Echt wel ok om gisteren nog eens weg te kunnen gaan met haar. Lang geleden. Ik moet nu alleen maar inzien dat ik fout zat. Gewoon fout. Mensen kunnen niet altijd beslissingen maken, en ze zijn dan ook geneigd voor uiteindelijk de meest makkelijke oplossing te kiezen. En dat is het dan maar.
Eerst afgesproken om vrijdag wat te gaan doen, maar daar is uiteindelijk niets van gekomen, ... gelukkig nog met m'n zus ergens naartoe gegaan anders had ik een hele dag geplakt geweest. Iets dat ik grondig haat trouwens.
Dan zaterdag afgespoken, maar tegen de afgesproken dingen in was dus haar vriend en nog een vrienin erbij. Toffe mensen welliswaar, en daar gaat ons masker weer op. We kunnen dan lekker babbelen over allerlei fluffy onderwerpen en mooi het rolletje spelen dat iedereen verwacht wanneer je zomaar iets gaat drinken. Maar eigenlijk wil ik dan weg, of wil gewoon in de grond kruipen. De minimale persoon in mezelf, de korst die om me heel ligt en doet alsof het leeft zegt dan van gewoon te blijven staan, en te spelen, op automatische piloot. Dezelfde modus waar ik in zit op personeelsfeestjes. Een pint bestellen en zeggen "amai daar staat ne goeie kraag op, gij kunt wel goed tappen hé, dat hebde precies nog gedaan hahaha". En de korst ronom me lacht en maakt opmerkingen, bestelt voor anderen en zegt dingen als "Ja, ik kan het me voorstellen, tof zeg haha ja ja."
En ik kijk van ver naar haar ogen en ze weet het. Ze weet dat ik toneel speel maar tegelijk me wel amuseer, op een bepaalde manier. En ik wil haar heen en weer schudden en roepen dat ze eens wakker moet worden!
Echt lekker gegeten in een lokaal restaurantje, ik heb een risicoloos iets besteld maar toch was het uitmuntend lekker, een ware uitzondering dezer dagen. En dat terwijl de keet afgeladen vol zat... maar ik had een tafel geregeld die normaal voor het personeel bestemd was. In Antwerpen kan je blijkbaar veel gedaan krijgen als ge mensen bij hebt die Engels praten en iets willen eten.
Daarna iets gaan drinken in een van de weinige overgebleven goede café's in Antwerpen en daar bleek dus dat haar vriend al meteen naar huis wilde na 1 pintje. Tegen 11u is de excitement er dan ook wel weer af blijkbaar. En wat kan je dan doen, buiten in jezelf keren en verder acteren dat het allemaal ok is.
Ik was teleurgesteld in feite. Het is misschien oneerlijk van mij, en fout en al wat je wilt, maar ik ben nu eenmaal niet in deze situatie gerold uit eigen wil, en ik ben ook maar een egocentrisch dier. Ze gingen dus weg, en ik maak nog een grapje. In het restaurant had ik het daar nog over, dat geluk altijd een prijs heeft tegenwoordig. De boodschap ging verloren.
Ik ben dan achtergebleven met een van haar vriendinnen en hebben nog een toffe avond gehad eigenlijk, gepraat over allerlei dingen die we leuk vonden allebei. En toen kwam K binnen.
Het soort mensen die wanneer hij ergens binnenkomt de hele keet tot 5am innemen en entertainen door gewoon zichzelf te zijn. En ik was ECHT blij hem terug te zien. Van alle mensen die ik ooit ben tegengekomen, is hij een van de meest creatieve, sneldenkende, iemand met wie je zonder problemen boeken volschrijft, cartoons maakt, filmscenario's schrijft. Iemand waar het qua humor 100% mee klikt bij mij, hij zegt iets, ik hak er op in, dan gaat hij hier weer op verder enzovoorts... geen wonder dat de 5 jaar ofzo dat we in dezelfde klassen zaten we nauwelijks wat anders deden dan straffen krijgen omdat we te veel fantaseerden en tekenden.
De man verkoopt nu saaie producten aan nietsvermoedende mensen, deur aan deur.
En ik heb'm overhaald nog eens iets te doen. De afspraken zijn gemaakt, ideeën genoeg.
Rond 5am daadwerkelijk het café mee gesloten en naar huis gegaan. Die vriendin was toen ook al weg. Ik kroop in m'n bed toen, en het was allemaal zo koud eigenlijk. Ik kruip graag in een koud bed eigenlijk.
Ik heb besloten zulke dingen niet meer te doen, als ik nog met haar wegga moet het met haar alleen zijn of liever niet meer. Waarschijnlijk ben ik het zelf die weer te tollerant is, te toegeeflijk te eerlijk of whatever. Ik weet niet meer wie ik zelf echt ben bij momenten, gewoon door de mensen om me heen. Niemand aanvaard de echte ik. Zelfs niet de mensen van wie ik weet dat ze me voldoende kennen. Misschien daarom dat ik maar beter soms wegblijf, gewoon zoek naar iets anders, als een nomade die telkens andere grond moet vinden om in te jagen, of zoeits.
Ik ben weer het opvulsel geweest dit weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten