Eigenlijk is zowat alles wat je doet eten of drinken. Meer is er niet. Je begeeft je ofwel tussen de mensen en je doet sociaal, je bent vrij en je denkt wat je wil. Je koopt dingen, en je drinkt koffie, thee, amaretto, cola, vodka en bier. Je eet wat men je voorschotelt. Bijvoorbeeld een tomatensoep (om een of andere reden staat 'soep van de dag' gelijk met tomatensoep in dit land) en je eet videekes, fritten, pita van bedenkelijke afkomst, of lekkere worteltjes met aardappelen en kalfsvlees.
Je blijft maar eten, en je blijft maar drinken... en verder doe je niet echt veel.
Er is geen begin en geen einde aan de sluimerende wereld waarin ik (k)leef, want ik ben niet gepushed, en ik ben niet gedwongen om wat dan ook te doen, ik ben de tomeloze consument zonder budget. En ik vind het niet meer prettig om te werken, en niet meer prettig om te berekenen hoeveel ik nog wil hebben. M'n auto rijd terug en ik ben blij. Sommige mensen zijn zelfs blij met een plastieken doos die ze hebben gekocht om een paar dingen in te stoppen. En ik ben al blij als er iemand naar me lacht, als er iemand me als mens beschouwd en niet opvreet of als opvulling gebruikt voor hun niet zo waterdcihte kelder. Ik haat witte sokjes en ik haat sportjasjes, en mensen die een smart-ass brilletje dragen in combinatie met een nep-nonchalante stoppelbaard en foto's uit Guatemala laten zien aan hun familie.
Hoe komt het toch dat mensen die vaak en ver op reis gaan blijkbaar meer bekrompen zijn dan mensen die opgesloten zitten in een betonnen kast?
Gisteren kwam er een Radio-Donna bitch samen met me binnen in het gebouw waar m'n moeder woont. Ik nam de sleutel, knikte goeiedag en opende de deur. Het wijf bleef in de hal staan, met open mond en een blik om me dood te bliksemen. Als was ik de baarlijke duivel zelf, al was een Marc Dutroux look-a-like of een zevenkoppige draak.
Ik ging naar binnen en merkte dat haar vriendin, die inmiddels had geantwoord via de parlofoon achter de hoek van de hal kwam kijken, een zelfde type, alleen een nog groter bakvis-gehalte. Ze schrok toen ze in plaats van haar vriendin, mij zag. Ik kon er ook niet aan doen dat haar vriendin een kwezel van de ergste soort is, en niet naar binnen wilde gaan omdat ze waarschijnlijk dacht dat er aliens uit m'n romp gingen springen, of dat ze door mij zou vermoord worden tussen de deur en de hal omdat ik lang haar heb en een zwarte trui aan - want dat is wat dat 'soort mensen ' doen in de tv-series die zo zo graag bekijkt, dus dat zal dan wel altijd en overal zo zijn.
De eerste tuttebel riep dan "Sofie-ie, Sofie-iè, zijde gij daàr? Eh?" waarop de andere al evenzeer in paniek terugriep "Jaja, gho, amai... gho!" Terwijl ze vlug-vlug naar binnen verdwenen in het gelijkvloerse appartement. Waarschijnlijk hebben ze daar eerst elkaar een dikke, welverdiende omhelzing gegeven, waarna ze nog natrillend, elkaar in de zetel hebben verwarmd met een kop thee en dan deze o-zo schokkende belevenis opnieuw en opnieuw tegen elkaar vertelden vanuit het oogpunt van hun kleingeestige schoolse zelfbewuste gewaarwordingen. "Oh my god" gebruikend bij elke adempauze teneinde te bevestigen dat ze onderbewust tot dezelfde subklasse van mensen behoorden. Mussen en mensen doen hetzelfde, piepen om er bij te horen. Ik haat de "praten-in-de-klas-over-Dutroux"generatie, zeker als ze dan ook nog eens te veel naar Friends hebben gekeken en zich nog zo gaan kleden ook. Een supersofte, lekker 'netjes' alles voor elkaar hebbende, meestal domme, supercheezy, doorsnee ultra conservatieve, pillenslikkende kutgeneratie waarbij je enkel maar kan vaststellen dat de generation-x'ers een nog erger soort kinderen hebben voortgebracht dan de hippies destijds. Hippiekinderen werden soms gewoon punkers... die uiteindelijk toch nog iets met hun leven deden in plaats van mee te dobberen op de voor hen uitgesippelde wegen.
Mijn ouders kenden de Rolling Stones wel, maar de Beatles dan weer niet, en vonden Van Halen veel cooler dan The Doors.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten