woensdag, april 25, 2012

failliet in België

Een blogpost, of open brief zo u wil (da's populair tegenwoordig, elk kind dat z'n schoenveters kan knopen, elke would-be journalist heeft er wel een geschreven) is meestal gepost uit frustratie, onmacht en vooral onbegrip.  Het kan ook een oproep zijn, ... maar ik wil hier gewoon een situatie schetsen. De lezers mogen er dan voor mijn part uitpikken wat ze willen, van denken wat ze willen...

Failliet gaan in België is voor kleine bedrijven geen pretje, da's duidelijk.  Failliet gaan voor eenmanszaken kan al helemaal catastrofaal zijn, alle begrip voor mensen wiens business plan niet aansloeg en die noodgedwongen de wetten van de economie zien toegepast worden en de boeken moeten sluiten.  Alle respect voor deze echte durvers, ondernemers en innovatieve mensen. Ze gaan er voor, met de nodige echte risico's vandien.

Er bestaan echter ook andere soorten 'zelfstandigen'.  Mensen die in feite uitgerangeerd zijn in de echte bedrijfswereld en bijgevolg hun kansen beperkt zien. (In Antwerpen noemen we ze 'ne jammenkloten')
Deze mensen beginnen dan zelf een bedrijfje, denkende dat ze het wel zullen maken, zonder echt de bedrijfstak noch de marktsituatie te kennen.  Men wil vooral een start-up snel oppompen en dan "cashen".

Vooral met het nodige duw en trekwerk bevinden ze zich dan al gauw in een positie waar luchtbellen blazen, liegen en loze beloften maken (zowel naar personeel, leveranciers en klanten toe) de hoofdtaak wordt.  
Deze bedrijven zijn evenzeer in de postitie om personeel te krijgen via de VDAB. Ze krijgen er zelfs subsidie voor.

Ik werkte de voorbij 2 jaar voor zo iemand.  De man in kwestie had niet veel meer om handen dan het lezen van 'de Trends' en andere Flair-blaadjes voor omhooggevallen KMO'ers die te dom zijn om zelf een mening te hebben over marktbewegingen.  De man leverde een doos van positie A naar positie B, en zoals het een oude PVV-stijl KMO'er betaamd, vroeg hij hiervoor een 20% extra.  Er was geen meerwaarde, er was geen echte vraag, maar aan de andere kant van de lijn (bedrijf B) stond er altijd wel een vriendje klaar om de bonnen te tekenen.
Zo gaat dat bij zulke nep-bedrijfsleiders. Ze gaan met de spreekwoordelijke pet rond bij hun ex-collega's, ex-klasgenoten, familie of zelfs ex-werknemers, in de hoop iets te kunnen "verkopen". Welnu, de man in kwestie kon niet verkopen.  Hij was te stom en te lui om zelfs een prospect te bezoeken (tenzij je onder prospect 's middags naar de Carrefour gaan rekent).  Verder zat hij daar maar, te wachten tot iemand uit de kenissenkring een fax (jawel, een fax) stuurde met daarop een bestelbon.
Wanner dat niet gebeurde met een deftige regelmaat, verzon hij wel wat 'buzinezz' die er eigenlijk niet was.  Zoals het personeel laten opdraven voor nep-consultancy taken, die dan op niets uitdraaiden. Of mensen op pad sturen om defect materiaal om te ruilen voor werkend materiaal, desnoods door middel van zeer louche ingrepen.
De man was verder om geen leugen verlegen, zo kon je elke week opslag krijgen, elke week nieuw materiaal, offertes vragen bij leveranciers.  Maar er kwam nooit iets.  Alles wat op investeren leek werd afgeblocked, alles dat op vooruitgang leek werd meteen afgedaan als 'te moeilijk'.  Je zat op de lange duur gewoon verveeld voor je uit te kijken, zelfs rondsurfen op het net was niet mogenlijk aangezien we nog met een internet verbinding zaten die uit 1999 stamde, een youtube filmpje bekijken was simpelweg niet te doen. Verder had je geen vooruitzichten, er was geen materiaal, geen hoop, en eigenlijk ook niet echt klanten (die renden een voor een weg aangezien er toch alleen maar geknoei met hopeloos verouderd materiaal gebeurde, dat dan nog eens dubbel werd gefactureerd ten opzichte van onze concurrenten).
Je kon enkel maar jobsites afschuimen op je eigen van thuis meegebrachte laptop, in de hoop snel iets anders te vinden.

Deze bedrijfsleider, wiens technisch kunnen er vooral in bestond om een spreadsheet uit te printen en dan met een balpen er wat wijzigingen op te schrijven, om deze dan aan iemand anders te geven met de vraag om het aan te passen, mag volgens onze economie beslissen over iemands C4.  Hij mag ook ten gepaste tijden beroep doen op de gratis diensten van de VDAB, en zelfs de pretentie hebben om tot de laatste maanden (wanneer de kas volledig leeg was) toch nog mensen te laten komen nep-sollicitaties doen,... gewoon om het eigen ego te strelen.  

Op een dag deed deze krabber de boeken dicht.  Na ons eerst als personeel nog anderhalve maand gratis te laten 'werken', ... 
"De crisis heeft ons genekt" durfde het heerschap dan nog beweren.  Terwijl het zijn eigen domme kortzichtige manier van verkopen was,... waarin hij 100% af hing van de goodwill van zijn vriendjes op aankoop-posten her en der. Nu al deze vrienden een voor een uit competitieve bedrijven werden geweerd was natuurlijk het rijk over van de parasiet die deze bedrijfsleider was.  Hij zat zonder makkelijke bonnetjes, die hem via de fax werden toegestuurd door zijn speelkameraadjes (waar hij dan gewoonlijk mee mocht aanschuiven aan tafels in dure restaurants). 

Nu komt het,... het personeel werd weggestuurd. Met een in der haast op een ruitjespapier geschreven krieble: zijn voornaam en een telefoonnummer.  Dat was het dan.  Geen C4, geen papieren,... geen geld... niets.  'Ik ben niet meer de bedrijfsleider".  Dus we mochten ons beklagen bij de curator, en de advocaat waarachter mijnheer lafbek zich blijft verstoppen.  Zo is mijnheer wel, hij kan zelf niet eens een document uitprinten zonder assistentie van kinderen, vrouw of personeel. Kan niet eens iets verkopen zonder dat hij van tevoren weet dat de mensen 'wel zullen tekenen want ik ken dië mens goed van vroeger'.  Iets verkopen op de prijs, kwaliteit of innovatieve kracht achter een product, was er nooit bij. 

Voor ons, het personeel,  bleef er niets over... we konden onze auto, sleutels en ander materiaal afgeven, waarna we zelfs geen C4 in de plaats kregen.  Hetgeen alvast 'niet netjes' kan genoemd worden.
Je moet dan aanschuiven bij de vakbond... waar men je doodleuk vertelt dat je zonder C4 nergens recht op hebt.  De RVA heeft wel een fonds voor sluiting van bedrijven, maar daar moet je dan ook weer wachten (gemiddeld een jaar) tot je geld ziet.
Intussen gaat mijnheer de bedrijfsleider vissen, boottochtjes maken en laat hij zich graag zien op dineetjes waar andere bedrijfsleiders zich laten fotograferen met foute pakken aan.

Je hebt geen geld, geen papieren, dus zelfs al vind je meteen ander werk (hetgeen in deze economie niet evident is) kan je niet meteen ingeschreven worden,... het eerste waar een sociaal secretariaat achter vraagt is je vakantie-attest en C4 van de vorige werkgever.  En daar sta je dan....  

Wat er echt zou moeten gebeuren: Verantwoordelijkheid.  Wanneer je een bedrijf door totale onkunde of totaal wanbeleid op de fles laat gaat (remember Boelwerf anyone?) Zou er een procedure moeten zijn waar de fysieke personen achter de beslissingen in de cel zouden moeten belanden TOT alle papierwerk en schulden zijn terugbetaald (desnoods door hun familie, toffe vrienden of weet ik veel, desnoods verkoop je hun villa met zwembad in een of andere schabouwelijk witte randgemeente vol verzuurde huisvrouwen)... want wanneer je geld wil verdienen op de kap van je personeel zònder zelf enige meerwaarde (zoals innovatieve ideeën) te leveren, moet je er ook maar de verantwoordelijkheid voor dragen dat deze mensen hun geld, papieren en rechtmatige verloning krijgen wanneer het fout gaat.  En dan heb ik het nog niet eens over de totale misdaad die zulke lafbekken aanrichten door mensen als dood vlees op een stoel te laten zitten om een existentie te zijn van hun eigen textverwerker.  Dit soort laffe bedrijfsleiders en knoeiers horen niet thuis in hun dikke villa achter hun advocaten schuilende, excuses verzinnend, deze mensen horen thuis in een gevangenis/werkkamp tot hun verrottingsmethodiek, hun roofbouw op de economie is tegemoet gekomen.  
In de eerste plaats zou dit voordelig zijn voor de werknemers, maar ook voor ECHTE zelfstandigen, ... mensen die zelf een zaak van nul uit de grond hebben gestampt of een vooruitstrevend idee hebben omgezet in een echte economische goed draaiden firma.  Want op deze manier zijn de boxmovers en losers er een voor een uitgezeefd en is er plek voor mensen die een beleid voeren, een vooruitzicht bieden.







zondag, april 22, 2012

bejaarden en beleefdheid

Laatst wilde mijn vriendin en ik even met de tram naar het centrum van de stad.  We hadden eigenlijk even niets om handen en wilden gewoon eens wat kuieren.

De tram bleek die dag echter totaal ingepalmd door bejaarden van rond de zestig jaar.
Mensen dus, die over het algemeen genomen goed te been zijn, niet tot de 'oudjes' behoren die we traditioneel voorstellen als zittende in een schommelstoel terwijl ze naar 'thuis' gapen.

Nee, het gaat hier om mensen die met vaak zure gezichten en al even verzuurde praat gràtis op de tram plaatsnemen om vervolgens zo vaak mogelijk 'ziede wel' of 'nogaliet hé' te zeggen, elkaar steunden in de vergallende pseudo-maatschappijkritiek en gezever die ze graag verspreiden ter bevestiging van elkaars illusies.

Ik mag alvast de lezer verklappen dat ik op (de meerderheid van) deze generatie kots, niet omwille van hun leeftijd, maar omdat ze vaak op alles en iedereen zitten afgeven, alsof ze zelf het toonbeeld van beleefdheid en etiquette zijn.  Hetgeen pertinent onwaar is.  Deze baby-boom generatie en de 'ik heb alles met eigen handen opgebouwd' generatie, is meestal te lui, onbeleefd, dom, kortzichtig, inhalig en vooral enorm degoutant in hun egocentrische gedragingen.  Wat meteen ook hun stemgedrag kleurt uiteraard... maar daar ga ik het niet eens over hebben.  Voor mijn part stikken ze in de schijtpolitici die ze zelf aan de macht hebben geholpen.

De tram zat zoals gezegd vol met dit soort 'zuurtjes', waardoor mijn 8 maanden zwangere vriendin lekker mocht bijven rechtstaan in de tram (blijkbaar staan enkel jonge allochtonen nog recht voor zwangere vrouwen). Uiteraard moeten de gratisrijders van deze wereld, deze vergrijsde profiteurs met hun zuignapmonden en vlaamsblok-gelul wèl kunnen zitten op de tram. Daar hebben ze zogenaamd recht op omdat ze "oud" zijn (en op onze kosten rijden).

We moesten gelukkig niet al te ver, dus enkele haltes verder begaven we ons naar de uitgang.  De tram kwam tot stilstand en ik zag meteen dat ook op het perron het vol zuurtjes stond.
Deze mensen die er anders zo tuk op zijn om skatende pubers terecht te wijzen dat ze niet mogen skaten op het trottoir of zo van die dingen, zijn dan wel niet te beroerd om samen te troepen net voor de deuren van de tram, om vervolgens binnen te stormen, mensen te porren of te duwen.

Normaal voorziet de beleefdheid (of de minimale ommegangsvorm) dat je eerst de passagiers laat UITstappen, tot wanneer je mag instappen.  Dat zijn ook regels die in de bussen en trams ophangen her en der, naast het verbod op eten en drinken.
Niet zo in België anno 2012, daar gaan de oudjes (en ander schorem) met de ellebogen eerst naar binnen, duwen de zwangere vrouw opzij die hen zou kunnen verhinderen om hun gratis zitje eerst te bereiken.

Op zulke momenten heb ik zin om het zogenaamde "zinloos geweld" boven te halen.  Want dat is waar het dat meestal op uitdraait jammer genoeg.  Wanneer je zulk oudje een schop zou geven (wat ze dubbel en dik verdienen naar mijn mening) dan kom je in de krant onder de titel: "Doorgedraaide passagier valt weerloos oudje aan te Antwerpen".

Dus ik hield me in, om vervolgens enkel verbaal tegen het mens dat ons trachtte opzij te duwen van weerwerk te voorzien.
"Eh, excuseer, maar mogen de mensen nog eerst afstappen ja?"
Waarom het zuurtje verontwaardigd keek (da's meestal stap 1: verontwààrdiging: want iemand uit het lagere volk wil haar terecht wijzen op iets,... wat uiteraard per definitie niet kan in hun wereld), haar stok naar voren porde en een zucht-geluid maakte ... ze wilde dan toch de tram èèrst op.
Ik gaf haar dan toch maar een duw (ik moest me echt inhouden om dit randgemeentekakmens niet met haar eigen stok in haar verschrompelde smoel te slaan).
Na de por die ik haar gaf ging ze uiteraard meteen de "ocharme" kaart spelen door naar andere oudjes te roepen.
Da's dan stap twee wat deze zuurtjes altijd doen: steun zoeken in hun omgeving omdat ze zelf o-zo weerloos zijn.
En ja hoor, iemand die wat verder op het perron stond en niet eens had gezien wat er aan de hand was, noch de aanleiding wist, kwam ook al aangewaggeld met enkele scheldwoorden.  Uiteraard was ook dit een oudje dat zich niet kon inhouden om éérst te beginnen schelden en dan uit te zoeken wat er aan de hand was.
Ik liep langst het eerste zuurtje verder het perron af, en omdat ze nog steeds de tram niet was op geraakt duwde ik hierbij een tweede keer tegen haar stok (die ze waarschijnlijk enkel nodig had om haar rol als overbodige bejaarde waar te maken; die krijg je er bij waarschijnlijk wanneer je je uniform van 'oudje' gaat kopen).
Ik liep  verder door, er zeker van zijnde dat het mens in kwestie geen zitplaats meer had bemachtigd op de tram en nu tegen de rest van de tram zou staan zeiken over 'wat er allemaal niet gebeurd in deze wereld'. Ik kan enkel maar hopen dat ze ooit eens ècht krapuul tegen komt op de tram,...

Is het zo fucking moeilijk om gewoon de minimale discipline op te brengen om mensen eerst te laten afstappen van de tram of bus?  Is het zo moeilijk om gewoon beleefd elks een beetje op zij te gaan wanneer je iemand kruist op een voetpad? Is het voor mensen van deze generatie zo moeilijk om te begrijpen dat ze zelf deze 'rotmaatschappij' hebben gebouwd en gekneed?  Ze zijn zelf zo egoïstisch en rot geweest dat ze nu maar moeten leren leven met het feit dat je soms geen zitplaats hebt op de tram, dat er mensen rondlopen die geen Nederlands verstaan, dat er jongeren zijn die hen nul respect tonen en dat er ook mensen zijn die minimale beleefdheid eisen, ook van oudjes, ook van allochtonen en ook van andere mensen om hen heen.
Ik vraag zelfs geen beleefdheid en ettiquette hoor, ik vraag MINIMALE beleefdheid. Meer niet.  Gewoon kunnen aanschuiven, je beurt afwachten of een stap opzij gaan voor elkaar.  Maar blijkbaar is de generatie die nu rond de 60 is zo'n bende egoïstische domoren dat ze waarschijnlijk tot ze in hun kist liggen zullen blijven denken dat ZIJ de maatschappij recht houden en zwangere vrouwen mogen opzij duwen om "hun recht" op te eisen op een zitje.

Volgende keer denk ik dat ik zulke mensen recht in het gezicht spuug.  Misschien weten ze dan meteen hun plek in 'de nieuwe maatschappij' die ze zelf hebben opgebouwd. De fuckers.

PS: Ik besef dat er ook in de generatie zestigers open-minded mensen zitten, schatten van mensen waarschijnlijk, die zich hopelijk schamen voor het gedrag van sommige van hun leeftijdsgenoten.

woensdag, april 18, 2012

e-ID wordt te weinig nuttig gebruikt

De e-ID kaart (electronische indentiteitskaart) wordt naar mijn gevoel veel te weinig gebruikt in ons land.  België verplichtte iedereen enkele jaren terug zo'n e-ID te halen (en te betalen!) bij zijn of haar gemeentehuis.
Nu zo goed als iedere legale burger zo'n kaart heeft, lijkt het alsof er verder niet veel gebruik van wordt gemaakt.

Vele instanties zoals vakbonden, ziekenfondsen, ziekenhuizen, zelfs de districtshuizen zelf, hebben de kaart blijkbaar nooit nodig en sturen je liever wandelen met een pak papierwerk dat dan gehandtekend moet worden. Hetgeen nu net te vermijden is door de e-ID, deze bevat namelijk een functie om een electronische handtekening te plaatsen (zelfs onder een document zoals een .pdf bestand).
Deze functie is totaal in onbruik geraakt,... de enige keer dat je ze eigenlijk gebruikt (na het in gebruik nemen) is bij het online invullen van je belastingsformulier.  Verder lijkt het alof alle administratieve vereenvoudiging van Vincent van Quickenborne ten spijt, de administratie nog grotendeels voortdrijft op handtekeningen plaatsten, copies laten maken en aangetekend opsturen per post.  Hetgeen dus niet hoeft.

Het is technisch geen huzarenstukje om bijvoorbeeld in een ziekenhuis een touch-screen te plaatsen om de aangifte van een pasgeboren kind zelf te kunnen doen.  Beide ouders steken de e-ID in het apparaat en tekenen met hun pincode, waarna de officiële instanties die je hebt aangevinkt worden voorzien van de nodige "papieren".  Nu moeten kersverse ouders nog een berg aangetekende brieven sturen naar hun mutualiteit, vakbond, werkgever, kinderbijslagfonds, bank,...  het kost je al gauw 30 euro aan aangetekende zendingen, gewoon om je kindergeld in orde te krijgen.  De e-ID en een klein beetje programmeerwerk kan dit verhelpen.   In de ideale wereld heeft men ook meer controle over de aangifte van kinderen (het gebeurd dat 1 kind meerdere keren wordt aangegeven teneinde meer kindergeld te ontvangen).  Deze controle en extra comfort is welkom in een wereld waar post nog wel eens verloren gaat, en sommige administraties zich nog in de jaren '70 bevinden qua efficiëntie.

Waarom niet meteen ook een geëncrypteerde koppeling maken met de verschillende databanken bij verschillende instanties?  Zodra de aangifte binnen is, kan deze een vergelijking beginnen maken op basis van  de naam en het rijksregisternummer om zodoende de andere instanties die zijn aangesloten te voorzien van de juiste gegevens.

Er zijn natuurlijk nog andere manieren om deze e-ID handtekeningen beter te gebruiken, ik haal hier maar één voorbeeld aan.  Maar bijvoorbeeld ook de toekenning van bewonerskaarten, het afhandelen van werkloosheids-uitkeringsaanvragen, ...

Intussen knoeien we verder, met papieren, postzegels, ontoereikende openingstijden, nukkige administratieve medewerkers met 80's computers en dies meer...

zaterdag, april 14, 2012

Wijngegem-Linkeroever

In het weekend van 14-15 april 2012 gaan de tramlijnen 5 en 10 in Antwerpen verder rijden dan hun huidige eindhaltes.  Voortaan gaan ze tot aan het Wijnegem Shopping Center (WSC).  Een en ander wordt feestelijk ingeluid dat weekend, zelfs met een zondagsopening van het shopping center.

Meer openbaar vervoer is tegenwoordig het toverwoord om de verkeersoverlast in te perken, dus kunnen we er moeilijk tegen zijn dat er meer dekking komt in het openbaar vervoersnet van Antwerpen.  Maar ik wil hier toch enkele bedenkingen bij maken, meer nog; enkele vragen stellen.
Want een langere tramlijn is op zich wel tof, maar wanneer je goed kijkt is er eigenlijk een gigantische cadeau gegeven aan mensen die het misschien niet verdienen.

Laat ik beginnen bij het kostenplaatje (124 miljoen Euro voor de tramverlengingen, 7 miljard voor het hele masterplan Antwerpen).  Even bij stil staan;  124 miljoen euro...

Belastingsgeld (u en ik betalen mee) wordt aangewend om 'openbaar' vervoer te onderhouden.  In dit geval om twee tramlijnen enkele kilometers verder te laten rijden tot aan het WSC.  Op zich niets aan de hand zou u zeggen, al stel ik me de vraag of het omzetten van belastingsgeld naar extra klanten voor één bepaalde commerciële plek wel zo nuttig is.  Openbaar vervoer moet ons als gemeenschap helpen van plek A naar plek B te brengen (tot daar niets mis dus), maar waarom er dan eerst tramlijnen naar allerhande commerciële plekken moet worden geïnvesteerd is me een raadsel.  Of zit het feit dat onze ex-premier mee in de raad van bestuur zit van hetzelfde hollandse pensioen-hefboomfonds dat het WSC uitbaat er voor iets tussen?  Ik herinner me dat het 'masterplan' Antwerpen voor de Lijn (het Pegasus-project) vorm kreeg tijden de legislatuur van diezelfde blauwe premier. Maar ok, dat zal wel op 'een ander beleidsniveau' gebeurd zijn en meer van die excuses.  Toeval dus (ehem).

Los hiervan kan je ook vragen stellen bij het versmallen tot één rijstrook aan beide kanden van de August van de Wielelei tot aan de Makro, hetgeen voor enorme verkeersellende zorgt.
Ook hier telt blijkbaar de compleet achterhaalde visie dat men autobestuurders tracht aan te zetten om voor de tram te kiezen, dit door diezelfde automobilist weg te pesten.  Een visie die vooral in het ergste knoopunt van België, Mortsel, furore maakte... (men heeft daar nog de opvatting dat auto's zoals water zijn, wanneer je er minder plek voor maak, gaan er ook minder zijn...  - quote van burgemeester Pira van Mortsel).

Deze domme visie uit de jaren '70 is blijkbaar nu ook tot in de Antwerpse gemeenteraard als gemeengoed aanvaard geworden (dank u Patrick, we denken er aan bij de volgende kiesbeurt).

Wat er in werkelijkheid zal gebeuren is dat de tram vol zal zitten met mensen die gratis of zo goed als gratis, op de tram mogen, dezelfde mensen die op een bankje in het WSC zitten ijs te vreten of zo traag mogelijk door de gangen slenteren zonder iets te kopen. Tegelijk zullen er een enorm pak automobilisten stil staan op de omringende wegen (extra fijn stof en vervuiling), op doortocht naar huis (komende van hun werk) of in aller haasten nog naar de winkel gaande met hun auto.  Deurne is nu al een eiland geworden met drie invalswegen die compleet dicht zitten, het zal er met dit project niet op verbeteren, tenzij je op de Ruggeveldlaan woot en naar het Shopping Center wil uiteraard... die paar percent mensen zal content zijn :)

Hetgeen men systematisch over het hoofd ziet is dat het tram-publiek (bejaarden, verveelde huisvrouwen, minderbedeelden, groene principe mensen, jeugd die graag gaat shoppen...) meer tijd heeft dan het auto-publiek.
Een illustratie:
Wanneer je vanuit Linkeroever naar het WSC wil, ben je al gauw 30 à 50 minuten onderweg met tram 5.  Neem dat je dan een uur of langer rondwandelt en winkelt, en daarna met de tram terugreist, dan ben je al gauw 3 uur kwijt aan je trip naar het WSC.
Iemand die met de auto naar het WSC wil rijden, doet daar nu (dankzij de versmallingen overal errond) even lang over, om maar te zwijgen over het parking zoeken.

Men geeft in mijn opinie belastingsgeld uit, om mensen die veelal gratis (of zwart) rijden een tramrit te geven naar een shopping center dat eigenlijk een melkkoe is voor de Nederlandse pensioenfondsen.  Intussen slibben onze wegen dicht met mensen die proberen rond te komen en trachten hun werk gedaan te krijgen, betalen deze mensen mee het ticketje van de oudjes die een ijsje komen eten in het center.

Zijn er geen betere, andere projecten die minder roofbouw plegen op onze economie?  Zijn er geen betere posten om belastingsgeld aan te spenderen? Of is De Lijn zo machtig dat het zelf kiest waar en hoe ver het 'openbaar' vervoer gaat?

donderdag, april 05, 2012

een bore-out uitleggen aan je omgeving

Een bore-out uitleggen aan je omgeving is bijna onmogelijk.  Het komt waarschijnlijk dicht bij wat mensen met het chronische vermoeidheidssyndroom meemaken wanneer ze moeten verklaren waarom ze niet meer naar de winkel kunnen gaan op bepaalde momenten.

Een bore-out krijg je door een inhoudsloze job, waar de functie nog wel bestaat in theorie, maar waar je in de praktijk niets om handen hebt.  Je bent niet technisch werkloos, wel gewoon aan't werk... maar je zit er maar wat bij.

De eerste verwijten die je jezelf maakt is dat je geen initiatief neemt, of kan nemen. Dat is ook meteen hetgeen mensen die je situatie niet kennen je soms (stilletjes) verwijten. Want je kan toch altijd ièts doen op't werk, niet?
De vraag is natuurlijk niet of je iets kan doen, de vraag is of het nut heeft.  Wanneer je een interne website maakt om de klanten beter te kunnen opvolgen, en niemand wil het ding gebruiken omdat ze zelfs niet begrijpen waarom 'het niet in excell' is, dan houdt je goede moed snel op.  Je kan dan beter met eigen projecten bezig zijn, in plaats van parels voor de zwijnen te gooien.

Je kan dus allerlei voorstellen doen, maar wanneer je baas deze opzij schuift (vaak zonder een reden op te geven in mijn geval) of gewoonweg geen geld heeft om de plannen uit te voeren ben je snel terug naar af.
Wanneer je op het werk bijvoorbeeld met gekraakte software moet werken op je PC om dagelijkse taken uit te voeren, dan is het voorstel snel gemaakt om de nodige licenties aan te kopen. Wanneer je baas daar 'geen zin' in heeft, kan je alleen maar terug op je bureau gaan zitten en wat CV's versturen naar bedrijven waar je wèl zou willen werken.

Een tweede aspect van een bore-out is het volledig afbrokkelen van enige motivatie.
Wanneer je op een bore-out job zit, heb je niet alleen weinig of niets om handen, je geestelijke gezondheid bevordert het ook niet echt.  De eerste dagen kan je nog wel uit verveling je bureau opruimen, de stock tellen of een paar instructiefilms online bekijken, maar na enkele weken zak je af naar de 'grappige katten op youtube'-fase een fase die nog net voor het gamen en het bekijken van sportwedstrijden komt.

Bijvoorbeeld de aankoop van boeken of cursusmateriaal om jezelf in je opdracht en job te verbeteren, valt volledig terug op jezelf.  Je doet die investering nog wel, maar je weet dat je baas niets terugbetaald, noch opmerkt, laat staan apprecieert.  Daar kan je niet veel aan verhelpen, je moet er gewoon door heen met alle wilskracht die je hebt.
De motivatie kan je nog wel enigszins optrekken door jezelf een totaal ander, nieuw project te bezorgen. Een website maken, een eigen bedrijf oprichten, freelancer worden, of gewoon een hobby verder uitbouwen desnoods ga je dagen verlof tussendoor opnemen om thuis echt werk te kunnen uitvoeren.
In mijn geval hielp dit een klein beetje om met de complete verveling om te gaan... al was het niet van lange duur.

Zelfs daar komt een einde aan.  Na een achttal maanden van complete idiotie (projecten aannemen waarbij je twee consultants stuurt, die samen één laptop en één schroevendraaier hebben) moet je dan ook niet verbaasd zijn dat zelfs de laatste vier actieve klanten het opgeven, zodat er NOG minder werk binnenkomt.  Klanten zien ook dat er niet geïnvesteerd wordt, klanten zien vooral ook dat ze zware facturen krijgen, voor zeer eenvoudige taken die worden uitgevoerd door personeel dat niet de middelen krijgt om de taak uit te voeren. Zulke KMO's zouden eigenlijk door middel van een overheids-ingreep uit hun lijden verlost moeten worden.  Vaak hebben ze zelf niet meer de morele en verstandelijke afstand om de zaken nuchter te bekijken en de boeken dicht te doen.  (Sommige gelukkig wel,... maar in mijn geval was het eerder tegen beter weten in verder ploeteren).

De bekommernis die ik die laatste maanden had was proberen niet agressief te worden (dat is me alvast gelukt, ik heb maar één keer het woord bullshit uitgesproken in al die tijd, ook al werden er de grofste leugens en overdreven positieve beloften verteld).
'Ja ik ga je opslag geven tegen einde van het jaar'
'Ja we gaan die projecten vergroten, we gaan hier achtereen met 15 man zijn'
.... enz...

Ik heb zelf niet de kracht, de kennis of het kapitaal om een zaak op te starten.  Wanneer je dat niet hebt, begin er dan ook niet aan, vind ik. Je kan misschien wel naar een geldschieter stappen met een goed idee dat uitgewerkt werd tot een businessplan, maar meer kan je niet doen.  Wanneer ik dan zie hoe een baas van een KMO gewoonweg zonder takt, mensenkennis, sales-talent of enige feeling met de branche tòch er in slaagt meer dan 5 jaar gewoon zijn tijd vol te lullen met lucht en leugens, dan is het voor mijn part duidelijk; deze branche is zo dood als een pier.  De ICT branche (en vooral de box-movers onder hen) zijn een zootje ongeregeld, meestel uitgedost als een nieuwslezer uit de jaren '90, die veel lullen, beloven en meetings plannen maar verder niets uitvreten (buiten het lezen van 'de Trends').
Ze halen hun wijsheid meestal uit reportages en artikels in hun bedrijfsblaadjes, maar teren verder vooral op oude schoolmakkers of collega's met wie ze ooit eens een paar Gin-tonic's te veel hebben gedronken op een personeelsfeest.

Ik kots op dit soort volk... mensen bijna een vol jaar ontzeggen van thuis uit te werken, verplichten op kantoor aanwezig te zijn, maar dan intussen zelf hun hele klantenbestand herleiden tot een zieke grap.
Raad aanhoren, laat staan opvolgen wordt ook niet gedaan, waardoor je op de lange duur zelfs geen enkele vorm van kritiek (positieve of andere) meer geeft, zelfs een eenvoudige mening had ik niet meer na een tijd. Wat kon mij het nog schelen of we spul A of spul B aan moesten kopen voor een klant... de leveranciers werden toch niet betaald, en de klant ging uiteindelijk toch nooit in op het zeer slecht naar voren gebrachte project.
Mijn antwoorden bestonden meestal uit ; "Wat is dan de context?"  of "Meent ge dat?"

Wanneer je geen investeringen wil of kan maken, waarom ga je dan door met ploeteren? Waarom wil dit soort mensen per sé bedrijfsleidertje spelen zonder dat ze zelfs de basis kennen van waar ze mee bezig zijn?
Ik ga toch ook geen aarbeienkwekerij openen morgen? Ik ken daar totaal niets van?
In de ICT branche is dat allemaal geen probleem... gisteren stond je nog een attractie in een pretpark te bedienen? Dan kan je morgen baas spelen over een 'security and network integration specialist consultancy team' spelen.  Benodigdheden?  Een fout maatpak, een over-the-top auto en vooral veel buzzwords die fout worden uitgesproken.

Ik kan de mensen die met een bore-out kampen vooral de raad geven: ontsnap... zo snel je kan.  Je eigenwaarde, je gezondheid en je marktwaarde daalt elke minuut.  Intussen wordt je lui, en begin je aan jezelf te twijfelen.  Kàn ik het nog wel?  Ben ik nog dezelfde dan toen ik hier de eerste dag kwam werken?
Het antwoord is nee: je bent een ervaring rijker; je herkent vanaf dat ogenblik een nep-baas, een leugenaar, een incompetente bedrijfsleider van mijlenver.  En zo hoort het.  Dit soort volk moet je vooral geen aandacht geven, wat ze je ook beloven ...

Voor je omgeving, wees vooral eerlijk tegenover de mensen in je directe omgeving...  tegen alle anderen kan je maar beter staalhard liegen.  Niet omdat je een slecht mens bent, maar gewoon omdat de maatschappij geen luie mensen dult.  Een bore-out klint voor velen zoals 'ik ga lekker staken' of 'amai, lekker niet werken'. Dat zijn signalen die mensen die iets verder van jou af staan beter niet opvangen.  Dat zijn voor hen tekenen dat je een "loser" zou kunnen zijn.
Dus: liegen... zeg desnoods dat je schitterende projecten deed... op z'n Amerikaans jezelf opblazen en boosten.
Maar zie vooral dat de vrienden en familie wèten dat je het zwaar hebt om verplicht te zitten niksen.  Laat ze weten wat je voelt en denkt, want wanneer je er onder door gaat moet je ook nog rechtop geholpen kunnen worden door deze mensen.  Je hebt de verantwoordelijkheid om ze in te lichten.