zand

Snelheid is zeer relatief. Ik ben zelf vrij traag in vanalles en nog wat. Vooral op het werk, of alles wat met werken in't algemeen te maken heeft. Dit om de eenvoudige reden dat ik eigenlijk lui ben. Zoals zovelen, heb ik een broertje dood aan alles wat we moeite kost die niet meteen omgezet wordt in resultaat. Resultaat is dan weer iets dat voor mijn part evengoed op lange termijn daar mag zijn. En daar wringt'm het spreekwoordelijke schoentje nu net. Ik kan plannen op lange termijn, en toch tegelijk lui zijn, maar wel op zo'n manier dat ik lijk vooruit te komen. Een rare perceptie van het ter plekke blijven trappelen ontstaat op die manier. En na een tijd ziet je leven er uit als een geavanceerd Risk boardgame.



risk2210

M'n wereld ziet er echter niet zo uit. Amerika is niet ingenomen door groene mannetjes, en in Rusland liggen geen zwarte pistoolhelden op de loer, evenmins is de helft van Australië genuked.
En toch ben ik niet zo gelukkig in m'n binnenste. Want ik mis weer iets in m'n leven, iets dat avontuurlijk leven heet. Nu doe ik dat al vaak genoeg vanuit m'n zetel, met een goed boek, en heb ik de tv-microbe al lang van me afgeschud. Ik ga ook elk jaar trouw op reis naar niet zo ver weg. Misschien moet ik het anders aanpakken... en gewoon doen waar iedereen zo'n beeje achter vist, het ongebreidelde zoeken naar verre oorden en daar van foto's mee van terugbrengen. En ik wil geen foto's zien van haar op een strand, met een glimlach die me achteraf zou doen spijt hebben, en zand tussen m'n tenen. Want daar kan ik dan niet tegen.
Ik hou niet van stranden, alleen van het nachtelijke lopen langsheen de ondiepe baren, de zee in al z'n glorie, met de schijn van mensen over de maan, en in de verte een boot die eenzaam z'n weg zoekt in de nacht. En dan op de grond vallen, en het je niet meer aantrekken dat je zand voelt. En het je niet aantrekken dat je jezelf weer herhaald.
De wereled ziet er beter uit sinds ik niet meer in Knokke kom... en ik denk dat mensen met een geruit hemd daar nog steeds ijsjes oplikken terwijl ze naar schilderijen kijken van 30000 euro. En ze weten dat het veel geld is, maar dat deert hen niet. Want ze staan in Knokke, daar is dat normaal.

M'n Juni vekantie staat op de helling. En ik denk er niet aan om te wijken voor het gelul op't werk. Ik wil met vakantie, want ik ben er aan toe. En ik wil haar bellen... en ze neemt niet op, en ik sms haar en ze geeft geen kik.
En dan opeens krijg ik toch leven te horen, op de achtergrond verdwijnt de rest.
Wacht maar... nog even en er is weer zon.