zondag, februari 26, 2006

op schoot bij....

Terwijl me Mars'en en Milky Way's naar binnen spelen als varkens kweken de wezens op deze planeet zich naar de 6,5 miljard stuks. De telling zal wel niet kloppen vrees ik, volgens mij zijn ze rond de jaren zestig hun tel al lang kwijtgeraakt bij het drinken van thee en geperste sojascheuten-melk met paddestoelensap of zoeits. Je kan je niet voorstellen dat al die mensen een droom hebben, eten willen, drinken nodig hebben en af en toe eens willen proeven van allerlei schaaldieren. Ocharme die schaaldieren toch, als er zo veel volk mosselen of krab wil eten denk ik dat er niet genoeg gaat zijn voor iedereen. Het is dan eerder rap zijn voor de fritten op zijn waarschijnlijk. Stel dat ze zich ook nog allemaal eens abonneren op de National Geagraphic, dan zijn er na 2 dagen geen bomen meer over om foto's van te maken in dat glasrijk boekske. Of al die mensen die in een bus van Pam Vermeulen kruipen en naar Plopsaland gaan om op Gert en Samson hun schoot te gaan zitten om beurten voor ne foto voor thuis als aandenken. Die Gert zou dan nog al eens doorligwond-achtige verschijnselen krijgen uiteraard. Wat al zeker zijn stomme posters zou verklaren dan . Die man ziet er om een of andere manier altijd uit alsof hij net pijnlijk klaarkomt, het kan natuurlijk ook zijn dat hij zo druk bezig is met werken dat ze hem enkel in zulke benarde posities kunnen fotograferen; het zou ook moeten lukken dat er net Zes en een halve miljard mensen over je schoot zijn gegaan (inclusief de koppensnellers op Borneo en inwoners van Waco texas). Ze willen allemaal wel naar plopsaland. Zelfs Iranezen die eigenlijk aan een atoombom moeten werken. Ik ruik geitenkaas in feite.
Mijn job is in gevaar. Er is niemand die wat doet aan de globalisatie, die raast maar voort, en iedereen schijnt zijn graantje mee te willen pikken. Terwijl er eigenlijk niet genoeg is voor iedereen. Snel geef de fritten door, of er zijn er geen meer. De clowns van deze week waren mijn baas die de hele werkruimte in een toonzaal had vernaderd, zo ordelijk dat er niet meer in te werken viel. De tweede prijs gaat naar de vakbondsafgevaardigde die er als een speculasen ventje bij zat toen ze aankondigden dat er bepaalde afdelingen niet meer bestonden, daarna de opmerking gevend dat het 'wel positief was'. Ik zei hem dat die bruine enveloppe wel heel dik moet zijn geweest om zo passief te blijven. De derde prijs gaat naar iedereen die me de voorbije weken dik heeft laten barsten. Ik ben alles en iedereen kotsmisselijk beu rondom mij. Ze zijn ofwel maniakaal aan het werken, of zitten heel de dag voor de tv of pc niks te doen. Ik heb even de pest aan een hele reeks dingen. Hoe dat komt? Vraag het aan die andere zes en half miljard misschien, fucking bastards.

Geen opmerkingen: