Ik zal hier, of op m'n andere blog, af en toe de schrijfopdrachten zetten die ik thuis of in de cursus heb geschreven. Let er op dat de meeste van deze dingen in opdracht zijn geschreven en onder tijdsdruk, ... ik post hier ook niet àlles om persoonlijke redenen, sommige dingen zijn niet bestemd voor publicatie, of hou ik liever voor mezelf om andere redenen. Aangezien dit allemaal geschreven is met als doel bij te leren, zal je ook merken dat er echt wel slechte dingen zullen tussenzitten.... dat is dan maar zo.
(geschreven in 5 minuten - opdracht )
Alle vensters waren open, de lucht en de zetels en de rommel op de grond deden er niet meer toe. De boekenkast was leeg en uitelkaargehaald tegen de muur. De boeken op de grond. Fred keek met het zweet op z'n voorhoofd in elke stijve kaft van de boeken, z'n kepie lag op de grond. De diamanten moesten ergens zijn. De plantenbakken tegen de richel, de zetel ondersteboven gekeerd, alles zag er opeens veel minder luxueus uit. De tv deed het het al een tijd niet meer, wat 2 agenten verdacht leek. Ze koppelden het ding los en begonnen in de beeldbuis te turen met een schroevendraaier in de aanslag.
Een jonge agent van de computer-fraude cel begon de aanwezige PCs te doorzoeken op aanwijzingen. De dief moest toch met iemand communiceren? Eens voorbij het paswoord begon de man in dikke boeken te zoeken die rond het grote scherm opgestapeld lagen. "Dit moeten we confisqueren commissaris" riep hij gehaast.
De mannen keken verder onder de overblijfselen van de maaltijd op de glazen tafel, de rekjes met CD-ROMS en zelfs in de suikerpot op de salontafel. "Ok nog even mannen..."
--
Het Ruimerke was typisch zo'n bedrijf dat om het even welke mooie herfstdag kon verpesten. De zachte Oostenwind die door de weerman was voorspeld blies zo ongeveer een half rottend New-Orleans gecombinneerd met een vleugje ontsmettingsmiddel, naar mijn plekje in de tuin toe.
De stank was nog best te vergelijken met die keer toen ik uit pure luiheid een pak overtollig klaargemaakte bloemkolen aan de verwarming in de keuken had laten hangen in een plastiek zak.
De Nicole en Hugo van de mestgeur was dit, de allesovertreffende lucht-geworden oorlogsmisdaden, het soort geur die de neusharen nog weken zout en pikante smaak lieten afgeven in je waterige keelholte. Ik heb zelfs publieke toiletten langst de autostrade door Tjechië gebezigd die in vergelijking met wat ik nu ontwaarde een vers tuiltje meiklokjes leken. Al stonden er bij de buren op het toilet waarschijnlijk niet zulke grafittiteksten op de muren.
---
Levertraan: hetgeen je in elke jaren-50 kostschool opgedrongen kreeg , puur om ketters en ondeugende zielen te bestrijden En dan te bedenken dat er veel bon-vivants waren die het ietwat flauwere afkooksel van dit goedje voor veel geld verorberden in restaurants waar men Schubert op de achtergrond speelt. Vis in't kwadraat, met toastjes en een nasmaak als vers uitgebraakte tonijnsla, de nooit verterende haring. En ik proef het nog steeds, al ben ik toch een visliefhebber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten