zondag, juli 15, 2007

de warmte

Een kleine persoonlijke blogpost maar eens een keer. Af en toe moet het kunnen nietwaar?
Het maakt met niet uit hoezeer mensen ook liggen te genieten van allerlei zonnen. De winterzon, de zomerzon, de terrasjesweer-zon, de kustzon, de zonsondergang, de bakken-en-braden zon en de gezien-op-VTM zon. De zon is er nu eenmaal, en zolang dat ding niet al te opwarmend is vind ik het best fijn. De zomer op zich is voor mij niet aangenaam, ik heb namelijk hooikoorts, allerhande allergiën voor gevolgelte, honden, runderen en grassen. Niet alleen maakt het me loom om telkens enkele pillen te moeten slikken hiertegen, het maakt me ook totaal onenthousisast om buiten te komen. Alles plakt van het zweet, mensen stinken en wandelen rond alsof ze de wereld aan hun reet hebben hangen.

Vooral de eeuwige barbeques vind ik vreselijk. Telkens als een stomme oen op een tuinstoel moeten zitten wachten tot je fucking vlees klaar is gemaakt. Het is te zwartgeblakerd, te rauw of nog bevroren vanbinnen. Trouwens, alles smaakt toch naar houtskool op zo'n ding. Je zit dan te barsten van de hitte in een of andere tuin vol ongedierte, wespen en onkruid. Om dan wanneer het boeltje afgelopen is meestal zat weer terug naar huis te moeten geraken.

Ik vind er niks aan; het per sé moeten buiten komen omdat buiten de zon schijnt. Nog veel erger is het om alléén te moeten buiten gaan rondhossen. Je bent dan al een alleenstaande pariah in deze vrolijke hebzucht maatschappij, en dan begeef je je naar een of andere schaduwplek om een boek te lezen, en dan bekijken ze je alsof je net een buitenaards ruimtetuig hebt verlaten.

Ik voel me vaker en vaker bekeken. Gewoon omdat ik er niet bijloop als de opgepompte piekjes-haar jongeren of de afgeborstelde 'alles-ok' douchebag-types... allemaal vrolijke mensen, tollerant, bijdehand en winstgevend.
Ik lees verder en wacht tot het winter wordt. Of tot er iemand opdaagt die me niet als een stront behandelt; want ja dat gebeurd. Zoals het meisje dat ik wilde bezoeken in het ziekenhuis vorige week. Het gaat er niet goed mee, dus ik dacht van haar een bezoekje te brengen en eventueel wat op te vrolijken. Maar ik werd behandeld alsof ik niet mocht langstkomen. Ik begrijp het niet.
Ik werk, rijd en wandel rond, tussen de mensen. Ik kijk, koop en kauw op voedsel. Toch hoor ik er niet bij. Ik ben niet één van jullie, ...

Geen opmerkingen: