soms

Soms na een tijd schiet je weer in actie. Zoals hier. Een tijd geleden ben ik compleet gestopt met bloggen. Zeker in het Nederlands is dit eigenlijk een vrij dood iets geworden. Het nieuwe is er voor veel mensen af en dan hoeft het al snel niet meer. Ik heb echter een stuk of 3 blogs ondertussen, maar allemaal in het Engels. Blijkbaar wordt dat wel gelezen dan, waar er in't Nederlands nauwelijks reactie komt.
Waarschijnlijk heeft een en ander te maken met het feit dat mensen die veel Nederlandstalige dingen lezen wel niet zo vertrouwd zijn met het medium, en dat diegenen die dat wel zijn allemaal het Engels als voertaal gebruiken.
Desalnietemin ga ik hier opnieuw beginnen schrijven. Er is veel gebeurd en er is veel te vertellen... Hopelijk win ik er een paar trouwe lezers bij.

opinie

De recente gebeurtenissen in mijn stad Antwerpen zitten blijkbaar veel
mensen hoog. De feiten even op een rijtje: Een jongen van 18 schoot
met een pas gekocht jachtgeweer 3 mensen dood, waarvan 1 kind van 2
jaar. Ditalles op klaarlichte dag, in het midden van de stad. De
schutter werd geneutraliseerd door een toegsenelde agent en verklaarde
later uit extreem-rechtse hoek te komen en uit rascistische motieven
te hebben gehandeld.

Het is een feit dat er meer en meer incidenten gebeuren rond de holle
media-term 'zinloos geweld'. Of het nu gaat om iemand doodsteken voor
een kleinnood, of uit puur rascisme iemand vermoorden, het blijft
allemaal onder media termen in het nieuws rondwaren.
Ik heb niet echt een mening over ditalles. In die zin dat er moeilijk
een bepaalde partij gelijk of ongelijk kan hebben in zulke gevallen.
Het gebeurd gewoon, en daarmee basta. Tof is het uiteraard niet, daar
kan geen twijfel over zijn, maar wat ik maar moeilijk kan vatten is
dat er opeens aan alle kanten mensen opduiken die om-ter-politiek
correctst willen doen. Politici, soms van fout pluimage, verdringen
zich in de mediakanalen om hun graantje weer mee te pikken. Om hun
holle boodschappen nog maar eens op te sommen.

Volgens mij zouden ze beter zwijgen, want is het niet zo dat het net
deze vaak niet gemeende uitspraken over samenleven met andere culturen
en het domweg roepen van linkse slogans even erg is dan hetzelfde hol
gelul dat er uit de rechtse hoeken komt dag in dag uit? Ik vind van
wel. Ik ben het kotsbeu om mediafiguren, BV's en politici de meest
mooie speeches te horen geven over verdraagzaamheid en samen leven
enzo, terwijl ze het niet menen, en het puur als gimmick gebruiken.
Het wordt zo vaak en zo zonder inhoud herhaald dat het even banaal
wordt dan een 'goei weekend' wensen aan je collega's op het werk. Als
er iets is dat al deze ellende veroorzaakt zal het wel dat soort
opgewekte onverschilligheid zijn.
Misschien moeten dezelfde politici in hun nette pakjes en hun bruine
schmink op TV eens denken aan al die mensen die opgevoed zijn door dit
soort holle zeveraars. De linkse leraars, de opdringerige ex-hippies
en de o-zo over politiek correcte sympathieke mensen. In schril
contrast met de 'echte' wereld waar je in leeft. Waar er vaak ECHT
last is met allerlei bevolkingsgroepen, marginalen van allerlei
nationaliteit, huidskleur en afkomst. Er zijn maatschappelijke
problemen door de ongebreidelde hebzcuht en de nietsontziende manier
van ongecontrolleerd kapitalisme, daaruit voortkomend zijn er meer en
meer incidenten bij mensen die deze snelle veranderingen niet
aankunnen.
Of je nu een rascist bent, een communist, of iemand die gewoon
iedereen haat, deze maatschappij geeft niet veel oplossingen. Alles
wat je hoort zijn Koning Boudewijn-achtige speeches waarbij door
mensen die in dikke villa's wonen wordt gezegd dat we allemaal
vriendjes met elkaar moeten zijn. De dag daarop wordt misschien je
wagen gestolen of smeert er een extramist je gevel vol politieke
grafitti. Er gebeurd niets. Men kiest in zoveel landen als BelgiË
voor de papieren oplossingen: een oplossing waarbij er wetjes,
regeltjes en andere rommel wordt goedgekeurd door mensen die te ver
van de realiteit af staan (of beïnvloed worden door lobbyisten) en
waarbij deze regels vervolgens door niemand worden gecontrolleerd of
afgedwongen wegens ' te duur'.

De staat treft een zeer grote schuld aan dit soort klimaat. Wanneer
ik in de stad rondloop op een zaterdagmiddag, zie ik in enkele buurten
geen Belg meer rondlopen. Ik heb daar geen probleem mee op zich, al
geeft het soms een beklemmend gevoel.
Er zijn echter mensen die zich graag bewapenen en er iets willen tegen doen.
En daar sta je dan als links parlementslid ergens een amendement in te
dienen om 'meer verdraagzaamheid' te krijgen in de scholen of waar dan
ook.
Ik zat ooit op een school waar het stikte van de rascisten. En deze
school kreeg van de staat uit een titel 'school zonder rascisme',
omdat ze 200 handtekeningen bijelkaar hadden gekregen of zoiets. De
mensen die zulke onzin organiseren zijn eigenlijk nog erger dan NAzi's
vind ik zelf. Zzn neo Nazi draagt emblemen waaraan je duidelijk kan
herkennen waarvoor hij/zij staat (en er naar kan handelen). Zulke
figuren waarover ik het daarnet had niet. Die verschansen zich als
grijze muizen in allerelei governemenetele en gemeenschapsdiensten, en
pretenderen voor een betere samenleving iets te doen. Terwijl ze
eignelijk de maatschappij nog zieker maken dan ze al is ter eigen eer
en glorie.

Als er iets is wat we uit dit rot incident in Antwerpen moeten leren,
is het dat slap nep politiek correct gedrag en extreem rechtse
propagande eigenlijk allebei even erg zijn.
Wanneer je echt iets wil doen aan dit soort problemen, doe er dan echt
iets aan. En stop met pamfletjes te drukken op glanspapier, posters te
hangen in lokalen waar geen kat komt, t-shirts te drukken die niemand
draagt, of stickers te kleven waar niemand ze ziet. Stop met hol
gebabbel over 'samenleven' en 'verdraagzaamheid', want hier help je
niemand mee. Wanneer je bijvoorbeeld mensen gaat helpen die in de
problemen zitten, wie dan ook zonder onderscheid te maken. Dan ben je
misschien goed bezig. Maar daar staat meestal geen VTM cameraploeg
bij uiteraard. En dan zien we deze politici niet uiteraard. Als er
niet te scoren valt zijn al deze slappe figuren opeens verdwenen.
En misschien drijft dat bepaalde mensen met extreme standpunten wel
tot het kopen van een jachtgeweer en te kiezen voor een heel ander
soort aanpak.
Moge we hopen dat de dader in kwestie een "American history-X" achtige
dingen meemaakt. Misschien leert hij er nog iets van bij dan. We
kunnen er drie onschuldige mensen jammer genoeg nooit meer mee
terugkrijgen. Laat ons ook hopen dat al die mensen die nu 'o-zo' gechoqueerd zijn
eens uit hun ivoren toren kruipen en eens in de echte wereld gaan kijken. HEt soort mensen die in 4x4's rondrijden, voor de tv zitten en gaan fitnessen en verder geen contact hebben met de wereld (buiten wat ze zien op hun georganisseerde reisjes), dit soort mensen is onrechtstreeks verantwoordelijk voor de hebberige maatschappij waarin we leven, en zullen vroeg of laat door hun rotgedrag en hautaine houding het geweld tot in hun nette voortuintjes krijgen. Hopelijk hebben ze dan nog zin in holle linkse makkelijke slogans (of rechts voor mijn part, even erg) want dan is het te laat.

Ik zelf help mee om daklozen eten te geven in de winter, en ik doe dat graag. Ik loop daar ook verder niet meer te koop ofzo, ... ik denk dat zoiets veel meer doet dan de Groen! houding waar je dagelijks 'oproept tot verdraagzaamheid' maar verder geen moer uitvoert in de maatschappij buiten jezelf interessant maken in de media.
Gooi allemaal die TV buiten en die boekjes en er zijn al veel problemen opgelost denk ik.
Just my opinion.

PS: ik ben geen lid van welke partij dan ook

the end

Voor de mensen die deze blog wel eens lazen, bedankt voor de comments en de reacties.
Ik stop er hier mee voorlopig. Ik weet niet wanneer ik terug begin, of misschien elders zal opduiken.

Ik voel aan dat het niet meer deugt om hier nog te schrijven, mensen zien het niet als een momentopname, als een uitlaatklep of als een beetje harmless fun writing. Er zijn veel mensen die het concept bloggen niet eens door hebben blijkbaar. Wat je in Engelstalige blogs niet voorhebt, daar is het blijkbaar we ingeburgerd geraakt. Men neemt het soms al te serieus allemaal of men begrijpt het niet. Ze kunnen niet lezen wat er ècht staat of zijn op zoek naar een van de vele spellingsfouten of nog erger, een moraal.
Ze doen maar, wanneer je graag naar spellingfouten zoekt, koop dan de Standaard, wanneer je een moraal wil, koop dan de Bijbel.

m.

wysiwyw

Het aantal opgeblazen kikkers om me heen is niet meer te tellen. Ik ben op dit ogenblik al een paar dagen rond aan het tollen. Mijn brein werkt soms even in een hogere versnelling, om dan weer stil te vallen, een kleine verhalenbundel aan het maken met een centraal thema.
Ik heb nog enige moeite gedaan iemand duidelijk te maken wat ik zoals voel, maar zoals gewoonlijke moet je een liefdesgedicht schrijven en dat met een punaise in hun voorhoofd pinnen voor ze door hebben dat je iets wil zeggen. Ik heb het inmiddels maar opgegeven en laat alles gewoon zijn gangetje gaan. De mail conversaties helpen niet echt gewoonlijk. Ik schrijf daarvoor te snel, en tegen dat ik een antwoord af heb, is er al een boel gebeurd in mijn denkwereld. Het geraakt nooit verder dan dezelfde stappen die we altijd zetten. Tot we elkaar zien, en tot we echt eens alleen zijn. Maar dat verhinderd met al te graag. Werk, vrienden, collega's enzovoorts. Ik kan er ook neit aan doen, je hoort er nu eenmaal bij of niet. Ik niet. Ik sta op en kijk. Ik hoor muziek en gedraag me zoals mij. Nergens heb ik een houvast.

Mijn leven is onveranderlijk saai. Zelfde bomen, zelfde muren zelfde mensen in de lift, en je ziet wel en je hoort alles, en toch zit je als gehypnotiseerd naar je scherm te kijken. Ik schrijf dan dingen die ik verzin en kwijt wil, maar dat haalt niets uit. De airco lucht is even slecht, en de collega's even stom. Nutteloze conversaties en werk zonder voldoening. Iemand gaf een feestje en ik werd niet uitgenodigd. Ik hoor er bij, ik hoor er niet bij. Ik ben onzichtbaar voor de mensen bij HR, ze steken me voor of negeren me compleet. ALs ik morgen weg ben, is er een bureaustoel vrij, een muismatje en een 20 GB harde schijf extra voor de rest. Meer niet. Ik miste haa de voorbij week enorm. Vandaag kreeg ik een mail. Dat er een heleboel gebeurd was, en dat er veel te vertellen viel. Allemaal zonder mij.

Morgen ga ik voor het eest met de nieuwe tramlijn rijden. Iets wat men 10 jaar geleden al had moeten doen, de tramlijn ondergronds doortrekken direct de stad in. Eindelijk eens snelheid? We zullen zien. Morgen is een nieuwe dag. Een nieuwe dag vol met iets van vandaag, en ik wacht op haar antwoord, al weet ik dat ik verloren ben. Ook een harnas heeft nog glans als het op de grond ligt na het strijdgewoel.
Negeer me maar voorlopig, ik ben aan het tellen.

op schoot bij....

Terwijl me Mars'en en Milky Way's naar binnen spelen als varkens kweken de wezens op deze planeet zich naar de 6,5 miljard stuks. De telling zal wel niet kloppen vrees ik, volgens mij zijn ze rond de jaren zestig hun tel al lang kwijtgeraakt bij het drinken van thee en geperste sojascheuten-melk met paddestoelensap of zoeits. Je kan je niet voorstellen dat al die mensen een droom hebben, eten willen, drinken nodig hebben en af en toe eens willen proeven van allerlei schaaldieren. Ocharme die schaaldieren toch, als er zo veel volk mosselen of krab wil eten denk ik dat er niet genoeg gaat zijn voor iedereen. Het is dan eerder rap zijn voor de fritten op zijn waarschijnlijk. Stel dat ze zich ook nog allemaal eens abonneren op de National Geagraphic, dan zijn er na 2 dagen geen bomen meer over om foto's van te maken in dat glasrijk boekske. Of al die mensen die in een bus van Pam Vermeulen kruipen en naar Plopsaland gaan om op Gert en Samson hun schoot te gaan zitten om beurten voor ne foto voor thuis als aandenken. Die Gert zou dan nog al eens doorligwond-achtige verschijnselen krijgen uiteraard. Wat al zeker zijn stomme posters zou verklaren dan . Die man ziet er om een of andere manier altijd uit alsof hij net pijnlijk klaarkomt, het kan natuurlijk ook zijn dat hij zo druk bezig is met werken dat ze hem enkel in zulke benarde posities kunnen fotograferen; het zou ook moeten lukken dat er net Zes en een halve miljard mensen over je schoot zijn gegaan (inclusief de koppensnellers op Borneo en inwoners van Waco texas). Ze willen allemaal wel naar plopsaland. Zelfs Iranezen die eigenlijk aan een atoombom moeten werken. Ik ruik geitenkaas in feite.
Mijn job is in gevaar. Er is niemand die wat doet aan de globalisatie, die raast maar voort, en iedereen schijnt zijn graantje mee te willen pikken. Terwijl er eigenlijk niet genoeg is voor iedereen. Snel geef de fritten door, of er zijn er geen meer. De clowns van deze week waren mijn baas die de hele werkruimte in een toonzaal had vernaderd, zo ordelijk dat er niet meer in te werken viel. De tweede prijs gaat naar de vakbondsafgevaardigde die er als een speculasen ventje bij zat toen ze aankondigden dat er bepaalde afdelingen niet meer bestonden, daarna de opmerking gevend dat het 'wel positief was'. Ik zei hem dat die bruine enveloppe wel heel dik moet zijn geweest om zo passief te blijven. De derde prijs gaat naar iedereen die me de voorbije weken dik heeft laten barsten. Ik ben alles en iedereen kotsmisselijk beu rondom mij. Ze zijn ofwel maniakaal aan het werken, of zitten heel de dag voor de tv of pc niks te doen. Ik heb even de pest aan een hele reeks dingen. Hoe dat komt? Vraag het aan die andere zes en half miljard misschien, fucking bastards.

wiel

Fred wijst en spreekt. Hij zit voor het raam en de damp van de OXO die hij aan het drinken is ruikt naar de scherpe kruiden die hij erin roert.

Ik ben een persoon in 3 lagen, als een luchtige bladerdeegbodem bak ik snel aan, hoewel ik m'n smaak behoud. Ik stuur een berichtje naar een meisje dat ik vroeger heel goed kende. Sinds enkele jaren heeft ze een druk leven. Een kindje opvoeden, geld verdienen, de schijn ophouden en zorgen dat iedereen weet dat ze hard
werkt.
Sturen is iets wat niet iedereen kan, je moet er een stuurwiel voor bezitten, zonder meer een gave. Er is niet zomaar iets te zeggen over mensen die rondwandelen met alleen maar een wiel. Of die op een zetel zitten op de stoep naar het passerend verkeer te roepen. Gaan werken is niets meer dan meedoen, omdat je je verveelt en tegelijk geld wil verdienen. De ruilhandel verheven tot alledaagse bezigheid. Ik rook niet, ik drink af en toe, heb geen dure hobbies, draag geen merkkleding en mijn auto is van voor 1984. Ik rijd met lood, vroeger stond er op zo'n ster die op je jas werd gespeld 'jood'. Nu eerder 'ik tank met lood'. Een zonde om de lucht zo te vervuilen. Ik betaal om gediscriminneerd te worden, op de tram op de grond op de vloer, de vlinders in m'n buik zijn gratis. Ik heb gehoord dat ze vetarm zijn te verkrijgen wanneer je bijbetaalt. Mijn vrienden rijden rond in de hoerenbuurt die geen hoerenbuurt meer is en ze kijken rond of er geen huizen te koop zijn. Schoolrijzen en Nintendo maken ons groot. We kijken veel tv. Ik denk soms nog terug aan toen ik met dat meisje door de sneeuw liep, op zoek naar een café met open haard. Haar ogen lachten toen nog, ze zagen geen winst. Allemaal lang geleden zegt men dan. Waarmee men bedoeld dat ik moet doorgaan met mijn leven, niet stilstaan. Stilstaan brengt niet op, je moet je verplaatsten, snel en efficiënt. Koop een dure auto, vervuil de boel niet en betaal op tijd. Val dan dood. Je bent braaf. Een hond in de mand had het niet beter gekund. Ik hoor dat
honden wel eens op de straat hun gevoeg doen. En dat er mensen zijn die dat opruimen. Liefde voor een dier. Efficiëntie voor de man. Raampje open. Sprong gemaakt. Stilte. Efficiëntie zit'm in details.

Die ochtend in de clichéwinkel...

Mediacultuur... of toch zoiets.
Ik ben al niet zo'n enorme fan van boekjes. De week- en maandbladen allerhande, waar bekende en minder bekende Vlamingen met hun smoel op staan te lachen alsof ze een wortel in hun reet hebben zitten; of waar iemand gaat zitten snotteren in een zetel tegen een zogenaamde journalist over hun zware operatie, liefdesverdriet of gestorven vrienden.
Ik ben daar niet echt 'into' zal ik maar zeggen. Niet dat ik niet graag lees, ik heb meermaals per maand de neiging om een paar duizend pagina's tellend boek te verslinden, daar niet van. Ik kan echter geen minuut interesse opbrengen voor de geïnterviewde mensen. Ik geef geen moer om hun verdriet, zorgen, kijk-achter-de-schermen of hun per ongeluk gesloopte villa.
Ik geef nog veel minder om hun nieuws uitgekomen boeken, CD's, DVD's, one-man-shows en halfbakken toneelstukjes waarbij vrouwen halfnaakt door een zwijnenstal moeten dansen onder het zingen van het duet van de parelvissers.
Het raakt me niet en al zou ik het lezen, het kan me dan ook nog eens gestolen worden. Temeer omdat deze mensen deel uitmaken van steeds dezelde uitgebaggerde kanaalzone van woestijnvis en humo. We hebben die mensen echt wel gehad nu, niet?

Ik lees bijgevolg al die bocht niet. Al jàren niet.
De laatste humo die ik bijvoorbeeld nog van a tot z heb gelezen dateert ergens begin jaren 90. Toen ik zelf nog naïef genoeg was om interviews met Arno en de minister van onderwijs te lezen. Toen ik dacht dat die mensen iets te vertellen hadden.
De tijd ook dat een dronken journalist van bovenvermeld boekje in mijn stamcafé aan de flipperkast hing aan te pappen met een van de knappere vrouwelijkecafebezoekers. Terwijl hij wel mooi een artikel had geproduceerd de week daarop over een concert dat net die avond had plaatsgevonden. Ik weet wel zeker dat hij die band nooit heeft zien spelen. Tenzij ze die avond nog een tweede concert gaven en de dame haar broek.
Anyway, een echt ooggetuigenverslag dus, of zo wilde ze ons toch laten geloven. Even geloofwaardig dan Gary Glitter in een Thaise jongensschool.

Ik blijf me echter storen aan de invloed van deze boekjes, vooral de bijna onontkombare doctrine die ze opleggen aan hun volgelingen en lezers. Ik kan enkel humo als voorbeeld nemen, aangezien ik dat boekje persoonlijk het beste ken, veronderstellend dat de rest zeker niet veel beter zal zijn inzake indoctrinatie van hun consumenten. Wat ze doen is meestal dezelfde opgewarmde kost van hun kleine inner-circle zo naar voren schuiven dat je je er bij hoort voelen.
Net zoals al die mensen die voor de achtste keer naar Clouseau gaan zien in het Sportpaleis en zich echt deel voelen uitmaken van de groep, de sfeer, de baggermuziek en de slechte akoestiek. Het is in principe hetzelfde, enkel voor een ander publiek zogezegd.

De zaak gaat als volgt. Ik, die normaal gespaard blijft van hun gelul, word keer op keer toch geconfronteerd met de boeken, nieuwe trends, tv-programma's en andere nieuwtjes die ze opdissen. Of je het nu wil of niet, als de humo-kliek zich achter een programma schaart weet je er nergens aan te ontsnappen.
Altijd zal er wel een of ander betweterig emo-type tijdens een cafébezoek komen aandraven met iets in de aard van: "Heb je dat gelezen in den humo van dees week? Dat nieuwe programma/boek/Cd van..."
Ik moet dan altijd antwoorden met : "Neen ik ben ean absolute pariah als het aankomt op humo-lezen sorry het interesseert me geen fuck.'
Meestal kijken ze dan betweterig en pseudo-intellectueel voor zich uit en nippen ze met een pruilmondje even van hun bruiswater of lindenthee om het boekje daarna de hemel in te prijzen. Omwille van de onthullingen zeggen ze dan. Hoewel er er geen meer geweest zijn sinds einde jaren 80 dacht ik zo te weten, of voor de toffe cartoons. Voor je het goed en wel door hebt staan ze te balken als een klein ezeltje, te schokken van het lachen zelfs soms, bij de zelf voorgedragen stukjes uit een uitlaat-inzending die ze zich herinneren.
Ze weten zich dan bijvoorbeeld een rake opmerking die onder een vrij domme lezersbrief stond voor de geest te halen.

Je kijkt zo'n mensen dan aan en je ziet dat ze zich een übermensch voelen omwille van hun verfijnde humo-r, hun muzikale kennis (opgedaan tijdens interviews met Tom Barman waarschijnlijk) of hun weetjes over de nieuwste films (waar men de clou van een verhaal met plezier verraad). Ik zeg dan steeds tegen zo'n piekjes-haar-met-plat-brilletjestype dat 'Deng' eigenlijk een beter boekje is, of 'Vrij Nederland'. Ook dat meen ik niet echt eigenlijk. Evenmin de thee die ik hen dan terug trakteer in ruil voor het dicht houden van hun snater.

Nee, ik ben niet echt 'into' de nieuwe CD van Arno of Raymond van het Groenewoud, de nieuwste hersenspinsels van Tom Lanoye of Bart Peeters. De laatste nieuwe 'geestige' programma's van Bart de Pauw en Co. Wanneer je een aardappel lang genoeg in de ijskast laat liggen heb je een even spannende avond door er naar te kijken en zèlf een paar flauwe woordgrapjes op te zoeken in een citatenboek. Vergeet hierbij vooral je scoutsmateriaal niet voor de sfeerscheping.

Ik heb hun lijst met 'bekende Vlamingen' ondertussen wel door, altijd dezelfde 20 mensen die ze laten roteren.
In week 1 heb je dan een minister, dan Arno, Tom Barman, nog eens Arno, Herman Brusselmans, om dan nog maar eens over te gaan naar Arno (die hebben ze al zo vaak geïnterviewd, en toch leest geen kat het) Luc De Vos, Herr Seele, Hugo Claus en dan uiteraard nog maar eens Tom Barman of nog maar eens iemand uit de woestijnvis-bokaal.

Eigenlijk kan je zelf je eigen humo in elkaar knutselen.
7 stappen om zelf je eigen humo te maken:

1- neem een stapel oude humo's mee van bij de dokter, tandarts, puberjeugdhuis, groezelig café
2- knip de interviews met bovenvermelde personen van toen uit en kleef ze op een van de oude humo's op de juiste plaats, rond de reclame
3- neem een foto van uw partner en laat je 4-jarige dochter er met wasco-krijtjes enkele droedels op aanbrengen. Kleef daarna een foto van om het even welke BV's hoofd op de foto (hoeft zelfs niet per sé ter hoogte van de schouders te zijn, feel free).
4- neem enkele bierviltjes met schunnige tekeningen uit het lokale café, copiëer ze op een wit blad papier en kleef ze bij in je eigen humo op random plaatsen. Indien je geen materiaal hebt kan je ook altijd te rade gaan op de muren van openbare toiletten of op tekenwedstrijden van een lagere school.
5- download een nieuwe cd van een van de artiesten van hun eigen 'rock rally'. Beluister het eerste nummer. Drink een halve fles appeljenever uit. Beluister het tweede nummer. Drink een halve fles Gin, beluister het derde nummer. Drink een halve fles Martini. Beluister het laatste nummer. Eet daarna een 300 gr. Tiramisu en ga dan slapen. Wanneer je wakker wordt forceer je jezelf om een bespreking van de genoemde Cd te schrijven,... kleef deze bij in je eigengemaakte humo.
6- Scheur een blad uit een van de boeken van Herman Brusselmans die je nog ongelezen in de kast hebt staan en kleef deze bij in je eigen humo (schrijf er in viltstift het woord 'column' boven)
7- pas de datum en nummering aan op de voorkant en voilà: je eigen humo. Even leerrijk, vindingrijk en grappig dan de nieuwe dure humo in de krantenwinkel en met de zelfde interviews die je al tot vervelens toe hebt gelezen, misschien een tip voor de knutselaars onder ons...

Volgende week: Hoe maak ik m'n eigen 'Dag allemaal' (3 stappen)

http://www.humo.be/
http://www.deng.be

3.5

Zo'n drie en een halve kilogram fruitella's later besef je dan dat je aan het overdrijven bent. Een gewaarwording van stormen op zee, vis die aan de ramen blijft kleven en een belevenis als geen ander. Ik wil uit m'n bokaaltje, want het is er te zout en te vochtig, de kreet in het donker die een echo gedicht opzegt. Toen Hansje Pansje Pingeling vanmorregenvroeg naar huis toe ging, toen vond hij bij het kippenhok een toverstok... ik eindig met een luide bons op de grond en ik vervloek de moment waarop ik een stop in de tuin heb gezet, random random we willen eruit zonder dralen, krakend ik hoor je verhalen.
Ik ben het bont aan't maken, want ik hoor een tikketike-tak overal dezelfde regelmaat en de panduliumquantumdraden om me heen; ze vertellen dezelfde verhaaltjes terwijl ik in hun gezicht lach. Ze hebben niets door omdat ik weet naar waar ik kijken moet. Als een Reinaard de Vos figuurtje die z'n rol weet te spelen spring ik door hun verhaaltjes. Stop, forward, pause, play, rewind forward, skip, de tracks in het midden zijn het best. Nog niet geript. Ze weten niet dat ik het haat, ze weten niet dat ik het meen. De mensen zijn net grote balonnen in de lucht, en ik de ontsnapte pelikaan. M'n bek is niet scherp genoeg, m'n vleugels verlamd door olie. De mensen drijven weg, met de wind mee die ze zelf uit hun nek blazen. Naar warme oorden waar niet-rand-kant weet. Ring ring, de gasbibliotheek schreewt het uit, ik ben kapot, de anticipatie van de kaartjesknipper, een reeds geknipt kaartje vinden op de trein. En je weet dat Hitler DNA iets fantastisch had gevonden. Tante Terry ook trouwens. Wie weet fietsen ze samen rond in de hell op een tandem van plastiek. 'Wij zijn de plastiekjes, wij zijn de plastiekjes', ... ik was een kleuter toen er al groene mensen ronddansten in belachelijke toneelstukjes. Ze wilden ons inprogrammeren dat de wereld naar de verdoemenis ging door alle milieuproblemen. 'De kat' zweefde over touwen om het milieu te redden; en ik zweeg. Ik lachte hen uit vanbinnen, waar er olie zit, waar het raderwerk op gang begon te komen. De Cylon tussen jullie rij brave kinderen, de man die ooit een ambassade zou opbalzen of het land verkopen aan koloniserende ruitewezens. De man die in z'n eigen wereld een imperium aan supersoldaten en slaafse wetenschappers leiding gaf, die zich niet bekommerde over een blikje of plastiekje. Ze geven boekjes uit nu. Ze zij trots en oud. Ik moet naar de WC.

dans door de dag

Verbazend toch, hoe ongelofelijk marginaal, en typerend je omgeving kan zijn.
Gisteren zat ik door omstandigheden in een Chinees restaurant. Het was er nieuwjaar voor de familie die de zaak uitbaat, dus daarom kregen we een extraatje. Het was gezellig, de extra drankjes gingen vlot binnen (en ook naar buiten naderhand).

Wat me echter opviel was de verscheidenheid aan klanten. Dit restaurant is in Deurne-Zuid gelegen moet u weten. Altijd een garantie op schokkende ontdekkingen als het aankomt op het bovenhalen van je inwendige Desmond Morris. Afgezien van de ietwat flauwe etenswaren die we er kregen is het er normaal gezien aangenaam toeven. Ik bestelde een zeer-zeer-pikante schotel runderlapjes op Chinese wijze, maar die smaakten eerder alsof men er suiker had opgestrooid dan enig stevig kruid, verder was het wel lekker genoed om je geld niet terug te vragen of de garçon uit te schelden voor rotte vis.
De zaak was echter gevuld met mensen die net hun geld hadden ontvangen van diverse organisaties die net in het leven zijn geroepen om de financieel of intellectueel minderbedeelden onder ons niet van honger te laten omkomen en de fragile economie draaiende te houden op korte termijn.
Sommige van deze klanten waren klaarblijkelijk zo erg geoefend in het geld incasseren via deze weg, dat ze er luid smekkend en bellend over pochten terwijl ze scheel van de honger fluo-roze kroepoek naar binnen slokten. Ze hadden waarschijnlijk zo'n vreselijke eetlust omdat je tussen Schoten, Wijnegem en Borgerhout in een Soviet-gebied terecht komt waar niet veel winkels zijn. Waar men ook niet echt wakker ligt van kwalitatief eten te pakken krijgen. Waar men eerder rondwandelt met te dikke ongezonde honden, velgen oppoetst van Seat Ibiza's, op de lotto speelt en de letter "a" uitspreekt als "ij-a" en wars van alle seizoensgetijdingen gekleed gaat in opzichtige trainingspakken.
Zo ook was deze Chinees bevolkt door het soort opvulsel dat onze maatschappij nog een aardige duit gaat kosten aan herprofilering van onze DNA strings binnen x-aantal generaties, tenzij ook dat tegen dan al niet meer nodig zou blijken vermits we allemààl op dat niveau zijn afgezakt. Wie weet evolutie is iets moois.

Maar terzake, de tafel naast ons, daar zat een man die het hele restaurantbezoek lang met z'n gsm aan het telefoneren was met verschillende mensen. Een keer met een familielid, de tweede met een Franstalige vriend en de derde een Engelstalig persoon. De talenknobbel van de gemiddelde Deurnenaar is al niet zo erg ontwikkeld denk ik (bewijze hiervan de vele dt-fouten in mijn blog:) maar toch denk ik dat deze man een vrij lamlendige indruk moet hebben gemaakt op zijn Franstalige gesprekspartner.
Zinnen als "Mais oui, zje va on vacaanse avec leu aussi nespa, mon chien va là aussi avec moi, Blackie. No Non, je suis telefene avec mon portable". Ik verzin het niet, de man zijn hond noemde Blackie ook nog ... de familie Backeljauw is nooit veraf hier in de buurt. Snelle Eddy ook niet trouwens.
Tijdens deze gesprekken stak hij systematisch dingen in z'n mond om er dan tijdens het gesprek luid op te smekken, achteruitleunend met een arm over de leuning. Het was buiten koud en de man droeg een winterse muts die hij als fashion-statement op zijn hoofd hield tijden het verorberen van nasi-goreng met frietjes en kipsaté. Het wijf, want dat was het, dat over hem zat was van een zelfde allooi. Of hoe de natuur er altijd weer in slaagt ook de meest slonzige passieve achterlijke mensen aan elkaar te koppelen, gesteld dat ze opdagen in dancing-gelegenheden, op voetbalmatchen of tijdens bijeenkomsten uit het verenigingsleven. Meestal gewapend met de wil om voort te planten en proper ondergoed.
Ze zat erbij met een kapsel dat je ook wel eens ziet bij leden van kinderpunkgroepjes of ander studio100 gebroed. Het misstond haar uiteraard. Ze deed heel het restaurantbezoek haar mond niet open, tenzij om er eten in te schuiven en synchroon te beginnen smekken met haar werderhelft. Zoveel respect voor elkaar. De rest van de zaal was al niet veel beter inzake positieve uitstraling: een paar oude knarren, een gezin waarvan de kinderen met honger van tafel gingen, mensen die koopwaar bij hadden in een draagtas op wieltjes en een koppel lesbische oude tantes die iedereen vuil zaten te bekijken van achter hun veel te kleine brilletjes. Ze aten vis.
Niet dat ik er zo fris bij zat zelf. Ik was net enig nuttig werk gaan verrichten namelijk. Het uitzicht doet er dan niet toe, ik maakte al zeker geen lawaai om m'n gsm te laten opvallen (so 90's).
Al kan het opgaan in de massa niet verbazen hier. Wanneer je meer dan 20 jaar in deze zone leeft kan je er niet aan ontsnappen uiteraard. Of toch? Ik heb plannen soms.
Ik kots soms van mensen. Het eten heb ik deze keer binnen gehouden.

ATSLAPNXJZPF 557

Na zowat alles in de wereld komt er helemaal niks. Je zit in je strandstoel en wacht op de zonsondergang, en die komt maar niet. Je ziet enkel wolken en mensen met beige regenjassen aan.
De thema's die je tof vond en de korsten op je lip, zijn even irritant geworden dan de geluiden om je heen. Kan je me horen? Nee ik slaap? Ik sluit me af wanneer ik wil, want er is niemand die me wat nieuws te vertellen heeft. Lege gebouwen en mensen vol spijt. Ik zoek op het net en vind niets naar waarde. Ik bestel vlug een kaart, er is wat te doen. Iedereen weet het, maar ze zwijgen allemaal. Reputatie zonder bloemen.
Er vroeg een man me of ik iets wilde doen met z'n computer. Ik zei hem: 'Nee, waarom vraagt u dat aan mij? Ik ken u niet eens.' Er bleek iemand iets tegen hem gezegd te hebben, vermoedelijk m'n ma. Ik wil weg uit deze buurt, iedereen weet wie ik ben, maar ze zeggen niets. Ik parkeer met te veel ruimte en ik ben wakker als ze slapen. Laat me maar verdwijnen, ik heb het truukje door.

zinnen...

Ik ben moe. Mentaal is het al een zware week geweest. Momenteel aan het in scènes gieten van een verhaal dat ik ooit eens geschreven heb; en verder alle kortverhalen, en korte schrijfsels allerhande aan't verzamelen om samen met B. uit te zoeken wat we nodig hebben om tot onze creatie te komen. We hebben dan toch maar plannen beginnen maken om samen te werken aan eits concreets. Iets in het Engels, een boekje dat we op een vrij originele manier gaan slijten... maar daarover meer later als het allemaal afgewerkt is uiteraard.
Ik snap nu waarom zoveel schrijvers en andere mensen die die richting uitgaan in het onderwijs staan. Ze kunnen dan naar hartelust schipperen naargelang ze dingen willen afwerken over verlof zonder wedde willen nemen. Je krijgt er natuurlijk wel krijtvingers van en een floeren-broek fetish.
Ik vind het scènes en scenario's uitschrijven eigenlijk wel veel plezanter dan verwacht. Waarschijnlijk omdat je daar toch een zekere vlotheid van schrijven in kan laten leven zonder tegen al te veel taalpuristen aan te botsen. Maar ok, alles heeft zo z'n nadelen, bijvoorbeeld het feit dat het enorm tijdrovend is. Maandag moet het allemaal af zijn en het moèt goed worden eigenlijk... ik wil dit echt doen slagen. Jammer dat ik niet nu, maar binnen 2-3 weken pas verlof heb. Aangezien de skivakantie waarschijnlijk niet gaat doorgaan voor mij zal ik me maar bezig houden met iets nuttigers. Ik had echt geen zin om tussen een hoop kwelende Franse kinderen te gaan zitten in de sneeuw dabben, de periode tijdens de Krokusvakantie blijft zo'n beetje het Molokaï van de verlofperiode's eigenlijk. Anyway, ... ik verzin wel iets. Ik ben blij dat ik haar weer terug hoorde, en soms zegt 1 zin genoeg om duidelijk te maken dat je er niet bij hoort, of net wel. Ze is daar goed in. Het is goed zo. Niet te veel en niet te weinig zeggen, want mensen praten veel te veel. In meetings confcalls en op straat. De inhoud is meestal te herleiden tot 'ik heb drie punten en jij twee" 'nee, ik heb er vier, jij maar twee'. En zo kan je uren vullen, zonder dat er wie dan ook wat bij wint of aan heeft. Op't einde stink je naar elkaars hond of krijg je hoofdpijn. Ik eet te veel chocolade en drink te weinig water. Da's niet erg. Iedereen rond me neemt pillen en ik niet.

de trein naar nergens

Door het werk ben ik verplicht een en ander lange tijd van te voren te plannen wanneer ik wil op reis gaan. In dit geval had ik vaagweg een skivakantie in mijn hoofd.
Het is schandalig lang geleden dat ik dat nog heb gedaan. Nu het echter bijna zo ver is (de vakatnie begint op 13 februari) moet ik echt beginnen plannen zo blijkt. Zowat iedereen wil zo te zien op andere datums weg te willen gaan dan tijdens de twee weken die ik heb moeten reserveren bij de planning eind vorig jaar.
Het aloude probleem duikt dus weer op: alleen gaan of weer een bedeltocht beginnen naar geschikte mensen die wel mee kunnen en willen voor deze periode.
Ik ben dat eigenlijk beu. Waarom zou ik trouwens nog gaan? Het kost veel geld, het is vermoeiend en eigenlijk zijn er nog zoveel andere dingen die ik eens moet doen.
Mijn oude droom om gewoon een trein op te springen en maar te zien waar ik terecht kom kan misschien ook nog eens verwezenlijkt worden. Ik ben geen avontuurlijke reiziger eigenlijk. In gedachten willen we allemaal wel klimmen, door wouden trekken, lekker exotische oorden bezoeken en andere culturen leren kennen uiteraard. Het is echter zo dat de meeste van zulke trips me nogal geplanned overkomen, of zelfs uitmonden in hotels en reservaten voor dikke Duitsers en zatte Nederlanders. Er zijn zeker nog alternatieven, maar ik heb te veel respect voor de lokale bevolking van diezelfde 'andere culturen', om me er naartoe te begeven met de visa card in de hand en de verwachtingen van elke Westerse toerist. 'Laat die mensen maar met rust', denk ik dan.

Ik zit dus met twee weken ingeplanned, die ik moeilijk nog kan verplaatsen of veranderen; en waar ik weer geen blijf mee weet. Feit is dat ik niet goed weet waarom ik eigenlijk verlof neem, buiten het-niet-op-het-werk-moeten-zitten, is er niet echt veel reden toe. De werksituatie is fel verbeterd, dus vluchten hoeft niet meer als dusdanig. Een week naar wat series op de PC kijken heb ik al gedaan, en een paar dikke boeken uitlezen ook. Dus wat kan je nog zoals doen?
Ja lekker gezellig alleen naar een tropisch oord gaan en daar cocktails drinken en naar mensen starten. Je kan er alleen maar derpressief van terug thuis komen, de mensen lachen altijd in de zon. De stranden blaken van geluk, de lucht is blauw. Ik eet graag vis. Neen, ik denk dat ik eens iets freaky moet bedenken, want ik val weer in een coma. Er valt momenteel niet aan te twijfelen dat de routine te totaal, te trefzeker tergend toeslaat tegenwoordig. Het jaar is 3 weken ver en ik ben al bored. Ik heb het script waaraan ik bezig was voor de academie weggegooid. Eenvoudigweg te stom voor woorden, de opdracht is iets waarbij ik het simpel moet houden. Dat kan ik niet. Simpel is niet simpel.

Alles is oorlog. Tot de mensen in de straat toe. Gisteren parkeerde ik de wagen in een straat verderop van waar ik woon. Aangezien meer en meer kredietkoppels in 4x4 wagens rondrijden en zich uit pure onkunde parkeren op een plek waar normaal twee auto's kunnen staan, is er in mijn eigen straat zo goed als nooit plek. Toen ik goed en wel in de gevonden plaats stond, stopte er een andere auto bruusk naast me en toeterde. Een vrouw van ongeveer vijftig, tuttebelbrilmontuur, scheve permanent en een zuignap-mond, keek me boos aan en schoof haar raam naar beneden.
'Kan je niet dichter bij die andere auto gaan staan? Je neemt te veel plaats in!' Ze leek duidelijk over haar toeren door haar harde dag werken die ze achter de rug had, want op de achterbank stonden wel vijf draagtassen van allerlei kledingsmerken.
'Dat kan ik inderdaad, maar dan zit die dikke auto achter mij wel in de problemen, en die neemt ook al twee plaatsten voor zich.'
'Ja en dan moet gij dat ook doen of wat?', zei ze. Die "of wat" is wel grappig, dat hebben de lokale inboorlingen van deze prutsgemeente overgenomen van de door heen meestal zo verafschuwde migranten. Al spreken die het iets anders uit met een wà op het einde van de zin.
Ik ging verder. 'Nee, u begrijpt het niet, ik kan in mijn straat door diezelfde mensen niet meer parkeren, daarom ga ik hier staan. Maar omdat ze steeds tegen mijn auto oprijden omdat ze niet kunnen kijken of rekening houden met een aander, neem ik nu zelf ook ruim afstand al ik achter of voor zulke auto's sta'. Ik wees naa de BMW 4x4 die de plaats achter mij innam, schuin geparkeerde, ruim twee plaatsen innemend en een halve meter van de stoep af.
Ze reed door en nam de parkingplek voor mijn wagen in, zich zo dicht mogenlijk tegen mijn auto aangedrukt. Eens uitgestapt vergat ze zelfs haar boodschappen uit te laden en begon ze opnieuw. 'Als iedereen zo gaat doen is er hier achtereen helemaal geen plaats nimeer!'
'Ah, inderdaad mevrouw, dat klopt, maar ik rijd met een klein autootje, dus ik zal al zeker meer kans hebben om toch nog te kunnen parkeren dan.' Ik begon ook "u" te zeggen, want zoals je weet betekend dat 'trut' in Antwerpen. 'Als u wil klagen, ga dan naar die mensen die een te grote auto kopen en er niet mee kunnen parkeren, die zijn er mee begonnne hier.'
Ze ging naar binnen, niet goed wetende wat te zeggen.
Een kwartiertje later ben ik toch nog weg gemoeten met de wagen. Toen ik vertrok keek ik naar de vrijgekomen plek. Een gigantische parkeerplaats, waar je nauwelijks nog bij kon, en waar haar auto in het midden prijkte. Ik glimlachte en reed door.
Oorspronkelijk had ik er niet eens bij nagedacht. Die trheorie kwam in me op, puur om het mens op stang te jagen, want in feite parkeer ik altijd normaal. Enkel gisteren wilde ik niet al te dicht bij de auto achter me staan aangezien het duidelijk iemand was met rijproblemen. Maar who carse? Ik hoop in ieder gaval dat het mens in kwestie er zich lekker druk heeft over gemaakt.
Alles is oorlog eigenlijk, voor elke morzel grond, punten, geld, aanzien, eten, plaats en tijd is er wel een of andere achtergrondstrijd bezig.