Terwijl me Mars'en en Milky Way's naar binnen spelen als varkens kweken de wezens op deze planeet zich naar de 6,5 miljard stuks. De telling zal wel niet kloppen vrees ik, volgens mij zijn ze rond de jaren zestig hun tel al lang kwijtgeraakt bij het drinken van thee en geperste sojascheuten-melk met paddestoelensap of zoeits. Je kan je niet voorstellen dat al die mensen een droom hebben, eten willen, drinken nodig hebben en af en toe eens willen proeven van allerlei schaaldieren. Ocharme die schaaldieren toch, als er zo veel volk mosselen of krab wil eten denk ik dat er niet genoeg gaat zijn voor iedereen. Het is dan eerder rap zijn voor de fritten op zijn waarschijnlijk. Stel dat ze zich ook nog allemaal eens abonneren op de National Geagraphic, dan zijn er na 2 dagen geen bomen meer over om foto's van te maken in dat glasrijk boekske. Of al die mensen die in een bus van Pam Vermeulen kruipen en naar Plopsaland gaan om op Gert en Samson hun schoot te gaan zitten om beurten voor ne foto voor thuis als aandenken. Die Gert zou dan nog al eens doorligwond-achtige verschijnselen krijgen uiteraard. Wat al zeker zijn stomme posters zou verklaren dan . Die man ziet er om een of andere manier altijd uit alsof hij net pijnlijk klaarkomt, het kan natuurlijk ook zijn dat hij zo druk bezig is met werken dat ze hem enkel in zulke benarde posities kunnen fotograferen; het zou ook moeten lukken dat er net Zes en een halve miljard mensen over je schoot zijn gegaan (inclusief de koppensnellers op Borneo en inwoners van Waco texas). Ze willen allemaal wel naar plopsaland. Zelfs Iranezen die eigenlijk aan een atoombom moeten werken. Ik ruik geitenkaas in feite.
Mijn job is in gevaar. Er is niemand die wat doet aan de globalisatie, die raast maar voort, en iedereen schijnt zijn graantje mee te willen pikken. Terwijl er eigenlijk niet genoeg is voor iedereen. Snel geef de fritten door, of er zijn er geen meer. De clowns van deze week waren mijn baas die de hele werkruimte in een toonzaal had vernaderd, zo ordelijk dat er niet meer in te werken viel. De tweede prijs gaat naar de vakbondsafgevaardigde die er als een speculasen ventje bij zat toen ze aankondigden dat er bepaalde afdelingen niet meer bestonden, daarna de opmerking gevend dat het 'wel positief was'. Ik zei hem dat die bruine enveloppe wel heel dik moet zijn geweest om zo passief te blijven. De derde prijs gaat naar iedereen die me de voorbije weken dik heeft laten barsten. Ik ben alles en iedereen kotsmisselijk beu rondom mij. Ze zijn ofwel maniakaal aan het werken, of zitten heel de dag voor de tv of pc niks te doen. Ik heb even de pest aan een hele reeks dingen. Hoe dat komt? Vraag het aan die andere zes en half miljard misschien, fucking bastards.
zondag, februari 26, 2006
zondag, februari 19, 2006
wiel
Fred wijst en spreekt. Hij zit voor het raam en de damp van de OXO die hij aan het drinken is ruikt naar de scherpe kruiden die hij erin roert.
Ik ben een persoon in 3 lagen, als een luchtige bladerdeegbodem bak ik snel aan, hoewel ik m'n smaak behoud. Ik stuur een berichtje naar een meisje dat ik vroeger heel goed kende. Sinds enkele jaren heeft ze een druk leven. Een kindje opvoeden, geld verdienen, de schijn ophouden en zorgen dat iedereen weet dat ze hard
werkt.
Sturen is iets wat niet iedereen kan, je moet er een stuurwiel voor bezitten, zonder meer een gave. Er is niet zomaar iets te zeggen over mensen die rondwandelen met alleen maar een wiel. Of die op een zetel zitten op de stoep naar het passerend verkeer te roepen. Gaan werken is niets meer dan meedoen, omdat je je verveelt en tegelijk geld wil verdienen. De ruilhandel verheven tot alledaagse bezigheid. Ik rook niet, ik drink af en toe, heb geen dure hobbies, draag geen merkkleding en mijn auto is van voor 1984. Ik rijd met lood, vroeger stond er op zo'n ster die op je jas werd gespeld 'jood'. Nu eerder 'ik tank met lood'. Een zonde om de lucht zo te vervuilen. Ik betaal om gediscriminneerd te worden, op de tram op de grond op de vloer, de vlinders in m'n buik zijn gratis. Ik heb gehoord dat ze vetarm zijn te verkrijgen wanneer je bijbetaalt. Mijn vrienden rijden rond in de hoerenbuurt die geen hoerenbuurt meer is en ze kijken rond of er geen huizen te koop zijn. Schoolrijzen en Nintendo maken ons groot. We kijken veel tv. Ik denk soms nog terug aan toen ik met dat meisje door de sneeuw liep, op zoek naar een café met open haard. Haar ogen lachten toen nog, ze zagen geen winst. Allemaal lang geleden zegt men dan. Waarmee men bedoeld dat ik moet doorgaan met mijn leven, niet stilstaan. Stilstaan brengt niet op, je moet je verplaatsten, snel en efficiënt. Koop een dure auto, vervuil de boel niet en betaal op tijd. Val dan dood. Je bent braaf. Een hond in de mand had het niet beter gekund. Ik hoor dat
honden wel eens op de straat hun gevoeg doen. En dat er mensen zijn die dat opruimen. Liefde voor een dier. Efficiëntie voor de man. Raampje open. Sprong gemaakt. Stilte. Efficiëntie zit'm in details.
Ik ben een persoon in 3 lagen, als een luchtige bladerdeegbodem bak ik snel aan, hoewel ik m'n smaak behoud. Ik stuur een berichtje naar een meisje dat ik vroeger heel goed kende. Sinds enkele jaren heeft ze een druk leven. Een kindje opvoeden, geld verdienen, de schijn ophouden en zorgen dat iedereen weet dat ze hard
werkt.
Sturen is iets wat niet iedereen kan, je moet er een stuurwiel voor bezitten, zonder meer een gave. Er is niet zomaar iets te zeggen over mensen die rondwandelen met alleen maar een wiel. Of die op een zetel zitten op de stoep naar het passerend verkeer te roepen. Gaan werken is niets meer dan meedoen, omdat je je verveelt en tegelijk geld wil verdienen. De ruilhandel verheven tot alledaagse bezigheid. Ik rook niet, ik drink af en toe, heb geen dure hobbies, draag geen merkkleding en mijn auto is van voor 1984. Ik rijd met lood, vroeger stond er op zo'n ster die op je jas werd gespeld 'jood'. Nu eerder 'ik tank met lood'. Een zonde om de lucht zo te vervuilen. Ik betaal om gediscriminneerd te worden, op de tram op de grond op de vloer, de vlinders in m'n buik zijn gratis. Ik heb gehoord dat ze vetarm zijn te verkrijgen wanneer je bijbetaalt. Mijn vrienden rijden rond in de hoerenbuurt die geen hoerenbuurt meer is en ze kijken rond of er geen huizen te koop zijn. Schoolrijzen en Nintendo maken ons groot. We kijken veel tv. Ik denk soms nog terug aan toen ik met dat meisje door de sneeuw liep, op zoek naar een café met open haard. Haar ogen lachten toen nog, ze zagen geen winst. Allemaal lang geleden zegt men dan. Waarmee men bedoeld dat ik moet doorgaan met mijn leven, niet stilstaan. Stilstaan brengt niet op, je moet je verplaatsten, snel en efficiënt. Koop een dure auto, vervuil de boel niet en betaal op tijd. Val dan dood. Je bent braaf. Een hond in de mand had het niet beter gekund. Ik hoor dat
honden wel eens op de straat hun gevoeg doen. En dat er mensen zijn die dat opruimen. Liefde voor een dier. Efficiëntie voor de man. Raampje open. Sprong gemaakt. Stilte. Efficiëntie zit'm in details.
donderdag, februari 16, 2006
Die ochtend in de clichéwinkel...
Mediacultuur... of toch zoiets.
Ik ben al niet zo'n enorme fan van boekjes. De week- en maandbladen allerhande, waar bekende en minder bekende Vlamingen met hun smoel op staan te lachen alsof ze een wortel in hun reet hebben zitten; of waar iemand gaat zitten snotteren in een zetel tegen een zogenaamde journalist over hun zware operatie, liefdesverdriet of gestorven vrienden.
Ik ben daar niet echt 'into' zal ik maar zeggen. Niet dat ik niet graag lees, ik heb meermaals per maand de neiging om een paar duizend pagina's tellend boek te verslinden, daar niet van. Ik kan echter geen minuut interesse opbrengen voor de geïnterviewde mensen. Ik geef geen moer om hun verdriet, zorgen, kijk-achter-de-schermen of hun per ongeluk gesloopte villa.
Ik geef nog veel minder om hun nieuws uitgekomen boeken, CD's, DVD's, one-man-shows en halfbakken toneelstukjes waarbij vrouwen halfnaakt door een zwijnenstal moeten dansen onder het zingen van het duet van de parelvissers.
Het raakt me niet en al zou ik het lezen, het kan me dan ook nog eens gestolen worden. Temeer omdat deze mensen deel uitmaken van steeds dezelde uitgebaggerde kanaalzone van woestijnvis en humo. We hebben die mensen echt wel gehad nu, niet?
Ik lees bijgevolg al die bocht niet. Al jàren niet.
De laatste humo die ik bijvoorbeeld nog van a tot z heb gelezen dateert ergens begin jaren 90. Toen ik zelf nog naïef genoeg was om interviews met Arno en de minister van onderwijs te lezen. Toen ik dacht dat die mensen iets te vertellen hadden.
De tijd ook dat een dronken journalist van bovenvermeld boekje in mijn stamcafé aan de flipperkast hing aan te pappen met een van de knappere vrouwelijkecafebezoekers. Terwijl hij wel mooi een artikel had geproduceerd de week daarop over een concert dat net die avond had plaatsgevonden. Ik weet wel zeker dat hij die band nooit heeft zien spelen. Tenzij ze die avond nog een tweede concert gaven en de dame haar broek.
Anyway, een echt ooggetuigenverslag dus, of zo wilde ze ons toch laten geloven. Even geloofwaardig dan Gary Glitter in een Thaise jongensschool.
Ik blijf me echter storen aan de invloed van deze boekjes, vooral de bijna onontkombare doctrine die ze opleggen aan hun volgelingen en lezers. Ik kan enkel humo als voorbeeld nemen, aangezien ik dat boekje persoonlijk het beste ken, veronderstellend dat de rest zeker niet veel beter zal zijn inzake indoctrinatie van hun consumenten. Wat ze doen is meestal dezelfde opgewarmde kost van hun kleine inner-circle zo naar voren schuiven dat je je er bij hoort voelen.
Net zoals al die mensen die voor de achtste keer naar Clouseau gaan zien in het Sportpaleis en zich echt deel voelen uitmaken van de groep, de sfeer, de baggermuziek en de slechte akoestiek. Het is in principe hetzelfde, enkel voor een ander publiek zogezegd.
De zaak gaat als volgt. Ik, die normaal gespaard blijft van hun gelul, word keer op keer toch geconfronteerd met de boeken, nieuwe trends, tv-programma's en andere nieuwtjes die ze opdissen. Of je het nu wil of niet, als de humo-kliek zich achter een programma schaart weet je er nergens aan te ontsnappen.
Altijd zal er wel een of ander betweterig emo-type tijdens een cafébezoek komen aandraven met iets in de aard van: "Heb je dat gelezen in den humo van dees week? Dat nieuwe programma/boek/Cd van..."
Ik moet dan altijd antwoorden met : "Neen ik ben ean absolute pariah als het aankomt op humo-lezen sorry het interesseert me geen fuck.'
Meestal kijken ze dan betweterig en pseudo-intellectueel voor zich uit en nippen ze met een pruilmondje even van hun bruiswater of lindenthee om het boekje daarna de hemel in te prijzen. Omwille van de onthullingen zeggen ze dan. Hoewel er er geen meer geweest zijn sinds einde jaren 80 dacht ik zo te weten, of voor de toffe cartoons. Voor je het goed en wel door hebt staan ze te balken als een klein ezeltje, te schokken van het lachen zelfs soms, bij de zelf voorgedragen stukjes uit een uitlaat-inzending die ze zich herinneren.
Ze weten zich dan bijvoorbeeld een rake opmerking die onder een vrij domme lezersbrief stond voor de geest te halen.
Je kijkt zo'n mensen dan aan en je ziet dat ze zich een übermensch voelen omwille van hun verfijnde humo-r, hun muzikale kennis (opgedaan tijdens interviews met Tom Barman waarschijnlijk) of hun weetjes over de nieuwste films (waar men de clou van een verhaal met plezier verraad). Ik zeg dan steeds tegen zo'n piekjes-haar-met-plat-brilletjestype dat 'Deng' eigenlijk een beter boekje is, of 'Vrij Nederland'. Ook dat meen ik niet echt eigenlijk. Evenmin de thee die ik hen dan terug trakteer in ruil voor het dicht houden van hun snater.
Nee, ik ben niet echt 'into' de nieuwe CD van Arno of Raymond van het Groenewoud, de nieuwste hersenspinsels van Tom Lanoye of Bart Peeters. De laatste nieuwe 'geestige' programma's van Bart de Pauw en Co. Wanneer je een aardappel lang genoeg in de ijskast laat liggen heb je een even spannende avond door er naar te kijken en zèlf een paar flauwe woordgrapjes op te zoeken in een citatenboek. Vergeet hierbij vooral je scoutsmateriaal niet voor de sfeerscheping.
Ik heb hun lijst met 'bekende Vlamingen' ondertussen wel door, altijd dezelfde 20 mensen die ze laten roteren.
In week 1 heb je dan een minister, dan Arno, Tom Barman, nog eens Arno, Herman Brusselmans, om dan nog maar eens over te gaan naar Arno (die hebben ze al zo vaak geïnterviewd, en toch leest geen kat het) Luc De Vos, Herr Seele, Hugo Claus en dan uiteraard nog maar eens Tom Barman of nog maar eens iemand uit de woestijnvis-bokaal.
Eigenlijk kan je zelf je eigen humo in elkaar knutselen.
7 stappen om zelf je eigen humo te maken:
1- neem een stapel oude humo's mee van bij de dokter, tandarts, puberjeugdhuis, groezelig café
2- knip de interviews met bovenvermelde personen van toen uit en kleef ze op een van de oude humo's op de juiste plaats, rond de reclame
3- neem een foto van uw partner en laat je 4-jarige dochter er met wasco-krijtjes enkele droedels op aanbrengen. Kleef daarna een foto van om het even welke BV's hoofd op de foto (hoeft zelfs niet per sé ter hoogte van de schouders te zijn, feel free).
4- neem enkele bierviltjes met schunnige tekeningen uit het lokale café, copiëer ze op een wit blad papier en kleef ze bij in je eigen humo op random plaatsen. Indien je geen materiaal hebt kan je ook altijd te rade gaan op de muren van openbare toiletten of op tekenwedstrijden van een lagere school.
5- download een nieuwe cd van een van de artiesten van hun eigen 'rock rally'. Beluister het eerste nummer. Drink een halve fles appeljenever uit. Beluister het tweede nummer. Drink een halve fles Gin, beluister het derde nummer. Drink een halve fles Martini. Beluister het laatste nummer. Eet daarna een 300 gr. Tiramisu en ga dan slapen. Wanneer je wakker wordt forceer je jezelf om een bespreking van de genoemde Cd te schrijven,... kleef deze bij in je eigengemaakte humo.
6- Scheur een blad uit een van de boeken van Herman Brusselmans die je nog ongelezen in de kast hebt staan en kleef deze bij in je eigen humo (schrijf er in viltstift het woord 'column' boven)
7- pas de datum en nummering aan op de voorkant en voilà: je eigen humo. Even leerrijk, vindingrijk en grappig dan de nieuwe dure humo in de krantenwinkel en met de zelfde interviews die je al tot vervelens toe hebt gelezen, misschien een tip voor de knutselaars onder ons...
Volgende week: Hoe maak ik m'n eigen 'Dag allemaal' (3 stappen)
http://www.humo.be/
http://www.deng.be
Ik ben al niet zo'n enorme fan van boekjes. De week- en maandbladen allerhande, waar bekende en minder bekende Vlamingen met hun smoel op staan te lachen alsof ze een wortel in hun reet hebben zitten; of waar iemand gaat zitten snotteren in een zetel tegen een zogenaamde journalist over hun zware operatie, liefdesverdriet of gestorven vrienden.
Ik ben daar niet echt 'into' zal ik maar zeggen. Niet dat ik niet graag lees, ik heb meermaals per maand de neiging om een paar duizend pagina's tellend boek te verslinden, daar niet van. Ik kan echter geen minuut interesse opbrengen voor de geïnterviewde mensen. Ik geef geen moer om hun verdriet, zorgen, kijk-achter-de-schermen of hun per ongeluk gesloopte villa.
Ik geef nog veel minder om hun nieuws uitgekomen boeken, CD's, DVD's, one-man-shows en halfbakken toneelstukjes waarbij vrouwen halfnaakt door een zwijnenstal moeten dansen onder het zingen van het duet van de parelvissers.
Het raakt me niet en al zou ik het lezen, het kan me dan ook nog eens gestolen worden. Temeer omdat deze mensen deel uitmaken van steeds dezelde uitgebaggerde kanaalzone van woestijnvis en humo. We hebben die mensen echt wel gehad nu, niet?
Ik lees bijgevolg al die bocht niet. Al jàren niet.
De laatste humo die ik bijvoorbeeld nog van a tot z heb gelezen dateert ergens begin jaren 90. Toen ik zelf nog naïef genoeg was om interviews met Arno en de minister van onderwijs te lezen. Toen ik dacht dat die mensen iets te vertellen hadden.
De tijd ook dat een dronken journalist van bovenvermeld boekje in mijn stamcafé aan de flipperkast hing aan te pappen met een van de knappere vrouwelijkecafebezoekers. Terwijl hij wel mooi een artikel had geproduceerd de week daarop over een concert dat net die avond had plaatsgevonden. Ik weet wel zeker dat hij die band nooit heeft zien spelen. Tenzij ze die avond nog een tweede concert gaven en de dame haar broek.
Anyway, een echt ooggetuigenverslag dus, of zo wilde ze ons toch laten geloven. Even geloofwaardig dan Gary Glitter in een Thaise jongensschool.
Ik blijf me echter storen aan de invloed van deze boekjes, vooral de bijna onontkombare doctrine die ze opleggen aan hun volgelingen en lezers. Ik kan enkel humo als voorbeeld nemen, aangezien ik dat boekje persoonlijk het beste ken, veronderstellend dat de rest zeker niet veel beter zal zijn inzake indoctrinatie van hun consumenten. Wat ze doen is meestal dezelfde opgewarmde kost van hun kleine inner-circle zo naar voren schuiven dat je je er bij hoort voelen.
Net zoals al die mensen die voor de achtste keer naar Clouseau gaan zien in het Sportpaleis en zich echt deel voelen uitmaken van de groep, de sfeer, de baggermuziek en de slechte akoestiek. Het is in principe hetzelfde, enkel voor een ander publiek zogezegd.
De zaak gaat als volgt. Ik, die normaal gespaard blijft van hun gelul, word keer op keer toch geconfronteerd met de boeken, nieuwe trends, tv-programma's en andere nieuwtjes die ze opdissen. Of je het nu wil of niet, als de humo-kliek zich achter een programma schaart weet je er nergens aan te ontsnappen.
Altijd zal er wel een of ander betweterig emo-type tijdens een cafébezoek komen aandraven met iets in de aard van: "Heb je dat gelezen in den humo van dees week? Dat nieuwe programma/boek/Cd van..."
Ik moet dan altijd antwoorden met : "Neen ik ben ean absolute pariah als het aankomt op humo-lezen sorry het interesseert me geen fuck.'
Meestal kijken ze dan betweterig en pseudo-intellectueel voor zich uit en nippen ze met een pruilmondje even van hun bruiswater of lindenthee om het boekje daarna de hemel in te prijzen. Omwille van de onthullingen zeggen ze dan. Hoewel er er geen meer geweest zijn sinds einde jaren 80 dacht ik zo te weten, of voor de toffe cartoons. Voor je het goed en wel door hebt staan ze te balken als een klein ezeltje, te schokken van het lachen zelfs soms, bij de zelf voorgedragen stukjes uit een uitlaat-inzending die ze zich herinneren.
Ze weten zich dan bijvoorbeeld een rake opmerking die onder een vrij domme lezersbrief stond voor de geest te halen.
Je kijkt zo'n mensen dan aan en je ziet dat ze zich een übermensch voelen omwille van hun verfijnde humo-r, hun muzikale kennis (opgedaan tijdens interviews met Tom Barman waarschijnlijk) of hun weetjes over de nieuwste films (waar men de clou van een verhaal met plezier verraad). Ik zeg dan steeds tegen zo'n piekjes-haar-met-plat-brilletjestype dat 'Deng' eigenlijk een beter boekje is, of 'Vrij Nederland'. Ook dat meen ik niet echt eigenlijk. Evenmin de thee die ik hen dan terug trakteer in ruil voor het dicht houden van hun snater.
Nee, ik ben niet echt 'into' de nieuwe CD van Arno of Raymond van het Groenewoud, de nieuwste hersenspinsels van Tom Lanoye of Bart Peeters. De laatste nieuwe 'geestige' programma's van Bart de Pauw en Co. Wanneer je een aardappel lang genoeg in de ijskast laat liggen heb je een even spannende avond door er naar te kijken en zèlf een paar flauwe woordgrapjes op te zoeken in een citatenboek. Vergeet hierbij vooral je scoutsmateriaal niet voor de sfeerscheping.
Ik heb hun lijst met 'bekende Vlamingen' ondertussen wel door, altijd dezelfde 20 mensen die ze laten roteren.
In week 1 heb je dan een minister, dan Arno, Tom Barman, nog eens Arno, Herman Brusselmans, om dan nog maar eens over te gaan naar Arno (die hebben ze al zo vaak geïnterviewd, en toch leest geen kat het) Luc De Vos, Herr Seele, Hugo Claus en dan uiteraard nog maar eens Tom Barman of nog maar eens iemand uit de woestijnvis-bokaal.
Eigenlijk kan je zelf je eigen humo in elkaar knutselen.
7 stappen om zelf je eigen humo te maken:
1- neem een stapel oude humo's mee van bij de dokter, tandarts, puberjeugdhuis, groezelig café
2- knip de interviews met bovenvermelde personen van toen uit en kleef ze op een van de oude humo's op de juiste plaats, rond de reclame
3- neem een foto van uw partner en laat je 4-jarige dochter er met wasco-krijtjes enkele droedels op aanbrengen. Kleef daarna een foto van om het even welke BV's hoofd op de foto (hoeft zelfs niet per sé ter hoogte van de schouders te zijn, feel free).
4- neem enkele bierviltjes met schunnige tekeningen uit het lokale café, copiëer ze op een wit blad papier en kleef ze bij in je eigen humo op random plaatsen. Indien je geen materiaal hebt kan je ook altijd te rade gaan op de muren van openbare toiletten of op tekenwedstrijden van een lagere school.
5- download een nieuwe cd van een van de artiesten van hun eigen 'rock rally'. Beluister het eerste nummer. Drink een halve fles appeljenever uit. Beluister het tweede nummer. Drink een halve fles Gin, beluister het derde nummer. Drink een halve fles Martini. Beluister het laatste nummer. Eet daarna een 300 gr. Tiramisu en ga dan slapen. Wanneer je wakker wordt forceer je jezelf om een bespreking van de genoemde Cd te schrijven,... kleef deze bij in je eigengemaakte humo.
6- Scheur een blad uit een van de boeken van Herman Brusselmans die je nog ongelezen in de kast hebt staan en kleef deze bij in je eigen humo (schrijf er in viltstift het woord 'column' boven)
7- pas de datum en nummering aan op de voorkant en voilà: je eigen humo. Even leerrijk, vindingrijk en grappig dan de nieuwe dure humo in de krantenwinkel en met de zelfde interviews die je al tot vervelens toe hebt gelezen, misschien een tip voor de knutselaars onder ons...
Volgende week: Hoe maak ik m'n eigen 'Dag allemaal' (3 stappen)
http://www.humo.be/
http://www.deng.be
dinsdag, februari 14, 2006
3.5
Zo'n drie en een halve kilogram fruitella's later besef je dan dat je aan het overdrijven bent. Een gewaarwording van stormen op zee, vis die aan de ramen blijft kleven en een belevenis als geen ander. Ik wil uit m'n bokaaltje, want het is er te zout en te vochtig, de kreet in het donker die een echo gedicht opzegt. Toen Hansje Pansje Pingeling vanmorregenvroeg naar huis toe ging, toen vond hij bij het kippenhok een toverstok... ik eindig met een luide bons op de grond en ik vervloek de moment waarop ik een stop in de tuin heb gezet, random random we willen eruit zonder dralen, krakend ik hoor je verhalen.
Ik ben het bont aan't maken, want ik hoor een tikketike-tak overal dezelfde regelmaat en de panduliumquantumdraden om me heen; ze vertellen dezelfde verhaaltjes terwijl ik in hun gezicht lach. Ze hebben niets door omdat ik weet naar waar ik kijken moet. Als een Reinaard de Vos figuurtje die z'n rol weet te spelen spring ik door hun verhaaltjes. Stop, forward, pause, play, rewind forward, skip, de tracks in het midden zijn het best. Nog niet geript. Ze weten niet dat ik het haat, ze weten niet dat ik het meen. De mensen zijn net grote balonnen in de lucht, en ik de ontsnapte pelikaan. M'n bek is niet scherp genoeg, m'n vleugels verlamd door olie. De mensen drijven weg, met de wind mee die ze zelf uit hun nek blazen. Naar warme oorden waar niet-rand-kant weet. Ring ring, de gasbibliotheek schreewt het uit, ik ben kapot, de anticipatie van de kaartjesknipper, een reeds geknipt kaartje vinden op de trein. En je weet dat Hitler DNA iets fantastisch had gevonden. Tante Terry ook trouwens. Wie weet fietsen ze samen rond in de hell op een tandem van plastiek. 'Wij zijn de plastiekjes, wij zijn de plastiekjes', ... ik was een kleuter toen er al groene mensen ronddansten in belachelijke toneelstukjes. Ze wilden ons inprogrammeren dat de wereld naar de verdoemenis ging door alle milieuproblemen. 'De kat' zweefde over touwen om het milieu te redden; en ik zweeg. Ik lachte hen uit vanbinnen, waar er olie zit, waar het raderwerk op gang begon te komen. De Cylon tussen jullie rij brave kinderen, de man die ooit een ambassade zou opbalzen of het land verkopen aan koloniserende ruitewezens. De man die in z'n eigen wereld een imperium aan supersoldaten en slaafse wetenschappers leiding gaf, die zich niet bekommerde over een blikje of plastiekje. Ze geven boekjes uit nu. Ze zij trots en oud. Ik moet naar de WC.
Ik ben het bont aan't maken, want ik hoor een tikketike-tak overal dezelfde regelmaat en de panduliumquantumdraden om me heen; ze vertellen dezelfde verhaaltjes terwijl ik in hun gezicht lach. Ze hebben niets door omdat ik weet naar waar ik kijken moet. Als een Reinaard de Vos figuurtje die z'n rol weet te spelen spring ik door hun verhaaltjes. Stop, forward, pause, play, rewind forward, skip, de tracks in het midden zijn het best. Nog niet geript. Ze weten niet dat ik het haat, ze weten niet dat ik het meen. De mensen zijn net grote balonnen in de lucht, en ik de ontsnapte pelikaan. M'n bek is niet scherp genoeg, m'n vleugels verlamd door olie. De mensen drijven weg, met de wind mee die ze zelf uit hun nek blazen. Naar warme oorden waar niet-rand-kant weet. Ring ring, de gasbibliotheek schreewt het uit, ik ben kapot, de anticipatie van de kaartjesknipper, een reeds geknipt kaartje vinden op de trein. En je weet dat Hitler DNA iets fantastisch had gevonden. Tante Terry ook trouwens. Wie weet fietsen ze samen rond in de hell op een tandem van plastiek. 'Wij zijn de plastiekjes, wij zijn de plastiekjes', ... ik was een kleuter toen er al groene mensen ronddansten in belachelijke toneelstukjes. Ze wilden ons inprogrammeren dat de wereld naar de verdoemenis ging door alle milieuproblemen. 'De kat' zweefde over touwen om het milieu te redden; en ik zweeg. Ik lachte hen uit vanbinnen, waar er olie zit, waar het raderwerk op gang begon te komen. De Cylon tussen jullie rij brave kinderen, de man die ooit een ambassade zou opbalzen of het land verkopen aan koloniserende ruitewezens. De man die in z'n eigen wereld een imperium aan supersoldaten en slaafse wetenschappers leiding gaf, die zich niet bekommerde over een blikje of plastiekje. Ze geven boekjes uit nu. Ze zij trots en oud. Ik moet naar de WC.
Abonneren op:
Posts (Atom)