opdracht 10

"Mijnheer Eisenberg?".
Hij hoort een hoge stem achter zich, één van de bekende soort zenuwachtige stemmen die hij wel vaker tegenkomt in zijn thuisland. Hij zet zijn Leffe neer, kijkt eerst even naar de vrienden naast hem en draait zich rustig om. Hij weet wat er nu gaat komen.
"Ja?" Hij staart recht in het gezicht van een man van ongeveer vijfendertig jaar. Spits gezicht, bolle ogen, een kapsel dat sinds de jaren tachtig geen veranderingen meer heeft ondergaan en een knalblauwe open sweater met daaronder een Star Trek Voyager t-shirt. Zijn conclusie is getrokken.

De nerveuze stem die het lachende gezicht van de man vergezelt spreekt voor zich. Hij gaat meteen in professionele modus. Hij is hier om plezier te maken. Geen werk nu. Gewoon even het masker opzetten en daarna doorgaan met het gezellig dagje uit. Tenslotte is het hier veel minder erg dan thuis wat betreft opdringerige fans of onbeleefde handtekeningenjagers.
"Rodriguez? Rodriguez Eisenberg! Dan heb ik het toch goed gezien!" De man roept het warempel uit van geluk.
"Ik dacht u al te herkennen van daarginds. Eh, ik zit aan dat tafeltje daar vanachter." De man wijst naar een tafel in de hoek waar nu enkel nog een glas cola staat, alsof dat enig nut had. Gewoon opvulsel, gewoon iemand die maar wat praat en zich interessant wil maken. "Ik ben een enorme fan van de serie."
Neen maar, dat zeggen ze allemaal. Je kan evengoed op straat staan roepen: “Ik ben een pathetische piepel ! Ik ben te dom om voor de duivel te dansen.”
"Wow, aangenaam. Ik dacht dat niemand me in België zou herkennen. Ik ben hier eigenlijk privé." De hand die hij zacht knijpt tijdens de begroeting is klam van het zweet. Hij voelt zijn mondspieren samenplooien in de juiste stand. De herkenbare grimas die hij altijd gebruikt op foto-shoots. De routineuze lach zoals zijn vrienden zeggen.
"Thibaut Rouge, aangenaam. Mag ik, eh, mag ik u vragen voor een handtekening alstublieft?"
"Oh, ja, heb je iets om te schrijven? Ik heb geen foto's enzo nu. Normaal draag ik
die altijd bij me hoor.” Zijn handen gaan even over zijn borstzak in het t-shirt dat hij aanheeft. Alsof daar iets in zou zitten van fotomateriaal.
“Wacht, ik ben direct terug, even tegen mijn gezelschap zeggen dat ik er zo aankom. Ze willen beginnen spelen zo te zien."
"Geen erg, ik neem even pen en papier ondertussen." De man rent naar de barman die verderop met iemand van de lokale sportclub aan het praten is.
"Goed"

Hij komt terug, na zijn vrienden een minuut respijt te vragen voor een tweede partijtje volleybal. De dolgelukkige fan staat uiteraard al klaar met pen en papier.
"Ok, hier zijn we.” Hij buigt zich over het papiertje met de pen in de hand.
“Wat was uw naam ook weer?"
"Thibaut Rouge" "Ik had echt moeite u te herkennen, normaal ben je heel erg
opgemaakt en met die oren en neus enzo, ik ging puur op je stem en ogen af eigenlijk, die zijn echt typerend hé."
Steeds hetzelfde verhaaltje. "Uiteraard ben ik moeilijk te herkennen", dacht hij. Ik zit onder een laag make-up van 5 centimeter wanneer ik de broer van het hoofdpersonage speel in de reeks. Het contract is nog niet eens verlengd voor het volgende seizoen, dus voor hetzelfde geld is er gewoon geen serie meer volgend jaar. Hij verbijt even de verleiding om dit slechte nieuws aan de man mee te geven. De onwetendheid van de monomane sci-fi liefhebber kan je echter niet doorprikken. Ze zijn trouwens vaak beter geïnformeerd via al die internet-groepen waar ze bij zitten, dan de acteurs zelf. Het had geen zin. Hij stak zijn gewoonlijke verhaal af, zonder meer.
"Ja mijn ogen zijn herkenbaar dat wel, de rest van mijn gezicht daar is het al wat moeilijker mee om me te herkennen. Je kan je niet voorstellen hoe lang het soms duurt om de maquillage in orde te krijgen. Telkens hetzelfde doen met m'n gezicht, zonder verschillen met de vorige afleveringen, is voor het team het moeilijkste eigenlijk."
"Ja, ik kan het me voorstellen.”
“Nee, dat kan je niet” dacht Rodriguez. “Ik zeg het je net, oen!” De fan was vol verwachting aan het kijken naar hoe hij zijn artiestenhandtekening probeerde op het papiertje te kribbelen. In half dronken toestand, van het Belgische bier dat zijn vrienden hem hier per sé al heel de dag wilden laten drinken, is dat trouwens geen sinecure.
“Die aflevering waar je in het Alternatief Universum zit en door het Hoofd van de security zogezegd wordt vermoord op je thuisplaneet, is geweldig. Daar laten ze echt in zien dat je eigenlijk een belangrijk personage bent, niet zomaar iemand die in een bar werkt op dat station, maar iemand die gewoon veel slimmer is."
De fan deed een handgebaar naar zijn slaap om duidelijk te maken wat hij bedoelde.

Dit gaat de verkeerde richting uit. Rodriguez Eisenberg leest de scripts net voldoende om de paar lijntjes tekst die hij heeft uit zijn hoofd te kennen. Fouten in de afleveringen ontgaan hem compleet, en gelukkig maar. Van de fans hoort hij die opmerking wel vaker, er moeten er dus wel een heleboel in zitten. Het kan ook moeilijk anders bij een serie waar het hoofdpersonage meestal door de tijd reist of nieuwe ruimteschepen uittest in dichte nevels vol onheilspellende chemicaliën en vijandige volkeren. Hij onderdrukt een schaterlach. Dat iemand zich daar zo mee kan inlaten is eigenlijk zielig, denkt hij.

"Ja, eh, als je me wil excuseren. Ik moet echt vertrekken, mijn vrienden wachten daar. Hij wijst richting van de grote trap in de hal, de ingang van de sporthal."
“Ik vind het hier een geweldige stad waar je in leeft trouwens, wees gelukkig met zulke mooie omgeving hier.” Hij lacht naar de man, in de hoop dat de relativerende opmerking werkt. “Hier is de handtekening.” Het papiertje wordt gretig uit zijn hand gegrist. Hij maakt vervolgens aanstalte om door te wandelen.
“Anders misschien tot nog eens op een conventie ofzo? Er is er volgende maand één in Düsseldorf. Dat is hier niet zo ver van, denk ik. Niet?" Dit moet wel een fan zijn die naar zowat elke conventie gaat. Al dan niet verkleed als een van de ruimtewezens of een personages waarvan de acteurs zèlf het bestaan al lang van vergeten zijn.
"Nee, dat lukt wel. Kom jij ook naar daar?"
"Ja, het hele team is er op dat moment, ze stellen daar de nieuwe DVD-box voor denk ik.”
”Oh ja, seizoen twaalf is volgende maand uit, dat klopt!”
Ze weten echt alles die mensen. “Ik ga nu echt. Dag Thibaut!"
Even zwaait hij nog naar de man, terwijl hij de trap naar beneden neemt die uitgeeft op de sportzalen.
"Ik weet niet of ik hier straks nog ben in feite. Ik moet zodadelijk squashen met een collega. Fijn je ontmoet te hebben, goeie reis terug naar New York alvast!"
Hij roept nog een dankwoordje na terwijl hij de trap afrent en zich uit het zicht van de man begeeft. “Verdorie, hij weet zelfs waar ik woon blijkbaar, wat een freak.”