatief gedrag die rond hen woont. De mensen die lotto spelen en elkaar voorsteken bij de bakker om voorgebakken brood te kopen van een afnemer die het zelf ook maar van een industriële producent heeft gekocht. Investeren is de boodschap. Investeren vraagt enige creativiteit en durf, daarmee dat hier haast geen winkels zijn. Of enkel lege. De frituur zonder fritten, de beenhouwer die geen vlees wilde verkopen, de telefoonwinkel zonder telefoons, de kaaswinkel zonder kaas, de verdwenen viswinkel (en dan te bedenken dat Jezus vis kon bijtoveren, hier kan je't zelfs niet meer kopen al zou je het geld in je ahnd hebben). Deurne is het soort van achtergestelde vernieldorp dat is uitgegroeid vanuit het socialistische principe waarbij men per sé elke lul zonder verstand toch van een huis wilde voorzien teneinde ooit de sociale zekerheid te kunnen afbouwen. Wat een vergissing. Deze mensen hebben langharige gele honden die in rokerige appartementen wachten tot ze mogen gaan schijten in een grasperkje van 4 op 4, terwijl er verderop 5 hectare weide is. Maar baasjelief heeft geen zin om zo ver te wandelen op z'n sandalen, witte sokken, vleeskleurige korte broek, zwart-rood t-shirt aan en een L&M sigaret in z'n bakkes. Het soort van uithangbord voor stadiumverbod, het soort mensen dat meebrult met het Rad van Fortuin en het weerbericht niet wil missen.
Al-Quada mag me komen bevrijden,... en als ik de kans krijg dans ik nog mee op straat ook, met een AK-47 in de hand kom je al heel ver als het aankomt op het bevrijden van verdorven zielen uit hun bestaan. Al zou je evengoed de tv op grote schaal kunnen saboteren, zelfde effect, alleen heb je hier je armen en benen nog op zondag.
Gelukkig zijn er toch nog mensen, een handjevol, die een uitweg weten, me de mooie kanten laten zien van het bestaan. En deze mensen wil ik bij me hebben. Maar daar is focus voor nodig, en af en toe een beetje opkuis.

vrijdag, juli 15, 2005

trouw

Een jaar ofzo geleden vroeg Purpleheart me op een rare avond of ik niet wilde samenwonen op een of andere manier. Een kwestie van kosten te drukken, en vooral haar persoon uit de berg miserie te vissen die haar thuis was verworden. En ik heb nee gezegd. Niet dat ik iets tegen samenwonen heb, in tegendeel, een van de prettigste periodes tot nu toe uit m'n leven leefde ik samen met een vrouwelijk persoon die in dat sociale laddertje dat we samen vormde haar opperbeste zelf was en me gelukkig maakte. Los hier van was dit niet voor herhaling vatbaar, toch niet met om het even wie.
Ze had te veel energie op de verkeerde momenten, maar was vooral te lief. En dat voorspelt nooit veel goeds. De meeste lieve vrouwen zijn enkel uit op financiële voordelen, hebben een reeks psychische problemen, of zijn fucking desperate (er zijn waarschijnlijk uitzonderingen, al zijn die in mijn natuurlijk biotoop nog niet voor de koplampen van m'n ziel weggeschoten door de nachtelijke boswegen).
Het samenhokken, huis kopen en appartementen bekijken ging dus niet door. En we gingen verder met elkaar naar uitgaansgelegenheden allerhande. Zo ook naar café "Zot van de Galm" waar er een zuur kijkend heerschap aan de toog, zoals gewoonlijk, studentes, ex-studentes en uitgerangeerde vrouwen trachtte aan de haak te slaan. Hij bekeek me vies aangezien ik de enige was in heel de keet met een vrouwelijk iemand in z'n buurt die als zodanig kon doorgaan, in staat was te lachen, nog op haar poten kon staan om 1u 's nachts en bovendien er niet slecht en/of te sexueel onrijp uitzag.
En hij klampte haar aan, op de manier dat een man van in de twintig na 4 Duvels een vrouw in een ietwat kortere rok aanklampt, en hij begon de zoveelste stomme truuk toe te passen die elke zatte vent probeerd toe te passen aan zoveel togen van zoveel stomme cafés overal.
En de domme gans trapte er in. Ik herinnerde me Fish-eyes, die zulk heerschap eerst een duur drankje liet betalen, dan een belediging uitlokte om hem daarna eigenhandig (of met enige hulp van ondergetekende) in elkaar te trappen of te verwonden met een reeks vlijmscherpe nagels of barmeubelen.
Purpleheart was duidelijk niet van dit kaliber,... wat haar meteen nog oninteressanter maakte dan ze al was. En ze dartelde rond en was gelukkig met de aandacht die ze opeens kreeg.
Ik ging m'n weg, en zij ging haar weg, en zo worden we allemaal gelukkig op een bepaald moment. Competitivieteit en krampachtige vrouwen gaan niet samen.
-flash-
Een jaar ging voorbij (dansen, de nieuwe REM-cd, muggenbeten, vakantiegeld, evaluatiebesprekingen, auto 2 maal gerepareerd, trip naar Frankrijk, trip naar Duitsland, websites uploaden, praten, uitgaan, foto's nemen van een koe in een wei... triple X - the next level gaan zien in de cinema en spijt hebben van je geld, warmte, zomer, parkeerproblemen...)
-flash-
Vorige week kreeg ik dus een mooie enveloppe in de bus, met daarop een uitnodiging op glanspapier voor de trouw van Purplehart en aanhangsel. En de bijbehorende bezoeken aan de nieuwe woonst van het nieuw ontstane kredietkoppel. Alsof dat niet genoeg was begon ze me ook te bellen en sms'en aangezien ik absoluut niet mocht ontbreken op haar trouw (alles moet namelijk perfect zijn voor bepaalde mensen).
Nu ik kan die gast niet luchten, en ik kan eigenlijk me totaal niet forceren tot het ook maar een minimum aan interesse opbrengen voor zoiets stoms als de trouw van twee mensen die elkaar godbetert in café "Zot van de Galm" hebben leren kennen. Meer nog, ik denk dat ik zelfs moest ik geld bijkrijgen deze repetitie voor een echtscheiding niet wil bijwonen. Waarschijnlijk zijn er meer dingen aan de hand dan gewoon een trouw. Ik kan me voorstellen dat iemand met een goedbetaalde job als hij ook meteen het nodige zal doen om aan iedereen te bewijzen dat z'n status gestegen is op de cakewalk van z'n sociale leven (zeker in vergelijking met de persoon die aan de toog hing van weleer), daarbij niet beseffend dat hij een wolf in schaapskleren heeft binnengehaald. In ieder geval ik ben niet zo voor trouwgelegenheden, zeker niet als ik niet allebei de mensen een warm hart toe draag...
Ik gun haar wel het geluk van een gezin uiteraard, ... maar gunnen doe ik veel mensen veel dingen, ... en meestal helpt dat niet veel.