een bore-out uitleggen aan je omgeving

Een bore-out uitleggen aan je omgeving is bijna onmogelijk.  Het komt waarschijnlijk dicht bij wat mensen met het chronische vermoeidheidssyndroom meemaken wanneer ze moeten verklaren waarom ze niet meer naar de winkel kunnen gaan op bepaalde momenten.

Een bore-out krijg je door een inhoudsloze job, waar de functie nog wel bestaat in theorie, maar waar je in de praktijk niets om handen hebt.  Je bent niet technisch werkloos, wel gewoon aan't werk... maar je zit er maar wat bij.

De eerste verwijten die je jezelf maakt is dat je geen initiatief neemt, of kan nemen. Dat is ook meteen hetgeen mensen die je situatie niet kennen je soms (stilletjes) verwijten. Want je kan toch altijd ièts doen op't werk, niet?
De vraag is natuurlijk niet of je iets kan doen, de vraag is of het nut heeft.  Wanneer je een interne website maakt om de klanten beter te kunnen opvolgen, en niemand wil het ding gebruiken omdat ze zelfs niet begrijpen waarom 'het niet in excell' is, dan houdt je goede moed snel op.  Je kan dan beter met eigen projecten bezig zijn, in plaats van parels voor de zwijnen te gooien.

Je kan dus allerlei voorstellen doen, maar wanneer je baas deze opzij schuift (vaak zonder een reden op te geven in mijn geval) of gewoonweg geen geld heeft om de plannen uit te voeren ben je snel terug naar af.
Wanneer je op het werk bijvoorbeeld met gekraakte software moet werken op je PC om dagelijkse taken uit te voeren, dan is het voorstel snel gemaakt om de nodige licenties aan te kopen. Wanneer je baas daar 'geen zin' in heeft, kan je alleen maar terug op je bureau gaan zitten en wat CV's versturen naar bedrijven waar je wèl zou willen werken.

Een tweede aspect van een bore-out is het volledig afbrokkelen van enige motivatie.
Wanneer je op een bore-out job zit, heb je niet alleen weinig of niets om handen, je geestelijke gezondheid bevordert het ook niet echt.  De eerste dagen kan je nog wel uit verveling je bureau opruimen, de stock tellen of een paar instructiefilms online bekijken, maar na enkele weken zak je af naar de 'grappige katten op youtube'-fase een fase die nog net voor het gamen en het bekijken van sportwedstrijden komt.

Bijvoorbeeld de aankoop van boeken of cursusmateriaal om jezelf in je opdracht en job te verbeteren, valt volledig terug op jezelf.  Je doet die investering nog wel, maar je weet dat je baas niets terugbetaald, noch opmerkt, laat staan apprecieert.  Daar kan je niet veel aan verhelpen, je moet er gewoon door heen met alle wilskracht die je hebt.
De motivatie kan je nog wel enigszins optrekken door jezelf een totaal ander, nieuw project te bezorgen. Een website maken, een eigen bedrijf oprichten, freelancer worden, of gewoon een hobby verder uitbouwen desnoods ga je dagen verlof tussendoor opnemen om thuis echt werk te kunnen uitvoeren.
In mijn geval hielp dit een klein beetje om met de complete verveling om te gaan... al was het niet van lange duur.

Zelfs daar komt een einde aan.  Na een achttal maanden van complete idiotie (projecten aannemen waarbij je twee consultants stuurt, die samen één laptop en één schroevendraaier hebben) moet je dan ook niet verbaasd zijn dat zelfs de laatste vier actieve klanten het opgeven, zodat er NOG minder werk binnenkomt.  Klanten zien ook dat er niet geïnvesteerd wordt, klanten zien vooral ook dat ze zware facturen krijgen, voor zeer eenvoudige taken die worden uitgevoerd door personeel dat niet de middelen krijgt om de taak uit te voeren. Zulke KMO's zouden eigenlijk door middel van een overheids-ingreep uit hun lijden verlost moeten worden.  Vaak hebben ze zelf niet meer de morele en verstandelijke afstand om de zaken nuchter te bekijken en de boeken dicht te doen.  (Sommige gelukkig wel,... maar in mijn geval was het eerder tegen beter weten in verder ploeteren).

De bekommernis die ik die laatste maanden had was proberen niet agressief te worden (dat is me alvast gelukt, ik heb maar één keer het woord bullshit uitgesproken in al die tijd, ook al werden er de grofste leugens en overdreven positieve beloften verteld).
'Ja ik ga je opslag geven tegen einde van het jaar'
'Ja we gaan die projecten vergroten, we gaan hier achtereen met 15 man zijn'
.... enz...

Ik heb zelf niet de kracht, de kennis of het kapitaal om een zaak op te starten.  Wanneer je dat niet hebt, begin er dan ook niet aan, vind ik. Je kan misschien wel naar een geldschieter stappen met een goed idee dat uitgewerkt werd tot een businessplan, maar meer kan je niet doen.  Wanneer ik dan zie hoe een baas van een KMO gewoonweg zonder takt, mensenkennis, sales-talent of enige feeling met de branche tòch er in slaagt meer dan 5 jaar gewoon zijn tijd vol te lullen met lucht en leugens, dan is het voor mijn part duidelijk; deze branche is zo dood als een pier.  De ICT branche (en vooral de box-movers onder hen) zijn een zootje ongeregeld, meestel uitgedost als een nieuwslezer uit de jaren '90, die veel lullen, beloven en meetings plannen maar verder niets uitvreten (buiten het lezen van 'de Trends').
Ze halen hun wijsheid meestal uit reportages en artikels in hun bedrijfsblaadjes, maar teren verder vooral op oude schoolmakkers of collega's met wie ze ooit eens een paar Gin-tonic's te veel hebben gedronken op een personeelsfeest.

Ik kots op dit soort volk... mensen bijna een vol jaar ontzeggen van thuis uit te werken, verplichten op kantoor aanwezig te zijn, maar dan intussen zelf hun hele klantenbestand herleiden tot een zieke grap.
Raad aanhoren, laat staan opvolgen wordt ook niet gedaan, waardoor je op de lange duur zelfs geen enkele vorm van kritiek (positieve of andere) meer geeft, zelfs een eenvoudige mening had ik niet meer na een tijd. Wat kon mij het nog schelen of we spul A of spul B aan moesten kopen voor een klant... de leveranciers werden toch niet betaald, en de klant ging uiteindelijk toch nooit in op het zeer slecht naar voren gebrachte project.
Mijn antwoorden bestonden meestal uit ; "Wat is dan de context?"  of "Meent ge dat?"

Wanneer je geen investeringen wil of kan maken, waarom ga je dan door met ploeteren? Waarom wil dit soort mensen per sé bedrijfsleidertje spelen zonder dat ze zelfs de basis kennen van waar ze mee bezig zijn?
Ik ga toch ook geen aarbeienkwekerij openen morgen? Ik ken daar totaal niets van?
In de ICT branche is dat allemaal geen probleem... gisteren stond je nog een attractie in een pretpark te bedienen? Dan kan je morgen baas spelen over een 'security and network integration specialist consultancy team' spelen.  Benodigdheden?  Een fout maatpak, een over-the-top auto en vooral veel buzzwords die fout worden uitgesproken.

Ik kan de mensen die met een bore-out kampen vooral de raad geven: ontsnap... zo snel je kan.  Je eigenwaarde, je gezondheid en je marktwaarde daalt elke minuut.  Intussen wordt je lui, en begin je aan jezelf te twijfelen.  Kàn ik het nog wel?  Ben ik nog dezelfde dan toen ik hier de eerste dag kwam werken?
Het antwoord is nee: je bent een ervaring rijker; je herkent vanaf dat ogenblik een nep-baas, een leugenaar, een incompetente bedrijfsleider van mijlenver.  En zo hoort het.  Dit soort volk moet je vooral geen aandacht geven, wat ze je ook beloven ...

Voor je omgeving, wees vooral eerlijk tegenover de mensen in je directe omgeving...  tegen alle anderen kan je maar beter staalhard liegen.  Niet omdat je een slecht mens bent, maar gewoon omdat de maatschappij geen luie mensen dult.  Een bore-out klint voor velen zoals 'ik ga lekker staken' of 'amai, lekker niet werken'. Dat zijn signalen die mensen die iets verder van jou af staan beter niet opvangen.  Dat zijn voor hen tekenen dat je een "loser" zou kunnen zijn.
Dus: liegen... zeg desnoods dat je schitterende projecten deed... op z'n Amerikaans jezelf opblazen en boosten.
Maar zie vooral dat de vrienden en familie wèten dat je het zwaar hebt om verplicht te zitten niksen.  Laat ze weten wat je voelt en denkt, want wanneer je er onder door gaat moet je ook nog rechtop geholpen kunnen worden door deze mensen.  Je hebt de verantwoordelijkheid om ze in te lichten.