En ik kruip weg. Ik heb nu eenmaal niet de spirit, de gedrevenheid. Ik ben triestig, ik ben dit en ik ben dat. Dertien jaar oud gebleven zo lijkt het, en je bent niet breder dan de kamer die je inneemt. Ik ben de verschuldigde status van de mafheid. De confetti om me heen is al lang opgedroogd. En ik herinner me dat ik moest kotsen in haar moeder's appartement en dat ik dan de wc nog net op tijd vond. En in Gent is't altijd feest, als je betaald voor niks en Studio Brussel DJ's met rust laat. En ik walg er nu van, want ik heb eigenlijk niemand meer. De laatste hoop op iemand tegen te komen die nog een beetje een zielsverwantschap kon vertonen is verkeken. En ik doe het mezelf aan zegt men dan. Het grappige is dat wanneer er iets slechts gebeurd, mensen je zelf verantwoordelijk houden. Het MOET wel aan jezelf liggen wanneer je Jetair reservatie misloopt, je Visa kaart wordt misbruikt, je huisbaas een asshole is, je kat doodgereden wordt en je vriendin 's ochtends in haar nachtjaponnetje gaat checken of er niks aan te doen valt, en wanneer je belastingsbrief fouten vertoont, of je je C4 krijgt door met de verkeerde mensen te gaan eten.
Alles heb je immers aan jezelf te danken, je ben zelf verantwoordelijk voor je adem, je geur, je kleding, je scholing, je energie, je lach, je lawaai, de mensen waarop je stemt, de boeken die je las, de voedselvergiftiging.
En wanneer je er niet verantwoordelijk voor bent, zal je wel een slechte invloed uitoefenen op je omgeving. Of geen goede afkomst hebben geen goede partij zijn voor je droomprinses, of gewoon gevallen op de verkeerde moment tijdens het schaatsen op natuurijs.
En ik heb daar dus schoon genoeg van... ik heb een geheim. En ik kan het verklappen. Ik ben eigenlijk iemand anders om de zoveel tijd. En je kan niet raden wie. Ik ben de scheiding tussen fictie en realiteit, de plastieken wand waarvan er geen deksel meer verkrijgbaar is. En ik ga dikwijls kwijlen als er een hond in de buurt is. De U-boot is aan't zinken roep gauw de matrozen aan boord.
Nee, ik brabbel maar wat. Ik heb een experiment gedaan, en ben tot de conclusie gekomen dat ik geen angst meer heb voor mezelf. Ik heb de randomness, de factor-x in mezelf niet meer onder controle, maar ze blijft vanzelf binnen de perken van het sociaal aanvaardbare. En daar ben ik blij om: tralies smaken slecht.
hint here
Geen opmerkingen:
Een reactie posten