Ik zag de 10-jarige van weleer nu oversteken naar z'n auto met de "L" sticker op de achterruit. En ik besefte dat ik net als deze sukkel hier nooit weg ben geraakt. Ik zit op m'n terras waar ik de overburen een goedkope barbeque-set kan zien inelkaar steken, die ze bij gebrek aan vrienden, en een te veel aan hautain gedrag tegenover hun buren, nooit zullen gebruiken. Ik kan door het riet op m'n terras terugkijken naar de televisiejunkies, de mensen die terugkomen van een veel te kleine Delhaize met allerhande rommel in zakjes die bestaan uit veel te dun plastic. En de mensen hebben een hond waarbij de buik over de grond schuurt. En het stoort niemand.
Ik word zo. Je wordt wat je haat als je niet vecht, niet ten strijde trekt en geen brokken maakt.
Een beige auto is wel het laatste dat je wil kopen. Toch zijn er veel mensen in deze buurt tuk op een Mercedes die ze dan in het beige keizen. Dezelfde kleur dan de bagger in hun broek wanneer ze ontdekken dat het boven hun stand was. De mensen hier zijn fiere mensen. Trots op hetgeen ze hebben verworven door hard profiteren en werken voor nutteloze doelen. En "ze hebben het toch maar voor elkaar gekregen" is dan het gevoel dat ze willen opwekken bij anderen. De enige anderen zijn de loslopende humus voor oncreatief gedrag die rond hen woont. De mensen die lotto spelen en elkaar voorsteken bij de bakker om voorgebakken brood te kopen van een afnemer die het zelf ook maar van een industriële producent heeft gekocht. Investeren is de boodschap. Investeren vraagt enige creativiteit en durf, daarmee dat hier haast geen winkels zijn. Of enkel lege. De frituur zonder fritten, de beenhouwer die geen vlees wilde verkopen, de telefoonwinkel zonder telefoons, de kaaswinkel zonder kaas, de verdwenen viswinkel (en dan te bedenken dat Jezus vis kon bijtoveren, hier kan je't zelfs niet meer kopen al zou je het geld in je ahnd hebben). Deurne is het soort van achtergestelde vernieldorp dat is uitgegroeid vanuit het socialistische principe waarbij men per sé elke lul zonder verstand toch van een huis wilde voorzien teneinde ooit de sociale zekerheid te kunnen afbouwen. Wat een vergissing. Deze mensen hebben langharige gele honden die in rokerige appartementen wachten tot ze mogen gaan schijten in een grasperkje van 4 op 4, terwijl er verderop 5 hectare weide is. Maar baasjelief heeft geen zin om zo ver te wandelen op z'n sandalen, witte sokken, vleeskleurige korte broek, zwart-rood t-shirt aan en een L&M sigaret in z'n bakkes. Het soort van uithangbord voor stadiumverbod, het soort mensen dat meebrult met het Rad van Fortuin en het weerbericht niet wil missen.
Al-Quada mag me komen bevrijden,... en als ik de kans krijg dans ik nog mee op straat ook, met een AK-47 in de hand kom je al heel ver als het aankomt op het bevrijden van verdorven zielen uit hun bestaan. Al zou je evengoed de tv op grote schaal kunnen saboteren, zelfde effect, alleen heb je hier je armen en benen nog op zondag.
Gelukkig zijn er toch nog mensen, een handjevol, die een uitweg weten, me de mooie kanten laten zien van het bestaan. En deze mensen wil ik bij me hebben. Maar daar is focus voor nodig, en af en toe een beetje opkuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten