Een schuivertje maken over de baan. Mensen uitschelden voor rotte vis. Collega's laten barsten. Je buren de kast opjagen met pure herrie (muziek van fijne bands zoals daar zijn Ambassador 21 en EndUser) en nog voel ik me niet helemaal voldaan. M'n laatste dagen heb ik vooral de draak in mezelf terug gevonden, om een of andere reden geeft het bijna-vakantie gevoel me energie. Dezelfde soorte kracht die ik nodig heb om kei hard 'luistervinkfuckingouderottekutvent' door de muren te gillen wanner de bruggepensionneerde (lucky bastard) naast me weer eens 20 keer na elkaar de kast open en dichtgooit in z'n keuken om 7u 's ochtends. Ontbijten zouden ze moeten verbieden. Of hoe de kleine Saddam in ieder van ons veel te weinig aan bod komt.
Vandaag heb ik me zitten vervelen op't werk. Vooral omdat m'n colleegjes er niets beters hadden op gevonden dan gewoon tesamen allemaal werk te zitten faken, en daar word ik vrij ambetant van,... blijf dan gewoon thuis lekker in je bedje liggen stinken. Dat doet deugd.
Ik heb vandaag en en ander gaan afhalen van nog af te printen rommel die ik ooit eens had geschreven. B. en ik gingen samen een boek ineensteken met wat we zoal hadden bijelkaargekriebeld. Alleen ben ik nu thuisgekomen met een bundel papier van rond de 600 bladzijden, waarvan ik vrees dat niet eens de helf echt ok is. En dan nog, daar moet ik dan ook nog eens op gaan zitten editen. Editeren is als programmeren: eindeloos en meestal enkel bedoeld om efficiënt te worden. Efficiëntie is niet zo m'n ding. Aangezien het andere mooie dingen in de weg staat en je je einddoel te snel bereikt. Wat dan weer leidt tot andere onaangename verrassingen. Zoals spellingsfouten. Spellingsfouten zijn eigenlijk de mutaties van taal, net zoals in de natuur er af en toe mutaties optreden. We zijn allemaal de gevolgen van de spellingsfouten van de evolutie nietwaar? Ik hou er wel van op tijd en stond eens een vettige dt-fout te maken, al was het maar om leraars Nederlands en andere taalpuristen een zekere zin aan hun leven te geven. De bloemen in de wei, zijn allemaal opgegeten door de koe.
Ik ben al veel te lang niet meer naar familie op bezoek geweest. Maar mischien zijn ze ondertussen al zo ver in hun eigen gedachten verzonken dat ze niet meer beseffen hoe ik eigenlijk niet vaak langstkom. Het is een hele opgave eigenlijk; gewoon even een paar uur vrij maken om uit familiale beleefdheid die tijd door te brengen met mee voor de tv zitten koekjes eten en slappe koffie drinken en oorlogsverhalen aanhoren die elke keer warriger en meer ongeloofwaardig worden.
Ik zal me maar eens forceren, morgen weer een jachtige dag op de baan, tussen mensen in potsierlijke brede auto's die niet beter weten dan pakjes te kopen voor elkaar, zodat hun wederhelft trots kan zijn op hun verwezenlijkingen.
Ondertussen denk ik aan deze plek of naar deze of zelfs aan deze. Ik weet dat het niet kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten