Wachten op restaurant

Ik erger met minder en minder aan bepaalde dingen zo lijkt het, maar in feite is het gewenning.
Wennen doet een mens nu eenmaal na een tijd, daarom dat we als dierensoort zo lang hebben kunnen overleven.
Je went aan de feestdagen, de familiebezoeken, de propvolle trams, winkels en wenende kinderen.

Maar er zijn ook zaken waar je niet aan went. Een mens is een taai beest wanneer het aankomt op verzet tegen iets dat niet in je natuur ligt.
Waar ik zo nog steeds een bloedhekel aan heb is het wachten in restaurants.

Er zijn zo van die dingen die ik als
kind iets te vaak heb moeten verdragen om gewoon te worden in het latere leven.  Aangezien mijn ouders nogal vaak op restaurant gingen heb ik op die manier een haat ontwikkeld tegen trage bediening, trage koks, langdurige restaurantbezoeken en vooral tegen het blazé soort tijdverlies dat met eten gepaard moet gaan in bepaalde kringen.

Sterrenrestaurants waren voor mij als kind vooral een indeling van het aantal uren dat je kwijt was vooralleer je echt eten op je bord kreeg.  Een ster voor elk uur tijdverlies, ergernis en verveling.
Het lijkt wel alsof die dure chef koks alleen maar eten serveren wanneer je er vreselijk lang hebt op moeten wachten, zodat je om het even wat naar binnen zou spelen met een valse glimlach op je gezicht, intussen denkenden "Yes, eidenlijk eten!", dingen zeggend als: 'Hmm, dat sausje past echt wel bij die gestoomde groentjes niet?'.

Het kan me geen hol schelen of de saus die bij het pasgeschoten gevogelte geserveerd wordt nu van blauwe bosbessen of handgeplukte mirabellekes komt, maar laat dat gevogelte alstublieft een vette bil of vleugel hebben zodat mijn maag tenminste gevuld wordt. Laat het vooruit gaan, laat het smaken, maar doe vooral niet blazé.

Naarmate de jaren vorderde begon ik het uren en uren zitten te 'eten' zo erg te haten dat ik een fervent aanhanger werd van fast-food. Je kan me geen groter plezier doen dan me naar een Burger king mee uit eten te nemen (het gaat er tenminste vooruit, in tegenstelling tot de 'Quick' restaurants, die in tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden er een punt van maken mensen te laten aanschuiven voor hun eten als was het de jaren 30 in Rusland).

Vooral het principe om snel je eten te krijgen vind ik geweldig. Je stapt binnen, bestelt, betaalt, eet, en vertrekt terug. Wanneer je dan uren wil keuvelen met mensen ga je ofwel thuis in je salon zitten of ge je op café.
Wie haalt het ook in z'n hoofd om in een restaurant, waar het meestal bekrompen, lelijk ingericht en saai is, te zitten praten. Terwijl er op de achtergrond schijtmuziek speelt (dezelfde klassieke cd's over and over again) en je de te lange dikke tafellakens tegen je benen aan voelt schurken heel de tijd. En dan die onnoemelijk domme tafelindeling! Zo'n sjieke tafel is dan zogenaamd 'mooi gemaak', maar er staat zoveel brol op dat je niet eens fatsoenlijk een mandje met mini-pistolets kan neerzetten. Iets waar je wel nood aan hebt in zulke restaurants, het duurt gemiddeld vijftien minuten voor men zo'n fucking pistolet komt bijvullen eens het mandje leeg is, en zo ééntje is op in twee happen.
Om nog maar te zwijgen over het krijgen van de rekening. Meestal een taak die totaal over het hoofd wordt gezien door de ongeïnteresseerde obers.

Nog erger wordt het echter wanneer je in een slecht restaurant zit, dat de capsones heeft van een sterrenkeet.
Waar men dus traag is EN slechte kwaliteit levert.  Bij zo'n sterrenrestaurant kan je dan tenminste nog jezelf wijsmaken dat je al die ellende doorstaat omwille van de kwà-li-tèit, maar dat vervalt kompleet wanneer je in een ordinaire Chineees zit te wachten op je kleffe microwave-opgewarmde tomatensoep (die je net zo goed in de Colruyt had kunnen gaan halen).
 
Helemaal degoutant en tijdrovend wordt het wanneer je zelfs de pizzahut drie keer een pizza zou kunnen laten brengen tegen de tijd dat je je voorgerecht krijgt.  Een loempia in een friteuze smijten en serveren kost me thuis 10 minuten, in het resto dat we dit weekend bezochten deed men er ruim een uur over.