De brave Belgen

De brave Belgen leven op een tijdbom.
U kent ze wel, de brave zielen die nooit iets kwaad zeggen over iemand, lekker tolerant zijn, de Humo of Knack lezen en hun deur op dubbel nachtslot doen stipt om tien uur 's avonds.
De mensen die denken dat ze met een huis te kopen een heldendaad hebben verricht die hen rijk zal maken en een gevoel zal geven als hebben ze de schaapjes op het droge.

De recessie is eindelijk ook in de cijfertjes van de opiniemakers geslopen.
Sinde de invoering van de Euro is er enkel maar nadeel geweest aan heel dit unie gedoe. De brave Belg heeft er destijds zelfs niet over mogen stemmen.

Het volk, zeg maar "de meeste mensen", hebben steeds gekozen voor een veilige en vrij conservatieve bende politici. Die hen vooral met de voorspiegeling van een sociaal vangnet warm maakten voor het staatsmodel, het uitverkoop-model.

Dezelfde politici die de vele miljarden Euro's staatsschuld die we hebben aan privé instellingen blijven laten stijgen, of op z'n allerbest zeer licht laten afbouwen.

Het kan ook niet verbazen dat deze zelfde bende politici meestal in de bestuursorganen zitten van deze privé instellingen waaraan we de schuld hebben terug te betalen.
Het mooiste voorbeeld is onze ex-premier Verhofstadt, die in een vrij machtige investeringsmaatschappij uit Nederland zetelt. Een privé instelling dus, die
in België de shoppingcenters en grote industrieparken beheert alsook vele bouwprojecten in 'schoongemaakte' wijken in de grootsteden.

De mensen die de brave Belgen verkiezen, zijn dezelfde mensen die onze schulden laten oplopen, de bezittingen uitverkopen
en buitenlandse investeerders alle voordelen geven. Dit terwijl de brave Belg die vooruit wil komen steeds meer
papier werk in te vullen krijgt, moeilijker aan geld geraakt en door een kluwen van taxatie wordt genekt. Om het dan niet te hebben over ons onderwijs, dat van oudsher een onderdak vormt voor jonge vrouwen die anders niet aan een job zouden geraken en meer als kinderoppas dienst doet dan als onderwijsinstelling. (Met mijn excuses aan de 10% echt goede leerkrachten die nog steeds vechten tegen de bierkaai, alle respect voor deze mensen).

Wat doen de brave Belgen ondertussen? Niets. Het laatste echte wapenfeit tegen deze heersende bende was een witte mars,
waarbij er enkele honderdduizenden hun woede omzetten in witte ballonnen en vlaggen. Waarbij mensen door de straten van Brussel trokken en de enige kans lieten liggen om met geweld dit regime met de grond gelijk te maken. Passiviteit is in dit opzicht erger dan geweld. Men laat maar gebeuren, zonder te leren, en zonder het te willen weten (waar hebben we dit nog gehoord?)
Wanneer een politieker zulk 'proetst' ziet, kan hij alleen maar lachen met de "carte blanche" die hij van zijn bevolking krijgt. Want het ergste dat men in dit land als 'revolutionair' bestempelt is dus een met witte prullaria zwaaiende, hamburger-etende massa die elke leugen gelooft wanneer ze op TV wordt uitgesproken.

Misschien valt het u ook op, dat in grote steden de brave Belgen ondertussen opgestapeld leven. Niet langer zijn we de boertje van weleer, waar we met tractor en kar door de straten reden en 's zondags naar mijnheer pastoor gingen luisteren.
We zijn met te veel daarvoor, dus stapelt men ze als houtblokken op elkaar.
Hetzelfde in andere Europese grootsteden als Londen en Parijs, waar men de 'meeste mensen' gewoon in gigantische blokken stopt en TV geeft.
De appartementsgebouwen die overal worden neergepoot zijn niets anders dan kleine hokjes, wachtkamers, voor mensen die eigenlijk geen leven hebben.
Wachtkamers waar men zijn tijd uitzit tot men geld kan gaan beginnen uitgeven aan medische verzorging, kindercrèches en verre reizen.

Ze hebben allemaal dezelfde Ikea kasten, dezelfde TV die mooi in de linker of rechter hoek staat te schijnen en voor vertier zorgt.
Ze kijken naar dezelfde TV-zenders die allemaal dezelfde soort hapklare, makkelijke en trage informatie brengen.
Dit, afgewisseld met wat zingen-en-dansen, is ons leven geworden: een paar mensen die dik betalen om te mogen wonen
in een hok waar een lichtgevende bak vol desinformatie ons verteld wat we moeten doen. Sommigen onder hen koesteren soms de hoop òòk beroemd te worden, net zoals die mensen op TV, maar zelfs dat is de brave Belg niet gegund meestal. Het is een illusie, die we door onze passiviteit niet durven doorbreken.

Deze zelfde mensen werken zich in de stress, moeten hun kinderen tegen hoge prijzen in crèches dumpen, om met twee te gaan werken, elk een wagen te hebben en 2 keer per jaar 'ontspannend' op verlof te kunnen gaan. Dit terwijl ze van hun belastingsgeld nauwelijks iets terugzien. Je bent in een land een consument vind ik. En wanneer je in België de prijs-kwaliteitsverhouding bekijkt van wat we betalen aan taxen en wat we er voor in de plaats krijgen zit je algauw aan hetzelfde niveau van een Hollandse frituur in Oostenrijk.

De brave Belgen zijn een soort die langzamerhand heel eenzaam wordt. Aangezien er elk jaar meer en meer mensen emigreren. Misschien heeft men het op het journaal nog niet in de verf gezet, maar elk jaar emigreren er meer en meer Belgen.

Elk jaar gaan er ca. 5000 active Belgen zich uitschrijven, om zich in een ander land weer te laten inschrijven.
Dit zijn mensen die het voor bekeken houden, niet meer terugkomen, maar vooral vele malen overtroffen worden in aantal met de achterblijvers.
De stijging van het aantal emigrerende Belgen is vooral zorgwekkend wanneer je ziet wat voor mensen er in vergelijking in de plaats komen.

Kortom België (of Vlaanderen, het maakt geen fuck uit hoe we noemen wanneer we uitgezogen worden) is een land waar binnen 10 à 20 jaar enkel nog de naam van overblijft. De rest is uitverkocht, verhuurd en verpatst door
de politici. De actieve bevolking zal grotendeels gevlucht zijn (economische vluchtelingen bestaan er nu eenmaal in vele maten en gewichten) en vooral zal ons land bestaan uit bejaarden, marginalen, corporate-slaves en 'transit' mensen. Mensen die hier even vanuit het buitenland hun voordeeltje komen doen, en wanneer het geld op is, of wanneer hun profitariaat ten einde loopt, verder
trekken naar een ander land in de EU zone dat even gek is als het onze.

De brave Belgen kijken veel TV, zitten te sakkeren over de levensduurte, maar doen verder niets.
In een land dat onder hun voeten wordt uitverkocht, waarvan weldra zelfs de basis-nutsvoorziening niet meer van 'ons' zijn. Al is die 'van ons' ook al een verwaterd begrip in dit land.

Vlucht, nu je nog kan, want 'de meeste mensen' staan er bij en kijken er naar.
De brave Belg is straks de arme Belg, of nog erger: de economisch doodgemaakte Belg.

De vraag is of er ooit eens een zwarte mars komt. Eentje waar men met de nodige krachtdadigheid en op een zogenaamde ondemocratische manier komaf maakt met de mensen die ons verhandelen op de internationale markten in plaats van ons patrimonium, grondgebied en bevolking te beschermen en te laten floreren.