Liefste dagboek...
Vandaag waren er weer veel mensen aan het rondwandelen.
En ik vond ze niet aardig.
en ze profiteren van mij, en van m'n werk en van m'n gedachten en gedoe... en ze kennen me niet of nauwelijks, en daarom zuigen ze me leeg.
Het lukt me niet meer. gewoon meedraaien en doen alsof het allemaal ok is.
Vandaag was het gevoel onbeschrijflijk. Ik ben nog minder dan een hond op het werk, en ik wil me gewoon niet meer verweren... want de overmacht is te groot. De paar steken en prikken die ik uitdeel zijn niet meer dan een zwakke reactie van iemand die is uitgeteld.
en niemand helpt me, niemand steunt me, omdat diegenen die me omringen een bende lafzakken zijn. Waarmee je lol kan maken, en die leedvermaak vertonen, maar verder gewoon stront en darmen zijn.
een dezer dagen verdwijn ik, en dan kunnen ze blij zijn, en verder doen, en dat kleine gevoel van gemist in hun achterhoofd negeren, wegdrinken of wegshoppen.
ik haat shiny happy people... aan iedereen die me liet vallen de laatste weken: fuck off and die
dag liefste dagboek, daag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten