Na zowat alles in de wereld komt er helemaal niks. Je zit in je strandstoel en wacht op de zonsondergang, en die komt maar niet. Je ziet enkel wolken en mensen met beige regenjassen aan.
De thema's die je tof vond en de korsten op je lip, zijn even irritant geworden dan de geluiden om je heen. Kan je me horen? Nee ik slaap? Ik sluit me af wanneer ik wil, want er is niemand die me wat nieuws te vertellen heeft. Lege gebouwen en mensen vol spijt. Ik zoek op het net en vind niets naar waarde. Ik bestel vlug een kaart, er is wat te doen. Iedereen weet het, maar ze zwijgen allemaal. Reputatie zonder bloemen.
Er vroeg een man me of ik iets wilde doen met z'n computer. Ik zei hem: 'Nee, waarom vraagt u dat aan mij? Ik ken u niet eens.' Er bleek iemand iets tegen hem gezegd te hebben, vermoedelijk m'n ma. Ik wil weg uit deze buurt, iedereen weet wie ik ben, maar ze zeggen niets. Ik parkeer met te veel ruimte en ik ben wakker als ze slapen. Laat me maar verdwijnen, ik heb het truukje door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten