Verbazend toch, hoe ongelofelijk marginaal, en typerend je omgeving kan zijn.
Gisteren zat ik door omstandigheden in een Chinees restaurant. Het was er nieuwjaar voor de familie die de zaak uitbaat, dus daarom kregen we een extraatje. Het was gezellig, de extra drankjes gingen vlot binnen (en ook naar buiten naderhand).
Wat me echter opviel was de verscheidenheid aan klanten. Dit restaurant is in Deurne-Zuid gelegen moet u weten. Altijd een garantie op schokkende ontdekkingen als het aankomt op het bovenhalen van je inwendige Desmond Morris. Afgezien van de ietwat flauwe etenswaren die we er kregen is het er normaal gezien aangenaam toeven. Ik bestelde een zeer-zeer-pikante schotel runderlapjes op Chinese wijze, maar die smaakten eerder alsof men er suiker had opgestrooid dan enig stevig kruid, verder was het wel lekker genoed om je geld niet terug te vragen of de garçon uit te schelden voor rotte vis.
De zaak was echter gevuld met mensen die net hun geld hadden ontvangen van diverse organisaties die net in het leven zijn geroepen om de financieel of intellectueel minderbedeelden onder ons niet van honger te laten omkomen en de fragile economie draaiende te houden op korte termijn.
Sommige van deze klanten waren klaarblijkelijk zo erg geoefend in het geld incasseren via deze weg, dat ze er luid smekkend en bellend over pochten terwijl ze scheel van de honger fluo-roze kroepoek naar binnen slokten. Ze hadden waarschijnlijk zo'n vreselijke eetlust omdat je tussen Schoten, Wijnegem en Borgerhout in een Soviet-gebied terecht komt waar niet veel winkels zijn. Waar men ook niet echt wakker ligt van kwalitatief eten te pakken krijgen. Waar men eerder rondwandelt met te dikke ongezonde honden, velgen oppoetst van Seat Ibiza's, op de lotto speelt en de letter "a" uitspreekt als "ij-a" en wars van alle seizoensgetijdingen gekleed gaat in opzichtige trainingspakken.
Zo ook was deze Chinees bevolkt door het soort opvulsel dat onze maatschappij nog een aardige duit gaat kosten aan herprofilering van onze DNA strings binnen x-aantal generaties, tenzij ook dat tegen dan al niet meer nodig zou blijken vermits we allemààl op dat niveau zijn afgezakt. Wie weet evolutie is iets moois.
Maar terzake, de tafel naast ons, daar zat een man die het hele restaurantbezoek lang met z'n gsm aan het telefoneren was met verschillende mensen. Een keer met een familielid, de tweede met een Franstalige vriend en de derde een Engelstalig persoon. De talenknobbel van de gemiddelde Deurnenaar is al niet zo erg ontwikkeld denk ik (bewijze hiervan de vele dt-fouten in mijn blog:) maar toch denk ik dat deze man een vrij lamlendige indruk moet hebben gemaakt op zijn Franstalige gesprekspartner.
Zinnen als "Mais oui, zje va on vacaanse avec leu aussi nespa, mon chien va là aussi avec moi, Blackie. No Non, je suis telefene avec mon portable". Ik verzin het niet, de man zijn hond noemde Blackie ook nog ... de familie Backeljauw is nooit veraf hier in de buurt. Snelle Eddy ook niet trouwens.
Tijdens deze gesprekken stak hij systematisch dingen in z'n mond om er dan tijdens het gesprek luid op te smekken, achteruitleunend met een arm over de leuning. Het was buiten koud en de man droeg een winterse muts die hij als fashion-statement op zijn hoofd hield tijden het verorberen van nasi-goreng met frietjes en kipsaté. Het wijf, want dat was het, dat over hem zat was van een zelfde allooi. Of hoe de natuur er altijd weer in slaagt ook de meest slonzige passieve achterlijke mensen aan elkaar te koppelen, gesteld dat ze opdagen in dancing-gelegenheden, op voetbalmatchen of tijdens bijeenkomsten uit het verenigingsleven. Meestal gewapend met de wil om voort te planten en proper ondergoed.
Ze zat erbij met een kapsel dat je ook wel eens ziet bij leden van kinderpunkgroepjes of ander studio100 gebroed. Het misstond haar uiteraard. Ze deed heel het restaurantbezoek haar mond niet open, tenzij om er eten in te schuiven en synchroon te beginnen smekken met haar werderhelft. Zoveel respect voor elkaar. De rest van de zaal was al niet veel beter inzake positieve uitstraling: een paar oude knarren, een gezin waarvan de kinderen met honger van tafel gingen, mensen die koopwaar bij hadden in een draagtas op wieltjes en een koppel lesbische oude tantes die iedereen vuil zaten te bekijken van achter hun veel te kleine brilletjes. Ze aten vis.
Niet dat ik er zo fris bij zat zelf. Ik was net enig nuttig werk gaan verrichten namelijk. Het uitzicht doet er dan niet toe, ik maakte al zeker geen lawaai om m'n gsm te laten opvallen (so 90's).
Al kan het opgaan in de massa niet verbazen hier. Wanneer je meer dan 20 jaar in deze zone leeft kan je er niet aan ontsnappen uiteraard. Of toch? Ik heb plannen soms.
Ik kots soms van mensen. Het eten heb ik deze keer binnen gehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten