licht in mij

Dit weekend ben ik kompleet leeg. Er is zo veel te doen, zo veel te zeggen en tegen zoveel mensen te praten. En toch zit ik gewoon op't terras. De warmte heeft me te pakken en de de voorbij week was niet echt van die aard dat ik ook maar iets van fut over had. Het is niet meer plezant, om te zien hoe ik meer en meer op vrijdag gewoon leeg ben. Ik herinner me fisheyes terwijl ze met een duikpak aan in het water zat op een foto. En ik bezocht met haar de school waar ze zat toen, en we keken naar de foto. Ze lachte en wist niet meer waar het genomen was, maar dat ze de foto ook niet zo mooi vond. En ik nam haar vast en zei haar dat ze mooi was in een duikerspak...
Er is iets met me aan de hand momenteel... een waas een soort hypnose waar ik maar niet uit geraak, en ik staar in een constante diepte en knik ja in mensen in hun gezicht, alsof ik geïnteresseerd luister naar wat ze me vertellen. Maar niets is minder waar, ik ben gewoon weg op dat moment, ik knik en probeer te acteren dat ik heb begrijp, maar ik versta geen moer van wat ze me zeggen, ik weet zelfs 5 seconden later niet meer dat ik heb heb horen spreken. En de schermen voor m'n neus brengen me langzaam in de te verkeerde stemming. De mensen zijn niet mooi meer om me heen, ze leven in kleine kamers en grote huizen, en kijken naar de kasten vol met rommel. Sax is een braaf meisje, en ze weet maar al te goed dat ik haar bewonder voor wat ze doet, ze kon ontsnappen aan haar neerwaardse spiraal, en is gelukkig zoals ze is. En ik ben nutteloos geworden, een egoïst zonder thuis. De collectie boeken staat in de kast, zonder iemand om het te bestuderen. Ik heb het moeilijk. Het liefst van al zou ik horen hoe het met je gaat, maar dan ben ik zielig. De status van iemands geluk interesseert me ook al niet. Want het is niet echt van mij. En als iets niet in je bezit is kan jet het meteen maar ver weghouden ook.
Ik ben op een paar uur tijd kompleet inelkaar gezakt. Vorig jaar was het toffer waarschijnlijk, toen was ze nog vers en waren we benieuwd.