failliet in België

Een blogpost, of open brief zo u wil (da's populair tegenwoordig, elk kind dat z'n schoenveters kan knopen, elke would-be journalist heeft er wel een geschreven) is meestal gepost uit frustratie, onmacht en vooral onbegrip.  Het kan ook een oproep zijn, ... maar ik wil hier gewoon een situatie schetsen. De lezers mogen er dan voor mijn part uitpikken wat ze willen, van denken wat ze willen...

Failliet gaan in België is voor kleine bedrijven geen pretje, da's duidelijk.  Failliet gaan voor eenmanszaken kan al helemaal catastrofaal zijn, alle begrip voor mensen wiens business plan niet aansloeg en die noodgedwongen de wetten van de economie zien toegepast worden en de boeken moeten sluiten.  Alle respect voor deze echte durvers, ondernemers en innovatieve mensen. Ze gaan er voor, met de nodige echte risico's vandien.

Er bestaan echter ook andere soorten 'zelfstandigen'.  Mensen die in feite uitgerangeerd zijn in de echte bedrijfswereld en bijgevolg hun kansen beperkt zien. (In Antwerpen noemen we ze 'ne jammenkloten')

Deze mensen beginnen dan zelf een bedrijfje, denkende dat ze het wel zullen maken, zonder echt de bedrijfstak noch de marktsituatie te kennen.  Men wil vooral een start-up snel oppompen en dan "cashen".

Vooral met het nodige duw en trekwerk bevinden ze zich dan al gauw in een positie waar luchtbellen blazen, liegen en loze beloften maken (zowel naar personeel, leveranciers en klanten toe) de hoofdtaak wordt.  

Deze bedrijven zijn evenzeer in de postitie om personeel te krijgen via de VDAB. Ze krijgen er zelfs subsidie voor.

Ik werkte de voorbij 2 jaar voor zo iemand.  De man in kwestie had niet veel meer om handen dan het lezen van 'de Trends' en andere Flair-blaadjes voor omhooggevallen KMO'ers die te dom zijn om zelf een mening te hebben over marktbewegingen.  De man leverde een doos van positie A naar positie B, en zoals het een oude PVV-stijl KMO'er betaamd, vroeg hij hiervoor een 20% extra.  Er was geen meerwaarde, er was geen echte vraag, maar aan de andere kant van de lijn (bedrijf B) stond er altijd wel een vriendje klaar om de bonnen te tekenen.

Zo gaat dat bij zulke nep-bedrijfsleiders. Ze gaan met de spreekwoordelijke pet rond bij hun ex-collega's, ex-klasgenoten, familie of zelfs ex-werknemers, in de hoop iets te kunnen "verkopen". Welnu, de man in kwestie kon niet verkopen.  Hij was te stom en te lui om zelfs een prospect te bezoeken (tenzij je onder prospect 's middags naar de Carrefour gaan rekent).  Verder zat hij daar maar, te wachten tot iemand uit de kenissenkring een fax (jawel, een fax) stuurde met daarop een bestelbon.

Wanner dat niet gebeurde met een deftige regelmaat, verzon hij wel wat 'buzinezz' die er eigenlijk niet was.  Zoals het personeel laten opdraven voor nep-consultancy taken, die dan op niets uitdraaiden. Of mensen op pad sturen om defect materiaal om te ruilen voor werkend materiaal, desnoods door middel van zeer louche ingrepen.

De man was verder om geen leugen verlegen, zo kon je elke week opslag krijgen, elke week nieuw materiaal, offertes vragen bij leveranciers.  Maar er kwam nooit iets.  Alles wat op investeren leek werd afgeblocked, alles dat op vooruitgang leek werd meteen afgedaan als 'te moeilijk'.  Je zat op de lange duur gewoon verveeld voor je uit te kijken, zelfs rondsurfen op het net was niet mogenlijk aangezien we nog met een internet verbinding zaten die uit 1999 stamde, een youtube filmpje bekijken was simpelweg niet te doen. Verder had je geen vooruitzichten, er was geen materiaal, geen hoop, en eigenlijk ook niet echt klanten (die renden een voor een weg aangezien er toch alleen maar geknoei met hopeloos verouderd materiaal gebeurde, dat dan nog eens dubbel werd gefactureerd ten opzichte van onze concurrenten).

Je kon enkel maar jobsites afschuimen op je eigen van thuis meegebrachte laptop, in de hoop snel iets anders te vinden.

Deze bedrijfsleider, wiens technisch kunnen er vooral in bestond om een spreadsheet uit te printen en dan met een balpen er wat wijzigingen op te schrijven, om deze dan aan iemand anders te geven met de vraag om het aan te passen, mag volgens onze economie beslissen over iemands C4.  Hij mag ook ten gepaste tijden beroep doen op de gratis diensten van de VDAB, en zelfs de pretentie hebben om tot de laatste maanden (wanneer de kas volledig leeg was) toch nog mensen te laten komen nep-sollicitaties doen,... gewoon om het eigen ego te strelen.  

Op een dag deed deze krabber de boeken dicht.  Na ons eerst als personeel nog anderhalve maand gratis te laten 'werken', ... 

"De crisis heeft ons genekt" durfde het heerschap dan nog beweren.  Terwijl het zijn eigen domme kortzichtige manier van verkopen was,... waarin hij 100% af hing van de goodwill van zijn vriendjes op aankoop-posten her en der. Nu al deze vrienden een voor een uit competitieve bedrijven werden geweerd was natuurlijk het rijk over van de parasiet die deze bedrijfsleider was.  Hij zat zonder makkelijke bonnetjes, die hem via de fax werden toegestuurd door zijn speelkameraadjes (waar hij dan gewoonlijk mee mocht aanschuiven aan tafels in dure restaurants). 

Nu komt het,... het personeel werd weggestuurd. Met een in der haast op een ruitjespapier geschreven krieble: zijn voornaam en een telefoonnummer.  Dat was het dan.  Geen C4, geen papieren,... geen geld... niets.  'Ik ben niet meer de bedrijfsleider".  Dus we mochten ons beklagen bij de curator, en de advocaat waarachter mijnheer lafbek zich blijft verstoppen.  Zo is mijnheer wel, hij kan zelf niet eens een document uitprinten zonder assistentie van kinderen, vrouw of personeel. Kan niet eens iets verkopen zonder dat hij van tevoren weet dat de mensen 'wel zullen tekenen want ik ken dië mens goed van vroeger'.  Iets verkopen op de prijs, kwaliteit of innovatieve kracht achter een product, was er nooit bij. 

Voor ons, het personeel,  bleef er niets over... we konden onze auto, sleutels en ander materiaal afgeven, waarna we zelfs geen C4 in de plaats kregen.  Hetgeen alvast 'niet netjes' kan genoemd worden.

Je moet dan aanschuiven bij de vakbond... waar men je doodleuk vertelt dat je zonder C4 nergens recht op hebt.  De RVA heeft wel een fonds voor sluiting van bedrijven, maar daar moet je dan ook weer wachten (gemiddeld een jaar) tot je geld ziet.

Intussen gaat mijnheer de bedrijfsleider vissen, boottochtjes maken en laat hij zich graag zien op dineetjes waar andere bedrijfsleiders zich laten fotograferen met foute pakken aan.

Je hebt geen geld, geen papieren, dus zelfs al vind je meteen ander werk (hetgeen in deze economie niet evident is) kan je niet meteen ingeschreven worden,... het eerste waar een sociaal secretariaat achter vraagt is je vakantie-attest en C4 van de vorige werkgever.  En daar sta je dan....  

Wat er echt zou moeten gebeuren: Verantwoordelijkheid.  Wanneer je een bedrijf door totale onkunde of totaal wanbeleid op de fles laat gaat (remember Boelwerf anyone?) Zou er een procedure moeten zijn waar de fysieke personen achter de beslissingen in de cel zouden moeten belanden TOT alle papierwerk en schulden zijn terugbetaald (desnoods door hun familie, toffe vrienden of weet ik veel, desnoods verkoop je hun villa met zwembad in een of andere schabouwelijk witte randgemeente vol verzuurde huisvrouwen)... want wanneer je geld wil verdienen op de kap van je personeel zònder zelf enige meerwaarde (zoals innovatieve ideeën) te leveren, moet je er ook maar de verantwoordelijkheid voor dragen dat deze mensen hun geld, papieren en rechtmatige verloning krijgen wanneer het fout gaat.  En dan heb ik het nog niet eens over de totale misdaad die zulke lafbekken aanrichten door mensen als dood vlees op een stoel te laten zitten om een existentie te zijn van hun eigen textverwerker.  Dit soort laffe bedrijfsleiders en knoeiers horen niet thuis in hun dikke villa achter hun advocaten schuilende, excuses verzinnend, deze mensen horen thuis in een gevangenis/werkkamp tot hun verrottingsmethodiek, hun roofbouw op de economie is tegemoet gekomen.  

In de eerste plaats zou dit voordelig zijn voor de werknemers, maar ook voor ECHTE zelfstandigen, ... mensen die zelf een zaak van nul uit de grond hebben gestampt of een vooruitstrevend idee hebben omgezet in een echte economische goed draaiden firma.  Want op deze manier zijn de boxmovers en losers er een voor een uitgezeefd en is er plek voor mensen die een beleid voeren, een vooruitzicht bieden.