Kleine puzzeltjes gaan me al snel vervelen tegenwoordig. Net zoals mensen hun vakantieverhalen, hun onophoudelijke vergelijken met dingen die ze al eens hebben gezien. Op TV of in een stipverhaal. Ik was vandaag een beetje gelukkig omdat ik alleen heb mogen en kunnen werken aan iets nuttigs. Dit is naast geld, een betalingsmiddel geworden in grote bedrijven; het mogen werken aan iets dat voldoening geeft. Je krijgt deze betaling enkel wanneer men alle andere middelen heeft uitgeput. Behalve op Easy***, daar betaalde men ook nog op een andere manier, aangezien die internetprovider een hele hoop vrouwen in dienst heeft die ten einde raad zijn en graag ondeugende dingen doen in de ondergrondse parking of in de vergaderzalen die afgesloten kunnen worden met blindaties.
Het is lastig, dat ik gedurende de voorbije jaren enkel maar van kliek naar kliek ben gesprongen, uit pure verveling, of met he effect dat een vampier beleefd als hij net een knaagdier heeft zonder bloed gezogen,... maar dan met woorden en gedachtengangen als aderen en de stroom onzin als bloed. En ik geef geen bloed meer. Ik geef enkel lucht.
Ik kan nooit eens een feestje geven, aangezien de verschillende fracties die ik ken elkaar niet kunnen luchten, of op z'n minst een ongezellige boel vormen. En ik ben verbaasd over het feit dat ik zo lang heb geprobeerd energie te steken in bepaalde vrienden... niet dat ze't niet waard zijn, maar het is gewoon op. M'n geduld en motivatie om hier nog verder te tollereren zijn op. Dit kadert allemaal in m'n strijd tegen de over-tollerantie.
Ik luisterde vandaag naar niets dan onzin, en schreef gisteren een verhaaltje over 3 dingen die verstrnegeld zijn geraakt. In m'n verstrooidheid ben ik vergeten een kado te kopen voor m'n zus haar verjaardag. Maar vorig jaar heb ik dat al goedgemaakt. Ze is het al wel gewoon, ik hark altijd wel iets bij elkaar dat ze graag heeft. M'n eigen verjaardag hoeft dit jaar niet gevierd te worden met al te veel mensen. Vorig jaar was ok, enkel met A een beetje gaan eten en drinken. dit jaar kan iedereen zo'n beetje oprotten, Ik ben weer m'n slechte zelf, de jongen die niet wil mee voetballen omdat niemand hem de spelregels uit heeft gelegd en niemand hem geschikt lijkt dat wel te doen. Ik schopt daarentegen wel graag in het rond, want ik mocht niet meer meedoen... en ik stond dan maar in de goal. En ik liet elke cruciale bal binnen om m'n team te straffen. En zo ben ik aan goede boeken geraakt, en aan bijzondere vrienden, tekenaars, druggebruikers, mensen die konden skaten en muziek maakten. En een van hen doet nu verzekeringen, en een andere is jurist. En eentje tekent nog altijd, en een andere neemt nog altijd drugs, stiekem op de toiletten van een café. En ik tekende een stripverhaal met hem... en hij heeft alles verloren gedaan. Ik zat vandaag 9uur achter een PC, luister naar pulserende muziek en schrijf onzin.... maar volgende week zie ik haar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten