Perceptie

Ik heb het niet zo begrepen op de trend die hier en daar de kop op steekt in de werksfeer. Vooral in 'moderne' bedrijven, wat dat dan ook moge zijn, is het tegenwoordig een trend om voor perceptie te gaan.
Perceptie is vaak belangrijker dan echte prestaties.

Ik verklaar me nader:
Iemand die laat ons zeggen 2 muren schildert elke dag en daar dan over opschept.
Erover rondbelt over hoe zwaar het werk wel niet was en vooral begint te lullen over soorten verf en allerlei andere dingen die er niet meteen toe doen. Deze krijgt een perceptiewaarde mee die hoger is dan de persoon die laat ons zeggen 8 muren schildert, zijn kop houdt en gewoon na het beïndigen van zijn taak naar huis gaat.

Deze laatste persoon heeft een zogenaamd communicatieprobleem, die wil het spelletje niet meespelen, of heeft een andere persoonlijkheid dan de eerste. Die persoon zal, volgens de inschatting bij vele managers wel niet veel werken, aangezien hij zich niet vaak laat horen.

Of het nu gaat over brood bakken, iets verkopen in een winkel of werken in een technologie bedrijf, het principe blijft meestal hetzelfde: wie veel lawaai maakt over zichzelf. Zich als het ware als een eigen marketing-departement doorheen de firma begeeft, zichzelf bewierrokend met allerei ideeën en opmerkingen (meestal nog gepikt van een ander ook), die mensen lopen in de kijker. En vermits ze in de kijker lopen scoren ze danook makkelijk bij het soort managers die zelf ook niet veel werken, denken of willen weten. Bij het soort mensen waar het inderdaad allemaal om de perceptie draait.

Ik heb hier een fundamenteel probleem mee aangezien ik op elke firma waar ik werkzaam was dezelfde soort mentaliteit ontwaar. Alleen wordt het erger en erger. Niet moeilijk, de nieuwe mensen die deze bedrijven binnenstapen komen uit een onderwijssysteem waar men 'erbij horen' en 'meedoen' hoog in het vaandel voert, waar het er vooral om draait niet positief of negatief op te vallen en genoeg puntjes te scoren op de door de leerkrachten en docenten voorziene manieren.
Deze manier van werken sijpelt stilaan door in de bedrijfswereld, waar het er meer en meer op aankomt jezelf te verkopen. Op zichzelf is hier niets verkeerd mee uiteraard: wanneer je iets hebt gepresteerd mag dat opgemerkt worden. Jezelf verkopen hoort er nu eenmaal bij, vanaf het eerste sollicitatiegesprek. Waar het echter foutloopt is het ongebreidelde, ongeverifiëerde lucht blazen.
Een schilder kan indien gewenst gecontrolleerd worden, het volstaat als baas naar de plek te gaan kijken en het aantal geschilderde muren te tellen om iemands prestatie te meten.
In veel bedrijven is dit soort controle echter onbestaande. Daar gaat men af op uiterlijkheden, gebabbel en rapportjes. Daar sluipt het dus binnen.

Ik begrijp dit allemaal niet eerlijk gezegd. Is er dan zo weinig ruggegraat en spirit aanwezig in onze bedrijven dat men blindeling afgaat op iemands percetie naar anderen toe? Men heeft blijkbaar liever iemand die een masker opzet, altijd lacht, altijd met de duimen omhoog staat en alles fijn vindt, en ondertussen alle aandacht naar zich toetrekt, andere mensen lastig valt op het werk om vervolgens luchtbellen te blazen, meestal met zichzelf als onderwerp, held en redder van de firma. Wat verderop zitten dan de mensen te werken die gewoon hun job willen doen, en daarna naar huis gaan. Is daar op zich iets mis mee dan? Waarom heeft men zo graag van die acteurs, van die 'posers'? Op langere termijn ben je toch helemaal niets met zulke luchtzakken?
Ik vraag het me gewoon af.