Hoewel ik fotografie een onderschatte kunstvorm vind, bekijk ik in feite niet veel foto's. Een vakantiekiekje, een reeks familiefoto's en oude schoolfoto's interesseren met gewoonlijk helemaal niet. Ik weigerde ook jarenlang me te laten fotograferen voor wat dan ook (wat hillarische taferelen opleverde bij de klasfoto's). Maar ik heb nu toch een uitzondering gemaakt. Ik heb enkele foto's bekeken die me meteen deden huiveren qua realisme en herinneringen die terug bovenkwamen. En dat is niet fijn. Daarenboven heb ik ook nog foto's gevonden van iemand die ik dan nog van een website moest gaan halen ook, en ik schaam me ervoor. Ik schaam me dat ik foto's van iemand die ik enorm graag heb moet gaan halen van een of andere website, om toch een vorm van herinnering aan die persoon te hebben. En ik ga dat nooit meer doen. Want ik heb me daar nooit mee beziggehouden. Ik ga gewoon vragen of ze me gewoon niet terug wil zien... want ik ben lang vergeten, en ik ben lang weggeweest, en ik ben er niet meer bij. Uitgesloten door een voorval waar ik niet aan kan doen.
Ik heb ook de eerst foto van b gezien sinds lang... en ik ben weer aan het terugdenken aan een paar dingen , de laatste keer dat ik haar zag.
Eigenlijk zijn foto's veel te erg.
Ik zie op een van die foto's bijvoorbeeld m'n vader staan, trots op z'n eerste auto. En ik kan zoiets niet aan. Ik kan het niet aan dat de eenvoud, het geluk en de simpele dingen ooit zijn vastgelegd op plaat, en dat die dan weet ik hoeveel jaar later digitaal op m'n scherm getoverd worden, uit iemand's archief. M'n zus is meestal de boosdoener. Ze kickt op oude foto's bovenhalen ... en dan mailt ze me de ingescande resultaten door,... en ik snap dat dan niet. Ik ben misschien 12 fot's rijk. Echte foto's, echte foto's van vroeger, ... meer niet. Maar die zijn dan ook meer waard dan menig hard disk vol met troep van vandaag.
Ik ben een beetje geshoqueerd door de impact van bepaalde foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten