De wildgroei aan blogs en schrijfsels die ik her en der dump heet ondertussen veroorzaakt dat niemand eigenlijk er nog aan uit kan. En dat is tof. In die zin dat eigenlijk iemand die er niet z'n neus hoeft in te steken, ook verder komt dan die ene pagina, en meestal ook niet de link legt met een andere blog.
Ik hou er nu 3 bij, uit noodzaak. Eén op m'n eigen domain, waarbij ik enkel maar cleane reviews en de meer publieke schrijfsels dump. Dan is er m'n blogger account, waarbij ik werksituaties, verzinsels en algemeen zowat alles wat op m'n lever ligt dump. En dan is er m'n eigenlijke blog ide ik al jaren bijhoud, waar ik meestal de meeer persoonlijk dingen dump, of gewoon, niet gestoord door taalpuristen om het even wat kan neerpennen in het Engels. Deze laatste staat op livejournal.
Het lijkt veel, maar wat vooral hinderlijk is dat ik geen crossposts kan doen. Dit verhoogt enkel maar het risico om nosy people te krijgen waar het niet hoeft. De enige goeie plek hiervoor is eigenlijk livejournal, waar je een en ander met de nodige user levels kan afschermen. Bloggers zijn meestal unsecure, maar ok,... het is oorspronkelijk de bedoeling wel om dingen publiek te posten, maar in de huidige tijden kan je het niet meer maken van je mening al te openlijk te verkondigen eender waar,... en da's jammer uiteraard.
Gisteren m'n eerste opdrachtjes gedaan voor de creative writing cursus, en het was wel prettig daaraan te werken, muziek op en beetje drank erbij en je vergeet dat je eigenlijk niet uit jezelgf iets hebt bedacht maar een opdrachtje volgt. En schrijven kan je niet leren misschien, maar het is wel plezierig om een beetje know-how van mensen in het vak overgeleverd te krijgen met als doel echt eens iets te produceren dat ook leesbaar is buiten de enkelingen die om het even wat je schrijft goed gaan vinden. Daarbij is't ook een goede manier om eingelijk eens dingen daadwerkelijk af te werken. Wat ik momenteel niet doe aangezien ik er het nut niet van inzie (ik weet toch al hoe het verder loopt), of omdat het over een of andere drempel lag waar ik dan psychologisch weer niet over geraakte. Ik blokker soms op van die dingen, maar dat heeft dan weer het voordeel dat je niet al te vroeg en al te opdringerig met je zaken bezig bent.
Ik vind het diep triestig wel dat m'n familie hier geen woord over rept trouwens. Ze weten dat dit voor iets belangrijks is, iets waar ik naar uitkeek,... en de reacties zijn eigenlijk nul. Men is blijkbaar geen hol geïnteresseerd of ik voor mezelf iets bereik of niet, net zoals destijds op school, of ik nu goed scoorde of enorm slecht er kwam toch nooit een reactie. Terwijl ze wel vol enthousiasme en interesse reageren wanneer ik iets materiëels koop,... moest ik me morgen een huis, dure wagen of een super breed plasmascherm kopen zouden ze meteen aan alle kanten me komen feliciteren en volle interesse tonen. Want enkel wanneer je spulletkje koopt hoor je erbij en 'scoor je' Net zoals ze ook verwachten dat ik paf sta wanneer ze zoeits als een rotan-eettafel, inwandelkleerkasten of levensgrote spiegels kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten