boek: Schervengericht

Ik wist meteen dat er iets mis was toen ik het boek 'Schervengericht' begon te lezen.
Het boek van A. F. Th. (kan die man geen betere naam kiezen?) maakte een kinderachtige, slappe indruk op me bij de eerste hoofdstukken.
Ik was vijftien-tal pagina's ver, me al behoorlijk aan't vervelen trouwens, toen ik las dat dit zelfde boek de AKO Literatuurprijs 2007 had gewonnen.

"Damn" was mijn eerste reactie. Ik lees niet graag boeken die bekroond zijn. Uit ervaring weet ik dus al meteen dat ik dan een rotboek ben aan't lezen.
Net zoals ik zelden een film goed vind die een Oscar heeft gewonnen, vind ik ook nauwelijks boeken goed die prijzen winnen. Er zijn altijd uitzonderingen, maar in't algemeen zijn de prijzenwinnaars niet echt de beste boeken en films. Ze vormen meestal een door de jury gekozen compromis tussen verschillende strekkingen binnen de genomineerde boeken.

'Schervengericht' is een oervervelend boek. Waar men dan ook nog van durft te beweren dat de auteur een rijke fanatsie heeft en heerlijk het verhaal laat afspelen voor de ogen van de lezer. Yeah right, in een tijd waar een omhooggekatapulteerde idoolzangeres ook boeken mag komen signeren op de Standaard boekenbraderij, zijn zulke uitspraken niet echt veel waar. Men zegt maar wat.

Ik kan alleen maar de woorden van de heer Aron Grunberg bijtreden dat dit boek het niet verdient om zulke prijzen te krijgen.
Wanneer je trouwens als beginnend schrijver het zou aandurven je hoofdpersonage 10 à 12 keer te laten zitten zeiken over zijn weelderige baardgroei (voorbeelden; hij scheerde zich 2-3 maal per dag, hij was niet op zoek naar een kapper, zijn baards stond dik en vol... blabla we get it man). Dan zou je al snel commentaar krijgen van proeflezers en de uitgeverij dat je aan het ZEIKEN bent en je personages probeert te typeren met iets dat er niet toe doet op een wijze die de lezer afstoot en verveelt.
AFT geraakt hier blijkbaar wel mee weg... Je krijgt al na enkele bladzijden het 'get on with it' gevoel.
Veel opvulsel dus, persoonsbeschrijvingen die er met de kleffe en oncreatieve manier van vertellen met hun pootjes uithangen, een stom verhaal, geen diepgang, kortom slechtgeschreven.

Ik heb sinds het lezen van dit boek wel meer respect gekregen voor Grunberg, die het aandurfde om tegen de publieke opinie in gewoon zijn mening over dit kutboek te zeggen. Jammer dat de mens zelf barst van de pretentie, maar als je zo'n goede schrijver bent als hem kan dat natuurlijk wel gebeuren, op zich niet verwonderlijk.

Tip:
Niet kopen dat schervengericht, en indien je het toch per sé wil lezen wacht dan tot mijn exemplaar, samen met dat van vele vele andere, opduikt in een tweedehandsboekenwinkel aan 2 Euro het stuk. Lang kan dat niet duren.