wysiwyw

Het aantal opgeblazen kikkers om me heen is niet meer te tellen. Ik ben op dit ogenblik al een paar dagen rond aan het tollen. Mijn brein werkt soms even in een hogere versnelling, om dan weer stil te vallen, een kleine verhalenbundel aan het maken met een centraal thema.
Ik heb nog enige moeite gedaan iemand duidelijk te maken wat ik zoals voel, maar zoals gewoonlijke moet je een liefdesgedicht schrijven en dat met een punaise in hun voorhoofd pinnen voor ze door hebben dat je iets wil zeggen. Ik heb het inmiddels maar opgegeven en laat alles gewoon zijn gangetje gaan. De mail conversaties helpen niet echt gewoonlijk. Ik schrijf daarvoor te snel, en tegen dat ik een antwoord af heb, is er al een boel gebeurd in mijn denkwereld. Het geraakt nooit verder dan dezelfde stappen die we altijd zetten. Tot we elkaar zien, en tot we echt eens alleen zijn. Maar dat verhinderd met al te graag. Werk, vrienden, collega's enzovoorts. Ik kan er ook neit aan doen, je hoort er nu eenmaal bij of niet. Ik niet. Ik sta op en kijk. Ik hoor muziek en gedraag me zoals mij. Nergens heb ik een houvast.

Mijn leven is onveranderlijk saai. Zelfde bomen, zelfde muren zelfde mensen in de lift, en je ziet wel en je hoort alles, en toch zit je als gehypnotiseerd naar je scherm te kijken. Ik schrijf dan dingen die ik verzin en kwijt wil, maar dat haalt niets uit. De airco lucht is even slecht, en de collega's even stom. Nutteloze conversaties en werk zonder voldoening. Iemand gaf een feestje en ik werd niet uitgenodigd. Ik hoor er bij, ik hoor er niet bij. Ik ben onzichtbaar voor de mensen bij HR, ze steken me voor of negeren me compleet. ALs ik morgen weg ben, is er een bureaustoel vrij, een muismatje en een 20 GB harde schijf extra voor de rest. Meer niet. Ik miste haa de voorbij week enorm. Vandaag kreeg ik een mail. Dat er een heleboel gebeurd was, en dat er veel te vertellen viel. Allemaal zonder mij.

Morgen ga ik voor het eest met de nieuwe tramlijn rijden. Iets wat men 10 jaar geleden al had moeten doen, de tramlijn ondergronds doortrekken direct de stad in. Eindelijk eens snelheid? We zullen zien. Morgen is een nieuwe dag. Een nieuwe dag vol met iets van vandaag, en ik wacht op haar antwoord, al weet ik dat ik verloren ben. Ook een harnas heeft nog glans als het op de grond ligt na het strijdgewoel.
Negeer me maar voorlopig, ik ben aan het tellen.