Zonder auto voortaan

Ik ren naar de bus, en nog terwijl de klapdeur zich toe draait roep ik 'Wacht!'.
En de chauffeur hoorde me doorheen zijn mp3-speler nog net boven de pulserende muziek uitkomen waarschijnlijk, want prompt zwaaide de deur weer open en kon ik alsnog instappen.

Het leven van iemand die nog maar een maand geen auto meer heeft ziet er soms raar uit. Je komt af en toe wel eens te laat (of helemaal niet) op je bestemming, maar meestal ben je vooral met iets minder stress waar je moet geraken. Voor zover dat binnen de stad is althans. Want van zodra je je begeeft in het niemandsland van de randgemeenten rond Antwerpen, zit je al snel in de jaren '80: geen velo-fietsen, geen snelle overstappen, bussen die om het uur komen, onbeschutte haltes die enkel herkenbaar zijn aan paaltjes en een hoop mensen die je bijna over je voeten rijden met hun dikke ouderwetse bakken.

Toen ik mijn auto voor de laatste keer naar de garage bracht, zei ik het stomme ding nog "Ik ga u missen denk ik." Maar da's niet echt waar gebleken. Ik was het al een hele tijd spuugzat om rond te rijden tussen een bende halve garen, oude mensen die beter hun nummerplaat zèlf zouden afgeven en een verzadigde verkeerssituatie.
Van de ene kant van 't stad naar de andere geraken is vaak een gok nemen: De Singel, of de Ring. En meestal zit je tòch vast. Wanneer je dan binnendoor probeert zit je met het probleem van de obstakels: afladende camions, mensen die met vier pinkers op voor een nachtwinkel parkeren om "rap" sigaretten te halen, fietsers die midden op een kruispunt hun neus staan te snuiten en allerlei mensen die liefst zo donker mogelijk aangekleed op totaal onmogelijke plekken staat te staan.
Soms werd het me allemaal te veel en ging ik gewoon te voet.

Da's vooral iets dat ik heb geleerd de jongste maand: de stad is maar heel klein, we zijn een kleine provinciestad waar je zelfs te voet in 20 à 30 minuten door bent. Ik durf zelfs beweren dat ik vaak gewoon naar 't Eilandje moet en dat ik dan gewoon naar daar wandel vanuit het Zuiden van Antwerpen. Gewoon omdat ik weet hoe erg het alternatief was. Met de auto naar 't Eilandje is helemaal een ramp: geen parkeerplaats, altijd file, zotten op de baan, hardrijders en vooral veel ellendige verkeerspunten.
En te voet... gewoon lekker relaxen en wandelen.

Uiteraard zijn er ook nadelen, maar da's meestal snel opgelost door een wagen te huren of vrienden met firmawagens er even bij te roepen. De meeste mensen hebben geen probleem om me even uit de nood te helpen wanneer ik bijvoorbeeld een groot meubel naar elders moet brengen.

Ik kan hierbij alleen maar oproepen aan mensen die hun auto te duur vinden of niet vaak te gebruiken, om even de stap te durven zetten: probeer het eerst een maand uit door er gewoon niet meer mee te rijden. Daarna gewoon verkopen en weg er mee!
Je krijgt bovendien van De Lijn nog een DINA-abonnement ook, da's een jaar lang gratis op het openbaar vervoer rijden wanneer je je nummerplaat binnenlevert en er geen wagens meer in het gezin zijn.

Telecom: Sociaal tarief moet herzien

Dagelijks kom ik in aanraking met mensen die vragen hebben over het sociaal tarief voor de telecom. Voor de lezers die niet weten wat dat inhoudt: het sociale tarief is een geplafonneerd bedrag dat de persoon in kwestie als reductie krijgt op de telecom-rekening. Deze status wordt toegekend door het BIPT (Belgisch Instituut voor Post en Telecommunicatie) en eens deze status actief is krijgt dus de klant van een bepaalde operator die korting toegewezen.

Ik erger me er blauw aan dat deze ogenschijnlijk sociale maatregel totaal haar doel voorbij schiet. Het doel van het sociale tarief was eigenlijk om minderbedeelden de kans te geven toch tegen een gereduceerde prijs te kunnen bellen.  Wanneer iemand bijvoorbeeld naar zijn OCMW begeleider moet bellen, een afspraak bij het ziekenhuis moet maken of even familie op de hoogte wenst te brengen van iets, kan dit tegen een lagere prijs.
De bedragen die men geeft zijn respectievelijk 8 euro op het abonnement zelf, en 3,10 euro (drie komma tien) op de gesprekskosten.  Dit zou dus ongeveer genoeg moeten zijn om een zes tot 10 korte gesprekken te voeren tijdens de dag voor deze minderbedeelden.

Wat gebeurd er echter? Vele mensen die van het sociale tarief "genieten" zijn bejaarden die dan misnoegd beginnen klagen dat het mààr 3 euro is dat ze krijgen. Ze denken dan dat de Telco zèlf daar voor iets tussen zit uiteraard, terwijl ze eerder bij hun vertegenwoordigers in de politieke beslisslingsorganen zouden moeten zijn om hun scheldbrieven en halfbakken monologen naar af te vuren.
Om te illustreren wat voor 'klagers' er zoal over het sociale tarief hun beklag komen doen is het misschien mooi om twee typerende voorbeelden te geven.

De eerste is de meest voorkomende, men somt eerst op wat men zoal heeft bij de operator van dienst, waarna er een klaagzang plus levensverhaal komt dat zou moeten verantwoorden waarom ze MEER zouden moeten krijgen.  Letterlijk klikt het dan zo: "Ik kom juist van mijn buitenverblijf in Spanje en zie op mijn factuur dat ik mààr 3 euro terugkrijg? Ik hebbekik wel sociaal tarief hé? Ik MOET meer krijgen."
 - Uiteraard is het sociale tarief niet bedoeld om mensen die in buitenverblijven vertoeven en zich een extra sportzender kunnen veroorloven plus een ipad waar hij het factuur op raadpleegt een extraatje te geven...

Voorbeeld nummer twee komt ook vaak voor: "Kunt ge dat niet verhogen dat bedrag WANT ik ben oud zenne, ik ben heel slecht te been..." Waarna er meestal een hoop ellende en halve waarheden volgenden die ook zouden moeten illustreren hoezeer de klant in kwestie wel niet meer centjes wil lospeuteren van de belastingbetaler (want jawel: u en ik betalen deze korting, of wat dacht u?).

Dat meelijwekkende is trouwens dè modus operandi van zowat elke Vlaamse bejaarde... iedereen heeft het aan zijn rug, benen, prostaat, ogen, oren, keel, voeten, en iedereen heeft geen centjes en iedereen heeft te weinig pensioen en o-wat-zijn-ze afgesloten van hun familie en buitenwereld. Wanneer ik dan echter naar hun verbruik kijk, blijken ze over de 300 GB te verbruiken per maand, films te huren bij de vleet en een hoop extra luxe-zenders aan te schaffen (wat op zich hun goed recht is trouwens: op eigen kosten dan wel).

Wanneer ik heb doorverwijs naar de pagina van het BIPT om zelf de bedragen te verifiëren zijn ze opeens te dom, te oud en te hulpbehoevend om dit zelf even na te lezen uiteraard.

Ze zijn dan boos en verontwaardigd dat de korting niet meer waard is, dat met andere woorden, hun oud-zijn niet meer korting oplevert.

Mijn conclusie is duidelijk: het sociale tarief schiet z'n doel voorbij.
De mensen die het echt nodig hebben geraken er niet aan wegens te veel en te ingewikkeld papierwerk, en moesten ze er toch aan geraken is de korting die ze hebben totaal onvoldoende om de vele, vele telefoons die men moet doen naar allerlei diensten en administraties te bekostigen (meestal betaalnummers trouwens).
Probeer maar eens tijdens de kantoor-uren naar je energieleverancier, telecom, ocmw en ziekenhuis te bellen met 3 euro en 10 cent per maand...
Dit terwijl de mensen die het eigenlijk niet nodig hebben, altijd wel iemand vinden in de familie om 'het op hun naam te zetten' (meestal de bejaarde vrouw met minste pensioen) om dan vervolgens totaal onterecht een "extraatje" van 12 euro op de factuur in korting te krijgen.  Het gaat dan soms over de vrouw van een notaris, die zogenaamd een sociaal geval is (op papier) en die paar euro's nog wil ontfrutselen van de staat - terwijl haar man in HD op hun tweede televisietoestel nog eens een recente film besteld aan 6 euro het stuk.

Het kan echter anders: voer een sociale telco in, waarbij je een volledig abonnement krijgt aan een totale minimumdienst en prijs, maar waar je NIET kun upgraden, bijbestellen en allerlei luxe bestellen.  Wanneer je dan ooit wèl het geld hebt om bijvoorbeeld naar een privé telco te gaan (Telenet, Belgacom, Voo, ...) dan kan je zelf clean en tegen de volle prijs, je abonnement kiezen en betalen, zonder speciaal tarief of wat dan ook.
Dus OF je bent ècht hulpbehoevend en hebt op je adres maar één telecom abonnement actief van het sociale telecom bedrijf (een aparte staatsinstelling), daarmee kan je dan bellen, minimum internet heben (TV niet, da's luxe waar je gerust zonder kan, en anders neem je maar een digitale antenne voor je gratis zenders).
OF je zit bij een privé telco, en dan betaal je de prijs die men daar vraagt.

In het huidige systeem kan je echter een mix maken, waarbij je niet alleen de top-abonnementen neemt bij een telco, maar ook nog eens korting krijgt als "sociaal geval".  Wat totaal niet de bedoeling kan en mag zijn denk ik.

Misschien ook een goed idee om mensen die hier momenteel van profiteren, eens onder de loep te nemen, en ze desnoods met terugwerkende kracht de schade die ze aan de staatskas en economie hebben aangericht te laten terugbetalen, kwestie van toch een beetje terug te pakken van de èchte profiteurs.

Bezettingsmacht van de Gastapo's

Beste burgemeester, beste N-Va kiezer,

Anno 2013 is onze stad naar mijn mening, onder een soort bezettingsmacht gevallen.

Hier werd ik enkele weken terug, zonder reden, in elkaar geslagen door een wildeman op straat. Toevallig (of niet) was de man in kwestie van zuiderse origine.  De politie stuurde me twee dagen later per brief dat ze de dader (hoewel er een foto, getuigen en een naam was) niet konden identificeren. Zelf iets terugdoen werd me afgeraden (dat zou waarschijnlijk 'te effectief zijn'.)

Ik ging terug werken, met mijn verwondingen en de nodige pijn, aangezien ik de centen nodig heb (en me niet nog meer wil laten doen door straatschorem). 

Door te gaan werken en allerlei andere rompslomp die hiermee te maken had, miste ik de juiste dag voor de vuilophaling (sorry beste stad, ik kijk niet elke dag op jullie vuilophaalkalender, net zoals ongeveer iedereen hier zet ik het op de gewone avond buiten). Resulterend in een gas-boete die ijverig werd uitgedeeld door een dame die er openlijk voor uitkomt "graag boetes te geven".   Ze werd omringd door twee fors gebouwde vuilophalers die haar als een ware knokploeg omringde (want o-wee, er zou eens een braaf burgermannetje iets moeten durven terugdoen).

Ieder zijn plezier op het werk zeker? Al stel ik me wel vragen bij het soort mini-dictators die men onder de ambtenarij aan't kweken is op deze manier. Geef een gefrustreerde niemendal (want dat zijn ze, destijds heeft men om het even wie die uit zijn of haar ogen kon kijken een paarse stadwacht-jas gegeven om ze van de langdurige werkloosheid te redden) een uniform en de bevoegdheid om boetes te geven, en we weten allemaal waar zulke dingen dan eindigen. 

Voorbeelden genoeg in de geschiedenis, niet in het minst bij onze Oosterburen. Hopelijk geven ze haar vroeg of laat een gepast uniform, liefst in het leder, met bijpassende boots en zwarte hoed.  Ze blijven echter dezelfde nietsnutten, die als het even kan, snel van de tram stappen wanneer er ècht gevaar dreigt in plaats van de politie te bellen of zelf de burger te proberen beschermen.

Los daarvan, woon ik in een stad waar men er prat op gaat een oorlog tegen drugs te voeren, nochtans gaan er met de regelmaat van de klok junks, tuig, dealers en andere (naar mijn mening minderwaardige) mensen binnen bij mijn bovenburen.
Waar men dan in de gang, op de trap en bij hen thuis luide muziek op zet, rookt, vrouwen luidkeels bevredigd en verder vooral lekker aan "pluk-de-dag"-mentaliteit doet.

Ik ben normaal gezien al niet zo tolerant, eerlijk is eerlijk, iemand die te luid hoest is voor mijn part al hinderlijk. Maar in de loop der jaren heb ik geleerd met dit soort gespuis te leren leven.

Het excuus is dat je nu eenmaal in een stad leeft, en er dan maar tegen moet kunnen dat er mensen in je gang een fles vodka stukslaan en dan bij het imiteren van een vliegtuig wegrennen over de straat om drie uur 's ochtends. Je leert dan jezelf te beheersen en 's ochtends de rommel op te ruimen, want zelf doen ze dat nooit.

Het zit me dit tegen dat in een stad waar zogenaamd een rechtse jongen aan de macht is (die filosofisch gezien vind dat niet iedereen zomaar zijn zin kan doen) er niets wordt gedaan aan zulke zaken. 

Zou je als burger niet mogen verwachten dat de hamer af en toe net op DIE mensen hun hoofd neer komt in plaats van op deze van de argeloze brave burger? Of dient dit zogenaamd rechtse beleid als een façade om te verbergen dat u gewoon stratego aan't spelen bent met Brussel als inzet? 

Integendeel, in een stad die onder rechts bewind staat zou er op z'n minst het voordeel moeten zijn dat je af en toe dit soort tuig van de richel ziet opgepakt worden, al dan niet met nog wat politiek incorrecte krachttermen erbij geroepen, bewerkt worden met een stroomstootwapen - kwestie van het wat vooruit te laten gaan - om vervolgens in een geblindeerd camionette afgevoerd te worden (roepende; "Mor ik emme niks getaan!" of een variant hiervan).

Maar niets is minder waar... men heeft blijkbaar een dikke pamper vol "kaka" aan, wanneer het aankomt op het opkuisen van de stad.  De gas-boetes vallen vooral in de bus bij de gemiddelde brave burger die eens één keer een vergissing begaat met zijn huisvuil, of die de muziek in zijn wagen een streepje te hard had staan, of godbetert een klein beetje vies keek in de richting van een stadswachter (alias: "De Gas-tapo").

De gas-boetes stoppen meestal aan de echte krapuulwijken, of de chique buurten... niet toevallig denk ik.

De oorlog tegen drugs is zo goed als onmerkbaar, tenzij je ook weer heel even op de verkeerde plek bent in een "middenklassewijk".  Want in de probleemwijken komt men liever niet, dat zou een te radicale aanpak vergen. De chique wijken hebben volgens de rechtse filosofie uiteraard nooit drugsproblemen gehad, dus waarom zouden we daar naar zoeken hé? :)

De man die zichzelf tot burgemeester van Antwerpen heeft gepopulariseerd met wat rechtse neo-liberale denkbeelden, is er momenteel niet echt iets van aan't bakken naar mijn mening.  Alle eventuele voordelen van een rechts beleid, heeft hij omgezet in bekrompen toepassen van wetten, het pakken van de makkelijke slachtoffers en het voeren van een oorlog tegen een onzichtbare vijand, met onzichtbare middelen en onzichtbare realisaties terwijl hij massaal veel investeerders wegjaagt en de dienstverlening (op de ruïnes die door zijn SP.a voorganger werden achtergelaten) tot een skeleton-crew beperkt.

Intussen stelt hij onze stad voor voor de Bloomberg-prijs, om een innovatief project in Antwerpen op te zetten.  We hebben, mijneer de burgemeester, geen innovatief project nodig, noch prijzengeld, maar iemand die zijn beleid, naam en filosofie waar maakt.  Iemand die er, met andere woorden, voor kan zorgen dat mijn kind 's ochtends niet tegen haar buggy wordt getrapt door een in cowboy boots gehulde junkie die zijn spullen komt ophalen bij de buren. Maar waar dit heerschap door een paar getrainde mensen wordt weggebracht naar waar hij thuishoort; een heropvoedings-instelling.

Deze stad heeft nood aan investeerders, mobiliteit, veiligheid, ... en geen stadswachten die in de struiken zitten te wachten tot er iemand een peuk op de grond gooit (met dat soort geintjes kan men zich bezig houden NADAT de rest is opgekuist niet?).  

Deze stad heeft ook nood aan een herinrichting van de woon-werk situatie, zorg voor een gezonde mix in plaats van slecht afgestelde lichten, versmallingen en gebrek aan parkeerruimte, en geen kapotgeslagen Velo-fietsjes waar je meestal om moet vechten om er te pakken te krijgen, met als enig alternatief een tram of bus waar je allerlei ziektes opdoet omdat ze zo overladen zijn. 

U kiest voor de makkelijke slachtoffers, de mensen die het eigenlijk wel goed willen doen.  Terwijl de mensen opzettelijk hun voeten vegen aan heel deze maatschappij worden geholpen, beschermd en gekoesterd.  

De migrant die bijvoorbeeld wil werken en wil Nederlands leren wordt aan alle kanten tegengewerkt. 

Terwijl de migrant die in zijn eigen kleine biotoop in zijn wijk verdwijnt en aan huisjesmelkerij doet daar ruim voor wordt beloond.

De werkende Belg wordt extra belast (waterprijs stijgt, energieprijs stijgt, dienstverlening daalt....) zonder iets in ruil te krijgen buiten gas-boetes en gezeur over "het federale".

De burgemeester is nu een jaar bezig, en deze stad heeft meer weg van een bezet gebied, dan van een samenleving die onder rechts bestuur valt.

Als dit zes jaar door moet gaan, denk ik dat er nog veel ellende van gaat komen, en dat de mensen die u zo graag weg wilt hebben de straat gaan regeren in plaats van te vluchten. 

U wil duidelijk een stad (en bij uitbreiding een Vlàànd'rn) dat voor de hoog-opgeleiden en de rijken is bestemd, en waar de rest hooguit getolereerd wordt.  Maar u zal een stad creëren waar op enkele afgezonderde (en privé bewaakte) wijken na, je nauwelijks zou willen buiten komen, tenzij om vier uur aan te schuiven voor een nieuwe identiteitskaart bij dat ene kantoor dat nog open is en waar je dan mag extra betalen voor de zogenaamde dienstverlening.

U bent geen neo-liberaal, geen nationalist, geen republikein, maar een moderne versie van een bureaucraat die nul voeling heeft met wat zijn medewerkers en personeel doet met zijn bevelen.

Dat uw kiespubliek niet openlijk revolteert tegen hoe u de beloftes uit voert, is me een raadsel, maar misschien heeft het te maken dat ze u gewoon sympathiek vonden "van op tv".
Dat laatste, kan gelukkig keren...

een Antwerpenaar

Zinloos geweld: en waar blijft ònze woede?

Sommige dingen moet je van je afschrijven zegt men dan. Terwijl ik dit stukje schrijf, op mijn verouderde computer, doet mijn neus pijn, ondanks de pijnstillers.

Ik ben namelijk een oen, zo’n onnozelaar die anderen tracht te helpen, en daar dan steeds het deksel voor op de neus krijgt. Da’s misschien een slechte binnenkomer voor eender welke blogpost, maar ik wil het lezerspubliek voor zijn in hun oordeel. Da’s ook wat ik meemaak overal waar ik het verhaal vertel: bij de dokter, op het werk of bij kennissen,... steeds denkt men (soms luidop) “Hij zal wel zelf iets mis gezegd hebben.” “Hij zal wel uitgelokt hebben.”

Welnu, ik heb letterlijk nooit een woord gewisseld met de dader in kwestie. Evenmin heb ik mijn middenvinger opgestoken of dergelijke.

Slachtoffer worden van zinloos geweld, tot nu toe dacht ik daar ook anders over. Ik was de mening toegedaan dat mensen die daar dan slachtoffer van worden, meestal zelf aan de oorzaak lagen. Dat er, met andere woorden, zomaar opeens iemand je in elkaar kwam slaan omdat je bijvoorbeeld ooit zijn werk hebt afgepakt, verkeersagressie hebt tegen gepleegd of iets hebt gestolen van de dader in kwestie. Maar ik moet mijn mening herzien nu ik op klaarlichte dag, tenmidden van een stuk of 20 omstaanders in elkaar ben geslagen, zonder dat er getuigen of hulp zich heeft kenbaar gemaakt.

Begin oktober ging ik mijn kindje van de crèche halen. Ze maakte koorts, maar bij het aanmelden aan de crèche, zei de verzorgster me dat ik beter nog wat kon wachten aangezien mijn kleine spruit net in slaap was gevallen.  
Ik weet wat voor scène het oplevert wanneer ik met een net gewekte baby op stap moet, dus ik besloot in de veelal Turkse buurt een croissant te gaan eten tot ik mijn kind kon komen ophalen.

Het was niet zo’n slecht weer dus ik kuierde wat rond en ging hier en daar even op een bank zitten (aan één bankje had ik blijkbaar de plek van een dealer ingenomen, dus daar ben ik dan maar gauw verkast om geen problemen te krijgen met mensen die net uit “Breaking Bad” schenen weggelopen te zijn).

Na een half uurtje rondwandelen en op een ànder bankje iets te hebben gegeten besloot ik terug te wandelen.  Ik passeerde een allochtone jongen (een Turk zo bleek later) die tegen fietsen aan het schoppen was.  Een van de geparkeerde fietsen werd zodanig bewerkt dat hij omviel en het wiel krom ging tegen de paal waar hij aan vastgemaakt was.  Dat trok de aandacht, dus keek ik naar wat de jongeman aan’t doen was.

Ik heb geleerd me met zulke mensen niet te bemoeien, aangezien ze meestal vol drugs gepompt zijn, of om een andere reden onstabiel zijn en meestal nog bewapend rondlopen ook.

Ik wandelde door, al dacht ik er het mijne van.

Enkele stappen verder, hoorde ik de jonge met de twee vuisten tegen een bushokje slaan, wat de wachtende reizigers deed opschrikken.  Hij lachte naar deze mensen, daagde hen uit en wandelde verder, met de houding die enkel weggelegd is voor worstelaars die net een wereldtitel willen gaan bekampen.

Ik keek nog één keer om, om te zien wat de jongen bezielde.  En toen zag ik een mevrouw van rond de vijftig hem aanmanen tot kalmte.

Meteen zei er iets in mijn hoofd: “dit loopt fout af”.
In een reflex (een foute, of goede, u mag zelf beslissen) haalde ik mijn smartphone boven, om alvast iets vast te leggen op film of foto… ik kon gezien de afstand toch nooit op tijd zijn om de vrouw in kwestie te helpen. Want inderdaad, de jongen wilde op haar slaan. Wijdbeens, heen-en-weer schuddend zette hij zich klaar om haar een trap of klap te verkopen.

Op dat moment (in een fractie) besliste ik om op eender welke knop te duwen op mijn telefoon, ik wist niet of het op foto of filmen stond, ik wist enkel dat ik hier snel moest zijn.

De jongen in kwestie zag me toch staan met mijn telefoon, sprong onmiddellijk weg van de dame en rende op me af.  Hij riep iets van “telfon afghèfe” in een boeventaaltje dat enkel zijn groepje ingewijden zullen verstaan waarschijnlijk - onderwij is nu eenmaal niet aan mensen besteed die in hun eigen wijk hun eigen taaltje mogen brabbelen en verder ongemoeid gelaten worden.

Ik kreeg hierna, na wat verweer van mijnentwege, enkele rake klappen, werd de straat op geduwd waar een auto me net kon ontwijken.  Daarna kreeg ik een kniestoot in mijn aangezicht, en twee schoppen op mijn zij en been.  Ik veerde opnieuw recht, gaf hem een elleboogstoot in zijn gezicht en vluchtte een bakkerij binnen, bloedend….

De omstaandsers, zo’n 15 mensen en 7 man in de bakkerij, deden niets.  In tegendeel, de mevrouw (wiens klappen ik aan’t incasseren was) was inmiddels doorgewandeld (vermoedelijk om verder te winkelen)

Even later kwam er politie en een ambulance. Waarna ik in een wachtzaal werd gedumpt, nog steeds bloedend moest ik snel-snel mijn verhaal doen tegen de politie, die uiteindelijk vertrokken omdat het allemaal te lang duurde (flikken horen inderdaad niet in een wachtzaal van de spoed te zitten). Ik kreeg een washand met een half lauw waterzakje in, en niemand heeft me het eerste uur onderzocht.

De politie agenten hebben wel wat navraag gedaan in de buurt en de foto die ik nam gedownload, maar veel success had mijn blijkbaar niet om de dader te indentificeren (hoe kan het ook anders, met 15 getuigen, een foto en een persoonsbeschrijving hé?)

De spoedarts stuurde me (nog steeds onder het bloed) naar huis met een in der haast ingevuld papier, omdat er twee patiënten dienden geanimeerd te worden die dag.  Niemand die dus een flying-fuck geeft om mijn opgezwollen aangezicht, mijn kutverhaal of het al dan niet gebroken zijn van mijn neus.  Integendeel, ik mag liefst zo snel mogelijk vertrekken, want er zijn wel ergere dingen dan aangevallen worden op weg naar de crèche uiteraard.  Al voel ik me als burger in dit verhaal wel een slachtoffer.

De volgende dag ga ik naar mijn huisarts, die wegens een te drukke dag ook maar heel even naar mijn neus kijkt en me gewoon zei af te wachten.

Ik vertel het verhaal tegen mijn moeder die die dag op bezoek kwam, waarna ik het verwijt krijg dat ik gewoon altijd moet doorlopen als er ergens problemen zijn, en vooral me nooit moet moeien. Ik vertelde haar dat moest ze zelf op die manier worden aangevallen, ze maar wat blij zou zijn moest er ièmand iets doen.

Een oen, dat ben ik dus.  Een oen die nog gelooft dat je iets positiefs kan doen voor iemand anders, een achterlijke lul die poogt zijn buurt te vrijwaren van drugsjongeren, junks en marginaal gespuis.

Ik ben de loser die zich beter gewoon thuis achter de TV had gezet, want dan ben je “een goede burger”, die geen problemen signaleert en geen risico’s neemt; misschien moet ik me wel aansluiten bij een extreme groepering, die doèn misschien nog iets… zoals straatkrapuul ‘s nachts in elkaar meppen met een honkbalknuppel.  Of nee, … da’s waar… zelfs die radicalen heeft men intussen omgevormd tot makke TV kijkers en brave burgers die verder niets doen buiten op foute politici stemmen en pamfletjes lezen vol leugens over buitenlanders.  

Wat resteert in al deze “zonder-haat” staten is vooral onverschilligheid…  waar men liever de andere richting uitkijkt wanneer er iemand in elkaar wordt getrapt op klaarlichte dag.

Ik ben de loser die voor een hongerloon gaat werken tot tien uur ‘s avonds, zich zorgen maakt over het al dan niet betalen van de verkeersbelasting, op voorhand belt naar de electriciteitsmaatschappij om een afbetalingsplan te vragen, die braaf zijn belastingen aan geeft, die zijn kindje gewoon wil opvoeden, zijn vuilnis correct sorteert, ‘s nachts wakker ligt van de junks die op en neer hollen in de trappenhal naar de dealer op de derde verdieping en vooral met rust wil gelaten worden!

Ik ben de loser die zich heeft verweerd tegen een stuk üntermensch (ja, ik durf die term gebruiken) die beter in plaats van random Afghanen die werkwillig zijn, maar toch gedeporteerd worden, had teruggestuurd geweest.

Da’s juist: ik pleit er voor dat men (belgische identiteit of niet) zulke mensen oppakt, en RUILT voor werkwillige en nuttige migranten en vluchtelingen.

Voor elke ‘slechte’ migrant (of onaangepaste marginaal van eigen bodem) kan je er zeker één goede vinden die meteen een driejarencontract wil tekenen om onze taal te leren en te werken.

Maar blijkbaar steken we liever geld in het onderhouden van een zootje ongeregeld, die het de rest van de bevolking met geweld en drugs nog wat moeilijker maken dan het al is. Het zelde soort mensen die eerst tegen de buggy van mijn kindje stapt, zich niet excuseert en dan me toeroept dat ik van de dag moet genièten “Pluk de dag eej!”

Maar je mag op zulke heerschappen vooral geen combats planten, of hen hun eigen tanden laten “plukken” van de vloer… neen, want zulke heerschappen worden beschermd en geknuffeld door een regime dat ogenschijnlijk als rechtvaardig-maar-hard-rechts wil ovekomen, maar in feite te mak, te ruggegraatloos en te ongeorganiseerd is om zelfs een onderscheid te maken tussen mensen die mee willen en mensen die parasiteren. Nochtans is zulk onderscheid zeer snel te maken….

Kunnen we niets meer dan gewoon als laffe belgjes doorwandelen wanneer er iets gebeurd op straat? Zijn we verworden tot te pluimen kippen die enkel maar betalen en nooit kwaad worden?

Zijn we zo’n domme belgjes? Die zoals ik, eigenlijk op hun smoel laten slaan door het krapuul wiens brood we betalen? Zijn we dan NOOIT kwaad? Hebben we geen woede meer? Of zijn we allen te over-verdraagzaam en bang geworden?

Ik zeg; gedaan ermee!

Doe iets terug! Stamp terug, organiseer jezelf en sla zo hard je kan terug naar diegenen die het verpesten voor de rest.

Begin alvast met de economie en de sociale samenhang te zuiveren en te filteren: gooi het slechte weg en ruil het voor welwillende mensen, in plaats van mensen zonder papieren blind te deporteren en de dealers en tough-boys onze staten te laten verpesten. Neem je straat terug, organiseer je, en distantiëer u van de politiek terwijl je de straat schoonmaakt. Want onze politici denken niet over morgen.

Ik word van zulke dingen boos, ook al van vòor ik die stampen kreeg hoor, maak u geen illusies. Maar ik ben nu razend kwaad.  

Morgen vertrek ik weer naar’t werk… in de wetenschap dat ik er niet verder mee ga geraken dan mijn rekeningen net niet allemaal kunnen betalen, en met de zekerheid dat het krapuul ongemoeid en onbelemmerd mijn geld mag stelen. Hetzij via mijn belastingen, of gewoon op straat, door me te overvallen.